LITTLE FEAT

Big Band

Η ευρύτερη περιοχή της Καλιφόρνια έχει αποδεδειγμένα το παγκόσμιο ρεκόρ για την ίδρυση των περισσότερων ροκ συγκροτημάτων, κατά τη διετία ΄68 - ΄70. Δυστυχώς όμως έχει και τον μεγαλύτερο αριθμό (δεν λέω “αποδεδειγμένα” γιατί εδώ εμπεριέχεται και το υποκειμενικό στοιχείο) υποτιμημένων συγκροτημάτων που ξεφύτρωσαν απ’ αυτή τη γωνιά της γης. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και οι Little Feat. Μία απ’ τις πιό υποτιμημένες Αμερικανικές μπάντες, που ενώ δεν μπόρεσαν ποτέ τους να κάνουν το μεγάλο μπαμ, κατάφεραν να τραβήξουν την περιέργεια και τη συμπάθεια από ιερά τέρατα του καλλιτεχνικού κόσμου. Ιδρύθηκαν το 1969, στο Los Angeles, από τον George Lowell, με αφορμή μια περίεργη και αμφιλεγόμενη ιστορία: Ο George ήταν, από το 1968, μέλος της μπάντας του Frank Zappa, The Mothers of Invention. Στις αρχές του ’69 γράφει (μόνος του) ένα σπουδαίο τραγούδι, το “Willin”, την πέτρα του σκανδάλου της ιστορίας. Ο Zappa, το ακούει, του αρέσει αλλά δεν το εγκρίνει να ακουστεί από τους Mothers, γιατί τάχα, σύμφωνα με τον Frank, περιέχει σαφείς αναφορές σε ναρκωτικά ("weed, whites and wine"). Έτσι τελικά, μετά από κάποιες προστριβές, τον απολύει από την μπάντα, συμβουλεύοντάς τον να κάνει μια δικιά του. Αν και λέγεται ότι η βαθύτερη αιτία της απόλυσης είναι το γεγονός ότι ο Zappa δεν ήθελε κοντά του μια ισχυρή προσωπικότητα κι έναν τόσο ικανό συνθέτη και μουσικό.

Willin

Όπως και νά ΄χει, ο Lowell ακολούθησε τα λόγια του Zappa κι άρχισε να στήνει το δικό του γκρουπ. Βασικά την στήνουν μαζί με τον κιμπορντίστα Bill Payne (είχε “κοπεί” κι αυτός παλιότερα από τους Mothers). Τους πλαισιώνουν γνωστοί τους μουσικοί: ο πρών μπασίστας των Mothers, Roy Estrada κι ο παλιός γνώριμος του Lowell (από την παλιά του μπάντα, The Factory), ο ντράμερ Ritchie Hayward. Το όνομα της νέας μπάντας οφείλεται στα…”μικρά πόδια” του Lowell (σχόλιο του ντράμερ των Mothers, Jimmy Carl Black) και ελέω (προφοράς) Beatles, το “feet” έγινε “feat”! Η ομάδα μπαίνει τελικά στο στούντιο της Warner, τον Αύγουστο του 1970, για να ηχογραφήσουν το πρώτο τους άλμπουμ, με όνομα - τι άλλο; το όνομά τους - “Little Feat”. Κάπου εκεί τραυματίζεται στο χέρι του o Lowell κι έτσι επιστρατεύεται ο Ry Cooder για να παίξει μέρος του “Willin”. Το άλμπουμ κυκλοφορεί τελικά στις αρχές του ’71 και περιέχει αξιόλογες συνθέσεις, βασικά όλες του George και με τα δικά του φωνητικά. Ακολουθεί το 1972 και το δεύτερό τους άλμπουμ, το θρυλικό Sailin’ Shoes. Μια πραγματικά πρωτοποριακή προσπάθεια, η οποία μαζί με το πρώτο τους άλμπουμ ήταν υπέυθυνα για το φανταστικό ξεκίνημα της μπάντας και της - σχετικής - παγκόσμιας αναγνώρισης. Να σημειωθεί εδώ ότι το “Willin” ξαναηχογραφείται (με κιθάρα αποκλειστικά του Lowell) και κυκλοφορεί ξανά με το δεύτερό τους άλμπουμ. Το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ είναι το “Easy to Slip”.

Easy to Slip

Παρά τη σχετική αναγνώριση κι επιτυχία, η μπάντα περίμενε περισσότερα. Άρχισαν λοιπόν οι προστριβές και τελικά διαλύονται – προσωρινά όμως. Στην αρχή φεύγει ο Estrada για να πάει στους Captain Beefheart’s Magic Band. Μετά ακολουθεί η αντικατάσταση του από τον Kenny Gradney και η πρόσληψη του Paul Barrere ως δεύτερου κιθαρίστα. Τέλος έρχεται και στα κρουστά ο Sam Clayton (αδερφός της γνωστής - από το “Gimme Shelter” – Merry Clayton). Έτσι η αναγεννημένη μπάντα αποτελεί πλέον …σεξτέτο, με όλη την ομάδα πλέον να έχει λόγο - τουλάχιστον – στα φωνητικά. Οι προσθήκες αυτές, σε συνδυασμό με το φανερό ενδιαφέρον του Lowell για την μουσική της Ν. Ορλεάνης, είχαν ως αποτέλεσμα, την παραγωγή ενός μοναδικού άλμπουμ του γκρουπ, το 1973. Αυτό δεν ήταν άλλο από το αριστουργηματικό Dixie Chicken, με το ομώνυμο κομμάτι να κυριαρχεί και να αποτελεί πλέον το τραγούδι-σφραγίδα της μπάντας.

Dixie Chicken

Την επόμενη χρονιά κυκλοφορούν το τέταρτό τους άλμπουμ, Feats Don’t Fail Me Now, όπου υπάρχουν αρκετά καλά κομμάτια - η προσωπική μου επιλογή είναι το “Rock and Roll Doctor”. Εν τω μεταξύ, η φήμη τους μεγαλώνει κι όλοι έχουν να πούνε το καλύτερο για τους Feat. Οι Marshall Tucker, Eric Clapton και Robert Plant τους ανακηρύσσουν ως το αγαπημένο τους συγκρότημα. Το ίδιο και ο Jimmy Page, σε συνέντευξή του δηλώνει ότι “Οι Little Feat είναι η αγαπημένη μου αμερικάνικη μπάντα”. Το 1975, κυκλοφορεί το The Last Record Album, το οποίο χαρακτηρίζεται από την νέα στροφή του γκρουπ προς την fusion-jazz, αγάπη κυρίως των Barrere και Payne. Παράλληλα, λίγο πολύ, όλα τα μέλη της μπάντας άρχισαν να κάνουν τις δικές τους solo δουλειές, συνεργαζόμενοι με αξιόλογους καλλιτέχνες. Το μεγάλο ατού όμως της μπάντας είναι τα live. Εκεί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και την σκηνική τους ιδιοφυϊα. Οι διάσπαρτες παραστάσεις τους αποτελούν πόλο έλξης, όχι μόνο σε χιλιάδες θαυμαστές τους, αλλά και σε καλλιτέχνες όπως ο Bob Dylan και οι Rolling Stones! Κάποια τέτοια επιτυχημένη σειρά παραστάσεων στο Rainbow Theatre του Λονδίνου θα μεταφραστεί σε ένα από τα καλύτερα – το περιοδικό Rolling Stone το κατατάσσει στο Νο. 7 - live άλμουμς όλων των εποχών, το ιστορικό Waiting for Columbus, που κυκλοφορεί το 1978. Πραγματικά κορυφαίο σε όλα του.

Fat Man in the Bathtub

Με αυτό το άλμπουμ-σταθμό το γκρουπ φτάνει στην αποκορύφωσή του. Η μουσική τους αποτελεί μια ιδιόμορφη μίξη rock, folk, blues, funk και country. To Melody Maker έφτασε να δηλώσει: “…είναι η καλύτερη αμερικανική μπάντα της δεκαετίας". Όμως τα πράγματα δεν θα ήταν για πολύ ακόμη ρόδινα. Το 1979, λίγο πριν κυκλοφορήσει το έβδομό τους άλμπουμ Down on the Farm, το συγκρότημα διαλύεται λόγω διαφωνιών ως προς τον μουσικό προσανατολισμό του. Σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε το τελειωτικό χτύπημα: ο ιδρυτής, ηγέτης και ψυχή τους, ο George Lowell πεθαίνει ξαφνικά (από καρδιακή προσβολή σε δωμάτιο ξενοδοχίου στη Virginia) στα 34 του! Τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο για αυτούς.

Down on the Farm

Μπορεί η μπάντα να ξαναφορμαρίστηκε τη δεκαετία του ’80, να κυκλοφόρησαν όχι μόνο παλαιότερα και σύχρονα live αλλά και έκαναν φρέσκιες δουλειές. Άλμπουμ όπως τα Let It Roll (1988), Shake Me Up (1991) ή το πιο νέο Rooster Rag, μπορεί να ήταν αξιόλογα, όμως δεν έφτασαν σε καμιά περίπτωση την ποιότητα, την αίγλη και την αναγνώριση των παλαιών τους. Παρ'όλα αυτά συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, με εντελώς διαφορετική σύνθεση, να δίνουν παραστάσεις, μοιραζόμενοι την “τρέλα” τους με το όποιο κοινό τους ακολουθεί. Παρά τις φιλοφρονήσεις και τον θαυμασμό πολλών καλλιτεχνών που ειπώθηκαν πιο πάνω, παρά τις ερμηνείες τραγουδιών τους από ονόματα όπως ο Robert Palmer και η Linda Rondstadt, παρά τις διασκευές που τους έκαναν η Emmylou Harris, o Jackson Bowne, οι Byrds και ο ίδιος ο Bob Dylan, οι Little Feat παράμειναν μοιραία στην ιστορία της μουσικής ως ένα απ΄τα πιο υποτιμημένα συγκροτήματα των ‘70s. Σίγουρα αξίζουν μεγαλύτερης εμβάθυνσης και αναγνώρισης από τον κόσμο. Το παρόν άρθρο ίσως αποτελέσει το έναυσμα για όλους εσάς…!

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

STUDIO ALBUMS

Little Feat (1971), Sailin' Shoes (1972), Dixie Chicken (1973), Feats Don't Fail Me Now (1974), Τhe Last Record Album (1975), Let It Roll (1988), Time Loves a Hero (1977), Down on the Farm (1979), Ain't Had Enough Fun (1995), Representing the Mambo (1990), Shake Me Up (1991), Under the Radar (1998), Rooster Rag (2012), Chinese Work Songs (2000), Kickin' It at the Barn (2003), Join the Band (2008)

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ