RICHARD & MIMI FARINA
Folk Rock Innovators
Reno Nevada (1965)
Στην τόσο σύντομη καριέρα τους, τα ιδιόμορφα άλμπουμ τους υπήρξαν τόσο "πλατιά" όσο κάθε άλλου folk/rock γκρουπ. Ο πολιτικός σχολιασμός ισορροπημένος με την λογοτεχνική αλληγορία, τα κυνικά μπλουζ με τα τρυφερά ερωτικά τραγούδια, και οι λυπητερές μπαλάντες με τα χαρούμενα θέματα. Υπήρχε διστακτικά ηλεκτρικό ροκ, αλλά και ολόκληρα ορχηστρικά θέματα παιγμένα μόνο με το dulcimer, επηρεασμένα από την Κέλτικη folk, αλλά και την Appalachian μουσική (μουσική που πηγάζει από Ευρωπαικές και Αφρικανικές επιρροές), συχνά προσδίδοντας στα παραδοσιακά αυτά είδη νέες κατευθύνσεις. Το τραγικό στην ιστορία του Richard και της Mimi είναι ότι τελείωσε σχεδόν τόσο σύντομα όσο ξεκίνησε, με τον Richard να πεθαίνει σε δυστύχημα με την μηχανή, πολύ γρήγορα μετά το δεύτερο άλμπουμ τους. Η ειρωνία της ιστορίας τους είναι ότι όσο ωραία μουσική έκαναν, άλλο τόσο κανείς από τους δύο δεν έγινε πρωταρχικά γνωστός για την μουσική αυτή. Ο Richard, γνωστός κυρίως ως λογοτεχνική φυσιογνωμία στο κοινό, πιο πολύ για την νουβέλα που εκδόθηκε λίγο πριν τον θάνατό του, Been Down So Long It Looks Like Up To Me. Επίσης ήταν γνωστός σαν φίλος και πηγή έμπνευσης του Thomas Pynchon, ενός από τους γνωστότερους Αμερικανούς συγγραφείς του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Για το τελευταίο τέταρτο του αιώνα η Mimi είχε γίνει γνωστή ως η ιδρυτής και οδηγός πίσω από τον οργανισμό Bread and Roses, ένα οργανισμό υπεύθυνο για διοργανώσεις μουσικών παραστάσεων σε φυλακές, γηροκομεία, άσυλα αστέγων και παιδικά νοσοκομεία. Αν και οι ηχογραφήσεις τους παραμένουν, συχνά ξεχνιέται ότι οι Farina ήταν ανάμεσα στους πρωτοπόρους της folk/rock και περισσότερο, ότι μόλις είχαν αποκτήσει δυναμική κατά τον θάνατο του Richard τον Απρίλιο του 1966.
Όταν γνωρίστηκαν στις αρχές του 1960, ήταν γνωστοί στην folk/rock κοινότητα, όχι για το ποιοί ήταν, αλλά περισσότερο για το με ποιούς folk stars συνδέονταν. Η Mimi γνωστή ως Mimi Baez, η νεώτερη αδελφή της Joan Baez, τότε μιας από τους πιο πετυχημένους καλλιτέχνες της αναβίωσης της folk του 1960. Ο Richard, μέλλων διαζευγμένος σύζυγος της Carolyn Hester, λιγότερο γνωστής από την Baez, εξίσου σημαντικής ωστόσο τραγουδίστριας της folk. Και τότε γνωστός όπως και τώρα για τη συγγραφική του δεινότητα περισσότερο από την μουσική του, αν και τότε το πρώτο του συγγραφικό έργο που τον έκανε γνωστό σε ευρύ κοινό ήταν ακόμα ατελές. Το παρελθόν του είναι ακόμα μυστήριο, ακόμα και για τις συζύγους του και για τους φίλους του. Γεννημένος το 1937 από Κουβανό πατέρα και Ιρλανδή μητέρα, που βρέθηκαν κι οι δύο στην Αμερική το 1930, μεγαλώνοντας πέρασε χρόνο στο Μπρούκλυν, την Κούβα και την Βόρεια Ιρλανδία. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Cornell (όπου γνώρισε τον Pynchon) τέλη του '50. Προφανώς πήγε στην Ιρλανδία σαν έφηβος για να δουλέψει με τον IRA και επισκέφτηκε την Κούβα εν μέσω των αναταραχών της επανάστασης του Fidel Castro. Αρχές του '60 γνώρισε την Carolyn Hester με την οποία παντρεύτηκαν μετά δυο εβδομάδες σχέση. Η Carolyn Hester θυμάται: "Όταν παντρευτήκαμε αποφάσισε να σταματήσει να γράφει και να γίνει καλλιτέχνης. Και από τότε να μην ασχοληθεί με κάτι άλλο". Κάτω από την επιρροή της ο Richard ενδιαφέρθηκε να παίξει μουσική. Η Carolyn Hester τον συνέστησε στο dulcimer και τον δίδαξε ότι γνώριζε για το όργανο. Ενώ η Hester εμφανιζόταν στο Club 47 στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης, το καλοκαίρι του 1961, μαζί με τον Richard γνωρίστηκαν με τον Bob Dylan που τότε δεν είχε υπογράψει ακόμα με δισκογραφική. Τότε ο Dylan τέλειωνε την εμφάνισή του σε δίσκο της Hester (σαν παίκτης φυσαρμόνικας). Αυτή η δουλειά ήταν που τον έφερε στην προσοχή της Columbia (εταιρείας που είχε αναλάβει την Hester). Και μέσα στα επόμενα 5 χρόνια ο Dylan, σαν φίλος και τραγουδοποιός, υπήρξε η βασική επιρροή του Farina. Η Hester έλεγε πως δεν περίμενε ο Richard να ασχοληθεί με το τραγούδι.
Αποφάσισαν αφού ο Richard ήθελε, να πάνε στην Αγγλία, όπου θα τραγουδούσαν μαζί. Δεν έγιναν όμως πολλά πράγματα, μιας και η σχέση τους δεν προχωρούσε και ξεκίνησαν διαδικασίες για διαζύγιο. Ο Richard ωστόσο πήρε αφορμή από την παρουσία του στην Ευρώπη να εξελίξει την μουσική του καριέρα. Ήταν ένας από τους 2 Αμερικανούς που προσκλήθηκαν επισήμως στο Edinburgh International Festival το 1962, που παρουσιάστηκε από το BBC και επίσης του άρεσε να τραγουδάει στους δρόμους στην Γαλλία. Μάλιστα σύμφωνα με τις σημειώσεις που βρίσκονται στο δίσκο που έκανε με τον Eric Von Schmidt είχε παραστήσει τον τυφλό ενώ έπαιζε μουσική στους δρόμους για να μαζέψει περισσότερα χρήματα. To 1963 έκανε την ηχογράφηση στο ντεμπούτο άλμπουμ του σε συνεργασία με τον Eric Von Schmidt. Δεν κυκλοφόρησε πριν το 1967 και είχε τον τίτλο Dick Farina & Eric Von Schmidt. Ήταν ένα τυπικό folk διαμάντι στο οποίο αποδίδουν μπλουζ, Appalachian, και παραδοσιακούς τόνους. Με το "Old Joe's Dulcimer" ο Farina κάνει νύξη του τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια στα άλμπουμ του Richard & Mimi Farina. Το άλμπουμ υπήρξε περιζήτητο στους συλλέκτες όχι τόσο για την μουσική του, όσο για την παρουσία στα credits του Blind Boy Grunt (Bob Dylan), ο οποίος είχε επίσης πάει στην Ευρώπη τότε παίζοντας φυσαρμόνικα και κάνοντας back vocals.
Dick Farina & Eric Von Schmidt (1963)
Pack Up Your Sorrows (1965)
H Mimi θυμάται για το Baby, Let Me Follow You Down: The Illustrated Story of the Cambridge Folk Years, τις καλές και τις κακές στιγμές των πρώιμων ημερών τους στο Carmel: "Έγραφε σε καθημερινή βάση. Ξύπναγε κάθε μέρα στις 6 το πρωί. Και έγραφε όλη τη μέρα, συνέχεια και συνέχεια. Στη διάρκεια του χρόνου αυτού δεν είχαμε καθόλου χρήματα. Οι γονείς μου δεν ανακατεύονταν. Κανείς δεν συμπαθούσε κανέναν και εγώ ήμουν στη μέση μη ξέροντας τι να κάνω". Το ζευγάρι μετακόμισε στο Κέμπριτζ για λίγο όπου συνέχισε να χτίζει την δημιουργική συνεργασία του. Φίλη τους υπήρξε η Debbie Green μια folk φιγούρα της εποχής, τόσο στο Κέμπριτζ όσο και στο Μπέρκλευ, ως κιθαρίστας και συνιδρυτής του folk κλαμπ Cabale. "Υπήρχε μια folk μουσική σκηνή στο Club 47" εξηγεί η Green. H Joan Baez, ο Dylan, ο Bob Neuwirth, o Albert Grossman. Ήταν αλήθεια μια "κλίκα" και ο Dick (Richard Farina) αποδοκιμάστηκε από αυτούς. Ήταν αλήθεια ένα θαυμάσιο παιδί, λαμπερό, τον αγαπούσα. Όμως δεν έπαιζε με τους κανόνες τους και η Joan (Baez) τον απομάκρυνε από αυτό το κύκλωμα. Έτσι λοιπόν περιθωριοποιήθηκε και το ίδιο συνέβη και στη Mimi. Έτσι ήταν και με τον Eric Andersen (folk τραγουδιστής και τραγουδοποιός και μετέπειτα σύζυγος της Debbie Green), τον οποίο η Debbie συνόδευε με την κιθάρα και τα φωνητικά της. Και επομένως το ίδιο είχα υποστεί κι εγώ. Δεν αντέχω ένα γκρουπ ανθρώπων να απωθεί άλλους ανθρώπους. Αυτά τα ωραία συνέβαιναν τότε και ζήσαμε υπέροχες στιγμές". Καταλήγει η Debbie Green γελώντας. "Θα πήγαινα στο διαμερισματάκι τους και ο Dick θα έπαιζε και εμείς θα πιάναμε τις κιθάρες. Τα παιδιά είχαν μια πολύ όμορφη και δημιουργική σχέση. Σε σύγκριση με άλλους τραγουδοποιούς της folk που έγραφαν το δικό τους υλικό υπό την σκιά του Dylan, ο Richard υπήρξε πιο σοφιστικέ, πιο ψαγμένος. Ήταν αναγνώστης και συγγραφέας. Είχε διαβάσει περισσότερο από κάθε άλλο που έγραφε στο είδος αυτό (folk) εκείνα τα χρόνια. Έτσι οι στίχοι του ήταν ελαφρώς διαφορετικοί".
O Farina έφερε στην μουσική κάτι που μπήκε στο προσκήνιο από τους ομοίους του πολύ αργότερα. Αυτό ήταν ότι προσπαθούσε να ισορροπεί έχοντας το ένα πόδι του στην λογοτεχνία και το άλλο στον κόσμο της μουσικής. Συνέχισε να δουλεύει ασταμάτητα την νουβέλα του και ήταν γνωστός στους πολλούς πρωταρχικά ως συγγραφέας. Οι μικρές ιστορίες, τα ποιήματα και τα άρθρα του εμφανίζονταν σε εκδόσεις όπως, The Atlantic, Mademoiselle, the Village Voice και άλλες. Όμως παράλληλα συσσώρευε τραγούδια με ταχείς ρυθμούς, έτσι το ντεμπούτο άλμπουμ τους Celebrations for a Grey Day, αποτελείτο αποκλειστικά από δικές του συνθέσεις (με την Pauline Marden να παίρνει ένα credit για την συμβολή της στο Pack Up Your Sorrows".Το άλμπουμ βγήκε αρχές του 1965 στην Vanguard, δισκογραφική της αδελφής της Mimi, Joan Baez και βρήκε το ντουέτο να παίζει contemporary folk καθώς και αυτοί παρασύρονταν από την μουσική θάλασσα που έμεινε γνωστή ως folk/rock. Αυτό που τόσο πολύ διαφοροποίησε όλο το άλμπουμ από τα περισσότερα folk ή folk/rock εκείνης της περιόδου ήταν η ποικιλία. Μισά περίπου από τα 13 τραγούδια ήταν ορχηστρικά, στοχευμένα στην μίξη της κιθάρας με το dulcimer, μερικές φορές σε στενή σχέση με την παραδοσιακή folk, φέρνοντας στο μυαλό γάργαρα ποταμάκια μια ανοιξιάτικη μέρα, όταν άλλα γίνονταν πιο τολμηρά αναμιγνύοντας Appalachian μουσική με Κέλτικη και ακόμα πιο πολύ με Latin και Indian. Ένα τέτοιο με χροιά Indian, ήταν το ορχηστρικό "V." που ονομάστηκε έτσι από την νουβέλα του φίλου του Richard, Thomas Pynchon.
V. (1965)
Αναμφίβολα τα ορχηστρικά τους έχουν μεγάλη έμφαση στο συγκεκριμένο LP, αλλά αποκάλυψαν το "κόλπο" του ζευγαριού να δημιουργεί ασυνήθιστα πράγματα προερχόμενα από όργανα της παραδοσιακής folk. Για παράδειγμα το "V." που αναφέραμε επιτάχυνε σχεδόν παραληρηματικά με ελαφριές δυσαρμονίες και κροταλίσματα που έφερναν στο μυαλό Ινδικό στυλ και raga rock. Η Mimi πρόσφερε ποικιλία περιστασιακά παίζοντας autoharp αντί κιθάρας. Είναι δε πολύ παράξενο που αν και το άλμπουμ ονομάστηκε Celebrations for a Gray Day που ο Richard είχε γράψει πολύ πριν γίνει τραγούδι και που η Carolyn Hester τον θυμάται να μετατρέπει ποιήματα σε τραγούδια, παρουσιάζεται στο άλμπουμ ως ορχηστρικό. O Richard ήταν άνθρωπος με πολλές διαθέσεις, τουλάχιστον στο τραγούδι, περνώντας από το στυλάτο "Pack Up Your Sorrows" και το θορυβώδες "One Way Ticket" σε λυπητερές αλλά χαριτωμένες μπαλάντες που ακούγονταν περισσότερο σαν sea shanties αν και δεν θα μπορούσαν ποτέ να τραγουδηθούν από ναυτικούς. Όπως για παράδειγμα το "Michael, Andrew & James" ένα λυπητερό μοιρολόι για τους Michael Schwerner, Andrew Goodman και James Chaney ακτιβιστές για τα εργατικά δικαιώματα που δολοφονήθηκαν από την Ku Klux Klan στο Μισσισιπή το 1964.
Michael, Andrew & James (1965)
Το ταλέντο του ως ποιητής προσέδωσε βάθος και πολλές διαστάσεις στους στίχους του, πράγμα που έλειπε από τους στίχους πολλών τραγουδοποιών που ξεπήδησαν από τα απόνερα του Dylan. Το "Falcon" για παράδειγμα ακούγεται την πρώτη φορά σαν μια λυπημένη folk μπαλάντα. Αποκτά ωστόσο ακόμα μεγαλύτερη θλίψη, όπως εξηγεί ο Richard στις σημειώσεις στο εσωτερικό του δίσκου, ενδεικτικές της πρόζας που πάντα δούλευε), όταν μας λέει ότι όπως τα πουλιά στο Point Lobos της Καλιφόρνια έχασαν την γαλήνη τους όταν η κοινότητα John Birch Society (JSB) αποφάσισε να κάνει πρακτική με τα πολεμικά όπλα στα μέρη τους, αλληγορικά δείχνει φυλετικά τους φιλήσυχους ανθρώπους που ταλαιπωρούνται από ανόητη βία.
Falcon (1965)
Στον Farina πάντα άρεσε να αναμιγνύει τα προσωπικά με τα δημόσια σε ένα τραγούδι. Το "One Way Ticket" παράδειγμα ακούγεται επιφανειακά σαν ένα τραγούδι με ωραίο σκοπό, όμως οι τραγουδιστές χαρούμενα δραπετεύουν από την ηλιόλουστη Καλιφόρνια για το χιόνι και τις βροχές της Ανατολής. Το σατυρικό και χλευαστικό νόημα αφορά στις παραλίες της Καλιφόρνια που το να κολυμπήσει κανείς ήταν απαγορευτικό από την μόλυνση. Υπήρχε μια σκοτεινή πλευρά κρυμμένη στην συχνά χιουμοριστική διάθεση του συγγραφέα, που ακούγεται περισσότερο στο πειστικό "Reno Nevada" που οι στίχοι του χρησιμοποιούν την πόλη του τζόγου σαν αφετηρία για να ζήσει κανείς, αφού εκεί δεν θα έχει ποτέ να χάσει πολλά. To riff της κιθάρας της Mimi μαζί με τα χωρίς στίχο φωνητικά της προσθέτουν στο τραγούδι, που πρέπει να είναι το καλύτερο που έγραψε ο Farina. Η Mimi αποκαλύπτει ότι έλπιζαν από τον jazz Mose Allison να το ηχογραφήσει μιας και οι δύο ήταν fan του αλλά ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο προς μεγάλη τους απογοήτευση. Η λατρεία του ζευγαριού για τον Mose Allison δείχνει τα μουσικά τους ενδιαφέροντα και τις επιρροές τους που δεν ήταν περιορισμένα στην ακουστική folk. Έτσι υπήρχαν επίσης αρκετά τραγούδια στο άλμπουμ στα πρόθυρα του rock 'n' roll. Αν και δεν χρησιμοποιούνται ντραμς ο Bruce Langhome που έπαιξε και στο πρώτο άλμπουμ του Bob Dylan το 1965, πρόσθεσε ηλεκτρική κιθάρα σε αυτά. Ο Langhome, o Charles Small (πιάνο) και ο μπασίστας Russ Savakus παίζουν πίσω από τους Farina στα "Reno Nevada" και "One-Way Ticket", ενώ μόνο η απουσία των ντραμς τα κρατάει μακριά από την folk/rock. Ο Langhome συνάντησε τον Richard στα στούντιο, τότε με την Hester και έγιναν φίλοι. Αργότερα γνώρισε και τη Mimi πριν αρχίσουν να ηχογραφούν μαζί. Σαν κιθαρίστας των Farina, Hester, Dylan, Gordon Lightfoot, Fred Neil, Richie Havens, Odetta, Joan Baez, Buffy St. Marie, Tom Rush και άλλων, υπήρξε μια κρίσιμη φιγούρα της folk και folk/rock σκηνής. "Πολλοί άνθρωποι νόμιζαν" λέει ο Langhome "ότι εκείνη την περίοδο με όποιον συνεργαζόμουν στον μουσικό κόσμο γινόταν αυτόματα τεράστιος. Αυτό δεν ίσχυε με τίποτα στην περίπτωση του Farina. Ο Dick ήταν πραγματικά ο εγκέφαλος. Συγκεκριμένοι μουσικοί ήταν ικανοί να δημιουργήσουν μια αφετηρία, απ'όπου άλλοι θα μπορούσαν να συνεχίσουν να δημιουργούν. O Bob Dylan ήταν ένας. O Dick ήταν ακόμα ένας. Το πρωταρχικό συστατικό όλων των συνθέσεων ήταν το dulcimer. Ήταν ένα τόσο ασυνήθιστο όργανο αλλά ήταν και ο τρόπος που ο Dick έπαιζε. Τότε στο Gerdes, Club 47 (ένα folk club της Νέας Υόρκης) η πρώτη που έπαιξε dulcimer ήταν η Jean Ritchie. Έπαιζε παραδοσιακό dulcimer και μόλις άκουσε τον Farina να παίζει, αλήθεια έπαθε πλάκα. Ο Dick δεν έπαιζε παραδοσιακό υλικό, αλλά ήταν καθαρά νεωτεριστής στο παραδοσιακό αυτό όργανο. Αυτό ήταν και η καρδιά σε όλες τις συνθέσεις μας. Εγώ με την κιθάρα μου απλά περίμενα που θα μπορούσα να βοηθήσω". Επιπλέον της κιθάρας ο Langhome έπαιζε και το γιγάντιο Τούρκικο tambourine που εμφανίζεται ως percussion σε μερικά άλμπουμ. "Με αυτό το μοναδικό όργανο μπορούσα να συνοδεύω το μοναδικό ήχο του dulcimer του Farina" λέει ο Langhome.
Όταν το άλμπουμ βγήκε το 1965, το "Bringing It All Back Home" του Bob Dylan ήταν σχεδόν στα ράφια και το "Mr. Tambourine Man" των Byrds είχε ακόμα δρόμο για να σκαρφαλώσει στα chart όπου θα έκανε την folk/rock καθημερινότητα. Πολλοί folk μουσικοί πειραματίζονταν με νέα όργανα στις αρχές του '65. Αλλά στα περιεχόμενα της περιόδου εκείνης το Celebrations for a Grey Day κατείχε εξέχουσα θέση σαν μια καθαρά αρτιστική κίνηση, σε χρόνο που οι πιο πολλοί χρησιμοποιούσαν ηλεκτρικά όργανα με έντονο ανταγωνισμό μεταξύ τους. Η Mimi ανακαλεί " Όταν η Vanguard (δισκογραφική) μας έστειλε τον Russ Savakus αυτός ήρθε μέσα πήρε το μπάσο του κάθισε μαζί μας και μας συνόδευσε. Δεν είχα ιδέα τότε για επαγγελματισμό. Τελειώνοντας σηκώθηκε πήρε το μπάσο του και λέγοντας καληνύχτα έφυγε. Και αναρωτιόμουν τότε, που πάει τώρα; κάπου που θα μαζευτούμε να το γιορτάσουμε; πως φεύγει έτσι; Όμως έτσι συμπεριφέρονταν οι επαγγελματίες μουσικοί". Παρά την χρήση των ηλεκτρικών οργάνων που ενοχλούσε τους καθαρά folk καλλιτέχνες, ο Langhome λέει "Η folk είναι μουσική του λαού. Αν κοιτάξεις στη folk κάθε χώρας από κάθε εποχή, τα όργανα που χρησιμοποιήθηκαν είναι διαθέσιμα στον ντόπιο πληθυσμό. Για εμάς στην Αμερική εκείνο τον καιρό ήταν η ηλεκτρική κιθάρα. Ήταν σαν ο καθένας να είχε μια ηλεκτρική κιθάρα. Όλοι οι δίσκοι που έβγαιναν παρουσίαζαν την ηλεκτρική κιθάρα. Ήταν μια απολύτως φυσιολογική κίνηση και άνθρωποι νέοι σκεπτόμενοι πιο μπροστά από την εποχή τους όπως ο Dylan και οι Farina δεν είχαν παρά να προχωρήσουν μπροστά. Ήταν αναπόφευκτο. Δεν ήταν παραδοσιακοί καλλιτέχνες αλλά νεωτεριστές και ασφαλώς αναπόφευκτη ήταν και η αντίσταση του κόσμου που δεν ήθελαν τα είδωλά τους να αλλάζουν". Ο Paul Williams, ιδρυτής του Crawdaddy! (το πρώτο Αμερικανικό περιοδικό για τη rock με σοβαρή κριτική) είδε και άκουσε τους Farina και θυμάται την αίσθηση της rock που απέπνεαν αν και δεν υπήρχε full ηλεκτρικός εξοπλισμός να τους συνοδεύει. "Και οι δυό μαζί έπαιζαν σαν να ήταν μια rock μπάντα. Έπρεπε να ήσουν προκατειλημμένος, ότι έπρεπε να δεις οπωσδήποτε ηλεκτρικά όργανα για να μην τους απολαύσεις. Ο υπέροχος τρόπος που έπαιζαν σε συνδυασμό με τις συνεργαζόμενες φωνές τους δημιουργούσαν μια ευφορία και μια ένταση παράλληλα". Οι άλλοι τραγουδοποιοί δεν απείχαν από τον Woody Guthrie (παλαιός folk Αμερικανός μουσικός). Όμως ο Dick και η Mimi εξερευνούσαν μουσικά με τρόπο όχι τόσο άσχετο με τις αναζητήσεις των the Beatles, the Grateful Dead, Buffallo Springfield και άλλα γκρουπ. Ήταν πολύ κοντά στο πνεύμα αυτό, αν και ποτέ δεν ήταν rock 'n' roll μπάντα, ούτε προσπάθησαν να γίνουν. Ο Pete Seeger ήταν ο παρουσιαστής ενός τηλεοπτικού σόου τότε που λεγόταν Rainbow Quest. Μερικούς μήνες μετά το Newport Folk Festival οι Farina ήταν καλεσμένοι του σε ένα επεισόδιο. Ο Seeger είχε μείνει στην μνήμη του κόσμου για την αρνητική και κατά αυτόπτες μάρτυρες, βίαιη συμπεριφορά του στην πρώτη live εμφάνιση του Bob Dylan με "ηλεκτρική" μπάντα, να προσπαθήσει να κόψει με τσεκούρι το καλώδιο του ενισχυτή, θυμωμένος από τον δυνατό ηλεκτρικό ήχο. Ο Seeger περιγράφει το σκηνικό στο Newport Folk Festival με τον Richard να έχει το dulcimer στα γόνατα, την Mimi να παίζει την κιθάρα και να έχουν μερικά άλλα όργανα να τους συνοδεύουν. "Ήταν απόγευμα και 7000 άνθρωποι είχαν καθίσει εκεί έξω στον ζεστό ήλιο με τον ιδρώτα να στάζει. Και εντελώς ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε και μια καλοκαιρινή καταιγίδα με αστραπόβροντα ξεκίνησε. Και ο Dick και η Mimi έχοντας μόλις ανέβει στη σκηνή, αποφάσισαν να παίξουν. Και ο κόσμος περίμενε να τους ακούσει, δεν έλεγε να φύγει. Λοιπόν βρισκόμουν στα παρασκήνια και έβλεπα μέσα από τις κουρτίνες. Και είδα μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω όσο ζω. 7000 κόσμος έγινε μούσκεμα και ακουγόταν συνεχώς "τι στο καλό? Ας μουσκέψουμε". Άρχισαν να γδύνονται και να χορεύουν στο ρυθμό της μουσικής. Και ανέμιζαν τις μπλούζες και τα πουκάμισα, οι γυναίκες είχαν μείνει με τα σουτιέν. Γινόταν πανδαιμόνιο. Τόσοι άνθρωποι να χορεύουν κάτω από τα αστραπόβροντα". (Δύο από τα τραγούδια από αυτήν την παράσταση βρίσκονται στο δίσκο με τον τίτλο Memories που είναι compilation άλμπουμ. Και ένα σπάνιο ντοκουμέντο από το σόου Rainbow Quest σώζεται σε ένα σκηνικό που θυμίζει κουζίνα με τον δαιμόνιο Pete Seeger να παίρνει τις μαράκες και να βρίσκεται μαζί με τους Farina στη σκηνή, ζητώντας στο τέλος συγγνώμη για την αιφνίδια είσοδό του, αφού μόνο ένας νεκρός θα μπορούσε να μείνει έξω από όλο αυτό όπως ακούγεται να λέει. Σε αυτό το σπάνιο βίντεο ακούμε τον Richard να μιλάει εκτενώς για ένα ινστιτούτο που η Joan Baez είχε φτιάξει για την μελέτη της μη βίας στο οποίο αυτός και η Mimi δούλευαν και σπούδαζαν. Όταν ο διάλογος τελειώνει και πάνε στο τραγούδι ο Seeger αναφέρεται στο παραδοσιακό dulcimer λέγοντας ότι ο Richard το παίζει με ένα νέο τρόπο και όχι όπως συνηθιζόταν να παίζεται παραδοσιακά. Και καταλήγει ότι αυτό που τους ακούει να παίζουν θα καταλήξει σύντομα να συμβαίνει σε όλο τον κόσμο για καλό ή για κακό.
Rainbow Quest #16 (1966)
Η αίσθηση της rock που υπήρχε έμμεσα στις πρώτες δουλειές τους έγινε πιο σαφής στο 2ο άλμπουμ τους Reflections in a Crystal Wind που ηχογραφήθηκε αργότερα το 1965. Οι Farina συνοδεύονταν κι από περισσότερους μουσικούς σε κάθε κομμάτι. Langhome, Savakus και Small ήταν σταθεροί στο σχήμα και συνοδεύονταν μερικές φορές από τους John Hammond στη φυσαρμόνικα και τον Felix Pappalardi (μέλλων παραγωγό των Cream) στο μπάσο. Σε 4 κομμάτια μόνο ο Alvin Rogers έπαιζε ντραμς, πράγμα που έκανε την ηχογράφηση να συγκαταλεχθεί στην rock 'n' roll και όχι στην folk. Ο αμφιταλαντευόμενος, τρεμοπαίζον τόνος του Langhome (τρέμολο), βελτίωνε ζωτικά το αποτέλεσμα προσθέτοντας ηλεκτρισμό, αλλά διατηρώντας την αρμόζουσα εκλεπτυσμένη χροιά, ιδιαίτερα στο "Raven Girl" και στο "Reflections in a Crystal Wind".
Raven Girl (1965)
Ο Langhome το πέτυχε με την βοήθεια ενός άλλου μουσικού πρωτοπόρου στην μίξη οργάνων από όλο τον κόσμο με την folk, του Sandy Bull. Περαιτέρω λέει ο Langhome επηρεάστηκα από τον Roebuck Staples που χρησιμοποιούσε τρέμολο κιθάρα στις δικές του δουλειές, αρχές με μέσα '60. To γράψιμο του Richard ήταν μεγάλης εμβέλειας εκείνο τον καιρό. Η νουβέλα του ήθελε μερικούς μήνες για την έκδοσή της, όταν το άλμπουμ βγήκε, όμως σίγουρα οι blues τόνοι στον δίσκο ήταν σαν να ήθελε να βάλει την πρόζα της νουβέλας μέσα στην μουσική. Μια σταθερή ροή από ανυπόμονες εικόνες που δίδονταν με ένα κυνικό χιούμορ που αγκάλιαζαν τον παραλογισμό της μοντέρνας κοινωνίας και ταυτόχρονα διαμαρτύρονταν για αυτόν. Το "Sell-Out Agitation Waltz" ήταν σίγουρα το πιο επιτυχημένο από αυτά, με την άψογη κιθάρα του Langhome, ένα επιταχυνόμενο jazz ρυθμό και ωραιότατα ταυτόχρονα φωνητικά από τους Farina.
Sell-Out Agitation Waltz (1965)
Το "House Un-American Blues Activity Dream" αντάξιο των στίχων του Bob Dylan, με την Κοινοβουλευτική Επιτροπή Μη-Αμερικανικών Δραστηριοτήτων και την επανάσταση στην Κούβα όντας νωπά ακόμα στην μνήμη του κόσμου, σατύριζε τον Αμερικανικό πατριωτισμό και τους θερμοκέφαλους που επιτίθεντο σε όποιον σκεφτόταν τα πράγματα διαφορετικά. Το "Hard-Loving Loser" κάτι σαν μια προσωπογράφηση του Richard ήταν το πιο φημισμένο τραγούδι του δίσκου, εν μέρει λόγω της διασκευής από την Judy Collins για το δικό της "In My Life", περίπου ένα χρόνο μετά. Στην πραγματικότητα η Collins έκανε πολύ καλύτερη δουλειά στον τόνο του τραγουδιού, από ότι είχαν κάνει οι Farina, προσθέτοντας ένα riff από harpsichord, παύση-έναρξη φωνητικών και δυνατό πιάνο, φιλοδοξώντας να δημιουργήσει ένα πολύ φλογερό χιτ. Ωστόσο δεν έγινε, αν και το έβαλε σε single. Η Collins έπρεπε να περιμένει μέχρι την διασκευή της Joni Mitchell "Both Sides Now" για να μπει στην αγορά.
Hard-Loving Loser (1965)
Στην πραγματικότητα το blues/rock ποτέ δεν ήταν το δυνατό χαρτί των Farina. Σίγουρα το "Mainline Prosperity Blues" έπεφτε πολύ κοντά στα εδάφη του Bob Dylan, όπως και τα υπόλοιπα blues τραγούδια του άλμπουμ. Στην πραγματικότητα ο Richard είχε μια περίπλοκη σχέση με τον Dylan, ζηλεύοντας με την καλή έννοια την επιτυχία και το ταλέντο του. Ο θαυμασμός του για αυτόν φαίνεται από ένα άρθρο με έκδηλο θαυμασμό που έγραψε στο περιοδικό Mademoiselle. "Ο Dylan το διάβασε όταν καθόμασταν όλοι έξω στην πισίνα" ανακαλεί η Mimi στις σημειώσεις της to Long Time Coming and a Long Time Gone, μια ανθολογία από μικρές σε έκταση εργασίες του Richard. "Και είπε εμπιστευτικά στην Joanie (Baez): "Ο Dick είναι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που γνωρίζουν ποιός είμαι" ή κάπως έτσι. Η Joanie εμπιστευτικά το ανέφερε σε μένα και εγώ επίσης εμπιστευτικά το είπα στον Dick. Ο Dick ζήλευε λιγάκι. Ο Dylan ήταν πιο νέος και τύχαινε μεγαλύτερης προσοχής. Πολύ μακρύτερα από τον Dick σε επιτυχία". Στο σόου του Pete Seeger έγινε ένα αστείο επεισόδιο σχετικά με αυτή την ιδιόμορφη σχέση, όταν ο παρουσιαστής είπε: "Νομίζω ότι πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο Dick είναι ποιητής βασικά. Και πρέπει κάποιος να ακούσει αρκετές φορές τα τραγούδια του, ώστε να αρχίσει να ακούει όλα τα νοήματα στις λέξεις. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τον Bob Dylan έτσι δεν είναι?" "Απολύτως" μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του ο συνήθως λαλίστατος Richard μη αφήνοντας άλλα περιθώρια προσέγγισης.
Στο On Reflections in a Crystal Wind ο Richard τόλμησε στα δικά του αυθεντικά μέρη, εδάφη που δεν είχαν να κάνουν με αυτά του Dylan στο μεγαλύτερο μέρος τους τουλάχιστον. Σε τραγούδια που λίγο είχαν να κάνουν με τα blues. Η πιο γλυκιά, πιο αισιόδοξη πλευρά του Richard ήρθε στην επιφάνεια με το "Children of Darkness" με την τσελέστα του Charles Small να προσθέτει ένα νέο χρώμα στις συνθέσεις του ντουέτου.
Children of Darkness (1965)
To "Reflections in a Crystal Wind" είναι στο μοτίβο του "Pack Up Your Sorrows", ενώ το "A Swallow Song" όπως και το παρόμοιο "The Falcon" λυπητερή μπαλάντα. Το "Bold Marauder" και το "Raven Girl" έμοιαζαν σαν folk ναυτικά τραγούδια που μεταφέρονταν από γενιά σε γενιά αλλά με φρέσκους στίχους και rock κιθαριστικά μέρη. Και ενώ το "Bold Marauder" φάνηκε σαν μια ανθολογία στους πειρατές αρκετών αιώνων πριν, στην πραγματικότητα ήταν μια αλληγορία για την κυβέρνηση που τον εικοστό αιώνα λεηλατούσε ξένα εδάφη. Ο Richard έλεγε για αυτό το τραγούδι ότι αφιερώνεται στον Ronald Reagan και σε όσους θεωρούν τυχερό τον εαυτό τους να έχουν προέδρους που στέλνουν το στρατό τους να κάνει επιδρομές σε όλη την υφήλιο. Κι αν και σε αυτό το άλμπουμ υπήρχαν ορχηστρικά κομμάτια παιγμένα με το dulcimer και την κιθάρα, ήταν τέσσερα μόνο και λειτουργούσαν διαλειμματικά. Και εμβάθυναν σε πιο περιπετειώδη εδάφη σε σχέση με αυτά του πρώτου άλμπουμ, με τα "Dopico" και "Allen's Interlude" να εισέρχονται σε ατμόσφαιρα παγκόσμιας μουσικής.
Dopico (1965)
Το "Miles" είναι τραγούδι που γράφτηκε από την Mimi. Κι αν τα "Hard-Loving Loser" και "House Un-American Blues Activity Dream" ήταν τα τραγούδια που έφεραν την αναγνωρισιμότητα στο ντουέτο, δεν ήταν μέσα στην καρδιά της Mimi. "Πάντα μου άρεσαν τα τραγούδια αγάπης του Richard. Τα πολιτικά μου φαίνονταν τόσο θυμωμένα. Είναι πιο εύκολο να κάνεις τον κόσμο να κλαίει από το να τον κάνεις να γελάει και πρέπει να πατήσεις ορισμένα κουμπιά για να τραβήξεις την προσοχή του. Κάποιες φορές αισθανόμουν ότι αυτό ήθελε (ο Richard) να κάνει με τα πολιτικού περιεχομένου τραγούδια. Αγαπούσα το "Michael, Andrew, and James" και το άλλο με τα κορίτσια που σκοτώθηκαν (αναφέρεται στο "Birmingham Sunday" μια ελεγεία με Ιρλανδικό τόνο, για 4 έγχρωμα κορίτσια που σκοτώθηκαν από βόμβα σε σχολείο στην Αλαμπάμα, ηχογραφημένο από την Joan Baez και γραμμένο από τον Richard Farina). Όμως όλα ήταν πολύ όμορφα τραγούδια. Ο Dick μπορούσε να μπλέξει σε ένα τραγούδι τραγούδι αγάπης με τραγούδι πολιτικού περιεχομένου. Και ήταν πολυγραφότατος, ικανός να γράφει οπουδήποτε ακόμα και μέσα στο αυτοκίνητο. Ήταν ασταμάτητος, αν ενώ οδηγούσε σκεφτόταν κάποιους στίχους εγώ θα τους έγραφα οπωσδήποτε". Η συγγραφή των τραγουδιών από τον Richard επισκίαζε την συμβολή της Mimi στην μουσική τους. Εκτός της συμβολής της με τις αγγελικές αρμονίες της φωνής της, ήταν μια πολύ καλή κιθαρίστας. Η Debbie Green έχοντας παίξει κιθάρα και με τις δύο αδερφές Baez, όταν ξεκίνησαν λέει "Η Joan πήρε κατά κάποιο τρόπο τον εύκολο δρόμο. Στην αρχή μάθαινε ότι έκανα. Θα μάθαινε κάθε νότα που έπαιζα και αυτό ήταν. Η κιθάρα της υποστήριζε την φωνή της. Αλλά η Mimi ήταν πιο δημιουργική. Θα έβρισκε νέα πράγματα. Ήταν απίστευτη η συμβολή της στα τραγούδια του Richard. Φανταστείτε να ακούτε ένα τραγούδι των Everly Brothers χωρίς τον ένα από τους δύο".
Τον καιρό που βγήκαν τα δύο άλμπουμ των Farina δεν είχαν την μεγάλη απήχηση στον κόσμο της pop είτε της rock. Ακόμα βέβαια τα πράγματα δεν μπορούσαν να είναι πιο αισιόδοξα για τον Richard στις αρχές του 1966. Η νουβέλα του ήταν έτοιμη για να εκδοθεί. Το Celebrations for a Grey Day μπορεί να μην πουλήθηκε σε τόνους, αλλά σαφώς είχε τους θαυμαστές του όπως το New York Times, το οποίο το ονόμασε ένα από τα 10 καλύτερα folk άλμπουμ του 1965. Τα τραγούδια του Richard άρχισαν να διασκευάζονται από καλλιτέχνες με υψηλότερο εμπορικό προφίλ. Η Judy Collins "Pack Up Your Sorrows", η Joan Baez "Birmingham Sunday".
Joan Baez - Birmingham Sunday
Η Mimi θυμάται την αδερφή της να τους τηλεφωνεί όταν ήταν στην Καλιφόρνια και να ζητάει την βοήθεια του Richard, που ήξερε ότι γράφει. Αυτό ήταν και η αφετηρία στην συνεργασία τους. "Υπήρχε μια κουβέντα για ένα άλμπουμ τους που όμως ποτέ δεν έγινε. Δύο από τα τραγούδια του Richard εμφανίστηκαν στο άλμπουμ της Joan, Memories. Ένα από αυτά το αξιαγάπητο "All the World Has Gone By" με μουσική της Joan και στίχους Kim Chappell/Richard Farina και μια μπαρόκ σύνθεση που σε στοιχειώνει, ήταν ένα από τα καλύτερα τραγούδια της Joan".
Joan Baez - All the World Has Gone By
O Richard και η Joan δεν θα συνεργάζονταν ποτέ για ένα ολόκληρο άλμπουμ, δυστυχώς όμως δεν θα έβγαζαν ούτε με την Mimi. Στις 30 Απριλίου του 1966 στο Carmel της Καλιφόρνια, o Richard σκοτώθηκε σε δυστύχημα με μηχανή. Σε πάρτυ στο σπίτι τους βλέποντας μια όμορφη μηχανή ζήτησε από τον ιδιοκτήτη της να κάνουν μια βόλτα. Σε μια στροφή βγήκαν από τον δρόμο και πέρασαν μέσα από δυό φράχτες. Ο οδηγός επέζησε από την πτώση όμως ο Richard σκοτώθηκε ακαριαία. Το πάρτυ ήταν για τα γενέθλια της Mimi που γινόταν 21 χρονών. Ενώ ο θάνατος του Richard συνέθλιψε τους φίλους και τους fan του, δεν ήταν εντελώς μη αναμενόμενος. "Του άρεσε να ζει επικίνδυνα" λέει η Debbie Green. "Φλέρταρε με τον κίνδυνο". Και όντως κάπως έτσι ήταν αν φέρει κανείς στο μυαλό του τις μέρες στον IRA σαν έφηβος, πράγμα για το οποίο απελάθη από την Ιρλανδία όταν ήταν 18 χρονών. Πόσες φορές ο Richard πήρε τις ευκαιρίες του, δεν ήταν σε θέση ούτε οι γυναίκες του να ξέρουν καθώς ήταν αβέβαιες για το παρελθόν του πριν γίνει τραγουδιστής της folk. "Δεν ήξερα αλήθεια ακριβώς τι ακριβώς συνέβη εκεί στην Κούβα στον πόλεμο στους λόφους ή τι ήταν αυτό που υποτίθεται επιδίωκε να κάνει. Κάποιες φορές δεν μπορούσα να ξεχωρίσω την φαντασία του από την πραγματικότητά του" λέει η Mimi.
"Το κάθε τι γινόταν πιθανό με τον Richard" λέει η Carolyn Hester γελώντας. "Ήταν ένα ηθικό, αγνό παιδί. Αυτό είναι κάτι που δεν νομίζω να έχει γίνει γνωστό για τον Richard. Όταν πήγαμε στην Ιρλανδία μέναμε με την μητέρα του και στο ίδιο σπίτι ζούσαν και τα αδέλφια της. Όλοι υπερηφανεύονταν για τα κατορθώματά τους στον IRA. Αυτό με έκανε να πιστέψω αυτό που μου έλεγε ο Richard, όπως πιστεύω είχε πει και στη Mimi για μια βομβιστική ενέργεια, όπου κολύμπησαν για να βάλουν εκρηκτικά σε μια βάρκα. Το θέμα βέβαια ήταν ότι ο Richard δεν γνώριζε ότι στην βάρκα βρίσκονταν άνθρωποι. Είχε πιστέψει αυτούς που του είπαν ότι η βάρκα ήταν χωρίς κανέναν μέσα. Αυτό ήταν κάτι που νομίζω του σημάδεψε την υπόλοιπη ζωή του".
"Ο θάνατός του ήταν ένα τεράστιο γεγονός στα folk δρώμενα και συντάραξε όλη την μουσική κοινότητα". Λέει ο Paul Williams. "Ήταν η πρώτη απώλεια κάποιου τόσο αγαπημένου και πολλά υποσχόμενου μουσικού". To τεράστιο συγγραφικό του ταλέντο επιβεβαιώνεται ακόμα περισσότερο με την εμφάνισή του στο άλμπουμ Memories το 1968. Αν και η Mimi λέει ότι το άλμπουμ βγήκε απλά σαν συμβατική υποχρέωση, στην πραγματικότητα ήταν το ίδιο καλό με τα δύο προηγούμενα. To "Joy 'Round My Brain" με τα hummingbirds να πετάνε πάνω-κάτω και τα μέλη του Κογκρέσσου να σκίζουν τα ρούχα τους, ήταν τόσο διασκεδαστικό όσο ένα folk/rock τραγούδι θα μπορούσε. Το "Almond Joy" ένα funky blues, το "Blood Red Roses" ένα a cappella τραγούδι σε στυλ Αγγλικής folk και το "The Quiet Joys of Brotherhood" τραγουδισμένο μόνο από την Mimi, ένα τραγούδι με Κέλτικη χροιά. Τέλος το "Morgan the Pirate", που πάλι τραγούδησε μόνο η Mimi, ήταν σύμφωνα με τις σημειώσεις στο δίσκο ένας αποχαιρετισμός στον Bob Dylan.
Morgan the Pirate (1965)
Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί τι θα γινόταν αν οι Farina συνέχιζαν να γράφουν και να ηχογραφούν κάνοντας χρήση της folk, rock, ποίησης και παγκόσμιας μουσικής; Θα μετακινούνταν όπως έκαναν πολλοί σύγχρονοί τους καθαρά στην rock ή στην ψυχεδέλεια; Θα παρασύρονταν από την Ινδική raga όπως οι Country Joe & the Fish, οι οποίοι φτιάχθηκαν επίσης από καθαρά folk μουσικούς; Θα μπορούσε η απουσία του Dylan από τα μουσικά δρώμενα (ειρωνικά) λόγω σοβαρού δυστυχήματος με μηχανή, από τα μέσα του '66 έως τα τέλη του '67 να δώσει εμπορικό χώρο στους Farina; Θα μπορούσε ο Richard να εστιάσει αποκλειστικά στην μουσική, δεδομένης της επιτυχημένης έκδοσης της νουβέλας του που δεν έζησε για να δει? Όπως με όλους τους πρόωρους θανάτους από τον Buddy Holly και μετά, είναι αδύνατον να πούμε. "Ξέρω πως ο Richard κατευθυνόταν προς την rock σκηνή" λέει η Mimi. "Οι Farina δεν έπαιξαν ποτέ με ολόκληρη rock μπάντα αν και μερικές φορές, τους συνόδευε ο Langhome. Θα καταπιανόμασταν με την μουσική, το γράψιμο ή και τα δύο; Δεν ξέρω. Όμως ξέρω ότι ο Richard μου είχε πει κάποτε. Θέλουν να με κατατάξουν κάπου; Θα προτιμούσα να με κατατάξουν στους καλλιτέχνες. Μάλλον επειδή αυτό τα περιλάμβανε όλα".
Σίγουρα οι Farina ήταν ανάμεσα στα πρώτα ντουέτα που έμπλεξαν ανδρική και γυναικεία φωνή τόσο αποτελεσματικά. Πριν το 1965 μόνο οι Ian & Sylvia είχαν ταιριάξει τόσο καλά (κι αυτοί συνεργάστηκαν επίσης με του Russ Savakus και Felix Pappalardi). Τα τραγούδια τους ωστόσο σπανίως διασκευάστηκαν από άλλα γκρουπ, αν εξαιρέσουμε τους Fairport Convention και την άριστη διασκευή του "Reno Nevada" με τον Richard Thompson στην κιθάρα. Η ίδια η Mimi δεν είχε ακούσει αυτή την διασκευή μέχρι το 2000. Είχε ακούσει την διασκευή των Fairport Convention "The Quiet Joys of Brothrhood" και πράγματι πρέπει τα μέλη των Fairport Convention να ήταν fan του Richard και της Mimi καθώς και η Sandy Denny περιέλαβε το "The Quiet Joys of Brothrhood" στο πρώτο solo άλμπουμ της, αλλά και ο Ian Matthews διασκεύασε μερικά τραγούδια τους στις δουλειές του πριν τους Fairport Convention.
Στην αυτοβιογραφία της η Judy Collins γράφει: Λάτρευα τον Dick. Ήταν ο φίλος που πάντα μου έλειπε. Χρειαζόμουν τη φιλία του. Η φιλία της με τη Mimi και μετά το θάνατο του Richard παρέμεινε δυνατή και η Collins ηχογράφησε το "Bread and Roses" μια μελωδία της Mimi σε ένα ποίημα του James Oppenheim στα μέσα του '70. Όπως είπαμε στην αρχή το Bread and Roses ήταν το όνομα του οργανισμού που η Mimi ίδρυσε και που πήγαινε την μουσική σε αυτούς που δεν ήταν σε θέση να πάνε σε live.
Η Mimi νόσησε από καρκίνο το 1999. Και κατέληξε το 2001 σε ηλικία 56 χρόνων.
Στην τελευταία τηλεφωνική επικοινωνία με ερευνητή της μουσικής και σε ερώτησή του αν εκπλήσσεται που τα άλμπουμ τους μέχρι τότε συνεχίζουν να πουλάνε και να περιμένουν νέους ακροατές, απάντησε: "Εκπλήσσομαι. Αλλά το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτό συμβαίνει γιατί έχουν ένα βάθος μέσα τους μια μακρά ζωή στους στίχους τους. Και επίσης νομίζω ο ήχος είναι ενδιαφέρων. Είναι ενδιαφέρων και μοναδικός. Και χαριτωμένος".
Ο Richard και η Mimi Farina δεν είχαν εύκολο δρόμο να βαδίσουν, γι'αυτό η μουσική τους αποπνέει μια ατμόσφαιρα γιορτής όσο και πόνου.
Βασίλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου