BONZO DOG (DOO DAH) BAND
URBAN SPACEMEN
ΟΙ ΣΑΤΥΡΟΙ ΤΗΣ ROCK
Το πεδίο της κωμικής rock ήταν αραιά διαδεδομένο στα '60΄ς, όπως και καθ'όλη την rock μουσική ιστορία. Οι περισσότεροι παρουσιαστές που είναι πολύ-πολύ αστείοι, επικεντρώνονται στο θέατρο, στα stand-up, στην ηθοποιία, παρά στη μουσική. Δεν αποτελεί έκπληξη επομένως που οι λίγες εξαιρετικές rock μπάντες της περιόδου έκαναν χρήση θεατρικών στοιχείων στις παραστάσεις τους. Τώρα βέβαια χωρίς το βίντεο, ένα μέσο που το '60 δεν ήταν κάτι πολύ συχνό, η πλήρης εκτίμηση σε αυτό το είδος εξέλειπε. Είναι μιά παρακαταθήκη της ευφυίας των γκρουπ που οι δίσκοι τους μπορούν να μας κάνουν να γελάσουμε 50 χρόνια αργότερα. Οι the Bonzo Dog Band δεν είναι τόσο γνωστοί σίγουρα στο mainstream κοινό, απλά πήγαν πιο μακριά από τον περιορισμένο χώρο που η αγορά έδινε στους σάτυρους της rock. Οι Bonzos σχηματίστηκαν για πλάκα από μαθητές του κολλεγίου, έκαναν ένα νο 5 χιτ στην Αγγλία το 1968, το οποίο ήταν σε παραγωγή Paul McCartney και εμφανίστηκαν στην τηλεόραση με τους Beatles και με τα μετέπειτα μέλη των Monty Python. Οι Bonzo Dog Band ήταν περισσότερο επιθεωρησιακοί, όμως πολύ μακρύτερα καταρτισμένοι μουσικά απ'ότι οι περισσότεροι κριτικοί έχουν παραδεχτεί και "δεν χάριζαν κάστανα" ή όπως λένε για αυτούς στην γηραιά Αλβιώνα "no cow is too sacred to roast over an open flame".
I'm the Urban Spaceman (1968)
Είναι πολύ δύσκολο να είσαι αστείος. Επίσης είναι πολύ δύσκολο να δημιουργήσεις καλή rock μουσική. Και είναι εκθετικά πολύ δυσκολότερο να κάνεις rock μουσική που να είναι πολύ αστεία και συνάμα πολύ καλή. Προσθέτεις ευφυή σάτιρα, ένα σόου που μαγνητίζει στη σκηνή και την ικανότητα να μεταφράζεις το χιούμορ και το θέατρο σε ηχογραφήσεις που αντέχουν στο χρόνο και έχεις ένα πολύ σπάνιο είδος αλήθεια. Την δεκαετία του '60 πολλά γκρουπ υπήρξαν αστεία μερικές φορές. Μόνο λίγα ωστόσο έκαναν χιούμορ όσο διαρκούσε η μουσική που έπαιζαν. Στην Αμερική μόνο δυο μπάντες έκαναν αυτό το πράγμα με επιμονή και ταλέντο. Οι the Mothers of Invention (Frank Zappa) από το Λος Άντζελες και οι Fugs από την Νέα Υόρκη. Το διεθνές, ευγενέστερο και πιο εκλεπτυσμένο γκρουπ της τριάδας των κωμικών της rock αντιπροσωπεύεται από τους Εγγλέζους Bonzo Dog Band.
Humanoid Boogie (1968)
Οι Bonzo Dog Band είχαν ένα μεγάλο χιτ στην Αγγλία το "I'm the Urban Spaceman", και μερικά επίσης από cameo εμφάνισή τους (δηλαδή χωρίς εικόνα) στην ταινία Magical Mystery Tour των Beatles. Ωστόσο στην Αμερική παρέμειναν μια cult μπάντα ακόμα και σε σύγκριση με την πιο cult μπάντα των Fugs. Σε σύγκριση με τους Mothers of Invention, ιδιαιτέρως στην τρελή εμφάνιση πάνω στην σκηνή και στο να παρωδούν διάφορα pop γένη, οι Bonzos υπολείπονταν στον άγριο κυνισμό που δίεπε το πνεύμα της μπάντας του Frank Zappa. Ως αντιστάθμισμα όμως, πρόσφεραν περισσότερο σουρεαλισμό στην αναμέτρηση με το παράλογο, πράγμα που κατά κάποιο τρόπο ήταν ηχητικώς πιο ευέλικτο, συμπεριλαμβάνοντας όχι μόνο rock, αλλά και προπολεμικό music hall και jazz. Η καλοήθης τρέλλα των live των Bonzos, με τα εξωφρενικά κοστούμια, τα εκρηκτικά ρομπότ και ότι σήμαινε έλλειψη προγνωσιμότητας, ίσως ήταν απίθανο να καλυφθούν πλήρως στο στούντιο. Διαμέσου της ανακόλουθης σειράς των 5 άλμπουμ τους, ωστόσο διακωμώδησαν βαριετέ, trad (παραδοσιακή) jazz, Γάλλους ρομαντικούς τραγουδιστές, ψυχεδέλεια ακόμα και την Αγγλική blues σκηνή, στοργικά αλλά και με ασέβεια. Όσο αποκτούσαν εμπειρία βελτίωναν την pop και rock ευαισθησία τους που χρωμάτισε τις πιο εμπνευσμένες δουλειές τους και οδήγησε σε μερικά από τα "βαριά" τους κομμάτια, όταν τα στοιχεία του heavy rock άρχισαν να υπερέχουν των κωμικών. Το διασκεδαστικό τους πνεύμα είχε επίσης επηρεαστεί σημαντικά και σίγουρα, αν και στην Αμερική είχε αγνοηθεί, από το Αγγλικό χιούμορ γενικά και συγκεκριμένα από το χιούμορ των Monty Python.
Οι Bonzos δεν έπαιξαν rock για τα πρώτα 4 χρόνια της ύπαρξής τους, κατά την διάρκεια των οποίων δεν είχαν και ιδιαίτερες φιλοδοξίες να γίνουν επαγγελματίες μουσικοί. Ο πυρήνας τους σχηματίστηκε ως Bonzo Dog Dada Band αρχές του 1960, και προορισμό είχε την αναβίωση και αναδόμηση της επιθεώρησης του 1920-1930. Αν επιχειρούσε κανείς να ορίσει ένα οικογενειακό δέντρο για τους Bonzos μάλλον θα χρειαζόταν ένα δάσος. Ειδικά στα πρώτα τους χρόνια, αριθμούσαν 9 έως 10 μέλη, επικουρούμενοι συχνά από φίλους. Ο σαξοφωνίστας Rodney Slater και ο τραγουδιστής Vivian Stanshall ήταν μόνιμοι από τα πρώτα βήματα. Με την στρατολόγηση του Neil Innes (κιθάρα/πιάνο), του "Legs" Larry Smith (ντραμς) και του Roger Spear (σαξόφωνο) θα σχημάτιζαν τον πυρήνα/κουιντέτο, από το οποίο θα πέρναγαν πολλοί μουσικοί κατά την διάρκεια της ζωής του γκρουπ. Όπως λέει το Rolling Stone, ο Stanshall είχε πει ότι όταν ξεκίνησαν να γυρίζουν σαν σχήμα είχαν ανακατευθεί στο σχήμα γύρω στους 30 ανθρώπους. "Συνηθίζαμε να βρίσκουμε αστεία τραγούδια και να τα παίζουμε στις pub", θυμάται ο Neil Innes." Ψάχναμε δίσκους 78 στροφών με αστείους τίτλους. Αν π.χ. βρίσκαμε ένα τραγούδι με τίτλο "I'm Going to Bring a Watermelon to My Girl Tonight" θα το αγοράζαμε γιατί θα έβγαζε πολύ γέλιο". Στην πραγματικότητα το πρώτο τους single το 1966 είχε αυτό τον τίτλο. Οι Bonzos αυτό τον χρόνο έγιναν από μαθητικό γκρουπ, επαγγελματίες μεταφέροντας την δουλειά τους από τις pub στα καμπαρέ της Βόρειας Αγγλίας. Αυτή την περίοδο είχαν γίνει the Bonzo Dog Doo Dah Band, ντυμένοι σαν γκάνγκστερς με δίχρωμα παπούτσια για να πετύχουν την εμφάνιση του 1920. Στις εμφανίσεις τους εμφανίζονταν κρατώντας ταμπλώ με ζωγραφισμένα πάνω συννεφάκια όπως στα καρτούν που έγραφαν κάποιες ατάκες από κόμικς όπως "Wow, I'm really expressing myself". Το 1966 άρχισαν να ηχογραφούν στην Parlophone γνωστή ως εταιρεία των Beatles, αλλά επίσης γνωστή για την παραγωγή μουσικής σε κωμωδίες όπως π.χ. του Peter Sellers. Τα πρώτα 2 single τους ήταν βασισμένα σε διασκευές, εκτός από ένα κομμάτι. Κατά κάποιο τρόπο έψαχναν ξεχασμένα πράγματα πολλών δεκαετιών πριν, με σκοπό να τους δώσουν πιο σύγχρονο προσανατολισμό. Αυτό έκανε την Parlophone να τους διώξει θεωρώντας τους ως αποκλίνουσα περίπτωση. Ωστόσο η υπερατλαντική επιτυχία μιας επιθεωρησιακής μπάντας στα τέλη του '66 (New Vaudeville Band) ξεκίνησε αλυσιδωτά μια σειρά γεγονότων που θα ωθούσαν τους Bonzo Dog Doo Dah Band από το 1920 στο 1960. Οι New Vaudeville Band δεν ήταν ακριβώς συγκρότημα, αλλά ένα Ad Hoc στούντιο σύνολο, που έκανε μια προσφορά στον Bob Kerr που έπαιζε τότε στους Bonzos τρομπέτα. Σύμφωνα με τον Innes "αυτοί οι τύποι τηλεφώνησαν στον Bob και του είπαν: Δουλεύεις με ένα χαζό γκρουπ. Ρώτησέ τους αν θέλουν να γίνουν New Vaudeville Band. Ο Bob μπήκε μέσα και μας είπε: πάμε θα γίνουμε νούμερο ένα γκρουπ. Όλοι μας είπαμε μαζί "Όχι Bob". Καλά μας λέει φεύγω. Φύγε! του απαντήσαμε και μην μας ξανάρθεις". "Όταν αυτοί οι τύποι βγήκαν στην τηλεόραση είχαν πάρει όλο το στυλ μας. Μόλις είχαμε κλείσει 6 εβδομάδες σε καμπαρέ. Έβλεπες τα κοστούμια τους, τα δίχρωμα παπούτσια, τα διάφορα κωμικά μπαλόνια και ένα τραγουδιστή με στρατιωτική στολή. Άνθρωποι που μας έβλεπαν, μας έλεγαν: Ε, εσείς μοιάζετε στους New Vaudeville Band. Αυτό έκανε τον Viv και τον Legs να τσαντιστούν και νομίζω ο Legs είπε "Γιατί δεν παίζουμε τίποτα? Και οι άλλοι απαντήσαμε "Ναιιι γιατί όχι?" Έτσι στραφήκαμε ολοκληρωτικά στην μουσική. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι που είχαμε παίξει όλο αυτό το υλικό τότε. Γιατί μετά βελτιώσαμε το γράψιμό μας, πήραμε ηλεκτρικές κιθάρες. Το line up μας άλλαξε τότε, γιατί αυτοί που έπαιζαν μπάντζο, σαξόφωνο και κρουστά δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν στην νέα ιδέα". Στην μετάβασή τους από trad jazz σε rock οι Bonzos από 9 μέλη έγιναν 6 όπως ήταν το πιο συνηθισμένο line up στις rock μπάντες. Το μπάσο τους μόνο είχε ορισμένες διακυμάνσεις πριν την έλευση του Dennis Cowan γύρω στο 1968. Και το σπουδαιότερο, το ρεπερτόριό τους έγινε αποκλειστικά δικό τους αποτέλεσμα της συνεργασίας των Stanshall και Innes.
Gorilla (1967)
Το ντεμπούτο άλμπουμ τους Gorilla στα τέλη του '67, τους βρήκε να διαπραγματεύονται το πέρασμά τους στην νέα εποχή. Υπήρχαν ακόμα μερικές διασκευές όπως τα "Cool Britannia", "I Left My Heart in San Fransisco" και "The Sound of Music". Αυτές ήταν πιο παράλογες από εκείνες που υπήρχαν στα single τους το 1966. Κάποια από το original ρεπερτόριο είχαν τον ήχο της trad jazz και επιθεωρησιακή ρίζα, ιδιαίτερα το "Jazz, Delicious Hot, Disgusting Cold". Το χιούμορ ήταν περισσότερο κρυμμένο παρά ξεκαρδιστικό και θορυβώδες. Ακόμα τα μέλη μάθαιναν πως να χρησιμοποιούν το στούντιο προς όφελός τους. Απρόβλεπτα και στο σωστό χρόνο ηχητικά εφέ, γέλια, βοή πλήθους, χειροκροτήματα από κοκτέιλ πάρτυ, βαλμένα μέσα στα τραγούδια, παρέθεταν την μουσική μαζί με το περίεργο, με τέτοιο τρόπο που μόνο κορυφαίοι μουσικοί κωμικοί όπως ο Spike Jones έκανε. Ο Viv Stanshall ανέκφραστος στην κατασκοπευτική σάτυρα που θυμίζει έντονα αφήγηση Peter Sellers (επιθεωρητής Κλουζώ),
Big Shot (1967)
όπως επίσης το ατονικό "I'm Bored" αποκάλυψε ένα τρυκ για φλύαρη, όμως γελοία αφήγηση, που θα τον εξυπηρετούσε στην δουλειά του για 25 χρόνια αργότερα. Πουθενά βέβαια δεν στάθηκε πιο χρήσιμη όσο στο highlight του άλμπουμ "The Intro and the Outro" με το οποίο σύστησε τους Bonzos ενισχυμένους από φανταστικούς αστέρες σε εντελώς απίστευτα όργανα όπως ο Eric Clapton στο ukulele, ο Αδόλφος Χίτλερ στα vibes, ο Brainiac στο μπάντζο. Ο Neil Innes αντίθετα πρόσφερε σχετικά περισσότερο νορμάλ γράψιμο. Τα "Piggy Bank Love" και "The Equestrian Statue" συγχρονίζονται με την pop-rock μελωδία της εποχής. O Neil ανατρέχει: "Όντας ένας μαθητής στην τέχνη είχα διαβάσει την Ναυτία του Jean-Paul Sartre που ήταν μια υπαρξιστική ανοησία και σκεφτόμουν, ποίος είναι αυτός ο τύπος που ανησυχεί αν ένας φανοστάτης υπάρχει περισσότερο από αυτόν? Γιατί δεν διάλεγε κάτι λίγο πιο ενδιαφέρον όπως ένα άγαλμα ιππέα (equestrian statue)? Βλέπω τον ρόλο μου στους Bonzos σαν τον νορμάλ τύπο. Γιατί γινόταν τόσο τρελό, που κάποιος θα έπρεπε να πει: Ωχ όχι, πρέπει να παίζουμε έτσι τόσο πολύ καιρό. Δεν μπορούμε όλοι να αυτοσχεδιάζουμε. Δεν ήμασταν οι Grateful Dead ή οι υπόλοιποι που συνέχιζαν να κάνουν το ίδιο για μεγάλο χρονικό διάστημα". Εκείνη την περίοδο του 1ου άλμπουμ τους οι Bonzos έκαναν ένα μεγάλο διάλειμμα εμφανιζόμενοι στο φιλμ των Beatles, Magical Mystery Tour. Είχαν πρωτοσυναντήσει τους σούπερ σταρς στο Abbey Road πίσω στο 1966 και η φιλία μεταξύ του Paul McCartney ιδιαιτέρως, με τους Bonzos οδήγησε στην cameo εμφάνισή τους στη σκηνή στο καμπαρέ, κατά το στριπτιζ της Jon Carson. Σύντομη όπως ήταν συζητήθηκε ότι ο Viv Stanshall ιδιαιτέρως "έκλεψε" το σόου από τους χρηματοδότες της παραγωγής τραγουδώντας το "Death Cab for Cutie" με γλοιώδη τρόπο.
Magical Mystery Tour - Striptease Scene
Η σκηνή δεν έφερε στους Bonzos την τεράστια επιτυχία, ωστόσο η σκληρή κριτική που ασκήθηκε στην Αγγλία για το φιλμ, οδήγησε στην ακύρωση του να παρουσιαστεί στην Αμερική. Η σύνδεση με τους Beatles θα δούλευε προς όφελός τους σχεδόν ένα χρόνο μετά. Πριν από τότε οι Bonzo Dog Band (το "Doo Dah" προστέθηκε μετά από την κυκλοφορία του Gorilla) μοιράζονταν την σκηνή (συνήθως στην δεύτερη αν όχι πιο κάτω γραμμή της μαρκίζας), με hot ονόματα, άλλων με εμφανή την αίσθηση του χιούμορ όπως the Who, the Kinks, άλλων όχι όπως Spirit, the Byrds, Joe Cocker, Cream. Οι Bonzos τα πήγαν καλά, όχι μόνο λόγω της καλής μουσικής που έπαιζαν, αλλά και λόγω παρουσίας που ήταν πολύ περισσότερο εκκεντρική από αυτή των συναδέλφων τους του ίδιου είδους. Τα τρελο-ρομπότ του Roger Spear, οι κινούμενες φουσκωτές κούκλες, ήταν πιθανόν τα πιο αγαπημένα τους αξεσουάρ, στα οποία οι Bonzos στήριζαν το πρόγραμμά τους. Ο Legs Larry Smith χόρευε και όπως αναφέρεται στην ροκ εγκυκλοπαίδεια της Lillian Roxon φόραγε ένα σύνολο της Shirley Temple και μεγάλα ασταθή στήθη και έστελνε φιλιά στον Tiny Tim (https://en.wikipedia.org/wiki/Tiny_Tim_(musician)). Ο Viv Stanshall κουνιόταν μέσα σε λαμέ κοστούμια και ήταν στον δρόμο του να γίνει ένας από τους Άγγλους rock τρελούς frontman με την αυξανόμενα αλλοπρόσαλη συμπεριφορά του. Στο βιβλίο της I'm With the Band: Confessions of a Groupie, η Pamela Des Barres με κομμένη την ανάσα περιγράφει την είσοδο του Stanshall στην σκηνή με ένα παρατεταμένο "μουουουου" φορώντας στο κεφάλι του ένα γιγάντιο κεφάλι λιονταριού και χτυπώντας ένα τύμπανο. Μόλις έβγαλε το κεφάλι λιονταριού από κάτω είχε ένα κεφάλι πρόβατου και συνέχισε να βγάζει μάσκες μέχρι που έμεινε χωρίς μάσκα αλλά με κολημμένα στα μάτια του μπαλάκια του πινγκ-πονγκ. Ακόμα και ο Dave Clague (μπάσο) παρασυρμένος από τις αλλόκοτες εμφανίσεις του γκρουπ, φόρεσε ένα τζάκετ φτιαγμένο από εφημερίδα. "O Dave ήταν ένας επαρκής μπασίστας, αλλά όχι στο δικό μας είδος" (στις εμφανίσεις) ανακαλεί ο Innes. "Χρειαζόμασταν ο καθένας μας να είναι το ίδιο τρελός. Στην πραγματικότητα ο Larry (Legs) , μια φορά που παίζαμε στο Isle of Wight, μαλακιζόταν με τον Keith Moon (Who) και άργησε και μείναμε χωρίς ντράμερ. Ο Jim (Capaldi, ντράμερ των Traffic) μας είπε έρχομαι να παίξω εγώ. Και ήταν τέλεια, είδαμε με τον Dennis πως βάραγε ο Jim και μας άρεσε, μπορούσαμε να παίξουμε έξω από το τέμπο, γύρω από το τέμπο, να κάνουμε ότι θέλουμε. Και κάποια στιγμή εμφανίζεται ο Larry, και πριν περάσουμε στο "Canyons of Your Mind", πήγε πάνω από τον Jim και του είπε, καλύτερα να παίξω εγώ σε αυτό το κομμάτι Jim. Είναι λίγο περίπλοκο. (γέλια) Jim μείνε εκεί που είσαι είπαμε γελώντας με τον Dennis". Στο Fillmore East το γκρουπ "ζέστανε" το πλήθος με ασκήσεις γυμναστικής, καθώς ένα τραγούδι (όχι δικό τους) έπαιζε στα ηχεία, βγαίνοντας εκτός σκηνής και τελειώνοντας επέστρεψαν και έπαιξαν κανονικά χωρίς άλλη εξήγηση. Με αυτό κέρδισαν μια πρόσκληση στο Fillmore West όπου έκοψαν την εκτέλεση του τραγουδιού τους "Blue Suede Shoes" και μιμήθηκαν την sans μουσική. Ο Stanshall κλώτσαγε την σκηνή και η μουσική ξεκίναγε από την αρχή, λες και οι Bonzos ήταν χαλασμένο γραμμόφωνο. Παίζοντας σε ένα στάδιο με τους Sly and the Family Stone, μη έχοντας τον απαραίτητο ηχητικό εξοπλισμό, ο Stanshall τραγούδαγε μέσα από μεγάφωνο. Δεν αποτελεί έκπληξη που ο Keith Moon κάθησε σε αρκετές περιπτώσεις στην θέση του ντράμερ στους Bonzos. Ένας ακόμα λιγότερο γνωστός fan των Bonzos ήταν ο Jimmy Hendrix. Ήταν σε ένα κλαμπ στο Λος Άντζελες και ο Hendrix συνάντησε τον Innes στις τουαλέτες. "Ξέρεις μου είπε ο Hendrix εμείς κάνουμε το ίδιο πράγμα". "Δηλαδή κατουράμε? τον ρώτησα. Όχι (μου απάντησε γελώντας), πάνω στη σκηνή", αισθανόμενος δηλαδή ότι όταν έβγαινε στη σκηνή έκανε τις ίδιες τρέλες που κάνανε οι Bonzos. "Ήταν οπωσδήποτε ένα σόου που έπρεπε να παρακολουθήσεις ζωντανά. Και είναι κρίμα στ'αλήθεια να μην υπάρχει καταγεγραμμένο σε φιλμ. Τα μικρής διάρκειας αποσπάσματα από την τηλεόραση δεν είναι δυνατόν να αποδώσουν την πραγματική εικόνα. Στην τηλεόραση ήμασταν σαν φυλακισμένα θηρία. Αλλά στην σκηνή ήμασταν ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλαμε. Ήρθε και έγινε μια καλογραμμένη κωμωδία. Υπήρχαν απλοί χαρακτήρες. Ο Larry ήταν ο επιδειξιομανής, που χόρευε με ψεύτικα στήθη και τέτοια. Ο Viv είχε μια σκηνική παρουσία που δεν μπορούσε να αγνοηθεί. Έβγαινε στη σκηνή και φαινόταν επικίνδυνος. Απλά δεν ήξερες τι θα κάνει. Τις περισσότερες φορές ούτε κι εμείς. Ο Roger ήταν τρελός με τα ρομπότ του. O Rodney συνήθιζε να εκσφενδονίζει τον εαυτό του, φυσώντας οτιδήποτε είχε τρύπα στη μια πλευρά και από την άλλη έκανε θόρυβο". Το 1968, η πρόκληση ήταν να βάλουν μερικές από τις πειραματικές rock ιδέες τους στην δισκογραφία. "Το βασικό πρόβλημα με την ηχογράφηση του Gorilla δεν ήταν η έλλειψη ιδεών, καθώς είχαμε πολλές" παρατηρεί ο Innes. "Στην πραγματικότητα ήμασταν μάλλον λίγο πιο μπροστά από τους τεχνικούς στο τι μπορούσαμε να κάνουμε. Το πρόβλημα ήταν ο Gerry Bron (τότε μάνατζερ τους) που ήταν και παραγωγός μας. Μετά τρεις ώρες είπε: αυτό ήταν! Πρέπει να πάμε στο επόμενο κομμάτι". "Ήταν επειδή ο Gerry ήταν σαν... στην πραγματικότητα έτσι και ο Paul McCartney σταμάτησε την παραγωγή στο "Urban Spaceman". "Επειδή η δισκογραφική έλεγε: "άντε τι θα γίνει; θα βγάλουμε κανένα σινγκλ; και εμείς αδιαφορούσαμε. Δεν ήμασταν παρά μια τρελοπαρέα, χωρίς fan κλαμπ από εφήβους ή κάτι τέτοιο, με μοναδικό σκοπό την πλάκα μας. Δεν είχαμε αντιληφθεί ότι "έπαιζε" για εμάς, ότι και για κάθε άλλον καλλιτέχνη στο χώρο. Ο Viv ήταν με το Paul στο Speakeasy Club νομίζω και μίλαγαν γενικά. O Viv παραπονιόταν για το γεγονός ότι ο Gerry Bron βιαζόταν να προχωρεί. "Τώρα" είπε ο Viv "θα πρέπει να βγάλουμε αυτό το καταραμένο σινγκλ". Έτσι ο Paul McCartney του είπε "καλά, τότε θα έρθω εγώ για παραγωγός σας". Και αυτό ήταν υπέροχο μιας και θα έβγαζε από την καρέκλα του παραγωγού τον Bron. Έτσι ήρθε και ξεκινήσαμε την παραγωγή. Και μας πήρε οκτώ ώρες". Το "I'm the Urban Spaceman" μακράν το πιο εμπορικό τους κομμάτι και νο 5 στην Αγγλία, με τους ντροπαλούς στίχους και τις μελωδίες, που μπορεί να καταταχθεί στην ψυχεδέλεια. Ο Innes θυμάται: "μας πήρε οκτώ ώρες γιατί ο Paul ήταν ο τύπος που χρονοτριβούσε. Καθόταν στο πιάνο και έπαιζε το "Hey Jude" όλη την ώρα. Κανείς δεν το είχε ακούσει πιο πριν. Είμασταν οι πρώτοι, μόλις το είχε γράψει. Κάναμε πράγματα λοιπόν, όπως ο Viv που ήθελε να φυσάει την τρομπέτα του μέσα από ένα λάστιχο ποτίσματος κήπου με ένα χωνί πλαστικό πάνω στο κεφάλι του. Ο μηχανικός ήχου είπε: "Δεν μπορώ να το γράψω αυτό". "Και βέβαια μπορείς" του είπε ο Paul. "Άπλά βάλε ένα μικρόφωνο σε κάθε γωνία. Έτσι πήρε μόνο 20 λεπτά. Ήταν μια πολύ καλή στιγμή. Έπαιζε το ukulele του Viv και η Lilian η γυναίκα του Gerry μπαίνοντας μέσα του είπε: "What's that you've got there? A poor man's violin? και ο Paul απάντησε: "No, it's a rich man ukulele". Ο θαυμασμός του McCartney για τους Bonzos ήταν αδιαμφισβήτητα σοβαρός,και όπως έλεγε: "Ήταν μεταξύ χιούμορ και μουσικής. Κατά ένα τρόπο δεν πιστεύω ότι πήγαν προς το ένα ή το άλλο μέρος. Αλλά αυτό ήταν και η γοητεία τους".
Σε ερώτηση ερευνητή της μουσικής αν ο Paul McCartney θα μπορούσε να είχε γίνει παραγωγός τους σε ολόκληρο άλμπουμ ό Innes απάντησε: "Πιθανώς θα το λάτρευε κάτι τέτοιο. Αλλά τότε δεν πέρναγε από το μυαλό μας. Το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν πως θα ενοχλούσαμε περισσότερο τον Gerry Bron αρνούμενοι να βάλουμε το όνομα του Paul στον δίσκο. Έτσι μπήκε στο σινγκλ το fake όνομα Apollo C. Vermouth. Και έκατσε για 4-5 εβδομάδες. Στην πραγματικότητα έφτασε μόνο του στο νουμερο 17 χωρίς να ξέρει κανείς τίποτα για τον Paul. Μετά όμως η παραγωγή έδωσε την ιστορία στη δημοσιότητα και αμέσως σκαρφάλωσε στο νο 5. Αλλά μέχρι τότε ήδη είχε πουλήσει πάνω από 250.000 δίσκους, μόνο στην Αγγλία".
Στα τελειώματα του "Urban Spaceman" ήρθε το άλμπουμ The Doughnut in Granny's Greenhouse, που το πρώτο κομμάτι του "We Are Normal" έφερε τους Bonzos στην ψυχεδελική τους περίοδο. Ανακόλουθα μουρμουρητά και σκοτεινοί έρποντες ήχοι ξαφνικά εκρήγνυνται σε heavy rock κομμάτι. To organ, τα ντραμς που βαράγανε, οι γκλισάντο ηλεκτρονικές παρεμβολές και οι κραυγές τους "We are normal and we want freedom!" οδηγούσαν στο κλείσιμο του τραγουδιού. "Ήταν η πρώτη φορά που κατασκευάσαμε κάτι. Ο Roger φόραγε στο κεφάλι του μια καμινάδα 1,5 μέτρο ψηλή. Είχε ένα πολύ μακρύ χέρι και μια επίσης τεράστια κιθάρα. Στο μέσο του jam ala Zappa, αυτό το πράγμα στο κεφάλι του θα εκρήγνυτο. Και θα ήταν το σήμα για να μπει ο Viv και να πάμε στο "Blue Suede Shoes".
The Doughnut in Granny's Greenhouse (1968)
Ο δεύτερος αυτός δίσκος τους ήταν αδιαμφισβήτητα ο πιο τολμηρός και πετυχημένος τους δίσκος. Ανόητη sci-fi σάτυρα στο "Beautiful Zelda" μια εξεζητημένη αφιέρωση σε μια εξωγήινη ερωτική σύντροφο. Ένα βίαιο ξεφούσκωμα των Αγγλικών μπλουζ στο "Can Blue Men Sing the Whites", περισσότερα γελοία "παντρέματα" του rock του '50 με ανόητες λέξεις στο "Kama Sutra" και το "Trouser Press" του Roger Spear (που ο τίτλος του πρέπει να πάρθηκε από το πρώτο Αμερικάνικο εναλλακτικό rock περιοδικό του 1970). Και το "My Pink Half of the Drainpipe" με τα φωνητικά Γάλλων ερωτικών τραγουδιστών να θρηνούν. H ικανότητα του Stanshall να περιγράφει περιστατικά και να μπλέκει το αδιάφορο ύφος με το παραλληρηματικό κορυφώνεται στο "Rhinocratic Oaths". O Innes μοιράζεται μερικές σκέψεις σε δυο από τα πιο δημοφιλη κομμάτια του άλμπουμ. Το "Can Blue Men Sing the Whites?" στο οποίο ο Stanshall "κόβει" τον Druckman που παίζει φυσαρμόνικα λέγοντας: "Not yet, man". "Σε αυτό το τραγούδι διακωμωδούμε εμάς λέγοντας: "Ε από που βγήκε όλο αυτό? Και πως αυτοί οι Άγγλοι έγιναν τόσο καλοί στα μπλουζ?" Στο "My Pink Half of the Drainpipe" λέει: "Πάντα λάτρευα την Γαλλική μουσική. Προσπαθούσα να κάνω μερικές Γαλλικές μελωδίες που θα ταίριαζαν στον Viv". Και μιμούμενος τον Viv (You who speak to me across the fence) είναι σαν να ακούς Edith Piaf έτσι δεν είναι? Αυτά τα μικρά αποσπάσματα ήταν πράγματα που μας άρεσε να κάνουμε".
Το The Doughnut in Granny's Greenhouse μέσα από καλειδοσκοπικώς επιλεγμένα στυλ και σκόπιμο "χαμό", είναι το πιο εύστοχο άλμπουμ για να εγείρει συγκρίσεις με τα άλμπουμ των the Mothers of Invention. "Σίγουρα είχα το νου μου στους Mothers of Invention (της επινοητικότητας, της εφευρετικότητας)", ανακαλεί ο Innes. "Ίσως εμείς να ήμασταν οι Mothers of Convention (του κανόνα, της παράδοσης). Ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ είναι το We're Only In It For the Money. Αλλά ο Zappa ήταν μακράν πιο μουσικός από ότι οι Bonzos ήταν ποτέ. Μερικοί από τους Mothers που συναντήσαμε στο Λος Άντζελες και τους μάθαμε αρκετά καλά, ήταν πολύ κοντά στο είδος της παλαβομάρας που βγάζαμε στη σκηνή. Είχαμε το δικό μας αλλόκοτο στυλ και αυτό ήταν δεν μας πολυένοιαζε. Αν κάποιος έπαιζε κάποια νότα λάθος δεν πείραζε. Σε αντίθεση με τους Mothers όπου αν γινόταν κάτι τέτοιο ο Zappa έφευγε από την ... οροφή".
Περαιτέρω το άλμπουμ σηματοδοτούσε τα στυλ των βασικών συνθετών του γκρουπ. Γενικά ο Innes ήταν πιο μελωδικός και pop. Ο Stanshall πιο παράξενος και πιο ομιλητικός. "Η δύναμή μου ήταν η μουσική πλευρά" λέει ο Innes, "ενώ ο Viv είχε για δύνατό σημείο τις λέξεις".
Postcard (1968)
Ο Innes και ο Stanshall συνεργάστηκαν σε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια των Bonzos όπως το "We Are Normal" και το "Μy Pink Half of the Drainpipe", στα οποία ο Neil βοήθαγε τον Viv στις χορδές και στις μελωδίες. "O Viv έβαζε τα λόγια στα τραγούδια μου" λέει ο Innes.
Ήταν δύσκολο για τον φοβερό Stanshall να βάλει λόγια σε μια τελειωμένη σύνθεση; "Όχι ήταν πειθαρχημένος. Εάν έκανε λάθος ήταν σαν τον χιμπαντζή που ζωγραφίζει. Θα το έκανε σωστά τοσο καλά που θα σε έκανε να πεις. Ω αυτό είναι τόσο καλό Viv. Στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορούσε να του πάρει αυτό το αξίωμα. Θα συνέχιζε το ίδιο βιολί να αλλάζει και να ξανα-αλλάζει λέξεις συχνά να τα μουτζουρώνει όλα και να αρχίζει από την αρχή". Ενώ το Greenhouse ήταν ένα ήπια επιτυχημένο άλμπουμ στην Αγγλία (φτάνοντας το νο4) το προφίλ του γκρουπ ήταν πολύ ψηλότερα. Αυτό οφειλόταν κατά ένα μεγάλο μέρος στην συμμετοχή τους στην τηλεοπτική σειρά Do Not Adjust Your Set. Αν και υποθετικά παιδικό σόου, τα κωμικά σκετς ήταν συχνά ψαγμένα και τολμηρά. Το γράψιμο και η εμφάνιση μονοπωλήθηκαν από τους Eric Idle, Michael Palin και Terry Jones. Αυτό το τρίο θα αποτελούσε τους Monty Python's Flying Circus το οποίο φτιάχθηκε αμέσως μετά από το παιδικό αυτό σόου. Οι Bonzos παρείχαν τα μουσικά διαλείμματα μιμούμενοι πολλά από τα πρώιμα τραγούδια τους, αλλά συχνά έχοντας και μικρούς ρόλους σε σκετς του σόου. 26 επεισόδια έπαιξαν μεταξύ τέλη 1967 έως αρχές 1969. Δυστυχώς λίγα έχουν από τότε παίξει ιδιαιτέρως στην Αμερική, όπου μια χούφτα συλλέκτες έχουν μόνο πρόσβαση στις κακής ακρίβειας κόπιες.
Ομοιότητες μεταξύ του χιούμορ των Bonzos και των Monty Python μπορούν να ακουστούν στα πρώιμα άλμπουμ των Bonzos. "Υπάρχει ένας σύνδεσμος" πιστεύει ο Innes. "Όταν πρωτογνώρισαν οι Bonzos τους Eric, Mike και Terry, υπήρχε μια αμοιβαία καχυποψία. έρχονταν από την Οξφόρδη και το Κέμπριτζ, ήταν νέοι, συγγραφείς, έγραφαν για τον David Frost (τηλεοπτικό παρουσιαστή, κωμικό και δημοσιογράφο). Ήμασταν μια γόνιμη διασταύρωση που έλαβε χώρα για δυο χρόνια. Γίναμε πολύ καλοί φίλοι. O Eric παραδέχτηκε ότι οι Python δεν θα γίνονταν αυτό που έγιναν αν δεν υπήρχαν οι Bonzos. Δεν τους διδάξαμε εμείς βεβαίως τα πάντα. Αλλά σίγουρα είχαμε έντονο το στοιχείο της αναρχίας το οποίο και βρήκαν πολύ ελκυστικό και χρήσιμο και γι'αυτούς. Αλλά ήταν σαφώς πιο πειθαρχημένοι από τους Bonzos".
Το τρίτο LP τους Tadpoles ήταν το λιγότερο ένα κατάλληλο άλμπουμ αποτελούμενο από συλλογή των τραγουδιών που είχαν παρουσιαστεί στο σόου Do Not Adjust Your Set.
Tadpoles (1969)
Στο σύνολό του ήταν μια οπισθοχώρηση, αν και πολύ καλή, στην προπολεμική jazz και pop του αρχικού τους ρεπερτορίου με παράξενα τραγουδάκια όπως "Laughing Blues", "Ali Baba's Camel", "By a Waterfall", και "Hunting Tigers Out in Indiah". Σε πιο σύγχρονο στυλ υπήρχε το "Urban Spaceman" και το Elvis στυλ "Canyons of Your Mind", με ένα από τα πιο (επίτηδες) απαίσια σόλο στον κόσμο.
Canyons of Your Mind (1969)
Ο Innes πίστευε ότι το χιούμορ των Bonzos δεν ήταν τόσο πολύ Αγγλικό για τα Αμερικανικά γούστα. Για το τέταρτο LP τους Keynsham το γκρουπ αφιερώθηκε περισσότερο στη μουσική και λιγότερο στην κωμωδία. Αν και μερικές φορές περιγράφεται σαν concept άλμπουμ, το concept είναι τόσο ασαφές για να προσδιορισθείεκτός του ότι όλα τα τραγούδια λαμβάνουν χώρα στην πόλη Keynsham.
Keynsham (1969)
Ενώ γίνονταν καλύτεροι rock μουσικοί, οι σοβαρές συνθέσεις τους δεν ήταν στο επίπεδο των κωμικών. Μερικά κομμάτια γραμμένα από τον Innes όπως το "Keynsham" και "You Done My Brain In", τον βρήκαν να έλκεται σε μια μελωδική κατεύθυνση που έμοιαζε με Kinks, Beatles και το "Look at Me I'm Wonderful" του Stanshall ήταν κάτι το επιπόλαιο σε σχέση με του Innes και η απόσταση μεταξύ τους στο γράψιμο έμοιαζε να διευρύνεται.
Keynsham (1969)
To Keynsham δεν ήταν το μόνο εγχείρημα στο οποίο οι Bonzos πάλεψαν με ένα ασαφές concept. O Stanshall και ο Arthur Brown (the god of hellfire) δούλευαν την "Brain Opera" που φημολογείτο ότι αφορούσε σε ένα concept που παρουσίαζε Γερμανούς επιστήμονες που τους προσφέρονταν τεράστια ποσά για να δουλέψουν στην Αμερική. Τριάντα χρόνια μετά ο Arthur Brown επιβεβαιώνει ότι ποτέ δεν τελείωσε. Πρόκειτο για μια παραγωγή των Brown/Stanshall; του Stanshall; ή των Bonzos? Προοριζόταν για την σκηνή, για άλμπουμ ή και τα δύο; Ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει. Πάντως αν είχε δει το φως θα μιλούσαμε για ακόμα μια rock όπερα, μαζί με αυτές των the Pretty Things και των the Who.
Οι Bonzos διαλύθηκαν αρχές του '70. "Καήκαμε" λέει ο Innes. "Πέντε χρόνια χωρίς διάλειμμα. Τόσο σκληρή δουλειά. Τρεις μάνατζερ, χωρίς διακοπές θα τελείωναν κάθε γκρουπ. O Viv ήδη είχε κάποια πνευματικά προβλήματα που τον είχαν οδηγήσει στο νοσοκομείο. Αισθανθήκαμε ότι φτάσαμε όσο πιο μακρυά γινόταν. Δεν ήμασταν προορισμένοι να συνεχίζουμε χρόνο με το χρόνο σαν τους Stones, όχι, με κανένα τρόπο. Γινόμασταν περισσότερο φίλοι μεταξύ μας, πάψαμε να τσακωνόμαστε για τις ιδέες μας στο τραγούδι. Ο μόνος τρόπος να δημιουργήσουμε κάτι πια, ήταν να δούμε την αντίδραση του κοινού. Αν άρεσε στο κοινό έμενε, τόσο απλά".
Αν και οι Bonzos στην παρούσα φάση ξεκίνησαν να δουλεύουν σόλο, ωστόσο δεν είχαν τελειώσει ο ένας με τον άλλον. Καθώς χρώσταγαν μερικά κομμάτια στην δισκογραφική πριν να έχουν το ελεύθερο να κάνουν ότι θέλει ο καθένας, ανασχηματίστηκαν για ένα άλμπουμ το Let's Make Up and Be Friendly.
Let's Make Up and Be Friendly (1972)
Στην πραγματικότητα ήταν παλιότερες δουλειές του Innes και του Stanshall με την συμβολή των υπολοίπων της μπάντας, αλλά και την βοήθεια αρκετών άλλων, όπως ο σαξοφωνίστας Dick Parry (έπαιξε στους Pink Floyd στο Dark Side of the Moon), ο ντράμερ Hughie Flint (πριν στον John Mayall), ο Stevie Winwood (Traffic) και ο keybord player Tony Kaye (Yes). Χωρίς να αποτελεί έκπληξη αυτό το άλμπουμ θεωρείται αυτό με τον πιο heavy rock ήχο από όλα τα προηγούμενα.
Πολλοί θα συμφωνούσαν ότι το 9λεπτο "Rawlinson End" είναι το highlight του άλμπουμ με τον Stanshall στον πιο χαρακτηριστικό του μονόλογο. Το "Fresh Wound" του Innes έμοιαζε σε κομμάτι των Beatles, το "Slush" ορχηστρικό με συνεχόμενα αποσπάσματα μανιακού γέλιου, έμοιαζε να ολοκληρώνει την καριέρα του γκρουπ.
Don't Get Me Wrong (1972)
Αργότερα το 1980 έβγαλαν το "No Matter Who You Vote For the Government Always Gets In" ένα νέο single, που προέκυψε από το reunion, αλλά δεν κυκλοφόρησε πριν το 1992.
Ο Neil Innes συνεργάστηκε με τους Monty Python, υποστηρίζοντάς τους μουσικά στα θρυλικά τους έργα Life of Brian και Monty Python and the Holy Grail, αλλά πέρνωντας και ρόλους σαν ηθοποιός άλλες φορές. Με τον Eric Idle από τους Monty Python έβγαλαν την παρωδία για τους Beatles, All You Need Is Cash, όπου ο Innes έπαιζε τον "Ron Nasty" (δηλαδή τον John Lennon).
O Roger Spear με τα γιγάντια ρομπότ του περιόδευε το '70 κάνοντας διάφορα σόου. Άνοιγε για τους the Who το 1971. Έκανε σόλο άλμπουμ και έγινε δάσκαλος στο Chelsea College of Art στον τομέα της διακόσμησης. Ο Legs Larry Smith όπως και ο Stanshall περιόδευαν με τους Keith Moon και George Harrison, όπως και με τους Elton John και Eric Clapton. Ο Rodney Slater μπλέχτηκε στον τομέα της κοινωνικής ψυχιατρικής. Ο Dennis Cowan πέθανε στα 70'ς. O Stanshall πολύ γνωστός στην Αγγλία όχι μόνο για τις εμφανίσεις του με τον Keith Moon ντυμένος ως Ναζί, έκανε δισκογραφία, κόμικς και ραδιοφωνικές παραγωγές. Στην Αμερική ωστόσο είναι γνωστός για τις cameo εμφανίσεις του, όπως π.χ. σαν αφηγητής στο hard progressive έργο του Mike Oldfield Tubular Bells. Έχοντας περάσει πολλές φάσεις διανοητικής διαταραχής, πέθανε από φωτιά στο διαμέρισμά του το 1995. Ο Innes ανακαλεί: "Πριν ξεκινήσουμε δεύτερη περιοδεία στην Αμερική, κάτι πρέπει να είχε συμβεί στον Viv. Πήγαμε να τον πάρουμε και εμφανίστηκε με ξυρισμένο κεφάλι. Διανοείσαι ξυρισμένο κεφάλι το 1968? Ο γιατρός του είχε τότε διαγνώσει κρίσεις ανησυχίας. Και του άρεσε να πίνει, να πίνει πολύ, πράγμα που δεν ταίριαζε με τα Valium. Έρχονταν μέρες που ήταν αδύνατον να τον προσεγγίσεις. Δεν δεχόταν την βοήθεια κανενός. Ήταν από αυτές τις τραγωδίες που μόνο στην πραγματική ζωή μπορείς να βρεις. Ο θάνατός του σοκαριστικός, αν και δεν ήταν προς έκπληξή μου.
Οι Bonzo Dog Band θα μπορούσαν να είχαν μια πιο πειθαρχημένη προσέγγιση στην δουλειά τους. Αλλά τότε δεν θα ήταν οι εαυτοί τους. Όλο το προφίλ τους ήταν το γέλιο. Μέχρι που κουράζονταν και τότε τέλειωναν όλα. Με γέλιο. Δεν ήταν οι Bonzos να γίνουν μπάντα καριέρας. Ήταν anti-art. Ήταν λάθος λοιπόν ξαφνικά να πει κάποιος "Αλήθεια είμαστε σοβαροί".
Βασίλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου