APRIL WINE 

The Aging of Wine

Αν και δεν είναι αρκετά γνωστοί στο ευρύ μουσικόφιλο κοινό, οι April Wine υπήρξαν ένα από τα πιο κοινοτόμα κι επιτυχημένα καναδικά συγκροτήματα, στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Μαζί με τους Rush, τους Triumph και τους Streetheart. Δίπλα στους The Guess Who και Bachman Turner’s Overdrive έκαναν περισσότερες επιτυχίες από οποιαδήποτε άλλη μπάντα. Ήταν μάλιστα η πρώτη μπάντα που κυκλοφόρησε πλατινένιο άλμπουμ στον Καναδά και η πρώτη που έκανε περιοδεία με κέρδη πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια. Κι όμως παραμένουν σχετικά άγνωστοι, ειδικά στην Ελλάδα, παρά τα 16 άλμπουμς σε 35 χρόνια καριέρας.
Δημιουργήθηκαν στα τέλη του 1969 στο Waverley, στη Νέα Σκωτία, ένα προάστιο του Halifax. Ιδρυτικά μέλη υπήρξαν τα αδέρφια Henman. O David στην κιθάρα και ο Ritchie στα ντραμς. Η μπάντα συμπληρώθηκε με την προσθήκη του (εξαδέρφου) Jim Henman στο μπάσο και του Myles Goodwyn, στα φωνητικά και κιθάρα επίσης. Το όνομά τους το διάλεξαν καθαρά για εύηχους λόγους, το πώς ακούγονταν η φράση “april wine”  δηλαδή. Βασικό τους σχέδιο ήταν να παίζουν, με βάση το rock, μόνο δικό τους υλικό κι όχι διασκευές άλλων. Κι ο ρόλος του καθενός επίσης ήταν προσδιορίσμένος απ΄την αρχή. Όπως λέει ο Ritchie: “ Ο David και εγώ ήμασταν η πρωτοποριακή πλευρά των πραγμάτων, ο Jimmy θα συνεισέφερε στη pop όψη και ο Myles θα μας κρατούσε γειωμένους στο rock 'n' roll”. Η πρώτη τους πρόβα έγινε στο υπόγειο των Henman. "Καθίσαμε και ο Myles άρχισε να παίζει ένα riff… κι αμέσως, οι τέσσερις από εμάς, κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον και είπαμε: Εντάξει,…! Αυτό θέλουμε να κάνουμε. Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι από αυτό το riff. Μας άνοιξε όλες τις πόρτες”, είπε αργότερα ο David Henman.
Μετακομίζουν στο Μόντρεαλ κι υπογράφουν συμβόλαιο με την Aquarius Records. Κυκλοφορούν λοιπόν, το 1971, το πρώτο και αυτοβιογραφικό τους άλμπουμ, με τίτλο April Wine. Το single “Fast Train” έγινε αμέσως το αγαπημένο σε όλη τη χώρα, ενώ παιζόταν συνεχώς από πολλούς τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Παράλληλα καθιερώνει τον Goodwyn ως τον βασικό συνθέτη και κιθαρίστα της μπάντας.

Fast Train (1971)

Το φθινόπωρο του ’71 ο Jim Henman φεύγει και τον αντικαθιστά ο Jim Clench. Αυτή ήταν η πρώτη αλλαγή στο lineup της μπάντας, απ’ τις πολλές που θα επακολουθήσουν. Εντωμεταξύ, ηχογραφούν και κυκλοφορούν το δεύτερό τους άλμπουμ, On Record, το 1972. Με αυτό καταφέρνουν να μπούνε για πρώτη τους φορά στο αμερικάνικο Billboard Hot 100 και να γίνουν χρυσοί στον Καναδά. Η παραγωγή έγινε από τον Ralph Murphy αλλά το αξιοσημείωτο έρχεται από τα credit του Elton John στη σύνθεση του τραγουδιού “Bad Side of the Moon” (αλήθεια, τι μας θυμίζει ο τίτλος, μια χρονιά πριν…) ! Φυσικά το μεγάλο hit του άλμπουμ είναι το κομμάτι “You Could Have Been a Lady”.

You Could Have Been a Lady (1972)

Μεγάλες αλλαγές συνέβησαν το 1973, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του τρίτου τους άλμπουμ Electric Jewels. Τα ιδρυτικά μέλη, οι αδερφοί Henman εγκαταλείπουν την μπάντα τους. Οι εναπομείναντες Goodwyn και Clench προσλαμβάνουν στη θέση τους, τους Jerry Mercer και Gary Moffet (κιθαρίστα και ντράμερ αντίστοιχα). Το τέταρτο τους άλμπουμ Stand Back κυκλοφορεί το 1975 και γίνεται διπλά πλατινένιο στην πατρίδα τους. Εδώ ξεχωρίζουν τα κομμάτια “Oowatanite”, “Wouldn’t Want Your Love” και “Tonite Is a Wonderful Time to Fall In Love”. Παρ’όλη την επιτυχία, ο Clench παραιτείται και τη θέση του καταλαμβάνει ο Steve Lang. Και τα δύο επόμενα άλμπουμ, τα “The Whole World’s Goin’ Crazy” (1976) και “Forever for Now” (1977), κάνουν τεράστια εμπορική επιτυχία, γίνονται πλατινένια και ακολουθούνται από συναυλίες, απ’ άκρη σε άκρη ολόκληρου του Καναδά. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται η πρώτη καναδική μπάντα με εισπράξεις περιοδείας πάνω από 1 εκατ. $, εδραιώνοντας παράλληλα τη φήμη της ως μία απ’ τις πιο δημοφιλείς live μπάντες.Την ίδια εποχή επίσης επεκτείνεται η φήμη τους ως ένα ισχυρό support συγκρότημα. Αυτό έγινε χάρη στη συναυλία που άνοιξαν οι April Wine για τους Rolling Stones, στο club El Mocambo του Τορόντο, όπου άρχισαν την εθνική τους περιοδεία το 1978. Η παράσταση αυτή αποτυπώθηκε και στο “Live at the El Mocambo” (1977), σε παραγωγή  Eddie Kramer. Αυτό το γεγονός με τους Stones τους βοήθησε να κερδίσουν την αναγνώριση από αμερικάνικα ακροατήρια, ραδιοφωνικούς σταθμούς εκτός των συνόρων και δίνουν αφορφή στους κριτικούς να τους παρατηρήσουν και να ασχοληθούν μ’ αυτούς.

Oowatanite (1975)

Μια σημαντική αλλαγή στη σύνθεση του γκρουπ συντελείται επίσης αυτή τη χρονιά: η καταλυτική προσθήκη ενός πέμπτου μέλους, του κιθαρίστα Brian Greenway, συνεισφέροντας στα φωνητικά και στη φυσαρμόνικα. Οι Wine έχουν πλέον μία επιθετική front line τριών κιθάρων, όπως οι Lynyrd Skynyrd, οι Molly Hatchet ή οι Eagles. Η μουσική τους ήταν ένα εκρηκτικό μίγμα σκληρού ροκ και μπαλάντας, αφήνοντας μια αίσθηση Thin Lizzy. Με τον καιρό ο Greenway παίρνει μεγαλύτερο ρόλο στην κιθάρα - σε δίδυμο με τον Mercer - αφήνοντας τον Goodwyn να αφιερωθεί στα keyboards, γράφοντας και παίζοντας μια σειρά από αξιομνημόνευτες μπαλάντες. Μία τέτοια ήταν και το “Silver Dollar” από το άλμπουμ του 1978, First Glance, που ήταν και η πρώτη τους μεγάλη επιτυχία (χρυσός δίσκος) εκτός Καναδά. Το κομμάτι όμως που έσπασε καρδιές και ταμεία δεν ήταν άλλο από το  “Roller”, το οποίο έγινε πολύ δημοφιλές όχι μόνο στις Η.Π.Α. αλλά και στη Νότιο Αμερική. Όλοι πλέον ήθελαν να ακούσουν και να μάθουν για αυτή την “νέα” μπάντα απ’ τον Καναδά.

Roller (1978)

Η επιτυχία έφερε γρήγορα στην κυκλοφορία και το όγδοο άλμπουμ, το Harder … Faster. Από εδώ ξεχωρίζουν τα “I Like to Rock” και “Say Hello”, οι κύριες αιτίες για να γίνει κι αυτό πολλαπλά πλατινένιο στη χώρα τους και χρυσό στις States. Αίσθηση προκαλεί και η διασκευή στο αξεπέραστο κομμάτι των King Crimson, “21st Century Schizoid Man”. Μετά τους Rush και Styx στην  προγούμενή τους περιοδεία, σειρά είχαν οι Nazareth για να τους ανοίγουν τα live, στο αμερικάνικο τουρνέ τους. Η επιτυχία τους είχε πλέον εδραιωθεί.
Το The Nature of the Beast (1981) υπήρξε η μεγαλύτερη διεθνώς εμπορική επιτυχία της μπάντας, αλλά και ίσως η τελευταία της. Ακολουθούν ξανά πετυχημένες και πολυπληθείς συναυλίες. Η παρακμή όμως ήταν δυστυχώς μπροστά τους. Κερδίζουν χρόνο με την μεγάλη τους επιτυχία (Top 10 hit στον Καναδά και 11 εβδομάδες στο Billboard Hot 100 στις Η.Π.Α.), “Just Between You and Me”

Just Between You and Me (1981)

Τον Ιούλιο του 1982 κυκλοφορούν το Power Play, με μεγαλύτερη επιτυχία το “Enough is Enough", με το κομμάτι να κάνει μάλιστα συχνές εμφανίσεις στο νεοσύστατο τότε MTV. Η περιοδεία τους που ακολούθησε το άλμπουμ αποδείχθηκε μια από τις πιο επιτυχημένες ζωντανές συναυλίες στην καριέρα τους. Θα τους μείνει αξέχαστη μάλιστα μια βραδιά στο Wiesbaden, στη Γερμανία, το 1982, όπου μοιράζονταν την ίδια σκηνή με ιερά τέρατα του χώρου, όπως Neil Young, King Crimson και Jethro Tull.

Enough is Enough (1982)

Η μπάντα - κυρίως λόγω συμβολαιογραφικών υποχρεώσεων – κάνει στα δύο επόμενα χρόνια δύο ακόμη άλμπουμς κι ένα live: Τα Animal Grace (1984), Walking Through Fire (1985) και One for the Road (live 1985). Κι αφού περιοδεύει στο προδιαγεγραμμένο “Farewell Tour”, διαλύεται.  Οι λόγοι, πέρα απ΄ την σταδιακή τους πτώση, ήταν σίγουρα και ενδογενείς:”… ήμασταν χωρίς ενιαία κατεύθυνση. Ποτέ δεν καταφέραμε να βρούμε κοινό έδαφος μεταξύ μας”, είχαν πει σε συνέντευξή τους.
Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1993, οι Goodwyn, Greenway, Clench, Mercer και Segal αφήνουν πίσω τις όποιες διαφωνίες τους, επανενώνονται και αρχίζουν πάλι όχι μόνο τις περιοδείες, αλλά και την κυκλοφορία αξιόλογων νέων άλμπουμ, όπως τα Attitude (1993), Frigate (1994), Back to the Mansion (2001) κ.α. Κατάφεραν να μπούνε και στο καναδικό Hall Of Fame. Η μπάντα, με πολλά νεότερα μέλη, συνεχίζει ακόμη και τώρα να περιοδεύει, να συγκινεί, να νοσταλγεί και να ροκάρει. Ο αειθαλής - και αφεντικό της μπάντας - Myles Goodwyn, κρατά και σήμερα στα χέρια του τη μοίρα του γκρουπ, δίνοντας στα live το δικό του στίγμα. Κυριολεκτικά, ωριμάζει με τον χρόνο σαν ένα καλό… κρασί ! Κι όπως λέει: “Θέλω να συνεχίσω να παίζω, γιατί μου αρέσει. Είναι μια καλή διαδρομή, ήταν μια πολύ καλή διαδρομή και μου αρέσει να παίζω για το ακροατήριο. Όσο κρατήσει…”

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:

• April Wine (1971)
• On Record (1972)
• Electric Jewels (1973)
• Stand Back (1975)
• The Whole World's Goin' Crazy (1976)
• Forever for Now (1977)
• First Glance (1978)
• Harder ... Faster (1979)
• The Nature of the Beast (1981)
• Power Play (1982)
• Animal Grace (1984)
• Walking Through Fire (1986)
• Attitude (1993)
• Frigate (1994)
• Back to the Mansion (2001)
• Roughly Speaking (2006)

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ