TOMORROW
One Shot Was All They Got (Part 7)
Το πρώτο μισό του 1967 ήταν συναρπαστική εποχή να βρίσκεσαι στο Λονδίνο. Το Sgt. Pepper των Beatles ήταν απλά η αποκορύφωση μηνών δραστηριότητας που βρήκε την Αγγλική rock να αποχωρίζεται τις blues/R&B ρίζες της για την πειραματική ψυχεδελική μουσική. Οι μπάντες τα έκαναν άνω-κάτω με τις δομές συμβατικών pop τραγουδιών εκχυλίζοντας την μουσική και τους στίχους τους με μία "ελαφριά" ουτοπική λαχτάρα. Ένα επίκεντρο για αυτή τη σκηνή ήταν το κλαμπ UFO, επίκεντρο έκρηξης για το εκρηγνυόμενο underground Λονδίνο. Από όλες τις μπάντες που ξεπήδησαν και που έπαιζαν στο UFO συχνά, τρεις συνήθως ξεχώριζαν σαν πιό καινοτόμες. Η μία, οι Pink Floyd, συνέχισε για να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα σχήματα στον κόσμο. Άλλη μία ήταν οι Soft Machine, που θα γίνονταν ηγέτες της avant-garde rock τα επόμενα πέντε χρόνια. Ωστόσο η τρίτη, οι Tomorrow, θα ηχογραφούσαν μόνο ένα άλμπουμ και περισσότερο θα τους θυμόταν ο κόσμος στις μέρες μας, επειδή παρουσίασαν τον μετέπειτα κιθαρίστα των Yes, Steve Howe.
Hallunications (1968)
Αυτό είναι ιδιαιτέρως αληθές στην Αμερική, όπου οι Tomorrow ποτέ δεν θα εμφανίζονταν. Από όλα τα one-shot άλμπουμ στην ιστορία της rock, το ομώνυμο άλμπουμ των Tomorrow το 1968, μετράει σαν ένα από τα καλύτερα και πιό πλήρη ανεπτυγμένα άλμπουμ. Απόκοσμα, χαρακτηριστικά Αγγλικά τραγούδια για Συνταγματάρχες, μαγαζιά με ρούχα και νάνους εναλλάσσονται με επηρεασμένα από την Δυτική ακτή ψυχεδελικά κομμάτια που παρουσιάζουν εντυπωσιακά riff κιθάρας. Το "My White Bicycle" και το "Revolution" συνοψίζουν τις αφελείς ελπίδες της εποχής για αλλαγή και την αναμπουμπούλα επίσης όπως και κάθε τι άλλο εκείνης της περιόδου. Παρά τον προσδιορισμό του γκρουπ στην ψυχεδέλεια, όλα τα τραγούδια είναι σφιχτά δομημένα, με σφραγισμένες αεροστεγώς συνθέσεις, χωρίς άσκοπα τζαμαρίσματα. Για αυτούς που ξέρουν τον Steve Howe από τους Yes, λέμε πως ελάχιστη σχέση έχει με αυτούς το υλικό των Tomorrow, καθώς είναι πολύ πιό pop προσανατολισμένο και πνευματώδες. Τον καιρό που το άλμπουμ τελείωνε ωστόσο, είχε παρέλθει η στιγμή. Η ψυχεδέλεια ξεθώριαζε και το γκρουπ δεν θα υπήρχε σε λίγο. Για τους Tomorrow δεν θα υπήρχε tomorrow.
The Incredible Journey of Timothy Chase (1968)
Όπως οι περισσότερες ψυχεδελικές μπάντες είχαν τις ρίζες τους στην συμβατική rock, R&B και soul της Αγγλικής εισβολής. O Howe και ο lead singer και τραγουδοποιός Keith West είχαν ήδη ηχογραφήσει με ασήμαντες μπάντες του Λονδίνου, τον καιρό που έγιναν μία μπάντα που ονομάστηκε the In Crowd. Το μοντέρνο σύνολο είχε μία ισχυρή live φήμη, αλλά τα single τους είχαν μικρό αντίκτυπο. Η μετάβασή τους στην ψυχεδέλεια ήταν γρήγορη και ήρθε από αναγκαιότητα σαν επινόησή τους. Ο Keith West λέει: "Όταν ο Steve Howe ήρθε στην μπάντα the In Crowd, το όλο πράγμα άλλαξε λίγο επειδή τζάμαρε λίγο περισσότερο. Δεν θα έπαιζε το ίδιο πράγμα δύο φορές. Βαριόμασταν να παίζουμε R&B, βλέπαμε κάτι άλλο να συμβαίνει. Σκεφτήκαμε ότι ήταν ώρα να ξεκινήσουμε να γράφουμε το δικό μας υλικό. Δεν νομίζα ότι θα μπορούσαμε να διαρκέσουμε αλλιώς". Οι the In Crowd έχασαν μία ευκαιρία για ευρύτερη έκθεση όταν για λίγο χρόνο διεκδίκησαν τον ρόλο της μπάντας σε μία σκηνή σε κλαμπ στην ταινία του Michelangelo Antonioni, Blow Up (η σκηνή καλύφθηκε τελικά από τους the Yardbirds).
Colonel Brown (1968)
Τον ίδιο χρόνο άλλαξαν το όνομά τους σε Tomorrow, αν και είχαν δουλειές σαν μπάντα στο UFO κλαμπ, ιδιαιτέρως όταν οι πιστοί Pink Floyd δεν μπορούσαν να παίζουν συχνά. Ζητώντας να συγκρίνει τους Tomorrow με τους Pink Floyd και τους Soft Machine ο West αποκρίνεται: "Οι Floyd μάθαιναν καθώς προχωρούσαν, περισσότερο ή λιγότερο, τότε δεν ήταν μεγάλοι μουσικοί, όσο και να τεντώσει κάποιος την φαντασία του. Εμείς είχαμε τον Steve Howe, ο οποίος ήταν o κορυφαίος κιθαρίστας, από όσους γνώριζα στο Λονδίνο. Οι Soft Machine ήταν άλλο είδος πολύ πιό avant-garde. Εμείς είμασταν πιό straight rock μπάντα. Κάναμε τρελά πράγματα και περνούσαμε καλά. Δεν θέλαμε να γίνουμε τόσο σοβαροί. Ήμασταν σοβαροί σε αυτό που κάναμε, αλλά πάντοτε θέλαμε να περνάμε καλά". Παίρνοντας έμπνευση από ένα πρόγραμμα στο Άμστερνταμ να παρέχονται ελεύθερα ποδήλατα στους πολίτες, το "My White Bicycle", επιτομεί σίγουρα την ψυχεδέλεια στα πιό δημιουργικά της, με τα κρουστά στον ρυθμό της ποδηλασίας, την κιθάρα, τις σφυρίχτρες και το επίμονο ρεφρέν. Το 1975 θα το διασκεύαζαν οι Nazareth και θα έμενε αρκετό καιρό στα chart της Αγγλίας.
My White Bicycle (1968)
Η δουλειά ξεκίνησε με ένα άλμπουμ. Μετά συνέβη το αναπάντεχο. Ένα σόλο single του Keith West το πομπώδες "Excerpt from a Teenage Opera" κυκλοφόρησε με χαμηλές προσδοκίες, αλλά ανέβηκε στο Νο2 στα Αγγλικά τσαρτ. Στην κιθάρα βρισκόταν ο Steve Howe.
Keith West - Excerpt From a Teenage Opera (1967)
Μία σουίτα με πολλά μέρη, με πνευστά και παιδική χορωδία που περιέγραφε την τελευταία ημέρα της ζωής ενός "grocer Jack", είχε θεωρηθεί ως επιρροή για την σύνθεση των rock οπερών "S.F. Sorrow" των the Pretty Things και "Tommy" των the Who. Περισσότερες πληροφορίες για την σουίτα θα βρείτε εδώ.
Keith West - Sam (1967)
Το πρόβλημα ήταν ότι τώρα το κοινό ήταν μπερδεμένο για την ταυτότητα των Tomorrow. Οι Tomorrow έπαιζαν hard ψυχεδελική μουσική, όχι ντελικάτες ποπ οπερέτες. Η επιτυχία της "Teenage Opera" και το "Sam" (από την άλλη πλευρά), ένα μέτριο χιτ, καθώς και η ευρεία σπέκουλα των μέσων για μία όπερα που ο West θα συνέθετε και θα παρουσίαζε με τον παραγωγό Mark Wirtz, ίσως να καθυστέρησε την κυκλοφορία του άλμπουμ του γκρουπ. Τον καιρό που ξεπήδησε τελικά, ήταν ήδη 1968, η ψυχεδελική σκηνή ξεθώριαζε και οι Tomorrow ήταν ένα λαμπρό φως του χθες. "Γνωρίζω ότι ο John Lennon εκείνο τον καιρό ήρθε σε επαφή με το γραφείο μας και ζήτησε εάν οι Tomorrow ήταν ελεύθεροι, τι κάναμε, εάν μπορούσαμε να φύγουμε από εκεί. Του άρεσε το "My White Bicycle", του άρεσε η διασκευή του "Strawberry Fields". Αυτή θα ήταν μία υπέροχη κίνηση για μένα, να υπογράψω με την Apple ή κάτι τέτοιο. Αντίθετα όμως ήμουν ήδη ¨κλειδωμένος¨στην EMI. Και ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω κάτι το διαφορετικό. Ήμουν συνέχεια εκεί στην EMI, που πιστεύω ήταν η λάθος εταιρεία για εμάς".
Now Your Time Has Come (1968)
Στα μέσα του '68 η μπάντα διαλύθηκε. ο ντράμερ Twink, ένας από τους μεγάλους πλακατζήδες της Αγγλικής rock συνέχισε την πορεία του στους the Pretty Things και στους the Pink Fairies, δύο μπάντες με cult underground κοινό. Ο Howe και ο West συνέχισαν για λίγο να γράφουν με την ελπίδα πως κάτι θα προχωρήσει, αλλά σύντομα πήραν διαφορετικούς δρόμους, ο West σόλο και μαζί με γκρουπ πρότζεκτς και ο Howe να κερδίζει τελικά το στάτους του σταρ με τους Yes. "Έγιναν όλα τόσο γρήγορα" θυμάται ο West με λίγο προφανή έκπληξη ή μεταμέλεια. "Η original σκέψη, ό,τι είχαμε υπολογίσει να γίνουμε, όλα είχαν τελειώσει. Όταν η ψυχεδέλεια εμφανίστηκε μας ζητήθηκε να παίξουμε στο UFO κλαμπ. Θα λέγαμε: "Αυτό το κοινό είναι φανταστικό, πράγματι τους αρέσει να ακούν μουσική". Και όλοι ήταν καλότροποι και ευγενείς. Όλοι νόμιζαν ότι ήταν μία πολύ cool φάση. Είχαμε μία ή δύο χρονιές σε αυτό το ύφος και είχαμε κακομάθει. Αυτό με επηρέασε. Νόμιζα θα συνεχίζαμε-η μουσική θα άλλαζε, η πολιτική θα άλλαζε. Όμως αυτό βεβαίως δεν συνέβη ποτέ. Πάντα γυρίζουν όλα στην αρχή. Ήμασταν λίγο άβγαλτοι τότε".
ΣΥΝΙΣΤΩΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Tomorrow (1968, Parlophone, UK)
Για όσους θέλουν ακόμα περισσότερα τσεκάρετε τα compilation της RPM δυσδιάκριτων κυκλοφοριών του '60 που παρουσιάζει πρότζεκτς των Steve Howe και Keith West όταν είχαν μπάντα. Η έγχρωμη εκδοχή του εξωφύλλου προέρχεται από επανεκδόσεις.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου