Πολλά χρόνια πριν τον Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν και τον άρχοντα των δαχτυλιδιών, μία άλλη παρόμοια ιστορία έκανε την εμφάνισή της. Μία ιστορία που αποτελεί τον κύκλο μιας επικής τετραλογίας έργων όπερας και ασφαλώς μια από τις πιο σημαντικές δημιουργίες στο χώρο της μουσικής. Το ωραιότερο μεσαιωνικό έπος ή η αντίστοιχη Ιλιάδα της Γερμανικής φιλολογίας.
Wilhelm Richard Wagner
ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΤΩΝ ΝΙΜΠΕΛΟΥΝΓΚΕΝ
ΕΙΣΑΓΩΓΗΟ Richard Wagner είχε ένα όραμα. Στην δημιουργία των 4 μερών όπερας, που είναι γνωστή ως "Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν" προέβλεψε μία τελειότητα, έναν τρόπο κατά τον οποίο η μουσική. οι λέξεις, η ιστορία, το τραγούδι, η ηθοποιία, η παραγωγή και όλοι οι άλλοι παράγοντες που εμπλέκονται, να δέσουν σε μία τέλεια συνοχή. Ο στόχος του υπήρξε μνημειακός και ιδιαίτερα επιτυχημένος. Ελάχιστοι συνθέτες έχουν καταφέρει να χρηματοδοτήσουν οι ίδιοι την κατασκευή ενός νέου θεάτρου μόνο και μόνο για να παρουσιάσουν την δουλειά τους. Αλλά ακόμα λιγότεροι καλλιτέχνες έζησαν αρκετά για να δουν τα όνειρά τους να παίρνουν μορφή. Το 1876 λοιπόν ο Βάγκνερ εκπλήρωσε και τα δύο αυτά όνειρα: είδε να παίζεται πάνω στην σκηνή του Bayreuth Festspielhaus, που ο ίδιος σχεδίασε, την πρώτη ολοκληρωμένη παράσταση του έργου του "Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν". Το θρυλικό Μπαιρότ είχε την μοναδικότητα να έχει την ορχήστρα κάτω από την σκηνή, καθιστώντας την αόρατη στο κοινό. Τα πρώτα βιολιά βρίσκονται στα δεξιά του μαέστρου, αντί στην νορμάλ θέση τους αριστερά. Κι αυτό γιατί ο Βάγκνερ στόχευε στον τρόπο που θα αντανακλούσε ο ήχος τους από το βάθος της σκηνής της ορχήστρας στο κοινό και όχι απευθείας στο κοινό. Κοντραμπάσο, τσέλο και άρπες βρίσκονται μοιρασμένα στα δύο άκρα από τον "υπόγειο" χώρο, όπου βρισκόταν όλη η υπόλοιπη ορχήστρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνεται η επαφή κάθε μουσικού με τον μαέστρο επιβεβλημένη, καθώς οι περισσότεροι μουσικοί δεν είχαν την δυνατότητα να βλέπουν ούτε τους ερμηνευτές.
Bayreuth Festspielhaus
Η ικανότητα του Βάγκνερ να αγγίζει στο βάθος της ψυχής, ψηλαφώντας τις σκοτεινές της γωνίες, μολονότι ο ίδιος ταυτόχρονα την ανατείνει, πρέπει να θεωρηθεί δεδομένο σε όλους όσους λογίζονται ως θαυμαστές του. Η μουσική του είναι θεραπεία για την ψυχή και δρα επουλωτικά. Δεν είναι τυχαίο ότι διέθεσε πάνω από 25 χρόνια συνθέτοντας το λιμπρέτο για το «Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν», αυτήν την αριστουργηματική τετραλογία, που μόνο με αρχαία έπη συγκρίνεται. Πράγματι το έργο ακολουθεί την δομή των αρχαίων Ελληνικών τραγωδιών που παρουσιάζονταν ως τρεις τραγωδίες και ένα χορό Σατύρων και Σειληνών δηλαδή ακόλουθων του θεού Διόνυσου.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Στο έργο αυτό ο Βάγκνερ αναμιγνύει μύθους με δικές του ιδέες πάνω σε αυτό που πίστευε ότι θα έπρεπε να λέγεται όπερα. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να περιγράψουμε στο ταπεινό αυτό χώρο ένα θρύλο:
Ένα γένος από νάνους ζει στα έγκατα της γης. Αυτό το γένος του σκοταδιού το λένε Νιμπελούνγκεν nibel (ομίχλη, σκότος), unge (γενιά). Η πρώτη σκηνή αποτελεί μουσικά το πρελούδιο του έργου ενώ η πλοκή εκτυλίσσεται στον ποταμό Ρήνο. Στο βάθος του, οι κόρες του ποταμού, Rhinemaidens (Woglinde, Wellgunde και Flosshilde), (Βόγκλίντε, Βέλγκούντε και Φλόσχίλντε) φυλάνε τον θησαυρό του ποταμού. Την εμφάνισή του κάνει ο χαρακτήρας του απωθητικού νάνου Alberich (Άλμπεριχ), ο οποίος προσπαθεί να σαγηνεύσει τις κόρες. Εκείνες τον περιφρονούν περιγελώντας τόσο αυτόν, όσο και τις ερωτικές του ορμές. Στο μεταξύ μια λάμψη εμφανίζεται από το βάθος του ποταμού. Με αφέλεια οι κόρες του εξηγούν για τον χρυσό του Ρήνου και πως μόνο κάποιος που έχει αποκηρύξει τον έρωτα θα μπορέσει να κλέψει τον θησαυρό αυτό, που κάνει τον κάτοχό του κυρίαρχο του κόσμου. Ο Άλμπεριχ, οργισμένος από την ερωτική του αποτυχία, αποκηρύττεται τον έρωτα και την αγάπη και αρπάζει τον ανυπεράσπιστο χρυσό. Από αυτόν κατασκευάζει το δακτυλίδι που φοράει πάντοτε. Έτσι με το δακτυλίδι αυτό επικρατεί σε όλους τους νάνους και γίνεται αρχηγός τους.
Πρελούδιο Das Rheingold (Ο Θησαυρός του Ρήνου)
Ο χαρακτήρας του θεού Wotan ή Odin (Βόταν) και η συμβία του η Fricka (Φρίκα) κάνουν την ειδυλλιακή εμφάνισή τους στη σκηνή, ενώ κάπου σε μακρινή απόσταση διαφαίνεται το επιβλητικό μέγαρο τους. Ο Βόταν, ο οποίος είχε αναθέσει στους γίγαντες Fafner (Φάφνερ) και Fasolt (Φάζολτ) να του χτίσουν αυτό το ανάκτορο (Βαλχάλα), είναι κατενθουσιασμένος βλέποντας την αποπεράτωσή του.
Valhala
Αυτό το έκανε, επειδή οι γίγαντες ήταν οι μόνοι που θα μπορούσανε να του χτίσουν το μέγαρο αυτό. Εκτός αυτού, ήτανε και οι δυο εργένηδες, τελευταίοι εκπρόσωποι της τερατόμορφης φυλής τους, και αναζητώντας την συντροφιά μιας γυναικείας ύπαρξης, η ανταμοιβή αυτή θα ήταν η μόνη που θα τους δελέαζε. Ήλπιζε δε, ότι το εφευρετικό μυαλό του Λόγκε κάποια στιγμή θα σκαρφιζότανε μια λύση για να τους αλλάξει τη γνώμη τελικά. Ο Βόταν αρνείται να παραχωρήσει την θεά Φράϊα, και δίνει αφορμή να ξεσπάσει μια λογομαχία των θεών με τους γίγαντες. Προς βοήθεια σπεύδουν οι αδελφοί της Φράιας, Donner (Ντόνερ) και Froh (Φρο), του κεραυνού και του φωτός αντίστοιχα. Ο Βόταν όμως τους σταματάει, αφού το αίτημα των γιγάντων όπως και νά'χει το πράγμα είναι δικαιολογημένο, ενώ βασίζεται και σε έγκυρη συμφωνία που είχαν κάνει. Εκτός αυτού, ο Βόταν όντας θεός προστάτης του δικαίου, αδυνατεί να μην εκπληρώσει το συμβόλαιο.
Επί τέλους ο Λόγκε, στον οποίο ο Βόταν έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε ότι αφορά την εύρεση λύσης, παρουσιάζεται. Με αφάνταστη επινοητικότητα αναφέρει όσα συνέβησαν στα νερά του Ρήνου λέγοντας ότι οι κόρες του Ρήνου ζητούν την μεσολάβηση του Βόταν, ο οποίος θα πρέπει να τις βοηθήσει να επαναποκτήσουν τον χαμένο θησαυρό. Με δελεαστικές αφηγήσεις αποκαλύπτει τις μαγικές ιδιότητες του μετάλλου, το οποίο ο Άλμπεριχ έχει ήδη μετατρέψει σε ένα δαχτυλίδι που θα του δώσει απόλυτη εξουσία επί της υφηλίου. Με το κόλπο αυτό, οι γίγαντες Φάζολτ και Φάφνερ δελεάζονται και ζητούν το δαχτυλίδι ως τύπου λύτρα αντάλλαγμα της ομήρου θεάς. Δίνουν διορία στον Βόταν να τους παραδώσει τον χρυσό του Ρήνου, αναχωρούν αλλά κρατούν την Φράϊα αιχμάλωτη. Οι θεοί αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι η θεά Φράϊα είναι υπεύθυνη για την αθανασία και την νεότητα τους και η ομηρία της από τους γίγαντες προκαλεί την θανατηφόρο εξασθένιση τους. Ο Βόταν και ο Λόγκε αναχωρούν προκειμένου να δράσουν. Κατεβαίνουν στο υπόγειο βασίλειο του Άλμπεριχ. Ο Άλμπεριχ έχει εξαναγκάσει τον αδελφό του Mime (Μίμε) να κατασκευάσει ένα χρυσό μαγικό κράνος (Tarnhelm), με το οποίο ο Άλμπεριχ μπορεί να πάρει οποιαδήποτε μορφή ή να μετατραπεί σε αόρατο. Ο Βόταν και ο Λόγκε εμφανίζονται και κολακεύοντας τον Άλμπεριχ, τον βάζουν να τους περιγράφει τα σχέδια του να γίνει κυρίαρχος του κόσμου. Ο Λόγκε παραπλανάει τον Άλμπεριχ ζητώντας του να τους επιδείξει όλες τις μαγικές δυνατότητες που του παρέχει το κράνος. Αρχικά ο Άλμπεριχ μεταμορφώνεται σε δράκο και στη συνέχεια σε βάτραχο, γεγονός που εκμεταλλεύονται οι δύο θεοί προκειμένου να τον αιχμαλωτίσουν. Ο Βόταν και ο Λόγκε, υποχρεώνουν τον Άλμπεριχ να ανταλλάξει το θησαυρό του, με την ελευθερία του. Ο Βόταν του αποσπά επί πλέον το Δαχτυλίδι, το οποίο τοποθετεί στο δάχτυλό του. Μέσα στην απόγνωση του ο Άλμπεριχ καταριέται όποιον κατέχει το δαχτυλίδι με κακοτυχία και όλους τους υπόλοιπους να το φθονούν αιώνια. Εν τω μεταξύ η Φρίκα, ο Ντόνερ και ο Φρο εμφανίζονται και υποδέχονται τους Βόταν και Λόγκε, οι οποίοι τους επιδεικνύουν το θησαυρό με τον οποίο θα καταφέρουν να απελευθερώσουν την Φράϊα. Οι γίγαντες Φάζολτ και Φάφνερ επιστρέφουν και ζητούν ο χρυσός που θα παραλάβουν ως λύτρα, να είναι τόσος ώστε να καλύπτει την Φράϊα. Ο χρυσός συσσωρεύεται, ωστόσο δεν επαρκεί. Ο Βόταν υποχρεώνεται να παραδώσει και το μαγικό κράνος προκειμένου το μέγεθος του θησαυρού συνολικά να καλύπτει την Φράϊα. Ο Φάζολτ μέσα στην πλεονεξία του νομίζει ότι αντιλαμβάνεται μια ρωγμή στο σωρό από χρυσό και ζητά επιπλέον το δαχτυλίδι. Ο Βόταν μεν αρνείται και οι γίγαντες προετοιμάζονται να απαγάγουν την Φράϊα. Τότε ξάφνου ανοίγει η γης και παρουσιάζεται η θεά Erda (Έρντα) προειδοποιώντας τον Βόταν για το δαχτυλίδι και ζητώντας του να το παραδώσει. Ο Βόταν τότε παραχωρεί το δαχτυλίδι στους γίγαντες και ελευθερώνει την Φράϊα. Ενώ οι γίγαντες μοιράζονται τον θησαυρό τους, διαφωνούν για το δαχτυλίδι και ο Φάφνερ σκοτώνει τον Φάζολτ, γεγονός που αποδεικνύει στον Βόταν την ισχύ της κατάρας του Άλμπεριχ.
Οι κόρες του Ρήνου θρηνούν τον χαμό του χρυσού ενώ οι θεοί εισέρχονται μέσω του ουράνιου τόξου στην Βαλχάλα. Στην τελική σκηνή του έργου, όλοι οι θεοί, εκτός από τον Λόγκε, εισέρχονται στο κάστρο, το οποίο ο Βόταν ονομάζει Βαλχάλα.
Der Ring des Nibelungen, Das Rheingold Act 2
Richard Wagner - Das Rheingold - Entry of the Gods Into Valhalla
Ο Βάγκνερ, για τη συγγραφή του λιμπρέτου της όπερας, όπως και για το σύνολο του Δαχτυλιδιού, στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στη Σκανδιναβική μυθολογία και ειδικότερα στις πηγές των Έντα και τον κύκλο Βέλσουνγκ καθώς επίσης και στο έπος των Νιμπελούνγκεν της Δυτικής Γερμανικής παράδοσης. Για τον χρυσό του Ρήνου υπάρχουνε πολλές κατά καιρούς ερμηνείες. Είτε το ότι στην προϊστορική εποχή ο Ρήνος έφερε ψήγματα χρυσού, είτε ο μύθος των χαμένων λάφυρων παλαιών πολεμιστών. Οι νύμφες του ποταμού που προστατεύουν το χρυσό καθώς και η ιδέα περί αποκήρυξης του έρωτα προκειμένου να κατέχει κανείς το θησαυρό, αποτελούν μάλλον δημιούργημα του ίδιου του Βάγκνερ καθώς δεν υπάρχει κάποιος ανάλογος μύθος. Το Λυκόφως των Θεών (στα γερμανικά: Gotterdammerung) είναι το τελευταίο μέρος, μουσικό δράμα, της τετραλογίας έργων όπερας του Βάγκνερ. Το τελευταίο μέρος αυτό αρχίζει με την ικανοποίηση του αμοιβαίου έρωτα των δύο υπάρξεων της Valkyrie (βαλκυρίας) Brünnhilde (Μπρυνχίλδης), κόρης του υπάτου των θεών Βόταν, και του ήρωα Siegfried (Ζίγκφριντ), ο οποίος χάρις στη τόλμη του κατόρθωσε να φθάσει μέχρι αυτής μέσα από φλόγες που προστάτευαν τον ύπνο της. Κάτω όμως από την γοητεία της "εν ευτυχία" ανθρώπινης φύσης τους, λησμονούν το υψηλότερο σκοπό τους, να παρεμποδίσουν τη δύση της κυριαρχίας των θεών. Έτσι υφίστανται όλες τις δοκιμασίες και τις απoγοητεύσεις που κατά κανόνα επιφυλάσσονται στην ευτυχία μέχρι τον θάνατο του Ζίγκφριντ και της αυτοθυσίας της Μπρυνχίλδης που βλέποντας την Βαλχάλα να γίνεται παρανάλωμα του πυρός, πηδά μέσα στις φλόγες της φωτιάς που καίει το άψυχο σώμα του Ζίγκφριντ έφιππη προσφέροντας τον εαυτό της ολοκαύτωμα. Τότε και το "δακτυλίδι των Νιμπελούγκεν" επανέρχεται στη θέση του που απ΄ την αρχή ήταν στον Ρήνο, όπου και αναλαμβάνουν πλέον τη φύλαξή του οι κόρες του ποταμού.
Το "Ride of the Valkyries" χρησιμοποιήθηκε στην ταινία "Αποκάλυψη, Τώρα!" του Φράνσις Φορντ Κόπολα.
Richard Wagner - Die Walküre (Finale)
Richard Wagner - Siegfried Idyll
Ride of the Valkyries
Metropolitan Opera Orchestra - Wagner - Ride of the Valkyries
Οι τρεις Norns (Νορν), κόρες της Έρντα, υφαίνουν το κέντημα της Μοίρας και τραγουδούν για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, όταν και θα επέλθει το τέλος των Θεών. Ξαφνικά οι κλωστές τους κόβονται και θρηνώντας για την απώλεια της ικανότητάς τους να ελέγχουν τη Μοίρα, εγκαταλείπουν τη σκηνή. O Ζίγκφριντ παραδίδει το δαχτυλίδι τη Μπρυνχίλδη ενώ ο ίδιος παίρνει την ασπίδα και το άλογό της.
Πράξη 1η
Η πρώτη σκηνή διαδραματίζεται στο παλάτι των Γκιμπιχούνγκεν (Gibichungen, απόγονοι του βασιλιά Gibich). Ο βασιλιάς τους, Γκούντερ, δέχεται την προτροπή του αδελφού του Χάγκεν προς εύρεση μίας συζύγου για τον ίδιο και ενός συζύγου για την αδελφή τους Γκουτρούνε, προτείνοντας την Μπρυνχίλδη και το Ζίγκφριντ αντίστοιχα. Παράλληλα, ο Χάγκεν εφοδιάζει την Γκουτρούνε με ένα μαγικό φίλτρο με τη βοήθεια του οποίου, ο Ζίγκφριντ θα την ερωτευτεί. Ο Ζίγκφριντ εμφανίζεται στο παλάτι, αναζητώντας να συναντήσει τον Γκούντερ, ο οποίος του προσφέρει φιλοξενία, ενώ η αδελφή του προσφέρει στον επισκέπτη ένα ποτό, στο οποίο έχει προσθέσει το μαγικό φίλτρο. Υπό την επήρεια του, ο Ζίγκφριντ χάνει κάθε ανάμνηση της Μπρυνχίλδη και ερωτεύεται την Γκουτρούνε. Στη συνέχεια, ο Γκούντερ του μιλά για την Μπρυνχίλδη και τη φωτιά που την περιβάλλει ως τιμωρία και ο ίδιος ο Ζίγκφριντ προσφέρεται να την σώσει, προκειμένου να γίνει μετέπειτα σύζυγος του Γκούντερ. Την ίδια στιγμή, η Μπρυνχίλδη δέχεται την επίσκεψη της βαλκυρίας Βαλτράουτε, η οποία την ενημερώνει πως ο Βόταν έχει προειδοποιήσει τους θεούς για το τέλος τους, το οποίο είναι αναπόφευκτο εκτός εάν εκείνη επιστρέψει το Δαχτυλίδι. Η Μπρυνχίλδη αρνείται να το παραδώσει και η Βαλτράουτε την εγκαταλείπει. Ο Ζίγκφριντ, μεταμφιεσμένος ως Γκούντερ, εμφανίζεται μπροστά στη Μπρυνχίλδη την οποία απελευθερώνει και της αποσπά το Δαχτυλίδι.
Πράξη 2η
Ο Χάγκεν, που βρίσκεται στην όχθη του Ρήνου, δέχεται στον ύπνο του την επίσκεψη του πατέρα του, Άλμπεριχ, μετά από την προτροπή του οποίου ορκίζεται να αποκτήσει το Δαχτυλίδι. Ο Ζίγκφριντ εμφανίζεται με την πραγματική του μορφή ενώ ο Γκούντερ με την Μπρυνχίλδη ακολουθούν, μέσα σε μία βάρκα. Ο Χάγκεν προαναγγέλλει το γάμο του βασιλικού ζεύγους στο πλήθος. Όταν η Μπρυνχίλδη αντικρίζει τον Ζίγκφριντ, παρατηρεί πως φορά το Δαχτυλίδι, αν και ήταν ο Γκούντερ αυτός που το διεκδίκησε. Από το θυμό της για την προδοσία του, ζητά εκδίκηση, ενώ ο Ζίγκφριντ, που ακόμα δεν έχει ανακτήσει τη μνήμη του, δηλώνει πως υπήρξε συνεπής στη συμφωνία του με τον Γκούντερ και πως η Μπρυνχίλδη ψεύδεται. Το πλήθος αποχωρεί και μένουν μόνοι ο Χάγκεν, η Μπρυνχίλδη και ο Γκούντερ. Ο Χάγκεν προτείνει το θάνατο του Ζίγκφριντ και για να πείσει τον Γκούντερ, του επισημαίνει τη δύναμη που μπορεί να αποκτήσει μέσα από το Δαχτυλίδι. Σχεδιάζουν να σκοτώσουν το Ζίγκφριντ με τρόπο ώστε να φαίνεται ως ατύχημα.
Πράξη 3η
Κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού με τον Χάγκεν και τον Γκούντερ, ο Ζίγκφριντ χάνεται και συναντά τυχαία τις Κόρες του Ρήνου, οι οποίες ζητούν ως αντάλλαγμα το Δαχτυλίδι προκειμένου να τον καθοδηγήσουν. Τον προειδοποιούν για τις ολέθριες συνέπειες που θα αντιμετωπίσει διατηρώντας το Δαχτυλίδι, εκείνος όμως αρνείται να το παραδώσει. Ο Ζίγκφριντ κατορθώνει να βρει και πάλι τους συντρόφους του. Καθώς ξεκουράζονται, ο Χάγκεν του προσφέρει ένα ποτό στο οποίο έχει προσθέσει ένα μαγικό φίλτρο, με τη βοήθεια του οποίου αποκαθίσταται η μνήμη του. Τους μιλά για την Μπρυνχίλδη και καθώς η προσοχή του στιγμιαία αποσπάται, ο Χάγκεν τον σκοτώνει με το δόρυ του, δήθεν για να εκδικηθεί την προδοσία που έκανε. Ο Ζίγκφριντ ξεψυχάει με το όνομα της Μπρυνχίλδη, της μόνης και αληθινής αγάπης του στα χείλη του. Το πτώμα του οδηγείται με πένθιμο εμβατήριο στο παλάτι. Στην αίθουσα των Γκιμπιχούνγκεν, η Γκουτρούνε αναμένει την επιστροφή του Ζίγκφριντ αλλά ο Χάγκεν της ανακοινώνει πως ο ήρωας πέθανε κατά τη διάρκεια του κυνηγιού. Η Γκουτρούνε δεν πιστεύει αυτή την είδηση και κατηγορεί τον Γκούντερ, ο οποίος με τη σειρά του κατηγορεί τον Χάγκεν. Ο τελευταίος, ομολογεί το έγκλημα και διεκδικεί το Δαχτυλίδι μαζί με τον Γκούντερ. Οι δύο άνδρες μονομαχούν και τελικά ο Χάγκεν σκοτώνει τον Γκούντερ. Καθώς ετοιμάζεται να αποσπάσει το Δαχτυλίδι, έκπληκτος παρατηρεί πως το χέρι του νεκρού Ζίγκφριντ υψώνεται στον αέρα και οπισθοχωρεί. Η Μπρυνχίλδη εμφανίζεται και διατάζει να φτιαχτεί μία σχεδία για να τοποθετηθεί το νεκρό σώμα του Ζίγκφριντ. Αντιλαμβάνεται πως ο Ζίγκφριντ δεν την πρόδωσε καθώς ο ίδιος είχε παραπλανηθεί. Παίρνει το Δαχτυλίδι και αναγγέλλει πως οι Κόρες του Ρήνου μπορούν να το επαναποκτήσουν μέσα από τις στάχτες της, μετά την μεγάλη φωτιά που θα βοηθήσει να αρθεί η κατάρα του. Στη συνέχεια βάζει φωτιά στην σχεδία του Ζίγκφριντ, η οποία γρήγορα εξαπλώνεται και η ίδια εισέρχεται σε αυτή με το άλογο της. Ο Ρήνος υπερχειλίζει και οι Κόρες ανακτούν το Δαχτυλίδι. Ο Χάγκεν το διεκδικεί αλλά πνίγεται την ίδια στιγμή που καίγεται ο πύργος της Βαλχάλα.
Ο Ζίγκφριντ πλένεται με το αίμα του Φάφνερ
Ο Χάγκεν σκοτώνει τον Ζίγκφριντ
Η κηδεία του Ζίγκφριντ
Richard Wagner - Götterdämmerung - Siegfried's Funeral March
Wagner - Trauermarsch (Funeral March) from Götterdämmerung, Act III
Ομοιότητες με τον Όμηρο (Ιλιάδα) και τον Τόλκιν (Άρχοντας των Δαχτυλιδιών)
Μερικά κοινά σημεία που παρατηρεί κάποιος στο αρχαίο έπος του Ομήρου, με το έπος του Βάγκνερ, αλλά και με την τριλογία του Τόλκιν.
α. Η ιστορία με την κατάρα του δαχτυλιδιού επαναλαμβάνεται. Δεν είναι λοιπόν η κατάρα μόνο στον "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" αλλά σαφώς πιο παλιά. Όποιος κατέχει το δαχτυλίδι είναι καταδικασμένος να καταστραφεί.
β. Ο Ζίγκφριντ είναι ημίθεος όπως ο Αχιλλέας. Εγγονός του Βόταν ή Οντιν, όπως ο Αχιλλέας υιός της Νηρηίδας Θέτιδας. Όπως η Θέτις προσπάθησε να κάνει άτρωτο τον Αχιλλέα βουτώντας τον στα νερά της Στύγας, αφήνοντας τρωτό του σημείο την πτέρνα απ'όπου τον κράταγε, έτσι και ο Ζίγκφριντ σκοτώνοντας με το σπαθί του πατέρα του, τον δράκοντα Φάφνερ πλένεται στο αίμα του δράκοντα που τον κάνει άτρωτο. 'Όμως ένα φύλλο βρίσκεται κολλημένο στην πλάτη του, με αποτέλεσμα στο σημείο αυτό να είναι τρωτός. Εκείνο είναι το σημείο που με το δόρυ του τον σκοτώνει ο Χάγκεν. Εδώ λοιπόν βλέπουμε την επιρροή από τον μεγάλο Όμηρο.
Το έπος του δαχτυλιδιού έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο.
FRITZ LANG – DIE NIBELUNGEN – SIEGFRIED – KRIEMHILDS RACHE– 1924
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου