FRED NEIL

O τροβαδούρος της folk που αγαπούσε τα δελφίνια

Συμβαίνει σε ορισμένους μουσικούς, να χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης και σεβασμού από τους συναδέλφους τους, παρά από το κοινό. Εάν ο σεβασμός αυτός ήταν το σημείο αναφοράς της δόξας, τότε ο Fred Neil θα ήταν ο απόλυτος σταρ.

Fred Neil - Everybody's Talkin' (1967)

Προφανώς έχετε ακούσει τραγούδια του, πιθανότατα την διασκευή του δικού του "Everybody's Talkin", από τον Harry Nilsson ή την διασκευή του "Other Side of This Life" των Jefferson Airplane, το οποίο έπαιζε σε σταθερή βάση σε κάθε συναυλία τους στα τέλη του 1960. Οι John Sebastian (The Lovin' Spoonful), David Crosby (Byrds / Crosby, Stills and Nash) και Paul Kantner (Jefferson Airplane), αναφέρονται πάντα με σεβασμό και δέος στο όνομά του. Ο Fred Neil έβαλε την σφραγίδα του και σε είδωλα με cult κοινό όπως ο Tim Buckley, που διασκεύασε το "Dolphins" και είχε την ίδια χροιά με τον Fred Neil στις χαμηλές νότες. Το "Dolphins" έχουν διασκευάσει και οι It's a Beautiful Day.
Επίσης πιθανότατα...δεν έχετε ακούσει ποτέ για τον Fred Neil. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την ιστορία του. Τα άλμπουμ του στα μέσα του '60 πούλησαν εν μέρει, επειδή ήταν πριν την μετατόπιση της αγοράς από τα singles στα άλμπουμ. Ο Neil ήταν αντιστάρ από τη φύση του. Έμοιαζε να αδιαφορεί σε κάθε πιθανότητα να γίνει σταρ. Απομακρυνόταν από τις κουραστικές προωθήσεις της δουλειάς του και όταν ο καιρός έμοιαζε να είναι ο κατάλληλος για να κάνει το πέταγμά του, απλά σταμάταγε τα πάντα. Πιθανώς δεν σταμάτησε ποτέ να γράφει, αλλά πρέπει να ήταν ο μοναδικός ανάμεσα στους μουσικούς της δεκαετίας του '60, που δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον να ηχογραφήσει ή να παίξει μετά τις αρχές του '70 ή έστω να μιλήσει για την δουλειά του, παρά το γεγονός ότι ήταν σε καλή κατάσταση υγείας.
Για μετά την αποχώρησή του, υπάρχουν μόνο απροσδιόριστες συχνά επινοημένες φήμες, για έναν ανώνυμο περιπλανώμενο τροβαδούρο πιθανώς στα ζεστά κλίματα του Νότου, να παίζει την κιθάρα του παρατηρώντας την μεγάλη του λατρεία, τα δελφίνια.

Fred Neil - Dolphins (1967)

Σαν να είχε αποφασίσει να ζήσει με αδιαφορία ως προς τα εγκόσμια, πράγμα που αποτυπώνεται σε τόσες συνθέσεις του καλύτερα απ'το να το τραγούδαγε. Από όλες τις μορφές που γεφύρωσαν την folk με το rock 'n' roll εκεί στο δεύτερο μισό του '60, πρωτοπόροι στην folk/rock έκρηξη, ο Neil ήταν ο πιο ιδιόμορφος. Κατά την ακουστική του περίοδο δεν υπήρξε ο τυπικός folk μουσικός που έπαιζε την 12-χορδη κιθάρα του με ρυθμούς μπλουζ που αντηχούν ροκ. Ενώ στην folk/rock περίοδό του δεν δόθηκε ολοκληρωτικά στην ηλεκτρική μουσική, αλλά δημιούργησε αναμιγνύοντας με τρομερή συνέχεια ακουστικά και ηλεκτρικά όργανα. Gospel, country, R&B με ψήγματα jazz, pop και Indian, ήταν όλα μέρος της προσωπικότητάς του, αν και ποτέ δεν ακούστηκε σαν αταίριαστος και απροσάρμοστος, όπως συνέβαινε σε πολλούς που έμπλεξαν τόσα πολλά είδη μαζί. Ο Neil πάντα ακουγόταν αυθεντικός. Και το καίριο σημείο που τον έκανε να ακούγεται πάντα αυθεντικός ήταν η φωνή του, που με αβίαστη ευκολία κυλούσε ιδιαίτερα στις χαμηλές νότες. Κανείς λευκός folk/blues τραγουδιστής του '60 ή μάλλον κανένας ποτέ δεν υπήρξε τόσο επιδέξιος στα χαμηλά όρια που μπορεί να φτάσει η φωνή, ώστε να βγάλει τόσο βαθιά soul φωνή (from not just the bottom of the soul, but from the bottom of the soles of his feet).

Fred Neil - The Water is Wide (1965)

Τα πρώτα 25 χρόνια της ζωής του αποτελούν μυστήριο ακόμα και για τους "κολλητούς" φίλους του, όπως ακριβώς συνέβη και με ένα άλλο πυλώνα της πρώιμης folk σκηνής της δεκαετίας του '60, τον Dino Valenti. Φαίνεται ότι πέρασαν μέσα από ένα διαφορετικό μουσικό μονοπάτι, πριν ξεπεταχθούν ως folk τραγουδιστές.
Γεννημένος το 1937, πέρασε πολλά χρόνια της ζωής του στον Νότο. Συχνά ταξίδευε με τον πατέρα του, που ήταν αντιπρόσωπος τζουκμποξ σε μια εταιρεία και που ήταν υπεύθυνος για την έκθεση του μικρού Fred σε τόσο μεγάλο μουσικό εύρος, από πολύ τρυφερή ηλικία. Τέλη του '50 δούλευε στην Νέα Υόρκη σαν στιχουργός και κάποιες φορές σαν session μουσικός (μουσικός στούντιο). Παίζει ηλεκτρική κιθάρα στο demo του τραγουδιού του Bobby Darin "Dream Lover", γράφει μαζί με τον Norman Petty το "Come Back Baby" του Buddy Holly, όπως και το "Candy Man" με τον Beverly Ross για τον Roy Orbison. Ο Neil θα συμπεριελάμβανε το τραγούδι που τόσο πολύ τον αντιπροσώπευε και στο δικό του άλμπουμ το 1965.

Fred Neil - Candy Man (1965)

Μεταξύ 1957 και 1963 έβγαλε γύρω στα έξι singles για διάφορες μικρές και μεγάλες εταιρείες με χαρακτηριστική του δουλειά το "Long Black Veil" το 1963, που τώρα πια μπορεί να το βρει κάποιος στην επανέκδοση του "The Many Sides of Fred Neil". Στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ακόμα ένας από το πλήθος των ελπιδοφόρων νέων που πάλευαν να εισέλθουν στο Brill Building (κτίριο που στέγασε τα γραφεία εταιρειών που παρήγαγαν κάποια από τα μεγαλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ στην Αμερική), όπως ο Roger McGuinn των Byrds και ο Paul Simon, αλλά με ένα "τυχερό"
"Candy Man" στα credits του. Τελος πάντων υπήρχε και ένας άλλος Fred Neil που είχε αρχίσει να γίνεται γνωστός στις αρχές του '60 στα folk κυκλώματα της εποχής. Αυτός ο Fred Neil δεν απείχε από την pop και την rock σκηνή και στάθηκε αρωγός στους ανερχόμενους Bob Dylan, Dino Valenti και άλλους. Ο Dylan μάλιστα θυμάται όταν άγνωστος τότε, έπαιζε φυσαρμόνικα για τον Fred Neil, ο οποίος πάντοτε τον αντιμετώπιζε με ιδιαίτερη συμπάθεια.

Fred Neil - Bob Dylan - Karen Dalton (Cafe Wha)

Dino Valenti - Fred Neil

Fred Neil - Joni Mitchell - Debbie Anderson

Ωστόσο η δισκογραφική δουλειά του Neil, πήγε πολύ αργά σε σχέση με αυτή του Bob Dylan, αν και ήδη είχε τρία κομμάτια σε διαγωνισμό folk της εταιρείας FM. Ηχογραφημένα το 1963, αποδεικνύουν την blues/folk μίξη του Neil, από πολύ νωρίς. To "That's the Bug I'm In" συχνά αναφέρεται λανθασμένα σαν κομμάτι του Bob Dylan. Τα άλλα δύο ήταν τα "Linin' Track" και "The Sky Is Falling". "Ο Fred ήταν ένας φυσικός "κρίκος" σε διαφορετικά μουσικά στυλ", λέει ο John Sebastian, ο οποίος έμελε να παίξει σημαντικό ρόλο στις διάφορες εμφανίσεις του Neil συνοδεύοντάς τον με την φυσαρμόνικα, και αμέσως μετά από αυτό να γίνει ένας μεγάλος folk/rock σταρ σαν ηγέτης και τραγουδιστής των the Lovin' Spoonful. Και συνεχίζει, "το διαφορετικό με τον Fred ήταν ότι όχι μόνο είχε Νότια καταγωγή, αλλά ήταν ένας από τους πρώτους που πέρασαν τα φυλετικά σύνορα με το στυλ του. Η Gospel μουσική που είχε κληρονομιά ήταν της εκκλησίας των μαύρων. Μερικοί από τους φίλους του (νέγροι) όπως η Odetta και ο Len Chandler καθώς και άλλοι νέγροι μουσικοί είχαν μια αμεσότητα και μια αλληλεπίδραση με τον Fred που δεν είχαν με κανέναν άλλο μουσικό στη Νέα Υόρκη. Ενώ εμείς είχαμε Ανατολική καταγωγή που απλά δεν συμπεριελάμβανε τόσο πλούσια μουσική κληρονομιά". Όταν ο Neil έκανε τον 1ο δίσκο του, δεν ήταν ως σόλο καλλιτέχνης, αλλά ως ντουέτο με έναν άλλο παλαίμαχο της folk τον Vince Martin που το 1956 είχε ένα χιτ το "Cindy Oh Cindy". Το άλμπουμ του Tear Down the Walls βγήκε κάπου ανάμεσα στην folk περίοδο και στην αυγή της folk/rock. Περιελάμβανε σχεδόν ισάριθμα covers με τραγούδια του Neil και μάλλον έδινε έμφαση στο γεγονός ότι ο Fred Neil ήταν πραγματικά αξεπέραστος ως σόλο καλλιτέχνης, παρά ως μέλος γκρουπ. Αυτό αντιλαμβάνεται αμέσως κάποιος ακροατής, όταν ακούει την βαθιά soul φωνή του Neil να καλύπτεται από την "υψηλότερη" φωνή του Martin. Το άλμπουμ ήταν πολύ αξιόλογο για τις συνθέσεις του, ο John Sebastian των Loving Spoonful είναι στην φυσαρμόνικα και ο πολυ-οργανίστας Felix Pappalardi του hard rock γκρουπ Mountain, (ο οποίος σύντομα θα γινόταν γνωστός από τους Cream) στο guitarron (Μεξικανικο μπάσο).

Fred Neil and Vince Martin - Wild Child in a World of Trouble (1964)

Ο Neil έκανε ένα μεγάλο άλμα στην folk/rock, καθώς και στην ποιότητα του δικού του υλικού, με το σόλο άλμπουμ του Bleecker and MacDougal (1965). Εκτός των Sebastian και Pappalardi εδώ βρίσκονταν και οι Pete Childs (κιθάρα) και Douglas Hatelid (μπάσο). Τα ντραμς και μια μεγαλύτερη παρουσία κιθάρας σίγουρα θα έβαζαν αυτό το άλμπουμ στην rock σκηνή.  Όμως αδιαφιλονίκητα, όπως και ο John Sebastian λέει, ο μεγάλος σταρ πάντα παρέμενε ο Fred Neil, ο οποίος ήταν ένας λευκός που με τόση σταθερότητα "τέντωνε" τις φράσεις, χαιδεύοντας τις χαμηλές νότες σαν να έκανε έρωτα μαζί τους. Ο Neil δεν παρίστανε τον τροβαδούρο που κόπτετο να αλλάξει τον κόσμο, ούτε ξόρκιζε προσωπικούς του δαίμονες, όπως τόσοι σύγχρονοί του έκαναν. Συχνά "ζωγράφιζε" τον εαυτό του, ως ένα παιδί από την επαρχία που έρχεται στην μεγάλη πόλη με τις τόσες προκλήσεις και συγχίζεται από όλα αυτά, και επιδιώκει την επιστροφή στην επαρχία, στη θάλασσα, σε πιο ειρηνικές περιοχές του μυαλού του. Όλος ο δίσκος είναι πολύ καλός με κλασσικά κομμάτια. Το "Blues on the Ceiling" είναι η προσωποποίηση της μοιρολατρίας, του φαταλισμού.

Fred Neil - Blues On the Ceiling (1965)

Όταν τραγουδάει "up to my neck in misery, I'll never get out of these blues alive" δεν ακούγεται καθόλου "δήθεν", αν και ακούγεται περισσότερο σαν παραίτηση παρά σαν θυμός. Το "Little Bit of Rain" που η Linda Ronstadt διασκεύασε στο ντεμπούτο άλμπουμ της το 1967, σαν μέλος των Stone Poneys, καθώς και η Sandy Denny, ήταν μια υπέροχη μπαλάντα βγαλμένη από την ψυχή του και ενισχυμένη από την κιθάρα του που τρεμόπαιζε.

Fred Neil - Little Bit of Rain (1965)

Τα δε "Other Side of This Life" και "Everybody's Talkin'" είναι τα πιο γνωστά και πολυδιασκευασμένα τραγούδια του. Παρά λοιπόν το γεγονός ότι το άλμπουμ του δεν περιέχει ντραμς και έχει μόνο σκόρπιες δόσεις ηλεκτρισμού, όπως είπε ο John Sebastian 35 χρόνια αργότερα, είχε την ποιότητα ενός rock 'n' roll άλμπουμ. Και ίσως η επιλογή του Neil να χρησιμοποιήσει την 12-χορδη έκρυβε μια ώθηση στο αποτέλεσμα, που ένα ηλεκτρικό όργανο δεν θα μπορούσε να δώσει. Και ασφαλώς δεν είχε ποτέ αντίρρηση να τον συνοδεύουν ηλεκτρικά όργανα.
Αν και όπως προαναφέραμε, από πωλήσεις τα άλμπουμ του δεν είχαν ιδιαίτερες, εν τούτοις η επίδρασή του και η επιρροή του Fred Neil στους folk/rock μουσικούς της δεκαετίας του '60 ήταν φανερή. Στην επανέκδοση του άλμπουμ The Many Sides of Fred Neil, ο David Crosby ιδρυτικό μέλος των Byrds, του πρώτου (και καλύτερου) folk/rock γκρουπ έγραψε: "Θυμάμαι πόσο πολύ ποθούσα να είχα μια φωνή τέτοια σαν ένα τόσο βαθύ "ποτάμι" ήχου να ξεχύνεται από το στήθος μου, αντί για αυτό το "λεπτό" πράγμα το οποίο είχα. Ο Neil με δίδαξε τι είναι μουσική, καθώς και τα γιατί και τα πως του να είσαι μουσικός. Ήταν ο ήρωάς μου". Επιπλέον ο John Sebastian επισημαίνει ότι ο Stephen Stills αλλά και ο Ritchie Havens ήταν ακόμα δυο από αυτούς που δανείστηκαν από τον Neil. Ο John Sebastian που το 1965 θα γινόταν ο ηγέτης των the Loving Spoonful, μας λέει ότι πολλά τραγούδια τους έχουν το αργό mood του Fred Neil, αλλά και ότι το "Coconut Grove" ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους ήταν εμπνευσμένο αποκλειστικά από τον Neil. Ο τρόπος που ο John Sebastian έγραφε τα τραγούδια των Lovin' Spoonful ήταν απλά σαν να φανταζόταν ότι τα δημιουργούσε ο Fred Neil. Επίσης και οι the Lovin' Spoonful διασκεύασαν το "The Other Side of Life", το οποίο βέβαια απλά υπήρξε χωρίς ποτέ να γίνει hit, καθώς διασκευάστηκε και από τους Jefferson Airplane, τους the Youngbloods, όπως επίσης τους Peter, Paul & Mary. Ο Paul Kantner ένα μέλος από αυτούς που έγραφαν τραγούδια στους Jefferson Airplane υπήρξε επηρεασμένος από τον Fred Neil. Ο ίδιος λέει ότι ο David Crosby τον ώθησε προς τα εκεί. Και επίσης λέει ότι ο Neil διέθετε μια soul υπόσταση που γενικά έλειπε από την folk σκηνή. Ο Fred μας οδήγησε σε μέρη που ένας νορμάλ folk τραγουδιστής δεν θα μπορούσε, συνήθιζε να τονίζει. Η Judy Henske που όπως ο Fred Neil έμπλεκε τα μουσικά είδη, έβαλε τα "Little Bit of Rain" και "The Other Side of Life" στον δίσκο της στα μέσα της δεκαετίας του '60. "Με κάποια σουξέ της εποχής" μας λέει η Judy Henske, "απλά τιμωρούσα το κοινό ιδιαίτερα αν ήταν μεγάλα σε χρόνο. Όμως με τραγούδια που είχε γράψει ο Fred Neil, αντάμοιβες το κοινό που ήρθε για να σε ακούσει επειδή ήταν χωρίς αμφιβολία υπέροχα. Ο Neil ήταν ένας πολύ "χαμηλός" βαρύτονος". Υπάρχει μια φάση στο "ταξίδι" του Fred Neil από την folk στην folk/rock που πια έχουμε χάσει. Στα μισά της δεκαετίας του '60, εμφανιζόταν μαζί με τους Seven Sons σε ένα κέντρο. Δυστυχώς δεν υπάρχουν από εκείνο το line-up στοιχεία καταγεγραμμένα. To 1967 o Fred Neil βγάζει έναν από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία της folk/rock, τον ομώνυμο Fred Neil. Εδώ βρίσκονται μαζεμένα τα τραγούδια που χιλιοδιασκευάστηκαν στη συνέχεια. "The Dolphins" το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ, είναι η καλύτερη εισαγωγή του Fred Neil στον ηλεκτρικό ήχο και τα ντραμς κάνουν την παρθενική τους εμφάνιση δια μέσου του Billy Mundi, ο οποίος έπαιζε τότε και για τους Tim Buckley, Bob Dylan και Frank Zappa, ενώ το μπουζούκι του Cyrus Faryar προσδίδει εξωτικό άγγιγμα στο κλασσικό κομμάτι. Όμως ο Fred Neil περισσότερο γνωστός έγινε για το κομμάτι του δίσκου "Everybody's Talkin'". Πιο αργό από την φημισμένη διασκευή του Nilsson, αντανακλά τις ευχές του Fred να δραπέτευε από την τρέλα της σύγχρονης ζωής, εννοώντας την πόλη? την μουσική? Το μέρος πάντως παραπέμπει στην Νότια Φλόριντα, όπου ο Neil πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του μετά το 1970, όπως μας λέει στον στίχο "I'm going where the sun keep shining through the pouring rain". Το "Ba-De-Da" είναι άλλο ένα εθιστικό κομμάτι που πάλι λέει για την απογοήτευση της ζωής στην πόλη ντυμένο με την φυσαρμόνικα του Al Wilson των Canned Heat.

Fred Neil - Ba De Da (1967)

O Larry Becket συνεργάτης του Tim Buckley έλεγε "Το άλμπουμ Fred Neil για τον Tim (Buckley), εμένα και όλους τους φίλους και συνεργάτες μας, αποτελεί ένα από τα 4-5 καλύτερα άλμπουμ του '60. Δεν μας νοιάζει καμιά λίστα που ο κάθε ένας βγάζει,τα chart, ή οι πωλήσεις που έκανε. Για εμάς είναι όπως το Kind of Blue των '60'ς (Miles Davis). Όπως το Kind of Blue μπορείς να το ακούς συνέχεια και συνέχεια και να διατηρείται συνεχώς "φρέσκο" άκουσμα, αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το άλμπουμ Fred Neil". Το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ "Cynicrustpetefredjohn Raga" είναι κάτι που διέφερε ολοκληρωτικά από το υπόλοιπο άλμπουμ, μια μίξη raga-folk-rock, πολλαπλές κιθάρες, φυσαρμόνικα, που έπαιζε έτσι γύρω στα 8 λεπτά μέχρι να αυτοεξαντληθεί. Ήταν ο πρόδρομος για το επόμενο άλμπουμ Sessions. Όπως φαίνεται από τον τίτλο του άλμπουμ, αποτελείται από επτά τραγούδια σαν να είναι ζωντανά από το στούντιο, ενώ σου δίνεται η εντύπωση περισσότερο της πρόβας παρά μιας τελικά κανονισμένης ηχογράφησης. Παρά ορισμένα εντυπωσιακά περάσματα, υπήρξε ένα άλμπουμ που στηρίχθηκε στο βάθος της φωνής του Neil, όπως και στον τόνο της απογοήτευσης. To "Felicity" o Neil το εμπνεύστηκε από τον folk τραγουδιστή Felicity Johnson, που τον έλκυε ιδιαίτερα η μελαγχολία του τόνου στη φωνή του. Το cover του Percy Mayfield "Please Send me Someone to Love" είναι τόσο, μα τόσο βαθιά τραγουδισμένο, που νομίζεις ότι μάλλον χάλασε ο ιμάντας του πικάπ.

Fred Neil - Please Send me Someone to Love (1968)

Tα υπόλοιπα 5 τραγούδια κινούνται στη raga με τις κιθάρες των πρώτης τάξεως παικτών στο Sessions, (Faryar, Peter Childs, Eric Hord) και Bruce Langhome (ο οποίος έπαιξε και στον Bob Dylan στις πρώτες του folk/rock δουλειές). O Neil παίρνει ακόμα πιο λυπημένο ύφος στο τραγούδι "Look Over Yonder" που φτάνει να ρωτάει την μητέρα του αν αισθάνεται λύπη που τον γέννησε!

Fred Neil - Look Over Yonder (1968)

Στα τέλη του '60 εκεί που μοιάζει ο Neil να έχει βρει το συνάφι του, σαν τραγουδοποιός και τραγουδιστής, όταν τότε υπάρχουν εκεί έξω καλλιτέχνες όπως ο Leonard Cohen, η Laura Nyro, η Joni Mitchell, πηγαίνει ακόμα μια φορά κόντρα στη λογική και το sessions έμελε να είναι το τελευταίο στουντιακό άλμπουμ του. Το the Other Side of This Life (1971) ήταν μια συμβατική υποχρέωση, που στην μια πλευρά περιείχε live από ένα κλαμπ ενώ η άλλη πλευρά ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστική καθώς παρουσιάζει κοινές εμφανίσεις με τον jazz πιανίστα Les McCann στο τραγούδι "Come Back Baby" και με τον Gram Parsons (στα φωνητικά και στο πιάνο) στο cover του William Bell country/soul τραγούδι "Ya Don't Miss Your Water".

Fred Neil - the Other Side of Life (1971)

Ο Neil άπλά αισθανόταν αδιαφορία για να παρουσιάσει και να ηχογραφήσει από το '70 και μετά, έτσι αποσύρθηκε στην Νότια Φλόριντα. Εκεί εμφανίστηκε ξανά μόνο το 1976 και 1977 σε κάποια events που αφορούσαν στην ενίσχυση των αγαπημένων του δελφινιών. Στην πραγματικότητα ο Neil ήταν συνιδρυτής του Dolphins Project ενός οργανισμού που είχε αντικείμενο την ασφάλεια των δελφινιών από αιχμαλωσία. Οι σύγχρονοί του και συνεργάτες John Sebastian και Cyrus Faryar λίγα ήξεραν για το που βρισκόταν ο Fred Neil. Ο Paul Kantner (Jefferson Airplane) έδωσε την εκδοχή ότι ο Neil σιχάθηκε την μουσική βιομηχανία και αποσύρθηκε, όντας ευγενική ψυχή. Όμως ήταν πραγματικά και μυστηριώδης, καθώς δεν ήθελε κανείς να ξέρει γι'αυτόν, που βρίσκεται και τι κάνει. Απλά ενοχλούνταν από τον πολύ κόσμο, ήταν αυτό που λέμε αντιστάρ.

Fred Neil -  the Other Side of This Life (1965)

Η μουσική μπορεί να συνεχίζει να κυλά, αλλά μοιάζει τελικά ο κόσμος επιτέλους να ακούει τον πιο ιδιόρρυθμο προπάτορα της folk.
Εσείς?

Βασίλης