ULTIMATE SPINACH

Bosstown Sound

You are what you dig.

And if you dig sounds that trip a lot farther than most of today's "heavy" music...

if you dig original music that makes most "avant garde" groups look like yesterday 

then you're going to eat up 

ULTIMATE SPINACH

Dove In Hawk's Clothing (1968)

Ultimate Spinach (MGM SE-4518) 2/68

Το στυλ τους πηγάζει αμυδρά από την West Coast, με μία καλή στρώση εμπορικής παραγωγής για την οποία είναι φανερά υπεύθυνη η Νέα Υόρκη. 

Το Rolling Stone έγραψε ότι τα τραγούδια δεν είναι και τα καλύτερα, παιγμένα με την ελάχιστη επιδεξιότητα και γενικά άσκησε κακή κριτική καταλήγοντας ότι ο δίσκος αυτός απλά δεν τα καταφέρνει, με όποια μουσικά στάνταρντ και αν το δει κανείς.

Το μενού των Ultimate Spinach για το πνεύμα των ακροατών περιλαμβάνει το "Sacrifice of the Moon", ένα ορχηστρικό με ξύλινο φλάουτο σε αλληλεπίδραση με την κιθάρα. Επίσης το "Hip Death Goddess" με κουλ φωνητικά και αρκετά λεπτά από πολύ ωραίο heavy ορχηστρικό μέρος. Το "Ego Trip" και το "Funny Freak Parade", όπως όλα τα υπόλοιπα τραγούδια είναι πλούσια σε φαντασία και συμβολισμό.

Sacrifice Of The Moon (In Four Parts) (1968)

Το υλικό του Ian Bruce-Douglas (ιδιαιτέρως τα πιο σατιρικά κομμάτια όπως το "Dove in Hawk's Clothing") είναι συχνά τόσο σφιχτά τυλιγμένο μέσα στο μυστικιστικό του πανωφόρι. Περιέργως, το πιο ενδιαφέρον για μένα κομμάτι του άλμπουμ είναι κάποιο που αποκαλούν "Baroque #1", αποτελούμενο από φωνητικά με συνοδεία που ακούγεται σαν μία από τις γυμνοπαιδίες του Satie...

Baroque #1 (1968)

Το πιο δυνατό χαρτί των Ultimate Spinach είναι η ανάμιξη των φωνητικών τους. Η lead singer Barbara Hudson και οι υπόλοιποι καταφέρνουν να παράγουν έναν πολύ αγαπημένο ήχο που μπορεί να αποδοθεί εν μέρει στα αρμονικά φωνητικά που χρησιμοποιούν, αλλά επίσης υπάρχει το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι φωνές τους "δένουν" καλά.

(Ballad Of The) Hip Death Goddess (1968)

To Jazz & Pop έγραψε τον Ιούνιο του 1968: "Οι πωλήσεις του άλμπουμ Ultimate Spinach διαψεύδουν το παλιό απόφθεγμα ότι δεν μπορείς να προωθήσεις έναν κακό δίσκο. Ο ηγέτης τους Ian Bruce-Douglas, ο οποίος σπούδασε 12 χρόνια μουσική, έχει αποφασίσει ότι έργο του γκρουπ είναι να αλλάξει όψη στην σύγχρονη μουσική σκηνή. Γράφει τα κομμάτια, τα συνθέτει και γράφει ακόμα και τις εσωτερικές σημειώσεις...Το κύριο θέμα του εμφανίζεται να είναι ένας ταυτόχρονος εξευτελισμός της πλαστικής Αμερικής και των εναλλακτικών χίπις και παιδιών των λουλουδιών. Αποτυγχάνει σε αυτό το μάλλον αξεπέραστο έργο κυρίως λόγω της έλλειψης χιούμορ και μίας σαρωτικής αίσθησης σπουδαιότητας. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να το καταφέρουν, εκτός φυσικά του Frank Zappa (ο οποίος μπορεί να καταφέρει τα πάντα). Ο Bruce-Douglas αντιπαρέρχεται εν μέρει την λυρική του αδεξιότητα με δυνατές μελωδικές γραμμές στα περισσότερα τραγούδια του. Το καλύτερο κομμάτι στο άλμπουμ είναι ένα ορχηστρικό, το "Sacrifice of the Moon". Δυστυχώς το μεγαλύτερο τους πρόβλημα σαν γκρουπ, χώρια της έλλειψης συνεκτικότητας είναι η υπερεκτίμηση των ικανοτήτων τους".

Pamela (1968)

To Hi-Fi/Stereo Review έγραψε τον Σεπτέμβριο του 1968: "Όπως κυρίως νέες μπάντες της rock, οι Ultimate Spinach ήταν κολλημένοι με την ιδέα ότι οι νεανικές ποιητικές φαντασιώσεις είναι αρκετά σημαντικές για να τους δοθεί μία επιφανής θέση ανάμεσα στις ηχογραφήσεις της εποχής. Το γκρουπ επίσης παρεμποδίζεται από μία ιδιαιτέρως υποτυπώδη αρμονικότητα και ένα επαναλαμβανόμενο ρυθμικό στυλ που σε παραλύει".

Ego Trip (1968)

Ίσως η πιο γνωστή μπάντα της Βοστώνης, οι Ultimate Spinach εμφανίστηκαν με ένα άλμπουμ, το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος του ακούγεται σαν υποκριτική ψυχεδελική pop, την πρώτη φορά που θα το ακούσεις. Όμως κάτω από την επιφάνεια υπάρχει μία καλή δόση από μελωδική και δημιουργική πολυπλοκότητα, η οποία αντανακλά το κλασικό υπόβαθρο των σπουδών του ηγέτη τους Ian Bruce-Douglas. Πραγματικά έτσι συμβαίνει με δύο πρώιμα progressive ορχηστρικά, το "Sacrifice of the Moon (In Four Parts)" και το "Baroque #1". Ωστόσο το άλμπουμ θα μείνει στην μνήμη του κοινού περισσότερο για την υπέροχη 8-λεπτη "(Ballad of) The Hip Goddess", ένα πιο heavy θέμα με στοιχεία σαν raga, απόκοσμα ερμηνευμένο από την lead singer, αλλά και παίκτρια της ρυθμικής κιθάρας, Barbara Hudson.

Behold & See (MGM SE 4570) 8/68

Το Ultimate Spinach είχε ένα βαθιά blues προσανατολισμένο ήχο, ό,τι έπρεπε για να πουλήσει. όσον αφορά στο δεύτερο LP τους προσφέρουν ένα εξαιρετικό progressive κομμάτι, το "Mind Flowers", το οποίο ξεπερνάει τα 9 λεπτά.

Mind Flowers (1968)

Άλλα ενδιαφέροντα κομμάτια είναι το "Jazz Thing" και το  "Fifth Horseman Of The Apocalypse". Εξαιρετική είναι επίσης η παραγωγή από τον Alan Lorber.

Fifth Horseman Of The Apocalypse (1968)

Ένα τεράστιο βήμα μπροστά από το ντεμπούτο τους, αυτό το άλμπουμ βλέπει την μπάντα να εγκαταλείπει τις ψυχεδελικές pop ρίζες της για χάρη μίας πολύ πιο ορίτζιναλ μίξης από διάσπαρτη slow ψυχεδέλεια και ελαφρώς jazz ή μπαρόκ progressive.

Jazz Thing (1968)

Πραγματικά, τραγούδια σαν το "Visions of Your Reality", το "Suite: Genesis of Beauty (In Four Parts)" και "Fragmentary March of Green" δίνουν μία σωστή ένδειξη του στυλ τους.

Visions of Your Reality (1968)

Υπάρχει μία guest τραγουδίστρια στα φωνητικά, η Carol Lee Brit που προσθέτει τους αλα Grace Slick τόνους στα μικρότερης διάρκειας κομμάτια, τα οποία ανοίγουν τις δύο πλευρές του άλμπουμ.

Gilded Lamp Of The Cosmos (1968)

Μαζί με το πρώτο LP των It's A Beautiful Day, αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά progressive άλμπουμ που έβγαλε η Αμερική στα 60'ς.

Ultimate Spinach (MGM SE 4600) 3/69

 

Το πιο επιτυχημένο γκρουπ της Βοστώνης στα chart, οι Ultimate Spinach εδώ παρουσιάζουν ένα groovy άλμπουμ, με μία ποικιλία υλικού, να κυμαίνεται από μία hard rock εκδοχή του παλιού "(Just Like) Romeo & Juliet"

Eddie's Rush (1969)

μέχρι σε ένα καλό blues το "Eddie's Rush", που περιλαμβάνει κάποια από τις καλύτερες ορχηστρικές δουλειές που έκανε ποτέ το σεξτέτο μας. Ωστόσο τα δυνατά φωνητικά είναι το δυνατότερο τους σημείο.

Strange-Life Tragicomedy (1969)

Οι Ultimate Spinach ήταν ένα θέμα της πολύ δυναμικής προώθησης του Bosstown Sound, που έλαβε χώρα την προηγούμενη χρονιά, δηλαδή μίας προσπάθειας για να αναπτυχθούν κάποια rock γκρουπ από την Βοστώνη, ώστε να καταφέρουν να αντισταθμίσουν την μουσική και εμπορική δημοφιλία των γκρουπ του San Francisco.

The World Has Just Begun (1969)

Προφανώς αυτό το εγχείρημα δεν δούλεψε. Αν και οι Ultimate Spinach ήταν ένα από τα καλύτερα, μίας όχι και τόσο ελκυστικής παρτίδας γκρουπ, εμφάνισαν περισσότερο την δυναμική που είχαν παρά την επιτυχία. Ικανοποιητικοί, με καλή παραγωγή και ενδιαφέροντες περιστασιακά, αλλά ελάχιστα να διαφέρουν από το ρεύμα των απρόσωπων rock σχημάτων που περνούσαν από τις περιστρεφόμενες πόρτες της δισκογραφικής βιομηχανίας.

Happiness Child (1969)

Ακολουθώντας το Behold & See, η ήδη εύθραυστη ψυχική υγεία του Bruce Douglas χειροτέρεψε πολύ, θέτοντας τον εκτός μπάντας. Ένα σχεδόν εξ' ολοκλήρου νέο line up φτιάχτηκε, που περιλάμβανε τον Jeff Baxter στην lead κιθάρα και μέλη των Chamaeleon Church, με την Barbara Hudson να αποτελεί τον μόνο συνδετικό κρίκο με το πρώτο LP τους.

Reasons (1969)

Αποφεύγοντας progressive, ψυχεδέλεια και πειραματισμούς μαζί, το τελικό τους άλμπουμ προσφέρει straight pop-rock πρώτης ποιότητας, αν και τίποτα δεν ξεχωρίζει τόσο πολύ.

Some-Days You Just Can't Win (1969)

Η ιστορία δεν φέρθηκε με ιδιαίτερη εκτίμηση σε αυτή την φοβερή μπάντα. Αν και πουθενά-από όσο μπορώ να σκεφτώ-η ψυχεδέλεια δεν ταίριαξε τόσο πολύ με την progressive rock. Σίγουρα η σκηνή του San Francisco παίρνει τα εύσημα, όχι μόνο λόγω αρχαιότητας, αλλά και τεράστιου όγκου γκρουπ. Αν όμως παρεμπιπτόντως με ρωτούσε κάποιος για θέματα ποιότητας, πιθανώς θα έκλινα προς την μεριά της Βοστώνης. Υπάρχει ένας συγκεκριμένος λόγος γι' αυτό. Και ονομάζεται Ultimate Spinach.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ