the Pretty Things
Made in Britain, Lost in America
Την δεκαετία του '60 τρεις ήταν οι μπάντες που οδήγησαν την Αγγλική ροκ σκηνή. Οι the Beatles, οι the Rolling Stones και οι the Pretty Things. Από τις τρεις η πιο άγρια, επιθετική, επικίνδυνη αλλά και άγνωστη ήταν η τρίτη. Για του λόγου το αληθές δείτε ένα απόσπασμα από live τους. Στα ντραμς ο Skip Allan.
the Pretty Things - Reincarnation (1967)
Το καλοκαίρι του 1999, οι Pretty Things έπαιζαν στο 100Club στην Oxford Street την ίδια εβδομάδα που οι Rolling Stones έπαιζαν σε ένα μεγαλύτερο χώρο στο...Wembley. "Η εμπορική επιτυχία ποτέ δεν ήταν στην αντζέντα μας." Λέει ο Dick Taylor ιδρυτής και κιθαρίστας των the Pretty Things.
"Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθώ σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου θα είμαι ο κιθαρίστας των Rolling Stones." Ενώ οι Rolling Stones κατέκτησαν την Αμερική, οι Pretty Things έμειναν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού μη καταφέρνοντας να έχουν ούτε μία περιοδεία εκεί, και να παραμένουν άγνωστοι πλην μιας χούφτας Αμερικανών συλλεκτών. Αυτή είναι η ιστορία για την καλύτερη Αγγλική μπάντα των '60'ς που δεν είχε ούτε ένα hit στην Αμερική. Αυτή η ανεξήγητη αποτυχία να περιοδεύσουν στην Αμερική τους έκανε να αγνοηθούν εντελώς μέσα στο παλιρροικών διαστάσεων κύμα της έισβολής της Αγγλικής ροκ, όμως αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια.
Για τους Pretty Things, τους πρωτοπόρους σε δύο στυλ, της Αγγλικής ροκ, αυτών που έπαιξαν blues-R&B-rock με ενα δυνατό τρόπο που δεν έχει όμοιο και που απογείωσαν την πειραματική ψυχεδέλεια το δεύτερο μισό της δεκαετίας. Πέραν του τραγουδιστή με τα μακρύτερα μαλλιά, ανάμεσα στους Βρετανούς rockers, πέραν του ντράμερ που έβαλε τα πλαίσια για το μοντέρνο τρελλό ροκ παίξιμο, ακόμα και πριν τον Keith Moon, πέραν της δημιουργίας της πρώτης ροκ όπερας που προηγείτο και το πιο πιθανό, ενέπνευσε το Tommy των Who, αλλά και της πρώτης ζωντανής διαδικτυακής εκπομπής της rock όπερας, με την συμμετοχή του Arthur Brown και του David Gilmour.
To 1960 δεν υπήρχε άλλο γκρουπ, Αμερική ή Αγγλία που να έκανε τόσο τέλεια μουσική, η οποία παρέμεινε άγνωστη στο κοινό και σχεδόν αποκλείστηκε εντελώς από τα βιβλία της μουσικής ιστορίας. Τα μέλη του γκρουπ με τις εκρηκτικές τους προσωπικότητες και την αφοσίωσή τους στην δημιουργία μουσικής "των άκρων" πρέπει σίγουρα να είχαν βεβαιωθεί ότι ποτέ δεν θα γίνονταν stars.
Η φράση "είναι μία πιο ωμή έκδοση των Rolling Stones" είναι η πιο πολυχρησιμοποιημένη για να περιγράψει τους Pretty Things. Και σαφώς η παρομοίωση δεν προέρχεται από την σύγκριση των δύο γκρουπ, αλλά από βαθύτερες μουσικές και όχι μόνο ρίζες. Ο κιθαρίστας των Pretty Things, Dick Taylor, υπήρξε συμμαθητής με τον Mick Jagger και αρχές του '60 άρχισαν να παίζουν R&B για την διασκέδασή τους μόνο, σε ένα γκρουπ που λεγόταν Little Boy Blue & the Blue Boys. Στο Sidcup Art School ο Taylor έκανε γνωριμία με ένα άλλο συμμαθητή του τον Keith Richards. Ο Jagger και ο Richards, ήταν φίλοι από παιδιά, αλλά είχαν χαθεί για πολλά χρόνια και κατά την αντάμωσή τους στο τρένο, διαπίστωσαν ότι είχαν αποκτήσει έναν κοινό φίλο, τον Dick Taylor. Έτσι ο Keith Richards, μπήκε στους Little Boy Blue & the Blue Boys. Ο Taylor συνέχισε να παίζει στο γκρουπ με τους
δύο φίλους και συμμαθητές, καθώς το γκρουπ άρχισε να γίνεται πιο σταθερό, αλλάζοντας το όνομά του σε Rolling Stones και προσθέτοντας έναν ακόμα κιθαρίστα ανάμεσά τους τον Brian Jones. Άλλά ένα τέτοιο γκρουπ, όπως τώρα μπορούμε να δούμε καθαρά, δεν θα μπορούσε να "σηκώσει" τρεις κιθαρίστες. Ήταν ο Taylor που αποχώρησε οικειοθελώς από το γκρουπ, παρόλο που θα μπορούσε να μείνει αναλαμβάνοντας το ρόλο του μπασίστα. Όμως ο Taylor έφυγε, πολύ καιρό πριν ξεκινήσει το γκρουπ τις ηχογραφήσεις. Έψαχνε να φτιάξει ένα γκρουπ όπου θα αναλάμβανε τη θέση του lead guitarist και που θα του δινόταν μεγαλύτερος χώρος στη συγγραφή τραγουδιών. Ο τραγουδιστής έμελλε να είναι ο Phil May, ένας συμμαθητής του στο Sidcup Art School, ο οποίος έμοιαζε εμφανισιακά με τον Mick Jagger αλλά είχε πολύ μακρύτερα μαλλιά από αυτόν, ιδιαιτέρως για τα στάνταρ του 1963. Το κίνημα των Blues στην Αγγλία απογειωνόταν αρχές του '60, με την καθοδήγηση παλαιότερων μουσικών, ιδιαιτέρως του Alexis Korner, ο οποίος είχε αφιερώσει τον εαυτό του όλο στην διατήρηση και στην διάδοση των παραδοσιακών Blues. Ωστόσο οι Pretties, Stones και άλλα νέα γκρουπ είχαν κάτι διαφορετικό στο μυαλό τους. Και το βρήκαν στους Jimmy Reed, Howlin Wolf και Muddy Waters όπως εξομολογήθηκε ο Phil May κάπου 50 χρόνια αργότερα. "Βέβαια" έλεγε ο May "δεν τους σεβαστήκαμε και πολύ", εννοώντας ότι δεν τους αντιγράψαμε, "αλλά στην ουσία παίξαμε πολύ πιο γρήγορα προσθέτοντας μια δόση thrash metal, αφού ήμασταν 18-19 χρονών τότε. Και αυτό φυσικά έκανε τους R&B μουσικούς της εποχής και φανατικούς του Korner να μιλάνε για ασέβεια. Δεν ήταν ασέβεια, αυτά είναι μαλακίες. Απλά πήραμε ότι μας άρεσε και το αξιοποιήσαμε όπως θέλαμε. Ο καθένας θα χόρευε απλά πιο γρήγορα, όπως ήταν τότε και ο ρυθμός της ζωής μας".
Electric Banana - It'll Never Be Me (1969)
Οι Stones δεν υπήρξαν αμιγές R&B γκρουπ έλεγε ο Taylor, αλλά εμείς ήμασταν ακόμα λιγότερο από αυτούς. Μας άρεσε η ίδια μουσική, αλλά εμείς ήμασταν λίγο πιο πέρα από τον Bo Diddley.
Ωστόσο οι Pretties θα έπαιρναν το όνομά τους από το τραγούδι του Bo Diddley "Pretty Thing", το οποίο έκαναν cover στο πρώτο τους άλμπουμ, μέσα στο οποίο υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι τρεις τίτλοι τραγουδιών του Bo Diddley ακόμα. Το γκρουπ βέβαια κάθε άλλο παρά Pretty ήταν για τα τότε δεδομένα. Μάλλον σοκ προκαλούσαν στις εμφανίσεις τους. Όταν η μέση μπάντα της εποχής έπαιζε με εμφάνιση που ταίριαζε στην θεματολογία της μουσικής τους, οι Pretties έπαιζαν με τα ρούχα που φόραγαν και όταν έκαναν πρόβες. Ο Phil May άφησε τα μαλλιά να περάσουν κάτω από τον ώμο του, πράγμα που μόνο κορίτσια έκαναν εκείνα τα χρόνια. Σύντομα ακολούθησαν όλα τα άλλα μέλη αφήνοντας τα μαλλιά τους σχεδόν το ίδιο μακριά. Με την προσθήκη του John Stax στο μπάσο και του Βrian Pendleton στην ρυθμική κιθάρα, ξεκίνησαν να παίζουν και σε λίγο καιρό προσέλκυσαν την προσοχή της Fontana Records. Ο ντράμερ Vivian Prince προστέθηκε στο σχήμα ως απαίτηση της δισκογραφικής για να προσδώσει περισσότερο επαγγελματισμό, αφού είχε παίξει στους Carter Lewis and the Southerners, όπου τότε έπαιζε στα πολύ πρώτα του βήματα κι ο Jimmy Page πριν τους Yardbirds. Αυτός ήταν και η βασική επιρροή του Keith Moon. Ο Phil May τον θυμάται να έρχεται στα jam τους και να στέκεται ακριβώς μπροστά από τα ντραμς. Αλλά και ο ίδιος ο Keith Moon έλεγε αργότερα ότι είχε ειδωλοποιήσει τον Viv. Απλά διαπίστωνε ότι μπορούσε κάποιος να είναι σταρ και ντράμερ ταυτόχρονα. Η τρέλα του κτυπήματος σηματοδοτεί το ντεμπούτο σινγκλ τους "Rosalyn".
Rosalyn (1964)
Το punk blues στο ζενίθ του, αν και ο όρος punk δεν χρησιμοποιείτο εκείνο τον καιρό. Ένα υβρίδιο R&B rock του Bo Diddley επιταχυνόμενο σε σημείο αναρχίας. Στην άλλη πλευρά το "Big Boss Man" cover από τον Jimmy Reed. Το single που ακολουθεί "Don't Bring Me Down" ήταν άλλο ένα R&B rock κομμάτι με garage στοιχεία, πολύ ελκυστικό ρυθμό και την φωνή του Phil May στην πιο λάγνα εκδοχή της. Έγινε νο 10 στην Αγγλία και οι Pretty Things σταρς έστω και για λίγο με την δισκογραφική Fontana να τους προσφέρει στούντιο για το 1ο τους ομώνυμο LP. Σε αυτό με τραγούδια διασκευές από τον Bo Diddley, Chuck Berry και Jimmy Reed αλλά και δικά τους, στο σύνολό του ήταν Αγγλικό R&B στην πιο θορυβώδη εκδοχή του, που έκανε την μπάντα τον καλύτερο λευκό εκπρόσωπο του Bo Diddley. Και όπως έλεγε ο Phil May "παίξαμε το "Roadrunner" και το κάναμε δικό μας κομμάτι, εντελώς αλλιώτικο από αυτό του Bo". Το άλμπουμ μπήκε στα Αγγλικά top ten αλλά δεν ήταν τυχερό να είναι παραγωγός η εταιρεία Fontana. "Ο εκπρόσωπος της εταιρείας"
λέει ο Phil May "μετά από 20 λεπτά τηλεφώνησε στον Bobby Graham (που είχε παίξει ντραμς στους Kinks για το "You Really Got Me" και του είπε ανάλαβε εσύ εγώ δεν μένω ούτε λεπτό παραπάνω με αυτά τα ζώα". "Δεν είχαμε κάνει ποτέ ηχογράφηση και τα μικρόφωνα "έσπαγαν", οι μηχανικοί απειλούσαν ότι θα φύγουν. Έλεγαν ότι ήμασταν μη συνεργάσιμοι στην ουσία βέβαια δεν ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε. Στο τέλος τοποθέτησαν μικρόφωνα μπροστά από τον καθένα μας και παίξαμε όπως κάναμε στη σκηνή κάθε βράδυ". Κατά τη διάρκεια του 1965 και αρχές 1966 δημιούργησαν κλασσικά hit, που έγιναν μικρά Αγγλικά hit ενώ άξιζαν πολύ περισσότερο. To "Midnight to Six Man" ήταν ένα από τα καλύτερα hit που δεν ανήκε στην δεκαετία του '60 με το "κοφτό" και φθίνον riff, αλλά και το πιάνο/όργανο ευγενική παραχώρηση του Nicky Hopkins. Το "Come See Me" έχει άλλο ένα "καταστροφικό" riff στο μπάσο του John Stax αυτή τη φορά. Οι άλλες πλευρές των single περιλαμβάνουν τα "Can't Stand the Pain" με την προ-ψυχεδελική αύρα της κιθάρας και το "L.S.D." συντομογραφία του λατινικού (Libre, Solidi, Denari) σχετικό με τα χρήματα (αν και η έννοια μοιάζει να είναι διφορούμενη). Στα μέσα του '65 κάνουν μια γκάφα διασκευάζοντας το "Cry to Me" του Solomon Burke, πράγμα που ήδη έχουν κάνει οι Rolling Stones τον ίδιο καιρό για ένα κομμάτι στο άλμπουμ τους. Πάντα προσπαθούσαν να αποφύγουν μια τέτοια σύμπτωση αλλά συνέβη τυχαία. Και ήταν τότε που άρχισε η εμπορική κατρακύλα του γκρουπ. Αυτοί που αποκαλούν τους Pretty Things σαν junior Rolling Stones παραβλέπουν την διαφορετικότητά τους, που όχι μόνο τους θέτει μακριά
από τους Stones αλλά αποδεικνύει ότι ήταν ικανοί για περισσότερα πράγματα από το να παίζουν R&B rock. Δεν επισημαίνεται συχνά ότι ο κιθαρίστας των Pretty Things, Dick Taylor, εκτός του να παίζει ηλεκτρική κιθάρα σαν ένας πιο αυθόρμητος Keith Richards κάνει αποτελεσματικά εναλλαγές με ακουστική κιθάρα που καμιά φορά εισέρχεται στα εδάφη της folk/rock, όπως για παράδειγμα
στο "Honey I Need" και στο πιο folk "London Town". Επίσης άγνωστο είναι για πολλούς ότι οι Pretty Things έπαιξαν τραγούδια που γράφτηκαν από άγνωστους στο κοινό δημιουργούς οι οποίοι δεν είχαν σχέση με την R&B σκηνή. Παράδειγμα το "Don't Bring Me Down" από τον πολύ λίγο γνωστό τραγουδιστή Johnny Dee, το "You'll Never Do It Baby" από το άγνωστο R&B γκρουπ Cops & Robbers, το "Come See Me" από τον soul J.J.Jackson ενώ το "You Don't Believe Me" πρώτο τραγούδι στο 2ο LP τους από τον τότε session μουσικό Jimmy Page. Η μουσική τους δύναμη είναι εύκολο να εκτιμηθεί σήμερα, αλλά το σοκ και ο θυμός που "έβγαιναν" στα live τους δεν μπορούν να γίνουν τόσο εύκολα αντιληπτά. "Αφήναμε τα riff να διαρκούν για ώρες, όπως στο "Hey Mama" θυμάται ο Taylor. Ο George Gallacher των Σκοτσέζων the Poets, είδε σε live τους Pretties πρώτη φορά τυχαία και έλεγε: "Ήταν το καλύτερο live γκρουπ που είχα ποτέ μου ακούσει πριν αλλά και από τότε και μετά.Έμεινα εμβρόντητος μεταφορικά και κυριολεκτικά. Έκαναν τα ίδια πράγματα που κάναμε και εμείς στα blues αλλά Χριστέ μου! Το παίξιμό τους και η δύναμη που έβαζαν σε αυτό ήταν πραγματικά ασύγκριτη".
Roadrunner (1964)
Οι Pretties έμειναν στην ιστορία και για τα μνημειώδη πάρτυ τους στην κατοικία τους στην 13 Chester Street, όπου για κάποιο διάστημα έμενε και ο Brian Jones των Rolling Stones. Η περιοδεία τους στην Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία ξεσήκωσε τεράστιο κύμα αγανάκτησης από τα μέσα της εποχής με συνέπεια να γίνουν απαγορευτικοί στην Νέα Ζηλανδία, περισσότερο για την φήμη του
Viv Prince, που περιέγραφαν ότι μέθαγε τόσο άσχημα στις συναυλίες ώστε άναβε φωτιές στη σκηνή.
Όπως ανακαλεί ο May, ο Viv αρνιόταν να παίξει αν η pub που πήγαινε δεν τον σέρβιρε μπύρα. Στην σύντομη καριέρα του ο Viv αναμφίβολα έβαλε ένα σημείο αναφοράς που μόνο ο θρυλικός Keith Moon έφτασε. Ειρωνία είναι ότι ο Viv είχε αντικαταστήσει τον Keith Moon στους Who για δυο εβδομάδες που ήταν άρρωστος. Για την υπόλοιπη δεκαετία του '60, γύριζε σε μπάντες άγνωστες (μέσα σε αυτές μία με τον πρώην των Moody Blues και μελλοντικό κιθαρίστα των Wings Denny Laine). Το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του τον έκανε να καταφέρει να απομακρυνθεί από τους Hell's Angels για μη παραδεκτή συμπεριφορά!!! Από το 2005 ζει στην Πορτογαλία και εκτρέφει Γερμανικούς ποιμενικούς. Οι υπόλοιποι στο μεταξύ είχαν βγάλει το 2ο άλμπουμ Get the Picture? στα τέλη του 1965.
You Don't Believe Me (1965)
Αν όχι και τόσο συνεπής όσο ο 1ος, έδειξε τους Pretties να απορροφούν soul και folk επιρροές αλλά και να γράφουν περισσότερα δικά τους κομμάτια. Στα ντραμς ήταν session μουσικοί, ιδιαιτέρως ο Mitch Mitchell (Jimmy Hendrix Experience) και ο 17χρονος Skip Alan, ο οποίος όπως λέει ο May ταίριαζε περισσότερο στο προφίλ του γκρουπ. Οι Pretties ήταν ακόμα ένα επιτυχημένο γκρουπ στην Αγγλία και στην Ευρώπη. Ιδιαιτέρως η Ολλανδία τους είχε ως την κορυφαία μπάντα, ενώ Ολλανδικά γκρουπ επηρεάζονταν μόνο από αυτούς με γνωστότερο τους Outsiders μία από τις καλύτερες μπάντες Ευρωπαικής χώρας με μη Αγγλική γλώσσα. Βέβαια ακόμα οι Pretties ήταν παντελώς άγνωστοι στην Αμερική. Ενώ λοιπόν οι Stones, οι Yardbirds, οι Animals και άλλα μεγάλα Αγγλικά γκρουπ ξεχύθηκαν καταιγιστικά στις Ηνωμένες πολιτείες, παρέμεινε το μεγάλο μυστήριο για αρκετές δεκαετίες, πως ένα τόσο καλό γκρουπ δεν έκανε προσπάθεια να εισβάλει στην Αμερική. Έπρεπε να είναι κάποιος πολύ αφοσιωμένος οπαδός τους για να βρει κάποιο δίσκο τους στην Αμερική. Πάντως κάποια Αμερικανικά γκρουπ έβγαζαν διασκευές των Pretty Things (the Montells "Don't Bring Me Down") όπως και οι Brogues με κιθαρίστα τον, μετέπειτα στους Quicksilver Messenger Service, Gary Duncan, που το "Don't Shoot Me Down" στηρίχθηκε πάνω στο "Mama, Keep Your Big Mouth Shut" των Pretties. O Duncan είχε για καλύτερο του τραγουδιστή τον Phil May, ενώ πάντα έλεγε ότι οι Pretty Things ήταν πολύ καλύτεροι των Rolling Stones.
Ο May παραδέχεται ότι το να μην επικεντρωθούν στην Αμερική ήταν μια ηλίθια απόφαση του συμπαραγωγού Bryan Morrison. Βέβαια πριν καν κυκλοφορήσει ένας δίσκος τους είχε απαγορευτεί για ένα στίχο "laid her on the ground" που στην αρχή του έβαζαν μπιπ, αλλά μετά σταμάτησαν πια να παίζουν το κομμάτι. "Αν είχαμε στην Αμερική την επιτυχία που είχαμε στην Ευρώπη, πιστεύω ότι όλα θα είχαν τελειώσει μέσα σε 3-4 χρόνια" εξομολογείται ο Phil May. Ο Taylor από την άλλη είναι λιγότερο ασαφής λέγοντας ότι απλά θα έπρεπε να είχαν πάει άμεσα χωρίς δεύτερη σκέψη.
"Έπρεπε να γράψουμε μόνοι μας" ανακαλεί ο May. "Δεν θα είχαμε πολύ ζωή μπροστά μας σαν γκρουπ περιμένοντας από τρίτους ανθρώπους να γράφουν τραγούδια για εμάς. Προσωπικά μισούσα το να γράφω τραγούδια". Όμως ο May και ο Taylor ήδη είχαν στο ενεργητικό τους δουλειές όπως το "Midnight to Six Man", όπως και σε κάθε κομμάτι του 3ου LP Emotions. Κατά τα άλλα ο Brian Pendleton απλά πήδηξε από το τραίνο και ο John Stax εγκατέλειψε κάπου στις ηχογραφήσεις του Emotions. Αντικαταστάθηκαν από τους πολυοργανίστα Wally Waller και τον keyboard player John Povey, οι οποίοι και ευθύνονται για την στροφή του γκρουπ από την R&B στην ψυχεδέλεια. Το Emotions είναι ένα σημείο αντιπαράθεσης μεταξύ και των μελών του γκρουπ αλλά και των θαυμαστών τους. Οι May και Taylor με τον Waller να βοηθάει, πάνε για πρώτη φορά μακριά από την R&B σε πιο ποπ κατεύθυνση με υπαινιγμούς folk αλλά και ψυχεδέλειας. To βιαστικά παιγμένο "Death of a Socialite", ο ύμνος "My Time" αλλά και το ευαίσθητο και τρυφερό "The Sun".
the Sun (1967)
Όμως σε αυτό το LP προστέθηκαν πάνω από την ηχογράφηση άλλα πνευστά και έγχορδα, που αν ήταν σποραδικά ενίσχυαν το κομμάτι ή αντίθετα αν ήταν πιο πολύ μέσα στο κομμάτι το άλλαζαν τελείως. Αυτό ήταν και ένα λάθος που έγινε και που θα έκανε το γκρουπ να το αρχίσει από την αρχή, αλλά αυτό θα σήμαινε περισσότερο χρόνο στο συμβόλαιό τους πράγμα που δεν ήθελαν. Με αυτό το LP τέλειωσε και η συνεργασία τους με την δισκογραφική Fontana. Ο Taylor μας λέει "οι άνθρωποι της δισκογραφικής αντιλήφθηκαν ότι η αξία μας ήταν όχι στην μουσικότητα ακριβώς. Ήταν φανερό πως ήμασταν μια ωμή, άγρια παρέα γεμάτη ενέργεια. Ο Bobby Graham που μας ανέλαβε μετά κατάλαβε ποιός ήταν ο καλύτερος τρόπος να μας εκμεταλευτεί. Ο παραγωγός του Emotions δεν πρέπει να κατάλαβε ποιοί πραγματικά ήμασταν. Το άλμπουμ ήταν μια μεταβατική δουλειά. Προσωπικά μου άρεσαν ορισμένα κομμάτια αν και θα ήθελα να βάλω μέσα πολύ περισσότερη κιθάρα. Έπρεπε να εξερευνήσουμε το χώρο για να πάμε και κάπου αλλού".
Βέβαια για να ανταπεξέλθουν στα έξοδά τους, όταν οι δίσκοι τους δεν πούλαγαν έφτιαχναν soundtracks. Αυτό τους επέτρεψε να βγάλουν μερικά πολύ ωραία θέματα που δεν ήταν υποτίθεται τόσο δυνατά για τα άλμπουμ τους. Τα καλύτερα από αυτά βγήκαν για το παράξενο άλμπουμ τους των '60'ς Electric Banana. Το όνομα αυτό χρησιμοποιούσαν για να κρύψουν την πραγματική τους ταυτότητα. Έβγαλαν αυτό το άλμπουμ αλλά και ακόμα τέσσερα για την De Wolfe Music Library, μια εταιρεία που υπήρξε ο αρχικός κρίκος σε αυτό που αργότερα θα έμενε ως Library Music. Η μουσική τους από αυτές τις παραγωγές έντυσε πολλά έργα τρόμου αλλά και σοφτ-πορνό της εποχής.
Alexander (1969)
Μια ακόμα άγνωστη πτυχή της ιστορίας τους είναι η παράξενη παραγωγή με τους Pretties (εκτός του May) να κάνουν την back band στον άγνωστο εκκεντρικό και εκατομμυριούχο Γάλλο τραγουδιστή Phillipe DeBarges. Όπως θυμάται ο May "Ο Wally (Waller) μαζί μου έγραψε μερικά τραγούδια γι'αυτόν τον εκατομμυριούχο". Αυτά τα ποπ/ψυχεδελικά κομμάτια ποτέ δεν κυκλοφόρησαν ως τραγούδια των Pretty Things. Με την EMI έβγαλαν ένα single "Defecting Grey"/"Mr. Evasion" που είχε κυκλοφορήσει αρχικά τέλη του '67. Tο πρώτο έμοιαζε να προέρχεται από τελείως διαφορετική μπάντα από ότι δηλαδή είχαν μέχρι τότε βγάλει, ο May ακούγεται σαν άλλος τραγουδιστής, το κομμάτι είναι γεμάτο ψυχεδέλεια, αρμονίες στα φωνητικά, keyboards εκπληκτικά, σιτάρ και εισαγωγή με βαρύγδουπο μπάσο (σαν να πέφτει στο πάτωμα). Η ενορχήστρωση και οι ονειρικοί στίχοι μοιάζουν πολύ με την ψυχεδελική ποπ που έπαιζαν κι οι Pink Floyd το 1967, όταν το γκρουπ βρισκόταν υπό την ηγεσία του "mad genious" Syd Barrett.
Defecting Grey (1967)
Βέβαια η ομοιότητα δεν ήταν εντελώς συμπτωματική, αφού υπήρχε κοινός παραγωγός ο Norman Smith, ο οποίος είχε κάνει τον μηχανικό ήχου στους περισσότερους δίσκους των Beatles από τέλη του '65 πριν στραφεί στην παραγωγή. Ωστόσο ενώ συνέχιζαν με τον Smith να δουλεύουν το επόμενο single "Talkin' About the Good Times"/"Walking Through My Dreams", δούλευαν επίσης ένα μεγάλο θέμα που δεν θα μπορούσε να χωρέσει σε 45άρι. Αυτό ήταν το S.F. Sorrow, για τους περισσότερους ιστορικούς της μουσικής η πρώτη ροκ όπερα βασισμένη σε μια μικρή ιστορία από τον Phil May. Όταν αυτή η τρομερή παραγωγή ολοκληρωνόταν ήταν που ο Twink Alder πήρε την θέση του Skip Alan στα ντραμς. Η ιστορία της όπερας είναι η ζωή του S.F. Sorrow από την γέννησή του τον πρώτο του έρωτα, την κατάταξή του στο στρατό, την απώλεια της αθωότητας και της ελπίδας, τα γεράματα, τον θάνατο. Μέχρι τότε υπήρχαν κάποια ασαφή concept rock άλμπουμς, πασίγνωστα (Beatles - Sgt. Pepper) έως πολύ άγνωστα (Nirvana - the Story of Simon Simopath).
S.F. Sorrow is Born (1968)
Το S.F. Sorrow ήταν επίσης ασαφές, αλλά ήταν η πρώτη ροκ όπερα που αποτελεσματικά ακολούθησε την ιστορία από την αρχή έως το τέλος της. "Θα την ονόμαζα "Cutting Up Sergeant Time", που βασιζόταν στην ιστορία κάποιου, στον Α'Παγκόσμιο Πόλεμο, που βρισκόταν στα χαρακώματα" θυμάται ο May. Ξεκίνησα από την γέννησή του και συνέχισα με τα διάφορα γεγονότα στην ζωή του. Μας πήρε κάπου 14 μήνες για να το φέρουμε εις πέρας". Ο May επίσης δίνει τα credits που αρμόζουν στον Norman Smith, τον παραγωγό τους, που κατάλαβε ότι ο καλύτερος τρόπος να δουλέψει κανείς με τους Pretty Things ήταν να βρίσκεται μαζί τους συνέχεια. Ο έπαινος για τον Norman Smith έρχεται σε αντίθεση με την γνώμη των Pink Floyd για αυτόν, που έλεγαν ότι ήταν τόσο απόμακρος που μετά από τα πρώτα άλμπουμ τους σταμάτησαν τη συνεργασία μαζί του. "Ήταν τόσο εγωιστής ο Roger(Waters)" λέει ο May. "Θα ξεφορτωνόταν οποιονδήποτε προσπαθούσε να προσθέσει κάτι στους Pink Floyd, το επόμενο κιόλας λεπτό. Τους ήθελε μόνο για τον εαυτό του. Και ήταν πολύ δυναμικός τύπος. Τον σέβομαι, έχει κάνει πολλά σπουδαία πράγματα, αλλά ήθελε να έχει όλο τον έλεγχο. Και ο Norman (Smith) δεν ήταν μέσα σε όλο αυτό". Ο Taylor επισημαίνει ότι η μεταφορά της μουσικής τους από την R&B στην ψυχεδέλεια δεν ήταν τόσο ξαφνική όσο φαινόταν από τις ηχογραφήσεις, καθώς το γκρουπ είχε ασχοληθεί με διαφορετικά είδη. To γκρουπ επηρεάστηκε από πολλά διαφορετικά είδη, ο ίδιος δηλώνει για παράδειγμα ότι ήταν επηρεασμένος από τους Doors, τον Sun Ra, τον John Coltrane και τον Captain Beefheart, ενώ σημειώνει ότι άκουγε τους the Fifth Dimension και το Forever Changes των Love, καθώς το S.F. Sorrow έπαιρνε σχήμα. Παραδέχεται ακόμα ότι στο κομμάτι "Ballon Burning" αντέγραψε μέρος του riff από το "A House Is Not a Motel" των Love. Το S.F. Sorrow βγήκε στην Αγγλία στα τέλη του 1968. Μια ακόμα πιο φημισμένη rock όπερα βγήκε στα μέσα του 1969. Φιλονικίες στο κατά πόσο οι Who επηρεάστηκαν από το S.F. Sorrow στη δημιουργία του Tommy, ίσως και ποτέ να μην επιλυθούν μέσα στην διάρκεια ζωής των Pretty Things. Περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο την σύγκριση, ΄να πούμε για την ατυχή καθυστέρηση του S.F. Sorrow στην Αμερική, που έκανε την εμφάνισή του μερικούς μήνες μετά το Tommy. Τότε απορρίφθηκε από ορισμένους κριτικούς σαν απομίμηση του Tommy, αν και γνώριζαν ότι στην Αγγλία είχε βγει μισό χρόνο πριν το Tommy. Το S.F. Sorrow δεν ήταν τόσο μελωδικό και σίγουρα όχι τόσο εμπορικό. Αναμφίβολα όμως ήταν πρώτο. Ατυχώς δεν παίχτηκε ποτέ ολόκληρο το 1960 σε live. Ο May δεν κρύβει την δυσφορία του για τον Pete Townshend, που μετέπειτα είπε ότι ποτέ δεν είχε ακούσει το 1960 για S.F.Sorrow, άποψη που επισκιάζεται από την ομοιότητα στο άνοιγμα με ακουστική κιθάρα του "Old Man Going" στο S.F. Sorrow με την ακουστική κιθάρα που συνοδεύει το "Pinball Wizard". Ο Pete Townshend βέβαια είχε πει τότε ότι το S.F. Sorrow υπήρξε η βασική επιρροή για το Tommy. O Taylor αμέσως μετά το S.F. Sorrow, πάνω στην πιο δημιουργική περίοδο του γκρουπ, αφήνει τους Pretties για να δοκιμάσει αλλού τις δυνάμεις του. Η θέση του δεν θα καλυπτόταν εύκολα. Στο τελικό τους, για το '60, άλμπουμ Parachute, αρχίζουν την στροφή σε πιο progressive/rock κατεύθυνση. Ο Twink Alder αντικαθιστά τον Skip Alan και τη θέση του Taylor παίρνει ο Victor Unitt, καθιστώντας τον Phil May το μόνο original μέλος του γκρουπ.
Parachute (1969)
Το Parachute γίνεται από το περιοδικό Rolling Stone άλμπουμ της χρονιάς, παρόλα αυτά όμως οι πωλήσεις δεν συμβαδίζουν και αποτέλεσμα είναι το γκρουπ να διαλυθεί προσωρινά στις αρχές του '70, όμως επανενώνεται γρήγορα και συνεχίζει, ενώ μπαίνει στο γκρουπ κι ο κιθαρίστας Peter Tolson.
Ακολουθεί το έκτο LP τους Freeway Madness το 1972, δεύτερο LP χωρίς τον Taylor και σε παραγωγή του μπασίστα Wally Waller, με αξιόλογα τραγούδια.
Love is Good (1972)
Το 1974 ο μάνατζερ των Led Zeppelin, Peter Grant αναλαμβάνει τους Pretties και επιτέλους επιχειρούν να παίξουν και στην Αμερική, όπου σημειώνουν πολύ χαμηλή επιτυχία στα charts με τους δίσκους Silk Torpedo και Savage Eye.
Dream/Joey (1974)
My Song (1976)
Μέχρι εδώ οι Pretties είναι ένα μέτριο hard/rock γκρουπ του '70 με την μεγαλύτερη ιστορία και ρεπερτόριο από όλα τα υπόλοιπα. "Ήταν πολύ παράξενο" θυμάται ο May. "Να είμαστε γνωστοί για τις νέες μας δουλειές, χωρίς να είναι γνωστή η προηγούμενη δουλειά μας στον κόσμο". Ο May θα αφήσει το γκρουπ το 1976 και μερικούς μήνες αργότερα οι Pretty Things θα διαλυθούν. Οι φανατικοί οπαδοί του γκρουπ, ανά τον κόσμο συνέχισαν να ψάχνουν τις παλιές δουλειές των Pretties ιδιαίτερα από τότε που ο David Bowie διασκεύασε δύο από τα κομμάτια τους τα "Rosalyn" και "Don't Bring Me Down" για τον δίσκο του Pin-Ups. "Ανακάλυψα" λέει ο May, "ότι η μητέρα του Johnny Rotten υπήρξε φανατική θαυμάστριά μας και έπαιρνε τον μικρό Johnny μαζί της από τα 12 χρόνια του να παρακολουθεί όλα μας τα live". Για τα επόμενα χρόνια οι Pretty Things σποραδικά βρίσκονταν (May και Taylor, ο οποίος δεν έκανε και πολλά αφότου άφησε τους Pretties, αν εξαιρέσουμε την παραγωγή του πρώτου δίσκου των Hawkwind) για να παίξουν σε φεστιβάλ και events. Όπως λέει ο May, αν μπορούσε να παίξει κάποιος από εμάς, έπαιζε, δεν προγραμματίζαμε τίποτα. Στα τέλη της δεκαετίας του '90, το line up του 1967 May, Taylor, Waller, Povey και Alan ξαναμαζεύονται με επιπλέον τον κιθαρίστα Frankie Holland. Επανέκδοσαν όλα τα άλμπουμ τους του 1960 και αρκετά του 1970, με ιστορικής σημασίας σημειώσεις για όλα τους τα τραγούδια. Το S.F. Sorrow δεν άργησε να κερδίσει τον τίτλο, ως ένα από τα 5 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών από τον Genesis P-Orridge, προς μεγάλη έκπληξη των περισσοτέρων κριτικών. Ένα νέο άλμπουμ το ... Rage Before Beauty, τουλάχιστον μια εικοσαετία πριν στην προσμονή, είδε τελικά το φως το 1999.
Passion of Love (1999)
Και τον Σεπτέμβριο του 1998 οι Pretties μαζεύτηκαν στο Abbey Road για να παρουσιάσουν το S.F. Sorrow στην ολότητά του live με κάλυψη ζωντανά μέσω διαδικτύου, με την περιγραφή για το κάθε κομμάτι της όπερας να γίνεται από τον Arthur Brown (the Lord of Hellfire), και τον David Gilmour των Pink Floyd σαν guest guitar.
S.F. Sorrow (1998)
Και ο Gilmour ασφαλώς γνωρίζει πόσο λεπτή είναι η γραμμή μεταξύ ενός cult καλλιτέχνη και ενός διεθνούς σούπερσταρ. Εξάλλου κι αυτός υπήρξε ένας άγνωστος κιθαρίστας από το Κέμπριτζ που δεν είχε παίξει πριν για κάποιο άλμπουμ και προτάθηκε να αντικαταστήσει τον Syd Barrett στους Pink Floyd, σε μια περίοδο που Pink Floyd και Pretty Things έφταναν στην πιο ψηλή κορυφή της ψυχεδέλειας στο Abbey Road με τον Norman Smith κοινό παραγωγό. "O Gilmour" λέει ο Phil May, "εκτιμάει άλλους μουσικούς που ξέρει ότι με λίγη τύχη θα μπορούσαν να είναι εκεί που βρέθηκε αυτός. ...Σαν τους Pretty Things".
Επιπλέον δισκογραφικές τους δουλειές:
Balboa Island (2007)
The Sweet Pretty Things (2015)
“The Beatles were cute, The Stones were students, but The Pretty Things were just plain frightening!” – John Peel
“The most exciting rock ‘n’ roll band of the last 50 years who are still on the road today” – Jack White, The White Stripes
“The Sweet Pretty Things” – Bob Dylan
“Phil May is GOD!!” -entry in David Bowie’s Telephone Book
Βασίλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου