SHAPE OF THE RAIN

Progressive Pop / Folk

Γεννημένοι και μεγαλωμένοι στο Sheffield, τα αδέλφια Keith (φωνητικά/κιθάρα) και Len (μπάσο) Riley, ο ξάδελφος τους Brian Wood (κιθάρα) και ο φίλος τους Tag Waggett (ντραμς) ήταν οι Shape of the Rain. Μετά από χρόνια δουλειάς σε κλαμπ, χοροεσπερίδες και πανεπιστημιακές αίθουσες με την βοήθεια του David McPhie, ο οποίος είχε στην αρχή κάνει τον μάνατζερ στον Joe Cocker, άρχισαν να ανοίγουν για τις τότε ανερχόμενες μπάντες της εποχής, όπως οι Fleetwood Mac, Free, Led Zeppelin, και Pink Floyd, προσελκύοντας την προσοχή αρκετών εταιρειών, πριν υπογράψουν στην βραχύβια θυγατρική της RCA, την Neon.

Wasting My Time (1971)

Riley, Riley, Wood and Waggett (RCA Neon NE 7) 7/71

Τέσσερις Βόρειοι με ένα όμορφο ντεμπούτο άλμπουμ που πήρε τον τίτλο του από τα ονόματα τους. Γράφουν ωραία, με προσοχή φτιαγμένα μικρά τραγούδια και τα παίζουν κυρίως ακουστικά, αλλά με κάποια έξυπνη ηλεκτρική κιθάρα και πιάνο. Πιο εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν folk-rock.

Castles (1971)

Ένα ιδιαιτέρως ευχάριστο και διασκεδαστικό άλμπουμ, από μία ατόφια και όχι δήθεν μπάντα. Επίσης υπάρχει δύναμη και δυναμική στο παίξιμο τους...Τα φωνητικά είναι νορμάλ και ειλικρινή και οι συνθέσεις εκπέμπουν μία ηρεμία και ειρήνη, πράγμα που αναμφισβήτητα οφείλεται στην στενή τους σχέση με την εξοχή και την φύση γενικότερα.

Woman (1971)

Ακόμα ένα άλμπουμ από τις αρχές της δεκαετίας του 70, με τίτλο και όνομα μπάντας που είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι ποθούσαν εμπορική επιτυχία. Κρίμα, καθώς το άλμπουμ ανοίγει με ένα από τα μεγάλα χαμένα single το 'Woman', ένα όμορφο κομμάτι ψυχεδέλειας της Δυτικής Ακτής, με όμορφα riff στην κιθάρα και επίμονες μελωδίες.

Dusty Road (1971)

Το επόμενο τραγούδι 'Patterns', είναι μία παρομοίως όμορφη δόση με αύρα Καλιφορνέζικης pop. Το υπόλοιπο LP πασχίζει να κρατήσει τα ίδια στάνταρντ, επομένως είναι πολύ ευχάριστο. Το 'Castles' και το 'Waitin My Time' είναι επίσης αξιοσημείωτα, αν και το 'Yes' είναι κάτι σαν τζαμ των Man. Το παίξιμο στην κιθάρα είναι εξαιρετικό καθ όλη την διάρκεια, αλλά τα επηρεασμένα από George Harrison φωνητικά χάνουν σε δυναμισμό η εύρος. 

Yes (1971)

Το άλμπουμ αυτό γεφυρώνει το κενό ανάμεσα στην pop και στην progressive και ακούγεται όπως θα ακουγόταν οι Yes αν στις αρχές τους στρέφονταν στην τελειοποίηση των μετά-Beatles επιδεξιοτήτων τους, παρά στην τελειοποίηση της μουσικής τους.

Broken Man (1971)

Είναι ένα ατόφιο άλμπουμ, με πολύ όμορφη ηλεκτρική 12χορδη, ωραίες μελωδίες και κάποια τραγούδια που προσθέτουν ουσία. Ιδιαιτέρως το τζαμ στο 'Yes'. Για κάποιο λόγο, το μπάσο βγάζει την αίσθηση ότι είναι εκτός χρόνου, λες κι ο μουσικός ακούει την μπάντα από ηχώ. 

Lady of My Dreams (1971)

50 χρόνια αργότερα, το 2020 έκανε την εμφάνιση του ένα χορταστικό τριπλό CD, που περιέχει όλο το άλμπουμ, κάποια demos, αλλά και επιλεγμένα τραγούδια από εμφανίσεις τους. 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ