LEE HAZLEWOOD
"Poet, Fool or Bum?"
Αυτό ήταν το ερώτημα που ο Lee Hazlewood πόζαρε στο άλμπουμ του το 1973. Η New Musical Express απάντησε στην ερώτηση με κριτική μιας λέξης, παρμένης από τον τίτλο και με πολλά υπονοούμενα: "Bum"(Αλήτης). Για ένα αυξανόμενο κοινό ακροατών, η απάντηση δεν είναι έτσι εύκολη. Πως μπορείς να δικάσεις έναν άντρα που ακούγεται σαν τον Johnny Cash μάλλον έχοντας κάνει γαργάρες με ξυριστικές λεπίδες; Ποιός δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι ένας ακόμα γλυκανάλατος τραγουδιστής του Nashville ή ένας μελαγχολικός απομονωμένος Leonard Cohen? Ποιός βίωσε τεράστια εμπορική επιτυχία με την παραγωγή σε ποπ σταρς όπως η Nancy Sinatra και o Duane Eddy, αλλά τακτικά έβγαζε εκκεντρικά σόλο άλμπουμ που θα μπορούσαν να προσελκύσουν μόνο τον πιο στενό κύκλο ακροατών; Ποιός επένδυσε ένα σημαντικό μέρος χρόνου και προσπάθειας στα sessions για την παραγωγή σε άλλους, αλλά έμοιαζε να κάνει πολλούς δικούς του δίσκους σαν να έκανε αγώνα ταχύτητας με το ρολόι του στούντιο; Ποιανού το όνομα μπήκε στα chart δημιουργώντας παράταιρο ζευγάρι με την κόρη του πιο φημισμένου Αμερικανού ποπ τραγουδιστή του εικοστού αιώνα;
Nancy Sinatra & Lee Hazlewood - Summer Wine
Κανείς δεν είναι σίγουρος, εάν ο Hazlewood προσπαθούσε να κάνει βαρυσήμαντες δηλώσεις ή κατασκεύαζε κάτι μεγάλο μέσα στο συμπαντικό αστείο. Ίσως ο Lee να μην ήταν κι αυτός ο ίδιος σίγουρος. Ο Hazlewood αρνείται να ξεκαθαρίσει το μυστήριο, αποφεύγοντας τα μέσα όπως ένας ασθενής το επόμενο ραντεβού του στον οδοντίατρο. Θα πρέπει να κατέχει τον τίτλο του πιο "γλυστερού" χελιού, μιας και ο τόπος που μπορεί να βρισκόταν δεν μπορούσε να διασταυρωθεί. Ήταν στην Σουηδία. Ήταν στην Ισπανία. Ήταν στο Λας Βέγκας? Ή μάλλον όχι. Αλλά ναι ήταν στην Αμερική. Που όμως; Κανείς δεν γνωρίζει. Ακόμα και οι συνεργάτες του φαίνονται ανίκανοι να δώσουν παγιωμένη εικόνα στο συγγραφικό του έργο και γενικότερα στην κοσμοθεωρία του. Τι είχε στο μυαλό του όταν έγραφε τραγούδια για βελούδινα πρωινά και μυστηριώδεις γυναικείες υπάρξεις με το όνομα Φαίδρα; Κανείς δεν θα μπορούσε να μας πει. Ήταν τόσο παράξενος σαν τύπος για να δουλέψεις μαζί του όπως οι φήμες λένε; Ε ναι (δεν ακολουθεί επεξήγηση). "Δεν με εκπλήσσει καθόλου" λέει ο Billy Strange, ό οποίος συνεργάστηκε εκτενώς μαζί του τη δεκαετία του '60. "Ξεγλύστραγε ακόμα και όταν δουλεύαμε μαζί στο Χόλιγουντ τότε. Υπάρχουν πράγματα στο μυαλό του, που κανένας άλλος δεν γνωρίζει". Ο Hazlewood είναι περισσότερο αναγνωρίσιμος/περιβόητος για τις ηχογραφήσεις του από το '60, αλλά και στις αρχές του '70, όπως επίσης για τα χιτ που έγραψε και έκανε παραγωγή στην Nancy Sinatra, μεταξύ 1966 και 1968. (Η δισκογραφική του LHI επίσης κυκλοφόρησε τα σόλο άλμπουμ των International Submarine Band, το πρώτο country-rock γκρουπ του Gram Parsons και πιθανώς το πρώτο ολοκληρωμένο country-rock άλμπουμ). Ωστόσο, υπήρξε ενεργός στην μουσική βιομηχανία μέχρι τα μέσα του '50, όταν υπήρξε country DJ στο Φοίνιξ της Αριζόνα, μετακινούμενος στην παραγωγή με ένα country/style ροκαμπίλι του Sanford Clark το "Fool, Fool, Fool" τo 1956. Άφησε το πρώτο πραγματικό σημάδι του με μια σειρά ορχηστρικά με τον κιθαρίστα Duane Eddy, ο οποίος εισήγαγε την επαναστατική προσέγγιση στο παίξιμο της κιθάρας με δυνατή αντήχηση σε κομμάτια όπως το "Rebel Rouser". "Υπήρχε ένας πιανίστας ο Eddie Duchin από την Νέα Υόρκη" θυμάται ο Al Casey, που έπαιξε σε πολλές παραγωγές του Hazlewood το '50 και το '60. "Θα έπαιζε την μελωδία στο πιάνο, πάντα πραγματικά σιγά, πράγμα ασυνήθιστο. Ο Lee ζήτησε στον Duane εάν μπορούσε να το κάνει αυτό με την κιθάρα του. Μετά δούλεψαν το τρέμολο στην κιθάρα και στο στούντιο και όλα αυτά και αυτό ήταν". Ήταν ένας συμπαγής "χαμηλός", γρυλίζων ήχος κιθάρας, που ουσιαστικά θα παρουσίαζε όλα τα χιτ του Eddy, μέχρι που η "κούρσα" τελικά σταμάτησε στις αρχές του '60, αν και ο Lee θα συνέχιζε να προσθέτει τέτοιους "χαμηλούς" ήχους κιθάρας σε πολλές επόμενες παραγωγές του. Μέχρι το 1960 ο Hazlewood είχε πάει στο Χόλιγουντ, όπου απασχολήθηκε κάνοντας παραγωγές, γράφοντας τραγούδια, βοηθώντας μικρές δισκογραφικές, ηχογραφώντας ως μέλος ενός folk γκρουπ που λέγονταν Shacklefords και έκανε τους δικούς του country-folk-pop-rock δίσκους. Έκανε μερικά ποπ χιτ κάνοντας παραγωγή και γράφοντας μερικό υλικό για τους Dino, Desi & Billy, που παρουσίαζε τους νεαρούς υιούς των Dean Martin και Desi Arnaz. Δεν ήταν μόνο για ένα τραγούδι που θα έμενε η ανάμνηση του Hazlewood σήμερα, αλλά και για τέτοιες μικρές επιτυχίες. Στα μέσα του '60, ο Lee άρχισε να δουλεύει με την κόρη του Frank Sinatra, Nancy, που ήταν έτοιμη να "πέσει" από την δισκογραφική του ίδιου του πατέρα της μετά από μια σειρά αποτυχιών. Η Nancy συνάντησε ένα demo από ένα τραγούδι του Lee το "These Boots Are Made for Walking", που ήθελε να το κάνει το επόμενό της single. Ο Lee διαφώνησε λέγοντας ότι θα έπρεπε να τραγουδηθεί από άντρα και όχι γυναίκα. H Sinatra τράβηξε το δρόμο της ερμηνεύοντάς το σε πολύ χαμηλότερο τόνο από ότι συνήθως έκανε. Το φημισμένο quarter-tone (διαστήματα μικρότερα του ημιτονίου) στο μπάσο, η ποικιλία στον ήχο που είχε εκπονήσει για τον Duane Eddy, ήταν ένα μεγάλο μέρος της γοητείας του δίσκου. Ζωηρές go-go τρομπέτες επίσης βοήθησαν το single στην πορεία του για νο1 και αυτό ήταν η καθιέρωση της συνεργασίας, από την οποία ο Lee θα έγραφε και θα έκανε παραγωγή τα περισσότερα single της Nancy.
Lee Hazlewood & Nancy Sinatra - These Boots Are Made For Walking
"Στην Νancy ηχογράφηση έκαναν άνθρωποι σαν τον Jimmy Bowen" επισημαίνει ο Billy Strange που συνεισέφερε ως συνθέτης στους δίσκους της. "Αλλά όλοι ήταν στο ίδιο μοτίβο με έγχορδα και κόρνες. Αυτό που πιστεύω έκανε τους συγκεκριμένους δίσκους, που κάναμε μαζί με τον Lee, μοναδικούς για την Nancy, ήταν η μάλλον country προσέγγιση πράγμα που κανείς δεν επεδίωξε ποτέ. Και για να το σώσουμε από το να είναι τελείως "κιτς" προσθέσαμε μερικές κόρνες. Εκεί ήταν η κόρη του διάσημου ποπ τραγουδιστή και στην πραγματικότητα δεν ήταν ούτε ποπ, ούτε country η ίδια. Επίσης πιστεύω ότι το "Boots" εκκεντρικό κομμάτι ον, ήταν μόλις το κερασάκι στην τούρτα". Ο Hazlewood και η Sinatra ήταν δύο πολύ διαφορετικά ταλέντα που ωστόσο χρειάζονταν ο ένας τον άλλο για να προκαλέσουν ενθουσιασμό στο κοινό. O Hazlewood είχε τα τραγούδια, το δαιμόνιο της παραγωγής, καθώς και το προνόμιο να έχει την αφρόκρεμα των session μουσικών, όπως ο κιθαρίστας James Burton, ο Glen Campbell και ο ντράμερ Hal Blaine. Η ιδιαίτερη με χροιά γυαλόχαρτου φωνή του Lee δεν θα μπορούσε ποτέ να προσελκύσει ευρύ κοινό. Η Sinatra με την γατίσια ματιά όμως, θα το έκανε με ευκολία και με τρόπο, ώστε να αγνοηθεί η περιστασιακή παράξενη λυρική εναλλαγή. Και μερικά από τα τραγούδια ήταν παράξενα, αν και οι ανατρεπτικές τους δομές υποτιμήθηκαν από τους εμπειρογνόμωνες της rock, σε μια περίοδο που το Sgt. Pepper, οι Doors, και ο Jimmy Hendrix άφηναν με το στόμα ανοιχτό τον κόσμο δεξιά-αριστερά. Το "These Boots Are Made for Walking" είχε μερικά σαδιστικά υπονοούμενα. Το "Friday's Child" και το "Love Eyes" ήταν στενάχωρα, με μπλουζ διάθεση, με καταθλιπτική μυστηριώδη ατμόσφαιρα, εντελώς παράξενο σε σχέση με το image της Nancy. Ο Hazlewood θα έκανε την αντίθεση στον επιδέξιο επαγγελματισμό-αλά Tijuana Brass-της τρομπέτας και των εγχόρδων, με τις fuzz κιθάρες και τις πινελιές που έμοιαζαν τόσο ανεπαίσθητα ψυχεδελικές. Πουθενά δεν φαίνεται αυτό καλύτερα από το "Lightning's Girl", ένα χιτ του 1967, που συνδύασε το riff fuzz κιθάρας με βιαίως ανερχόμενα βιολιά, που ήταν τόσο παράφωνα όσο το ορχηστρικό κρεσέντο στο "A Day in the Life" των Beatles και υπογραμμισμένο από την πιο "κακιασμένη" φωνή της Nancy Sinatra.
Nancy Sinatra - Lightning's Girl
Nancy & Lee – Nancy & Lee (Reprise Records – RS 6273) 1968
Lee Hazlewood & Nancy Sinatra - Sand
"Το "Sand" ήταν το "Norwegian Wood" (Beatles) του Lee", είχε πει η Sinatra στον Al Quaglieri (παραγωγός και μηχανικός) σε μια συνέντευξη που επανεκτυπώθηκε στις σημειώσεις του CD της Sundazed (reissue) του LP της How Does That Grab You?. "Ένα τρέχων θέμα στα τραγούδια του ήταν το νέο κορίτσι με τον μεγαλύτερο άντρα. Αυτό ήταν η φαντασία του και το αιχμαλώτιζε όμορφα στο τραγούδι. Αλλά πρέπει να θυμάσαι ότι ήδη είχε κάνει αυτά τα τραγούδια. Εγώ ήμουν η δεύτερη γυναίκα που τα τραγούδησα. Η Suzi Jane Hokom ήταν η πρώτη. Οι ερμηνείες της Suzi ήταν καλές αλλά διαφορετικές. Με εμένα πήρε το μικρό κορίτσι το έβαλε με τις ενήλικες ιδέες και κάτι πολύ ενδιαφέρον συνέβη".
Όμορφα λυπητερά βιολιά, συστήνουν απανωτά riff πάνω στα οποία ο Hazlewood τραγουδάει για κάποιο βελούδινο πρωινό, όταν θα είναι "καθαρός" και ανοίξει τις πύλες κάποιου, προς ένα είδος παράδεισου.
Παραισθήσεις από ναρκωτικά; Καθώς ζυγίζουμε αυτή την πιθανότητα, η Nancy παρεμβαίνει με την δική της πιο μελωδική και χαρούμενη φωνή, τραγουδώντας αγγελικά για λουλούδια και νάρκισσους και μετά ξαφνικά είμαστε πίσω στον Lee που αναμασά για μια αποκρυφιστική δύναμη που δίνει ζωή και την λένε Φαίδρα.
H Nancy και ο Lee θα τραγουδάνε στο τέλος δύο εντελώς διαφορετικά τραγούδια, που συγχωνεύονται σε μία απλή ανεξιχνίαστη μελωδία τόσο υπνωτική όσο κάθε "ταξίδι".
Nancy Sinatra & Lee Hazlewood - Some Velvet Morning
Η συνεργασία Hazlewood-Sinatra στα τέλη του '60, είναι η πιο προσιτή δουλειά του Lee και δικαίως η πιο φημισμένη. Ακόμα οι λάτρεις του Hazlewood δεν σταματούν εδώ. Είτε λόγω τύχης, είτε λόγω επιμονής ή λόγω της ελευθερίας που έρχεται όταν κάνεις παραγωγή μαζικά σε επιτυχημένα χιτ single, o Hazlewood ηχογράφησε μια σειρά από παράξενα άλμπουμ για αρκετές διαφορετικές εταιρείες, που δεν θα μπορούσαν να πουλήσουν επιτυχώς το '60. Υπήρχε βεβαίως το θέμα της φωνής του Lee, που αγνοούσε τις πιο συμβατικές αντιλήψεις στο να κρατήσει ένα τόνο. Αυτό βέβαια έκανε και ο Bob Dylan, αλλά αυτός στόχευε ένα συγκεκριμένο αποξενωμένο νεανικό κοινό, με τα σουρεαλιστικά του ποιήματα. Τα τραγούδια του Hazlewood στις περισσότερες εμφανίσεις του ήταν τόσο τρελά όσο και η φωνή του. Υπάρχει το The N.S.V.I.P.'s (Not So Very Important People) που διασπείρει τους μακροσκελείς μονολόγους του Lee με folk μελωδίες, οι οποίες καταφέρνουν να κάνουν τα τραγούδια πολιτικά, χωρίς να συμπεραίνεται καμία πολιτική άποψη, όπως το "Have You Made Any Bombs Today".
Lee Hazlewood - I'm Gonna Fly
Το There's Trouble Is a Lonesome Town ένα concept άλμπουμ με τραγούδια για μια παραλίγο πόλη του Ουέστ ονόματι "Trouble", που ενώνονται μεταξύ τους με μακροσκελείς μονολόγους. Κάτι σαν να ακούς Johnny Cash (που ηχογραφούσε concept άλμπουμ για τρένα και φυλακές) χωρίς ανάλογο ταλέντο.
Lee Hazlewood - Trouble Is a Lonesome Town
Στο Love and Other Crimes o Hazlewood ακούγεται σαν τον Cash επίσης.
Lee Hazlewood - My Autumn's Done Come
To καλύτερό του άλμπουμ θα πρέπει να είναι το Lee Hazlewoodism: Its Cause and Cure που περιέχει δέκα συμπαγείς μελοδραματικές folk-pop μελωδίες. Κάθε επιτυχία στο να παρουσιάσει ένα ισορροπημένο άτομο καταστρέφεται στις σημειώσεις του ιδίου "Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες διέθεταν ένα μικρό μέρος χρημάτων που δίνει από τον πόλεμο του Βιετνάμ μέχρι την έρευνα για το ήπαρ, στα ...στυλό, τι ευτυχισμένος κόσμος θα είμασταν". Ενώ στο κάτω μέρος του εσωτερικού του δίσκου του ανακοινώνει με κεφαλαία γράμματα: "THE CURE: BUY THE DAMN ALBUM".
Lee Hazlewood - Jose
Στα περισσότερα άλμπουμ του στην πραγματικότητα οι ασυνάρτητες σημειώσεις έδιναν την εντύπωση ότι οι δίσκοι ήταν αυθόρμητα ανέκδοτα για λίγους, παρά σοβαρές προτάσεις. "Δεν νομίζω να τον ένοιαζε ποτέ αν τα άλμπουμ αυτά ήταν χιτ για να σας πω την αλήθεια" σχολιάζει ο Al Casey. "Νομίζω ότι ήταν ένας τρόπος μόνο για να κάνει αυτό που ήθελε να κάνει. Μερικά από αυτά τα τραγούδια είναι πράγματι πολύ ωραία αλλά όχι και εμπορικά. Νομίζω ότι απλά ήθελε να τα βάλει εκεί ώστε να δείξει στον κόσμο τις δυνατότητές του". Ήταν αυτός ο σαρδόνιος τρόπος που τραγούδαγε σκόπιμος; "Ο Lee πάντα με αυτόν τον τρόπο τραγούδαγε" απαντά ο Casey, που θα γνώριζε αφού είχε δουλέψει μαζί του από το '50 και παρουσίασε τον Hazlewood σαν guest τραγουδιστή στο σόλο άλμπουμ του. "Τα πρώτα τραγούδια που άκουσα από αυτόν ήταν τόσο απλά, βασικά country τραγούδια. Μετά φαίνεται μπήκε στην προσέγγιση του να γράφει τραγούδια και άρχισε να γράφει χρησιμοποιώντας βαθύτερες έννοιες". "Νομίζω ότι δεν ήθελε τίποτα άλλο παρά να δείχνει διαφορετικός". λέει ο Billy Strange που συνέθεσε κάποιο από το υλικό των σόλο άλμπουμ του Hazlewood. "Ήταν ένα παιδί της country και αυτός ήταν ο τρόπος που έγραφε". Ήταν μιμητής του Johnny Cash ή/και τον σατύριζε; "Δεν γνωρίζω να προσπαθούσε να αντιγράψει οποιονδήποτε στο βαθμό του γραψίματος ή/και των εμφανίσεών του. Απλώς έκανε τα δικά του πράγματα". Το στυλ του Johnny Cash εξαφανίστηκε σε μεγάλο βαθμό στα άλμπουμ στην αρχή του 1970. Το Forty και το Poet, Fool or Bum ήταν κάπως πιο σοβαρές προσπάθειες να εδραιωθεί ως τραγουδιστής/τραγουδοποιός, αν και η μίξη Middle of the road (MOR) pop και εκκεντρικών στίχων απέκλειε τον Lee από τους mainstream καλλιτέχνες. Το Forty ένας κύκλος τραγουδιών για την μέση ηλικία ήταν το πιο αποτελεσματικό αν και δεν περιείχε original του Hazlewood.
Lee Hazlewood - Paris Bells
Το Poet ήταν ευκολοάκουστο όσο και ο Leonard Cohen, στην πραγματικότητα ο Lee διασκεύασε ένα τραγούδι του Leonard Cohen, όπως επίσης κι ένα του άγνωστου τότε Tom Waits.
Lee Hazlewood - Friday's Child
Ακόμα αρχές του '70 έμοιαζε αποφασισμένος να παίξει τον πιο αστείο ρόλο του σαν εικόνα στο άλμπουμ που έβγαλε κάνοντας ντουέτο με την Ann-Margret, το Cowboy & the Lady. Το εσωτερικό του άλμπουμ έδειχνε την Ann-Margret καθισμένη γυμνή, με καπέλο και μπότες και με μια ομπρέλα να καλύπτει τα επίμαχα σημεία της, ενώ ο Lee στέκεται δίπλα της όρθιος φορώντας μόνο μπότες, μια μπαντάνα και μια ζώνη με θήκη όπλου που κρέμεται ακριβώς εκεί που φανταστήκατε.
Lee Hazlewood & Ann Margret - Sleep in the Grass
Ο Hazlewood πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της προ του '70 καριέρας του ζώντας στην Ευρώπη, κάνοντας σποραδικά ηχογραφήσεις, που από λίγους έχουν ακουστεί. Συμμετείχε στα μέσα του '90 στην περιοδεία της Nancy Sinatra αλλά αρνήθηκε αποφασιστικά να δώσει συνέντευξη. Είναι δύσκολο να εξακριβώσει κανείς εάν είχε συναίσθηση του αναπτυσσόμενου κοινού από underground τύπους, που προσέλκυε με την ασυμβίβαστη φύση του, αλλά και με την γενικότερη παραξενιά του, που τον έκανε να ταιριάζει στη αναπτυσσόμενη "Incredibly Strange Music" τόσο καλά. Τόσο νωρίς όσο τα μέσα της δεκαετίας του '80 προσέλκυσε τόσο απίθανο κοινό, όπως η ντίβα του punk Lydia Lunch, που διασκεύασε το "Some Velvet Morning" κάνοντας ντουέτο με τον Αυστραλό post-punk Roland Howard (Birthday Party) και όπως οι Sonic Youth. Ναι, το 1986 η Kim Gordon περιέγραψε τον Hazlewood στο Option σαν "ιδιοφυία. Ένας από τους πιο επιδραστικούς τραγουδοποιούς που έβγαλε η Αμερική". Επεκτεινόμενος ο σύζυγος της και συνάδελφος στους Sonic Youth, Thurston Moore, λέει "Ο Lee φορούσε όλο μαύρα, σαν καουμπόυ, τραγουδούσε τραγούδια όπως το "Jackson" που χρησιμοποιούσε κλισέ, αλλά ήταν αλήθεια διεστραμμένα. Νομίζω ότι ο Nick Cave δανείστηκε πολλά από τον Lee Hazlewood. Δεν μπορώ να πω αν ήταν ένας λάθος καουμπόυ ή ένα είδος τραγουδοποιού του Hollywood".
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
"Trouble is little and it’s lonesome, you won’t find it on any map, but you can take three steps in any direction and you’re there.” έλεγε ο Lee στο τραγούδι του. O Lee Hazlewood επέμενε ότι το να είσαι μουσικός είναι επάγγελμα και όχι τέχνη. Όμως η αληθινή του ιστορία ήταν πιο πλούσια, πιο σκοτεινή και πολύ πιο περίπλοκη. Τρελός, μυστικιστής, πλακατζής, αλήτης ή μεγάλη προσωπικότητα; Τίποτα από όλα αυτά και όλα αυτά μαζί.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου