Αποποίηση Ευθύνης

Δηλώνεται ότι η ευθύνη των αναρτήσεων, καθώς και του περιεχομένου αυτών ανήκει αποκλειστικά στους συντάκτες τους, ρητώς αποκλειόμενης κάθε ευθύνης σχετικά του ιστότοπου. Το αυτό ισχύει και για τα σχόλια που αναρτώνται από τους χρήστες σε αυτό.

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2024



ECLECTION



Obscure Folk Rock Gems



Το σπάνιο, μοναδικό και ομότιτλο άλμπουμ των Eclection ήταν μία από τις ωραιότερες υποτιμημένες folk rock ηχογραφήσεις των 60's και ίσως το καλύτερο σχετικά άγνωστο Αγγλικό folk rock άλμπουμ της εποχής εκείνης. Η μπάντα διέθετε ένα πραγματικό οπλοστάσιο: τέσσερις δυνατούς τραγουδιστές για τα φωνητικά, πλούσιες φωνητικές αρμονίες, δυνατό ορίτζιναλ υλικό με την συνδρομή δύο μελών στην σύνθεση, μίξη από ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα και πλούσια ενορχήστρωση που με χάρη ενίσχυε τις γλυκόπικρες μελωδίες και την ανάμιξη των γυναικείων και των αντρικών φωνών. Ήταν επίσης ένα από τα ελάχιστα Αγγλικά σχήματα που υπέγραψε στην Electra Records, την πιο μοντέρνα ανεξάρτητη Αμερικανική εταιρεία της εποχής. Τίποτα από τα παραπάνω όμως δεν μεταφράστηκε σε πωλήσεις ή σε μεγαλύτερη φήμη. Οι  Eclection, γεμάτοι υποσχέσεις σε αυτό το άλμπουμ του 1968, είχαν διαλυθεί κάπου στα τέλη του 1969, μη έχοντας ποτέ κυκλοφορήσει άλλο άλμπουμ.  

        In Her Mind            



Eclection - Eclection (Elektra - EKS 74023) 1968

Μουσικά οι Eclection θα μπορούσαν να χωρέσουν μιά χαρά στην απέρριτη ταμπέλα “Αγγλική folk rock μπάντα”. Τόσο καλά, όσο καλύτερα θα μπορούσε να γίνει. Κι όμως με μία πιο διερευνητική ματιά αυτή η ταμπέλα αδυνατεί να καλύψει την πολυπλοκότητα αυτού του αινιγματικού γκρουπ. Γιατί η Αγγλική αυτή μπάντα δεν είχε παρά ένα πραγματικά μέλος από Αγγλία, με το υπόλοιπο γκρουπ να προέρχεται από την Νορβηγία, την Αυστραλία και τον Καναδά. Επιπλέον, όταν το κορίτσι από την Αυστραλία άφησε το γκρουπ, αντικαταστάθηκε από μία Αμερικανίδα. Το γκρουπ συνδέεται στενά με το οικογενειακό δέντρο των Fairport Convention, μέσω της μελλοντικής παρουσίας δύο μελών της στην μπάντα των Fairport, αν και κανένα από τα δύο αυτά μέλη δεν έγραψε υλικό και δεν ανέλαβε εξέχοντα ρόλο στα φωνητικά στο άλμπουμ των Eclection. Παρά την σύνδεση με τους Fairport, τις folk καταβολές κάποιων μελών και τα φανερά φωνητικά και ορχηστρικά folk rock στοιχεία, δεν λογάριαζαν τους εαυτούς τους ως folk rockers. Επίσης, αυτό το Αγγλικό άλμπουμ, ηχογραφημένο στο Λονδίνο κυρίως από μη Άγγλους μουσικούς, ακουγόταν περισσότερο σαν ένα προιόν από την Καλιφόρνια, όσο κανένα άλλο Αμερικανικό άλμπουμ της εποχής, παρά την απουσία κάθε Αμερικανού στην ηχογράφηση. Όλα αυτά έδεναν μαζί κάτω από την παραγωγή, στην καρέκλα της οποίας καθόταν η ... απίθανη φιγούρα του Ossie Byrne, που έμεινε γνωστός για την επίβλεψη του στα πρώτα διεθνή χιτ των Bee Gees. Ο Byrne επίσης, βεβαίως και δεν ήταν Άγγλος αλλά Αυστραλός.

Another Time Another Place




Το όνομα Eclection λοιπόν, ήταν ένα πολύ εύστοχο όνομα για ένα γκρουπ του οποίου τα μέλη είχαν καταγωγή από τόσο διαφορετικές περιοχές. Ο Georg Hultgreen, o οποίος έγραψε εννέα από τα δώδεκα τραγούδια του άλμπουμ και έπαιξε δωδεκάχορδη ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, γεννήθηκε στην Νορβηγία. Γιός του Ρώσου πρίγκηπα Paulo Tjegodiev Sakonski και της Φινλανδής γλύπτριας Johanna Kajanus, μετακόμισε στο Παρίσι μόλις πριν εισέλθει στην εφηβεία. Λίγο αργότερα μετακόμισε με την οικογένεια του στο Quebec, όπου έμαθε Αγγλικά και δούλεψε ως σχεδιαστής βιτρώ παραθύρων, πριν καταλήξει στην Αγγλία. Ο Mike Rosen, ο οποίος έγραψε τα υπόλοιπα τρία τραγούδια του άλμπουμ και έπαιξε τρομπέτα και επιπλέον εξάχορδη ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, ήταν από τον Καναδά. Η τραγουδίστρια Kerrilee Male από την Αυστραλία, είχε τραγουδήσει στα μέσα της δεκαετίας του '60 στους Dave's Place Group, ένα σχήμα που παρουσίαζε το Αυστραλιανό τηλεοπτικό μουσικό σόου Dave's Place και παρουσίαζε τον Dave Guard, πρώην κιθαρίστα στους Kingston Trio, που με κάποιο τρόπο είχε καταλήξει να ζει στο Σίδνευ. Ο Trevor Lucas είχε την μεγαλύτερη εμπειρία στην δισκογραφία από κάθε άλλο μέλος, έχοντας ήδη κυκλοφορήσει δύο αρκετά σπάνια folk άλμπουμ, όπως επίσης είχε συνεισφέρει στο ΕΡ The Folk Attick Presents, κάνοντας backing φωνητικά στον Άγγλο θρύλο της folk, A.L. Lloyd. Το απίθανο κουιντέτο συμπλήρωνε το μοναδικό μέλος από Αγγλία, ο ντράμερ Gerry Conway, ο οποίος μόλις είχε αφήσει την εφηβεία πίσω του. Ο Conway είχε παίξει στο γκρουπ του μουσικού γίγαντα Alexis Korner, η μπάντα του οποίου ήταν φημισμένη για την βοήθεια σε πολυάριθμους μετέπειτα Άγγλους ροκ σταρς, συμπεριλαμβανομένων μελών των Rolling Stones, Cream και Led Zeppelin. Κι αν φαίνεται λιγάκι απίθανη η μετάβαση από ένα blues προσανατολισμένο σχήμα, όπως αυτό του Korner στην pop/folk rock των Eclection, ας θυμηθούμε ότι η μπάντα του Korner ήταν αυτή που έδωσε βήμα στον Danny Thompson και στον Terry Cox, δηλαδή το ρυθμικό τμήμα ενός από τα πιο πετυχημένα Αγγλικά folk rock γκρουπ, των Pentangle.

Morning Of Yesterday




O Conway θυμάται ότι τα άλλα τέσσερα μέλη των Eclection έγραφαν και πρόβαραν ήδη, όταν τον σύστησαν στην μπάντα και πήγε σε ένα διαμέρισμα του Λονδίνου για να τους συναντήσει και ακολούθως να μπει στο line-up. Δεν χαρακτηρίζει τον ήχο τους ως folk rock, αλλά μάλλον ως progressive. Όπως παρατηρεί “Δεν νομίζω ότι εκείνο τον καιρό είμασταν σε κάποιο μουσικό γένος. Αλλά όπως θυμάμαι, μας χαρακτήριζαν ως prog rock μπάντα”. H Electra εκείνη την περίοδο είχε κάνει μερικές ηχογραφήσεις Άγγλων καλλιτεχνών, από τις οποίες αυτές που ξεχώριζαν ήταν άλμπουμ των Incredible String Band. “Ήταν πολύ ασυνήθιστο για Αγγλική μπάντα να είναι στην Electra” συμφωνεί ο Conway. “Νομίζω αισθανόμασταν κάποιο είδος ικανοποίησης που συνέβαινε αυτό”. Ο Conway αισθανόταν επίσης ικανοποιημένος, καθώς, με δεδομένο ότι  ο μάνατζερ των Eclection δούλευε στην Electra, η μπάντα μπορούσε να κάνει πρόβες όσο χρόνο χρειαζόταν σε μία αποθήκη της εταιρείας. “Θυμάμαι στίβες δίσκων παντού. Θυμάμαι να τον ρωτάω αν μπορούσα να πάρω μερικούς και ήμουν πολύ ευτυχής που μου έκανε το χατίρι”. 

Η ηχογράφηση του άλμπουμ στα στούντιο IBC του Λονδίνου, όπως θυμάται ο Conway ήταν πολύ εύκολη και άμεση. "Τα τραγούδια “περίμεναν” ακριβώς όπως τα είχαμε αφήσει στις πρόβες. Δεν υπήρξε πολύπλοκη διαδικασία, αν  και είμαι σίγουρος ότι όλες οι φωνητικές αρμονίες έγιναν με overdub αργότερα”. Όπως έγινε και με τις επιδέξιες ορχηστρικές συνθέσεις από τον Phil Dennys, ο οποίος είχε αναλάβει το ίδιο έργο στους πρώτους δίσκους των Bee Gees, που ο Byrne βρισκόταν στην παραγωγή. “Ήταν πάντοτε το συναρπαστικό μέρος στο φτιάξιμο ενός άλμπουμ, να πάμε αργότερα και να ακούσουμε τα έγχορδα και να τα προσαρμόσουμε στα ρυθμικά κομμάτια που είχαμε κάνει”, λέει με ενθουσιασμό ο Conway. Ο συνδυασμός αντρικών και γυναικείων φωνητικών, οι οπτιμιστικοί στίχοι με σκιές ρομαντικής ψυχεδέλειας, οι folk rock μελωδίες, οι συνδυασμοί 6χορδων και 12χορδων ακουστικών και ηλεκτρικών κιθάρων και η στρατοσφαιρική ενορχήστρωση δεν θα μπορούσαν παρά να φέρουν στο μυαλό παρόμοια Καλιφορνέζικα pop/folk rock γκρουπ από τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του '60. “Αν είναι έτσι, τότε πρόκειται για μία ευτυχή συγκυρία”, λέει ο Conway, “δεδομένου ότι η μπάντα ποτέ δεν έπαιξε στην Αμερική”.

                                                        
                                                                   Will Tomorrow Be the Same




“Ήταν μία μουσική περιπέτεια της εποχής εκείνης, μία μπάντα ριζικά διαφορετική από τις άλλες μπάντες”, συνεχίζει. “Το line-up ήταν δραματικά διαφορετικό σε σχέση με τα στάνταρ εκείνων των ημερών, έχοντας ένα είδος ηλεκτρικής 12χορδης μαζί με ακόμη μία ηλεκτρική κιθάρα. Ο Mike έπαιξε τρομπέτα επίσης. Η Kerrilee ήταν μία πολύ δυνατή τραγουδίστρια, πάντοτε διακρινόταν”. Και πράγματι ήταν η φωνή της τόσο καθοριστική στους Eclection, που θύμιζε τα γυναικεία μέρη των γυναικών folk rockers της Δυτικής Ακτής, σε σχήματα όπως οι We Five και οι πρώιμοι Airplane, όπως επίσης οι Seekers, αν και πιο μοντέρνοι από τους We Five ή τους Seekers. “Η φωνή της σου έκοβε το μυαλό σαν ακονισμένο μαχαίρι”, έγραψε η Lillian Roxon στην ροκ εγκυκλοπαίδεια της. Οι διαδράσεις αντρικών και γυναικείων φωνητικών έφτιαχναν επιδέξια μοτίβο που κάπου-κάπου ήταν στο στυλ των Mamas and the Papas, καταφέρνοντας ένα κλασικό μεγαλείο ιδιαιτέρως στο ένδοξο fade του “Still I Can See” και μία γενική ποιότητα στα τμήματα που μιμούνται τα μουσικά όργανα με την φωνή τους στο “In Her Mind”.

Still I Can See




Οι φαν των Fairport Convention είναι συνήθως ενήμεροι για το άλμπουμ, πρωταρχικά λόγω της σχετικά “διακριτικής” συμμετοχής του μπασίστα Trevor Lucas σε αυτό. Έκανε lead vocals μόνο στο “In the Early Days” και δεν έγραψε κανένα τραγούδι. Το μεγαλύτερο μέρος των αντρικών φωνητικών ανέλαβε ο Rosen, αν και ο Hultgreen είχε το δικό του lead στο “Morning of Yesterday”. Ενώ θα έμοιαζε λογικό να δει κανείς τον Hultgreen ως την πρώτη δημιουργική φιγούρα των Eclection, καθώς έγραψε τα περισσότερα από τα τραγούδια τους, ο Conway αισθάνεται ότι ο Lucas είχε μία δυνατή παρουσία μέσα στο γκρουπ. “Νομίζω ότι ο κόσμος τον έβλεπε σαν ηγέτη του γκρουπ”, λέει. Οι Eclection ήταν ένα δημοφιλές live σχήμα στο κύκλωμα των κολλεγίων και πανεπιστημίων. Ο Conway θυμάται το “Nevertheless” του Rosen-η φανερή επιλογή για να αποτελέσει το πρώτο σινγκλ, με την California sunshine pop, με τις ομοιότητες με τους Mamas and the Papas στο έπακρο-να αποκτά λίγο ραδιοφωνικό αέρα στην Αγγλία, αν και δεν έπιασε θέση στα chart.

Nevertheless




O Gerry αναφέρει άλλο ένα τραγούδι του Rosen, το “St. Georg & The Dragon (Up the Night)”, ως ένα τραγούδι που πήγε ιδιαίτερα καλά στα κονσέρτα τους. Κι όμως το άλμπουμ-ολοκληρωμένο με αναδιπλώμενο εξώφυλλο και με τους στίχους και με μία ψυχεδελική φωτο στο εξώφυλλο (από τον Joel Brodsky, διακεκριμένο για τις φωτο του στα πρώτα εξώφυλλα των Doors) με κούκλες, συμπεριλαμβανομένων κάποιων προκλητικά γυμνών γυναικείων-δεν πούλησε τόσο καλά. Iδιαιτέρως στην Αμερική είναι κατόρθωμα να βρει κανείς μία ορίτζιναλ κόπια σε κάποιο σταντ με μεταχειρισμένους δίσκους.

St. Georg & The Dragon (Up the Night)




“Αγαπούσα αυτό το γκρουπ” ανακοινώνει ο πρόεδρος και ιδρυτής της Electra, Jac Holzman. “Ήταν ένα συναρπαστικό γκρουπ, μία υπέροχη μπάντα και νομίζω ο δίσκος τους ήταν ένα θαύμα. Νομίζω ότι το λάθος μας ήταν ότι δεν τους φέραμε στην Αμερική, καθώς αλήθεια το χρειάζονταν να βγουν έξω από την Αγγλία. Υπήρχε τόσο πολύ ανταγωνισμός στην Αγγλία, ενώ στην Αμερική θα είχαμε πιο εύκολο δρόμο. Δεν ξέρω γιατί δεν τους φέραμε. Νομίζω ότι αν τους είχαμε να παίζουν στις κατάλληλες σκηνές και τους παρείχαμε περισσότερη βοήθεια, θα είχε αποτέλεσμα”. Ακόμα ένα μεγάλο χτύπημα στην μακροβιότητα των Eclection ήταν η αναχώρηση της Male στα τέλη του 1968. “Με το που αρχίσαμε να παίζουμε live, πολύ σύντομα έγινε φανερό ότι η Kerrilee δεν ήθελε να συνεχίσει” λέει ο Conway. “Νομίζω αποφάσισε ότι δεν ήθελε να είναι πια στον κόσμο της μουσικής. Με το που έφυγε, η μπάντα αργά αλλά σίγουρα άλλαξε, με διαφορετικά μέλη να φεύγουν. Καταλήξαμε μίλια μακριά από εκεί που είχαμε ξεκινήσει”.

Violet Dew




Η αντικαταστάτρια της Male ήταν η φίλη του Lucas, Dorris Henderson, μία μαύρη Καλιφορνέζα που είχε μετακομίσει στην Αγγλία στα μέσα της δεκαετίας του '60. Είχε ήδη εδραιωθεί ως αξιοσημείωτη τραγουδίστρια της folk, ιδιαιτέρως με το πρώτο της άλμπουμ, There You Go!, το 1965, μία συνεργασία με τον κορυφαίο Άγγλο κιθαρίστα John Renbourn. Το νέο line-up έκανε ένα σινγκλ, το “Please (Mk. II)", μία εκφραστική διασκευή ενός τραγουδιού των Καλιφορνέζων Kaleidoscope. “Αλλά καθώς ο χρόνος περνούσε, δεν ήμασταν πια μία μπάντα της progressive rock”  λέει ο Conway. "Στα τελευταία ήταν περισσότερο ένα είδος jazz/blues μπάντας”. Μετά από αρκετές αλλαγές προσωπικού-μία προσθήκη ήταν ο κρουστός Poli Palmer, πριν στους ψυχεδελικούς Blossom Toes και αργότερα στους Family-”απλά αποφασίσαμε τελικά ότι στ'αλήθεια αυτό που κάναμε δεν οδηγούσε πουθενά”.            

In the Early Days




Μετά από σχεδόν ένα χρόνο που έπαιξαν με τα line-up μετά την Kerrilee Male, οι Eclection διαλύθηκαν στα τέλη του 1969 (αν και η Henderson ηγήθηκε μίας ανανεωμένης εκδοχής της μπάντας στα μέσα των 70'ς). Οι Lucas και Conway συνέχισαν για να σχηματίσουν το ρυθμικό τμήμα των Fotheringay, που παρουσίαζαν την φιλενάδα του Trevor (και αργότερα σύζυγο του) Sandy Denny, η οποία μόλις είχε εδραιώσει τον εαυτό της ως η καλύτερη folk rock τραγουδίστρια της Αγγλίας, με τους Fairport Convention. Οι Fotheringay έκαναν ένα πολύ ωραίο folk rock άλμπουμ το 1970 πριν η Denny ξεκινήσει μία σόλο καριέρα. Ο Lucas και η Denny θα έπαιζαν ξανά μαζί στους Fairport Convention στα μέσα της δεκαετίας του '70, αν και η Denny είχε ένα πρώιμο τραγικό τέλος το 1978, ενώ ο Lucas απεβίωσε το 1989. Η μακρά καριέρα του Conway διαμορφώθηκε μέσα από θητείες στους Jethro Tull και στους Pentangle, όπως επίσης και ηχογραφήσεις με τους John Cale, Sandy Denny, Joan Armatrading, the Everly Brothers, Cat Stevens, Richard Thompson, Al Stewart και με πολλούς άλλους. Το 2001 ήταν ντράμερ των Fairport Convention, ένα γκρουπ-θεσμός που κράτησε γερά περισσότερα από 30 χρόνια μετά την σύσταση τους.

Confusion




Όσο για τους υπόλοιπους, o Hultgreen, υπό το όνομα Georg Kajanus, πήγε στους Sailor, που είχαν δύο από τα Top Ten Αγγλικά σινγκλς στα μέσα των 70's. Ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης όπως επίσης και μουσικός, ζούσε όπως έλεγε ο Conway στο Παρίσι. Ο Rosen έπαιξε αργότερα με το δυσδιάκριτο progressive rock γκρουπ Mogul Thrash, που επίσης περιλάμβανε το μελλοντικό στους Family/King Crimson/Asia μέλος John Wetton. Ο Conway είδε τελευταία τον Mike Rosen στις αρχές της δεκαετίας του '80 στον Καναδά, ενώ περιόδευε με τον Richard Thompson. Έχασε δε κάθε επαφή με την Kerrilee Male, για την οποία πίστευε ότι επέστρεψε στην Αυστραλία αφού άφησε τους Eclection. “Τέλειωσε ακριβώς όπως άρχισε, πιστεύω”, λέει κρυφογελώντας ο Conway. “Όλοι τους εξαφανίστηκαν πίσω στις τέσσερις γωνιές της γης, απ'όπου είχαν έλθει”.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2024




PLUM NELLY



Deceptive Lines




From the depths of Minnetta and Lane, through the cellars of the two Maltese Falcons come yesterday's, today's and tomorrow's most stately primeval instinct. Strong armed missionaires with Thorlike visions of resounding plumage mark the way for this solitary bird of prey who can be found locked in his own sinister maze of music. Spiritually breaking the chains that bind and surround angels and demons alike, these very same constituents remain to this date perceptive in feeling, redundant in anguish yet still deceptive in line. Undaunted by virgin lambs, states of moral creeds, autumn stones and among other things one another, they continue to clinically await. Until then, they artfully succeed in existing as Plum Nelly as their sound approaches midnight, the devilish beginning. 

Patrick Salvo


Deception

                                  

Plum Nelly - Deceptive Lines (Capitol Records – ST-692) 1971

Ίσως ήταν το πρώτο κύμα της Αγγλικής ροκ που έσπειρε τους σπόρους για να δημιουργηθεί το hard rock γκρουπ που έμελλε να ονομαστεί Plum Nelly. Πέντε νέοι μουσικοί χτυπήθηκαν από το μικρόβιο της ροκ μουσικής κάπου στο 1965 και το πλήγμα ήταν μοιραία μη αναστρέψιμο. 
Γεννημένος στο Queens και μεγαλωμένος στο Brooklyn ο Ric Prince προσποιείτο τον σκληρό στα μαθητικά του χρόνια, για να επιβιώσει από τις κακόφημες συμμορίες που δρούσαν στην περιοχή του. Η μητέρα του τραγουδούσε επαγγελματικά και της άρεσε πολύ η rock 'n' roll, στην οποία τον σύστησε στην τρυφερή ηλικία των 3 ετών. Ποιητές όπως ο Dylan και ο Poe τον τρόμαζαν. Παράλληλα όμως αυτό ήταν και κάτι που τον εξίταρε. Μουσική για αυτόν ήταν ό,τι μετέδιδαν ο Lennon, o Bowie ή οι Stooges, αλλά επίσης του άρεσαν πολύ οι Γερμανοί και οι Ρώσοι κλασικοί συνθέτες, πράγματα ασυμβίβαστα μεταξύ τους. Από τα 12 χρόνια του έπαιζε μουσική με παιδιά από την γειτονιά του, περισσότερο στα υπόγεια των σπιτιών τους. Χωρίς τυπική εκπαίδευση, αν εξαιρέσεις κάποια μαθήματα κιθάρας. Αργότερα άρχισε να κάνει παρέα με την δημοφιλή τοπική μπάντα, που λεγόταν Creedmore State. Αυτοί όταν έπαιζαν λεγόταν ότι ήταν σαν να άκουγες Cream. Εκτιμώντας την τεράστια φωνητική του δυνατότητα, του ζήτησαν να γίνει lead singer τους. Όλοι ήταν έφηβοι και είχαν πολύ μακριά μαλλιά. Έγραφαν τραγούδια, έκαναν πρόβες και προετοιμάζονταν να κάνουν κάτι μεγάλο. Οι Creedmore State αντανακλούσαν τα συναισθήματα και τις απόψεις των νέων εκείνα τα χρόνια. Δεν προσποιούνταν όταν έπαιζαν και δεν έκαναν καμία προσπάθεια να ηχογραφήσουν ή να παίξουν οτιδήποτε που δεν θα μπορούσε να παιχτεί ακριβώς το ίδιο live. Η ιδεολογία τους ήταν ότι αν έχει κάποιος μουσικός την ενέργεια και την δημιουργικότητα, αυτό μπορεί να φανεί μέσα από την μουσική του. Οι Creedmore State είχαν και την ενέργεια και την δημιουργικότητα. Και αυτό μπορεί ήδη να το ακούτε.

Demon

                                  

Ο Ric Prince στα φωνητικά και στα keyboards έγινε ένας από τους κύριους γραφείς του γκρουπ. Την τεράστια φωνητική ικανότητα του Prince συμπλήρωνε ένας συναρπαστικός παίκτης ο John (Earl) Walker, ο οποίος φανερά αισθανόταν ότι το μόνο πράγμα για το οποίο είχε έρθει σε αυτόν τον κόσμο ήταν για να παίζει κιθάρα. Στην σκηνή φαινόταν τελείως βυθισμένος στο μουσικό του όργανο. Την δεύτερη κιθάρα υπηρετούσε ο Steve Ress, ο οποίος έκανε και φωνητικά. Ο Ress, ένας υπέρμαχος των country blues και της hard rock, έπαιζε επίσης εξάχορδη ακουστική και slide. Αυτός που κρατούσε "μαζί" το γκρουπ ήταν ο Peter Harris, ο οποίος έπαιζε μπάσο και παρείχε επιπλέον φωνητικά. Ο Harris ένας φανταστικός μπασίστας, αισθανόταν ότι το μπάσο θα έπρεπε να μιλάει, τόσο χαρακτηριστικά, όσο κάθε όργανο μέσα στο γκρουπ. Φρόντιζε πολύ τα δικά του μέρη σε κάθε τραγούδι και ήταν κατά κάποιο τρόπο επηρεασμένος από την Ανατολίτικη μουσική. Επιπλέον έπαιζε κόντρα μπάσο, εξάχορδο και οκτάχορδο μπάσο. Τέλος, ντραμς έπαιζε ο Christopher Lloyd. Όπως και τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ ήταν επηρεασμένος από την καλύτερη Αγγλική ροκ. Επιπρόσθετα έπαιζε chimes, conga και timbales. Στην ουσία μπορούσε χτυπώντας κι ένα πλαστικό κύπελλο να το κάνει να ακούγεται ευχάριστα. 

Sail Away

                                 

Αυτό το πενταμελές σχήμα λοιπόν δεν γνώριζε όρια είτε στο στούντιο είτε στην σκηνή. Ο Ric Prince γνώριζε τους ιδιοκτήτες (τα αδέλφια Arnie και Nicky Ungano) ενός τόσο θρυλικού κλαμπ της εποχής, που διάσημα ονόματα συνωστίζονταν για να παρουσιάσουν σε αυτό. Όταν τους άκουσαν να παίζουν τα αδέλφια Ungano τους πρότειναν να γίνουν οι μάνατζερ τους. Και για να έχουν την ευκαιρία να τους ακούσουν οι δισκογραφικές, τους έκαναν και μπάντα του κλαμπ. Θα έπαιζαν μπροστά σε διάσημα ονόματα της ροκ από όλο τον κόσμο, καθώς και σε επικεφαλής των μεγαλυτέρων δισκογραφικών. Σούπερ σταρς, όπως μέλη των Beatles και Led Zeppelin θα πήγαιναν εκεί για να ακούσουν τα αγαπημένα τους γκρουπ. Έτσι το γκρουπ μας βρέθηκε να παρουσιάζει με ονόματα όπως Rod Stewart & The Faces, Alice Cooper, Buddy Guy, Savoy Brown, Mountain, Black Sabbath, King Crimson, Kinks, Fleetwood Mac, Deep Purple, Jimi Hendrix, Iggy Pop & The Stooges, B.B. King, Joe Cocker, Spooky Tooth, Bo Diddley, Muddy Waters, Allman Brothers, Free, Van Morrison και άλλους. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα μικρό σκοτεινό κλαμπ, κάτι που φαντάζει εντελώς απίθανο στις μέρες μας. Ο Ahmet Ertegün, πρόεδρος της Atlantic και o Robert Stigwood, της φήμης των Cream και των Bee Gees, έκαναν ένα ταξίδι για να τους δουν και να τους προτείνουν ένα συμβόλαιο. Όπως έκανε και η A&M Records και η Columbia, όμως τελικά υπέγραψαν με την Capitol Records.

Carry On

                                   

Έπειτα από μερικούς μήνες γεμάτους εμπειρία, είχαν πια τα τραγούδια που χρειάζονταν για να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ. Τότε έγινε και η αλλαγή του ονόματος τους σε Plum Nelly. Τον Νοέμβριο του 1970 μπήκαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το Deceptive Lines. Κατά το πρώτο μέρος της δεκαετίας του εβδομήντα περιόδευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζοντας συγκροτήματα όπως οι Bo Diddley, BB King, Buddy Guy, The Kinks, Savoy Brown, John Mayall, Fleetwood Mac, Rod Stewart and The Faces, Joe Cocker, Muddy Waters, Terry Reid και μοιράστηκαν την σκηνή στο Carnegie Hall, στο οποίο κατέληξε μία περιοδεία που έκαναν με τον Joe Walsh και τους The James Gang. Το Deceptive Lines δυστυχώς ήταν η μόνη κληρονομιά που μας άφησαν. Ηχογραφημένο στα Capitol East Studios, μας προσφέρει έξι hard rock συνθέσεις με κάποιες progressive αποχρώσεις. Το άλμπουμ ξεκινά με το "Deception" με τον θρύλο του jazz φλάουτου Jeremy Steig να τους ενισχύει. Γενικά όπου ακούμε φλάουτο παίζει ο Steig. Το τραγούδι ταλαντεύεται ανάμεσα σε Led Zeppelin, για τη φωνητική προσέγγιση, και πρώιμους Crimson, για το βουκολικό φλάουτο. Το "Carry On" ήταν ένα καθαρό hard rock θέμα με εξαιρετική κιθάρα και διάφορες εναλλαγές ρυθμού. Για το "Demon" δεν μπορεί να πει κανείς αρκετά. Σου δημιουργεί την αίσθηση ότι το ήξερες από πάντα. Το "Lonely Man's Cry", είναι μια μπαλάντα που περιλαμβάνει τη συμμετοχή των The Sweet Inspirations, ενός φωνητικού γκρουπ με επικεφαλής την Cissy Houston, μητέρα της Whitney, το οποίο υποστήριξε μουσικούς όπως ο Elvis Presley (από το 1968 έως το θάνατό του το 1977), η Aretha Franklin, ο Wilson Pickett, ο Herbie Mann, η Nina Simone, ο Solomon Burke και ο Chuck Jackson.

Lonely Man's Cry

                                   

Το "Sail Away" επιστρέφει στα hard rock riff με πολυάριθμες ρυθμικές αλλαγές. Το άλμπουμ κλείνει με το «Never Done», το πιο εμπορικό τραγούδι της ηχογράφησης. Από εκείνα τα χρόνια το άλμπουμ Deceptive Lines έχει γίνει λιγάκι θρυλικό στους συλλεκτικούς κύκλους. Το γκρουπ το 1974 μετακόμισε στο Λος Άντζελες, με τον Peter Harris να αντικαθίσταται από τον Bob Feit που θα έμενε για μερικούς μήνες μέχρι να έρθει ο John Murphy. Ο τελευταίος θα άφηνε το συγκρότημα στα τέλη του '75 με την είσοδο του Rick Rheinish. Το συγκρότημα θα διαλυθεί το 1976 και ο John Earl Walker θα σχηματίσει αργότερα τους The John Earl Walker Band. Ο Ric Prince, που είχε ήδη αντικατασταθεί από τον Kenny Kerr, θα προσέφερε τα πολύτιμα φωνητικά του στους Black Widow, ένα ακόμα hard rock γκρουπ των αρχών της δεκαετίας του '70 και στους "unsung heroes" Pandora, των οποίων το υλικό που είχαν ηχογραφήσει από το 1974, θάφτηκε για πολλά χρόνια, μέχρι να βγει στην επιφάνεια.

Never Done

                                    

Τίποτα το παραπλανητικό δεν υπάρχει σε αυτό το άλμπουμ παρά μόνο ο τίτλος του. Επίσης παραπλανητική φαντάζει η πληροφορία ότι ένα τόσο μεγάλης αξίας γκρουπ σε ταλέντο αλλά και σε μουσικότητα, έκανε μόνο ένα άλμπουμ, μέσα στο οποίο υπάρχει υλικό μόνο ορίτζιναλ και λαμπρό, παρά τις hard (σαν γρανίτης) rock ρίζες του.



ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Τετάρτη 3 Ιανουαρίου 2024

 


MASTER'S APPRENTICES



CHOICE CUTS



Υπήρξε ίσως ένα από τα πιο εμβληματικά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν παγκοσμίως, τότε που το ημερολόγιο έγραφε 1971. Το θρυλικό Choice Cuts, όπως κυκλοφόρησε στην Αυστραλία ή Master's Apprentices για την Ευρώπη, όπου και ηχογραφήθηκε. Στο μεγαλύτερο μέρος του ένα hard rock άλμπουμ με κάποια ψυχεδελικά στοιχεία και κάποιες μικρές progressive επιρροές.


Because I Love You



Οι Master's Apprentices στο άλμπουμ αυτό συνδύαζαν την επιθετική ροκ και R&B που έπαιζαν οι Pretty Things με τις μινόρε μελωδικές των Yardbirds. Μία ορίτζιναλ κόπια αυτού του άλμπουμ στις μέρες μας στοιχίζει άνω των 250 ευρω, ανεξάρτητα χώρας προέλευσης (Αυστραλία-Αγγλία-Γαλλία).

Master's Apprentices - Master's Apprentices (Regal Zonophone – 2C 062 - 04714 Y) 1971

Οι Masters (όπως οι φαν τους αποκαλούν) ήταν πολύ δημοφιλείς σε όλη την Αυστραλία, δημιούργησαν μία σειρά από χιτ και πάντα λογαριάζονταν ως ένα από τα καλύτερα σχήματα της Αυστραλίας τόσο στα live όσο και στις δουλειές που ηχογραφούσαν. 

Ξεκίνησαν σαν garage μπάντα στην Αδελαΐδα το 1964, άρχισαν να αποκτούν δημοσιότητα στα μέσα της δεκαετίας του '60, μεταπήδησαν στην ψυχεδέλεια αλλά και στην pop, βρίσκοντας τελικά τον προορισμό τους ως ένα από τα πρώτα και καλύτερα Αυστραλιανά progressive/hard rock γκρουπ στις αρχές της δεκαετίας του '70. 

Βίωσαν πολλές αλλαγές στο line-up τους, με μοναδικό σταθερό μέλος τον Jim Keays, που έκανε τα φωνητικά. Τα μέλη τους δεν ήταν παρά ένα στιγμιότυπο των περίπλοκων συσχετίσεων ανάμεσα σε τόσες Αυστραλιανές μπάντες της εποχής. Έπαιξαν κυρίως δικά τους ορίτζιναλ θέματα. 

Η δαιδαλώδης καριέρα τους μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους: Το ορίτζιναλ line-up με ηγέτη τον Mick Bower (1965-1967), την μεταβατική περίοδο (1967-1968) και το κλασικό line-up (1969-1972).


Michael



Το Choice Cuts είναι ένας εμβληματικός δίσκος, γιατί με αυτόν το γκρουπ άλλαξε τον προσανατολισμό του, αλλά επιπλέον συστήθηκε και έξω από την Αυστραλία, πράγμα που ελάχιστα Αυστραλιανά γκρουπ κατάφεραν στον καιρό τους ή και αργότερα. Η επιτυχία του Choice Cuts που ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο, υπέδειξε και ξεσήκωσε το παγκόσμιο ενδιαφέρον για τους Master's Apprentices, ενός γκρουπ που προερχόταν από την μακρινή Αυστραλία, κάτι καθόλου συνηθισμένο για εκείνη την εποχή. Δεν ήταν το ντεμπούτο άλμπουμ για το γκρουπ, αλλά το τρίτο άλμπουμ τους. Από το garage και μετά την ψυχεδέλεια που σταδιακά έπαιξαν, εδώ σε αυτό το άλμπουμ στρέφονται σε άλλη κατεύθυνση. Για να γίνει το άλμπουμ αυτό, δεν μπήκαν σε στούντιο με υλικό που δούλευαν καιρό πριν, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του έγραψαν και πρόβαραν μέσα στο πλοίο, κατά την διάρκεια του 6μηνου ταξιδιού τους από την Αυστραλία στην Αγγλία. Αυτό το άλμπουμ έγινε στα θρυλικά Abbey Road studios και ήταν το πρώτο άλμπουμ τους που παρουσίαζε αυτό που θεωρείται το κλασικό line-up των Masters: Jim Keays (φωνητικά), Doug Ford (κιθάρα), Glenn Wheatley (μπάσο) και Colin Burgess (ντραμς). Με την καθοδήγηση του Jeff Jarratt, μηχανικού σε ένα αριθμό ηχογραφήσεων των Beatles και των Pink Floyd στο ντεμπούτο τους Piper At The Gates Of Dawn, οι Masters ηχογράφησαν ένα άλμπουμ που ήταν επηρεασμένο από Hendrix, King Crimson και Free όσον αφορά τον heavy rock χαρακτήρα και από Donovan και Van Morrison όσον αφορά στο ακουστικό αποτέλεσμα. Το "Michael" και το "Easy To Lie" είναι δύο κομμάτια με progressive αιχμές. Και στα δύο ο Doug Ford παίζει την κιθάρα με τέτοιο τρόπο που φέρνει στο μυαλό τους Uriah Heep. 


Rio De Camero



Συμπληρώνονται από το κάπως ψυχεδελικό "Our Friend Owsley Stanley III" (μία ευθεία αναφορά στην κουλτούρα του LSD που υπήρχε εκείνη την περίοδο), το αφιέρωμα στον δολοφονημένο Martin Luther King με το "Death Of A King", καθώς και το αφιέρωμα στον Jimi Hendrix, που είχε εκείνη την εποχή βρεθεί νεκρός με το "Song For A Lost Gypsy". Τα χιτ από το άλμπουμ αυτό ήταν η μπαλάντα "Because I Love You" και το "Rio De Camero". Το "Because I Love You" παρουσίαζε τον Jeff Jarratt να παίζει πιάνο στο θρυλικό πιάνο που έπαιζε ο Paul McCartney και μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν έγινε ένα μεγάλο κλασικό, χάρη στο τόσο ενθυμητικό του ρεφρέν “Do What You Wanna Do Be What You Wanna Be, Yeah”. Το δε "Rio De Camero", που γράφτηκε την τελευταία στιγμή για να γεμίσει το άλμπουμ με κάποια ελάχιστα λεπτά δεν έγινε τότε χιτ, αλλά τo 1974, όταν κυκλοφόρησε ως σινγκλ για να προμοτάρει τo "Best Of" άλμπουμ τους Now That It's Over


Easy to Lie



Το πώς ακριβώς πήραν τα εισιτήρια για να ταξιδέψουν ως την Αγγλία είναι ασαφές. Το αποδεκτό σενάριο είναι ότι κέρδισαν το ταξίδι επειδή ήρθαν δεύτεροι σε διαγωνισμό γκρουπ της χώρας τους, που λεγόταν Hoadleys Battle of the Sounds. Ωστόσο ο Glenn Wheatley λέει ότι επικοινώνησε με τον καλλιτεχνικό διευθυντή, ο οποίος προσφέρθηκε να τους δώσει πρόσβαση στην Αγγλία, με αντάλλαγμα απλά να προσφέρουν διασκέδαση με την μουσική τους. Στο ταξίδι τους δεν μπλέχτηκαν με άλλους επιβάτες τόσο πολύ, αλλά έκαναν φιλία με δύο νεαρούς Αυστραλούς τον Daryl Peters και τον Joey Powers (το "Song For Joey", ήταν γραμμένο για τον Joey Powers). Ολόκληρο το άλμπουμ ηχογραφήθηκε, έγιναν οι μίξεις και όλες οι διαδικασίες μέσα σε ένα μήνα και η μπάντα δικαίως ενθουσιάστηκε με το αποτέλεσμα. Το πρώτο σινγκλ "Because I Love You", ένα πανέμορφο τραγούδι αγάπης, χωρισμού και ανεξαρτησίας ήταν προφανές χιτ και πράγματι αποτελεί ό,τι πιο ενθυμητικό για τους Masters. Για να το προωθήσουν στην πατρίδα τους αποφάσισαν να κάνουν ένα βιντεοκλιπ. Γυρισμένο ένα παγωμένο φθινοπωρινό πρωινό στο πάρκο Hampstead Heath στο Λονδίνο, ήταν πολύ απλό αλλά και πολύ αποτελεσματικό (το βιντεοκλιπ του άρθρου).


Our Friend Owsley Stanley III



Το εμβληματικό εξώφυλλο του άλμπουμ έχει από τότε γίνει τόσο κλασικό όσο τα τραγούδια του δίσκου. Απεικονίζει μία πολυτελή πολυθρόνα σε ένα δωμάτιο, με ένα μυστηριώδες χέρι χωρίς σώμα, που επιπλέει πάνω από το μπράτσο της πολυθρόνας, να κρατάει ένα τσιγάρο. Δημιουργήθηκε από τον φημισμένο οίκο Hipgnosis, που ήταν υπεύθυνος για πολύ φημισμένα εξώφυλλα για τους Pink Floyd, 10CC, Led Zeppelin και πολλούς άλλους. Καθώς το 1970 έβαινε προς το τέλος του, είχαν ένα καλό άλμπουμ φτιαγμένο και όπως όλα έδειχναν ονειρικά πλασμένα, τους ήρθε ξαφνικό όταν ανακάλυψαν ότι δεν υπήρχαν άλλα χρήματα ώστε να παρατείνουν την παραμονή τους στην Αγγλία. Σκόπευαν να μείνουν και να επιχειρήσουν το peak της καριέρας τους, που μόλις είχε γνωρίσει την αναγνώριση σε ένα ξένο μέρος με τεράστια ιστορία στην μουσική, αλλά χρειάζονταν περισσότερα χρήματα. Ένα τηλεφώνημα στην ΕΜΙ της Αυστραλίας για να τους βοηθήσει αποδείχτηκε άκαρπο, έτσι η επιστροφή στην πατρίδα τους ήταν μονόδρομος, ώστε με περιοδείες να μαζέψουν χρήματα και να γυρίσουν πάλι στην Αγγλία.


Catty



Το ταξίδι μας στο παρελθόν φτάνει στο τέλος του κάπου εδώ, αν και οι Masters κατάφεραν μετά από μεγάλη περιπέτεια να ξαναγυρίσουν στην Αγγλία για να κάνουν το επόμενο άλμπουμ τους, περνώντας από τον Παναμά, όπου επιδόθηκαν στην θρυλική τοπική μαριχουάνα, όπως είχαν κάνει και την πρώτη φορά που πήγαν. Από εκεί πήρε και το όνομα το επερχόμενο progressive άλμπουμ-αριστούργημα, A Toast to Panama Red, το οποίο ακολούθησε και αντίθετα με το Choice Cuts δεν πούλησε όπως θα έπρεπε. Ο φόβος της πτώσης και της λησμονιάς κυρίευσε το γκρουπ, και-σταδιακά αποχωρώντας κάθε μέλος-αποφάσισαν να δώσουν ένα τέλος σαν γκρουπ, όσο ακόμα βρίσκονταν στην κορυφή.


Death of A King


 

Οι Masters ήταν φημισμένοι αλλά άτυχοι πίσω στις αρχές της δεκαετίας του '70 και τελικά διαλύθηκαν σε ξένο μέρος μακριά από την πατρίδα τους, απένταροι μετά από χρόνια στην κορυφή. Ωστόσο άθελα τους αποτέλεσαν το μπούσουλα για όσους θα ακολουθούσαν την πορεία που χάραξαν και ζουν ακόμα στην μνήμη του κόσμου χάρη στον ύμνο τους: "Do what you want to do, be what you want to be, yeah".



ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2023

 



THE SONS OF CHAMPLIN



Loosen Up Naturally



Πολύς κόσμος δεν έχει συναντήσει αυτό το γκρουπ, ένα από τα πιο δυσδιάκριτα γκρουπ του San Francisco, που αν και βάδισε σε διαφορετικό μονοπάτι, κινήθηκε μαζί με τους γίγαντες της σκηνής του San Francisco, Jefferson Airplane, Grateful Dead, Quicksilver Messenger Service, Moby Grape, κ.λ.π. 


The Thing to Do



Οι Sons ήταν πάρα πολύ δεμένοι μουσικά, όπως φαίνεται σε αυτό το χορταστικό διπλό σετ δίσκων με το οποίο συστήθηκαν (και ομολογουμένως μπορείς να περάσεις αρκετή ώρα, απλά τσεκάροντας τι γράφει πάνω στο εξώφυλλο του άλμπουμ). 

The Sons Of Champlin – Loosen Up Naturally (Capitol Records ‎– SWBB-200) 1969

Ο ρυθμός είναι γενικά χαλαρός και ακόμα κι όταν είναι ψηλά το τέμπο η μπάντα είναι πολύ-πολύ εναρμονισμένη. Ο Bill Champlin που τραγουδάει, έχει μία πολύ ευχάριστη και funky φωνή, αλλά το μαγικό συστατικό παραμένει το δέσιμο της μπάντας. 

Αυτό που έχουν οι Sons of Champlin είναι ένα είδος αισιοδοξίας που ποτέ δεν εγκαταλείπουν και που αντανακλάται τόσο στον ανεπιτήδευτο στίχο τους όσο και στο δυναμικό τους παίξιμο. Το άλμπουμ τους είναι αξιολογότατο από διάφορες απόψεις, κυρίως όμως λόγω του γεγονότος ότι και οι 11 συνθέσεις τους είναι υψηλού τέμπο τραγούδια, των οποίων η ορμή και η ηρεμία εναλάσσονται ανάλογα με το mood που το γκρουπ θέλει να περάσει. 

Το γκρουπ έχει τόσο δεμένο το τμήμα των πνευστών, τα οποία σε συνδυασμό με το όργανο, το μπάσο και την κιθάρα, παράγουν μία αίσθηση καθαρής R&B.



Everywhere 



Οι Sons έκαναν το καταιγιστικό R&B σινγκλ "Sing Me A Rainbow"/"Fat City" στην Verve το Μάρτιο του 1967 και ύστερα έμειναν σιωπηλοί μέχρι αυτό το διπλό άλμπουμ, που εμφανίστηκε δύο χρόνια αργότερα (αν και προηγήθηκε ακόμα ένα 45άρι με τίτλο "Jesus Is Coming" στην Capitol). Οι ρίζες του συγκροτήματος βρίσκονται στους The Opposite Six, που δημιούργησε ο τραγουδιστής/κιμπορντίστας Bill Champlin ενώ ήταν στο γυμνάσιο. Γοητευμένος από την μουσική, ο Champlin παράτησε το σχολείο για να ακολουθήσει τη μουσική σε επαγγελματική βάση. Το συγκρότημα (στο σαξόφωνo οι Ron Arnsmeyer και Tim Cain, στην κιθάρα ο Don Irving, στο μπάσο ο Rob Moitoza και στα ντραμς ο Dick Rogers) έκλεισε στην πραγματικότητα συμβόλαιο με την Dot κυκλοφορώντας ένα σινγκλ το 1965 ("All Night Long" / "Come Straight Home"). Μετά την αποχώρηση των Moitoza και Rogers το γκρουπ διαλύθηκε, αλλά ο Champlin και ο Cain συνέχισαν τη συνεργασία τους εντάσσοντας τον κιθαρίστα Terry Haggerty, τον ντράμερ Jim Meyers και τον πρώην μπασίστα των Warlocks/Grateful Dead, John Prosser. Αρχικά γνωστοί ως The Masterbeats, άλλαξαν το όνομα σε The Sons of Champlin. Τα επόμενα δύο χρόνια το συγκρότημα επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει τον Jim Beem στην τρομπέτα και στα πλήκτρα τον Geoff Palmer. Πέρασαν επίσης από μια σειρά από αλλαγές προσωπικού. Ο αρχικός ντράμερ Meyers εντάχθηκε στον στρατό ως γιατρός (και αργότερα έγινε γιατρός) και αντικαταστάθηκε από τον Bill Bowen, πρώην μέλος των Electric Train. Ο μπασίστας Prosser αντικαταστάθηκε από τον Al Strong. Παρά τις εναλλαγές προσωπικού, μέχρι το 1967 o μοναδικός τους συνδυασμός από ψυχεδέλεια και πνευστά, με τζαζ πινελιές τους είχε κάνει ένα δημοφιλές συγκρότημα στις τοπικές σκηνές, στα κλαμπ και στα κολέγια. 


Get High



Για ένα συγκρότημα χωρίς ρεκόρ πωλήσεων, η συμφωνία για τη χρηματοδότηση ενός διπλού σετ άλμπουμ ήταν μια εκπληκτικά γενναία ή ίσως ανόητη απόφαση των στελεχών της Capitol. Φυσικά τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ήταν μια εποχή που όλα ήταν δυνατά. Όπως ήταν τότε η τυπική διαδικασία για τα γκρουπ του Σαν Φρανσίσκο, προφανώς πήγαν στα Gold Star Studios για να παρουσιάσουν το ρεπερτόριο, το οποίο  έπαιζαν live τα τελευταία δύο χρόνια. Δυστυχώς, έχοντας υποστεί μία ψυχική κατάρρευση πιθανώς από τη χρήση ναρκωτικών, ο τρομπετίστας Jim Beem δεν μετείχε στην ηχογράφηση. Με το ψευδώνυμο B.B Heavy, τα εννέα από τα έντεκα κομμάτια ήταν στην πραγματικότητα συνθέσεις του Champlin. Τα πρώτα κομμάτια των τεσσάρων πλευρών των δίσκων, ήταν ίσως οι πιο εστιασμένες επιλογές. Το '1982-A' (που πήρε το όνομά του από τον αριθμό που είχε η μπομπίνα) ανοίγει το άλμπουμ με έναν πολύ ωραίο τρόπο. Τα «The Thing To Do» και «Misery Isn't Free» ήταν επίσης δύο εντυπωσιακά κομμάτια που παρουσίαζαν τις blues/soul επιρροές του συγκροτήματος. Το "Things Are Gettin' Better" ήταν μια άλλη ωραία προσπάθεια επηρεασμένη από την soul και την jazz και έφερνε στο μυαλό τις δουλειές που έκαναν οι Barry Goldberg, Buddy Miles, Mike Bloomfield και Nick Gravenites με τους Electric Flag. Το "Black and Blue Rainbow" της Γ'πλευράς βρήκε το γκρουπ να επιδεικνύει τις τζαζ επιρροές του, ενώ το "Hello Sunshine" ήταν μάλλον εμπορικό κομμάτι με ωραία φωνητικά σε στυλ Association και τρομερό παίξιμο από τον κιθαρίστα Haggerty και τον μπασίστα Strong.  Η τέταρτη πλευρά καταλήφθηκε ολοσχερώς από ένα τζαμ διάρκειας 14 λεπτών με τίτλο «Freedom».


Things Are Gettin' Better





Το διπλό άλμπουμ πούλησε καλά και έφτασε στο 137 νούμερο! Αυτή η απόδοση πωλήσεων ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή δεδομένων κάποιων προβλημάτων που υπήρξαν με το εξώφυλλο. 

Προς μεγάλη απογοήτευση της Capitol, το συγκρότημα επέμενε να σχεδιάσει το δικό του εξώφυλλο, το οποίο ήταν ένα κολάζ που είχαν φτιάξει διάφοροι φίλοι. 

Κάποια πρώην φιλενάδα, που διψούσε για εκδίκηση όπως λέγεται, έγραψε μία αισχρότητα στο εξώφυλλο (BIG FUCKING DEAL), που με κάποιο τρόπο διέφυγε της προσοχής μέχρι την κυκλοφορία του άλμπουμ. 

Με το που έγινε αντιληπτό η Capitol ανακάλεσε τις κόπιες και υποτίθεται ότι έβαλε προσωπικό να "ξύσουν" την απαγορευμένη λέξη. 

Έτσι οι ορίτζιναλ κόπιες σχεδόν όλες σε εκείνο το σημείο είναι γδαρμένες στην επίμαχη λέξη, όπως μπορείτε να δείτε στην φωτογραφία σε μεγέθυνση. 

Περιττό να πούμε ότι οι Sons είδαν ένα σημαντικό μερίδιο των αναμενόμενων κερδών να εξαφανίζεται καθώς η Capitol τους χρέωνε για όλα τα σχετικά κόστη αποκατάστασης.



1982-A



Οι Sons Of Champlin στην διάρκεια του χρόνου από τότε, πρόσφεραν μία πλούσια δισκογραφία, που εκτείνεται περίπου ως τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Όμως για όσους γνωρίζουν το γκρουπ, το ντεμπούτο διπλό άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά που έκανε την εμφάνιση του το Chicago Transit Authority (κι ας μην ξεχνάμε ότι ο Bill Champlin αργότερα, θήτευσε για πολλά χρόνια στους Chicago στις αρχές της δεκαετίας του '80) είναι ό,τι καλύτερο...για να χαλαρώσεις φυσικά (Loosen Up Naturally).


ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2023



DOUGLAS FIR



Blues-Rock Psychedelic Gem



Η ιστορία μέλλει να επαναλαμβάνεται αέναα σε αυτό το blog, με άλλα λόγια ένα συγκρότημα που βρέθηκε στον σωστό τόπο και χρόνο, αλλά εξαιτίας κάποιου παραλόγου παιχνιδιού της μοίρας που κάνει κάποιους να ξεχωρίζουν και άλλους όχι, τελικά δεν τα κατάφεραν. 

Hard Heartsingin'




Douglas Fir - Hard Heartsingin' (Quad Records – QUS 5002) 1970

Στην πραγματικότητα οι Douglas Fir ξεκίνησαν ως τρίο, με το όνομα Sun Trio. 

Το όνομα με το οποίο είναι πλέον γνωστοί δόθηκε ενώ τα περισσότερα τραγούδια είχαν ήδη δημιουργηθεί και ένα επιπλέον μέλος είχε προστεθεί στο line-up (ο Bruce Bye, είχε πάρει τη θέση του μπασίστα στο γκρουπ).

 Το αρχικό σχήμα ήταν: ο Douglas A. Snider στα ντραμς και τα βασικά φωνητικά, ο Tim Doyle στο Hammond B3 και ο Richie Moore στην ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα. 

Όλοι τους δούλευαν σε άλλες εργασίες για να μπορούν να πληρώνουν το χρόνο στο στούντιο, αλλά και για να ζουν.

Το όνειρό τους ήταν να κάνουν ένα άλμπουμ και να εδραιωθούν και πράγματι βρέθηκαν τόσο κοντά στο όνειρο τους...

Ήταν αρκετά τυχεροί στο ότι δυο πολύ καλοί μηχανικοί βρέθηκαν στο δρόμο τους για να τους υποστηρίξουν αλλά και να τους ξελασπώσουν, όταν δεν είχαν τα χρήματα για να ξοφλήσουν τον χρόνο που έπαιζαν στο στούντιο. Έγραψαν και ηχογράφησαν κάποια τραγούδια, ενώ κάποια άλλα χρειάστηκαν περισσότερο σχεδιασμό και χρόνο (εκείνα με τα πνευστά, τα έγχορδα κλπ). 


I Didn't Try



Μετά από σκληρή δουλειά που πήρε γύρω στα δύο χρόνια, τελικά αποφάσισαν ότι είχαν μαζέψει αρκετό υλικό για να επιδείξουν σε εταιρείες. Έτσι, μετά από θυσίες για να βρεθούν τα χρήματα, πάλεψαν για αρκετό καιρό με την απόρριψη. Η υπογραφή στην θυγατρική της MGM με το όνομα QUAD, ήταν εντελώς τυχαία, σε μια περιστασιακή συνομιλία σε ένα ασανσέρ στο Sunset Vine Towers, με έναν από τους πιο σημαντικούς μάνατζερ της εποχής. Μετά από μερικές μπύρες για να γνωριστούν καλύτερα, αυτός ήταν που σύστησε στα στελέχη της εταιρείας να ακούσουν εκείνη την κασέτα που είχε κυκλοφορήσει ανεπιτυχώς σε όλο το Χόλιγουντ. Και το πολυπόθητο συμβόλαιο ήταν δικό τους. Τότε προστέθηκε το τέταρτο μέλος τους, εξοφλήθηκαν όλα τα χρέη που υπήρχαν για το χρόνο των στούντιο και κυκλοφόρησαν ένα σινγκλ το "Smokey Joe's", το οποίο κέρδισε αρκετό ραδιοφωνικό αέρα.  


Smokey Joe's



Το μοναδικό τους άλμπουμ ήταν το "Hard Heartsingin'", που ήταν και το όνομα του πρώτου κομματιού. Το γκρουπ πρόλαβε και έκανε μία μικρή περιοδεία, πριν να κλείσει το παρακλάδι της εταιρείας που τους είχε αναλάβει και να τελειώσει το όνειρό τους πριν καλά-καλά αρχίσει. Η γεμάτη συναίσθημα φωνή του ντράμερ Douglas Snider, η τρομερή κιθάρα από τον Richie Moore και το μπαρόκ όργανο από τον Tim Doyle, δείχνουν την μουσικότητα και την ποιότητα του επίδοξου γκρουπ.

Η μοναδική τους διασκευή στο άλμπουμ είναι το "Jersey Thursday" του Donovan, το οποίο και έχουν αναβαθμίσει με την υπέροχη κιθάρα, το μπάσο και τα πνευστά. Ωραιότατη σύνθεση, μελωδικά φωνητικά, καθαρή μπαρόκ ψυχεδέλεια.


Jersey Thursday



Τραγούδια όπως το "I Didn't Try", το "Early In The Morning Rain" και το ομώνυμο, αποτελούν διαμάντια της blues-rock με soul πινελιές.


Early In The Morning Rain



Διαφορετική είναι η Β'πλευρά του άλμπουμ, με τα πνευστά να δίνουν στο άλμπουμ μια χροιά ανάμεσα σε lounge και crooner στυλ, παρόμοια με αυτό του Tom Jones ή του Scott Walker. Ο τρόπος που αναβίωσαν οι Douglas Fir ήταν μέσα από τον ψηφιακό κόσμο κάπου πριν το 2000. Την ίδια ακριβώς περίοδο το Hard Heartsingin' επανεκδόθηκε και σε βινύλιο από την Gear Fab / Comet, ενώ επανεκδόσεις σε CD εξακολουθούν να βγαίνουν μέχρι τις μέρες μας. 



ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2023




THE AGGREGATION



MIND ODYSSEY



Στην νουβέλα του 1927 "Steppenwolf" (από την οποία και εμπνεύστηκε το όνομα του το θρυλικό συγκρότημα της rock), ο συγγραφέας Hermann Hesse επινοεί ένα "μαγικό θέατρο" όπου οι ανησυχίες και έννοιες που μάστιζαν την ψυχή του ήρωα της νουβέλας διαλύονται καθώς αυτός αλληλεπιδρά με το αιθέριο και το φανταστικό. Το "Μαγικό Θέατρο" είναι ένα μέρος όπου βιώνει τις φαντασιώσεις που ζουν στο μυαλό του. Το Θέατρο περιγράφεται ως ένας μακρύς διάδρομος σε σχήμα πετάλου με έναν καθρέφτη στη μια πλευρά και έναν μεγάλο αριθμό από πόρτες στην άλλη. Ο ήρωας Χάρι μπαίνει σε πέντε από αυτές τις πόρτες με ταμπέλες, εκ των οποίων έκαστη συμβολίζει ένα κλάσμα της ζωής του. Από την εποχή εκείνη, μαγικά θέατρα, πάρκα ψυχαγωγίας και λούνα παρκ έχουν γίνει δημοφιλή σε αυτούς που θέλουν να απεικονίσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις του μυαλού. Το κόστος για την είσοδο στο φανταστικό αυτό θέατρο είναι μόνο το μυαλό όποιου εισέρχεται.


The Lady at the Gate



Κατά την ψυχεδελική περίοδο των 60'ς, η χρήση τέτοιων συμβολισμών ήταν τόσο συχνή και αδαής, που το σοβαρό κόνσεπτ υποβιβάστηκε σε ένα χωρίς νόημα σκηνικό. Αλλά όπως ο Hermann Hesse έδειξε στο "Steppenwolf", δεν παύει να είναι μία δυναμική απεικόνιση με πληθώρα αρτιστικών πιθανοτήτων. Μία από τις πιο αξιόλογες χρήσεις αυτού του κόνσεπτ, ως μεταφορά για την εξερεύνηση των πνευματικών ορίων μπορεί να βρεθεί στο LP Mind Odyssey του 1969, από την μπάντα The Aggregation με έδρα το Λος Άντζελες.

Mind Odyssey (LHI Records - S - 12008) 1969

Αυτό το άλμπουμ σήμερα μπορεί να αποτελεί ένα αντικείμενο πόθου για κάποιους λίγους που θα επιθυμούσαν να αποκτήσουν μία απίθανη ορίτζιναλ κόπια, αν και πιθανώς ελάχιστοι ακροατές θα συνειδητοποιούσαν πόσο άμεση και καθοριστική είναι η χρήση του κόνσεπτ από την μπάντα. Οι Aggregation ήταν μία πενταμελής μπάντα αποφοίτων του κολλεγίου, αρκετοί από τους οποίους κατείχαν πτυχία στην μουσική και αποτελούσαν μία από τις λίγες μπάντες που έπαιζαν συχνά στην Disneyland. Οι διασκευές των χιτ μεταφέρονταν με πιστότητα στους εφήβους που επισκέπτονταν τον χώρο, δοκιμάζοντας να τους εκτρέψουν από την καθημερινότητα τους, αλλά συνάμα η μπάντα συνέθετε και ορίτζιναλ μουσική για να συνδυαστεί με τις κύριες δραστηριότητες. Αυτήν παρουσίαζε στην Tomorrowland, εντός της Disneyland. Η κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ ήταν η πιο ασήμαντη ίσως κυκλοφορία που έγινε στην δισκογραφική LHI του Lee Hazlewood. Όμως σύμφωνα με όσα γράφονται παραπάνω ήταν ικανή για να "κάψει" τους εγκέφαλους όσων εμφανίζονταν για να διασκεδάσουν σε εκείνο τον χώρο με τα παιχνίδια και τα χιτάκια της εποχής. Αποκρυφιστικά spoken (ομιλούμενα) μέρη, απόκοσμο φλάουτο και πιάνο και lounge ερμηνεία, το κάνουν άμεσα κάτι που δεν ακούσατε ξανά. Η πολύπλοκη γραφή είναι εξαιρετική και η ενορχήστρωση που παρουσιάζει τόσο σαξόφωνο και φλάουτο όσο και fuzz κιθάρα είναι ιδιόμορφη και απρόβλεπτη. Ενώ άλλες καινοτόμες μπάντες της εποχής χρησιμοποιούν στοιχεία free jazz, για να κάνουν τα ήδη περίεργα τραγούδια τους να ακούγονται ακόμα πιο άγρια, οι Aggregation γράφουν περιεκτική, εκλεπτυσμένη μουσική και την εμφανίζουν σε σημεία που κανείς δεν περιμένει. Κάπου κάπου, όπως στο ορχηστρικό μέρος του "Looking for the Tour Guide", βρίσκεται στον σωστό προορισμό και αυτό είναι κάτι απολύτως θαυμάσιο.


Looking for the Tour Guide



Το Mind Odyssey θεωρείται εξ'ολοκλήρου concept άλμπουμ που χρησιμοποιεί μία επίσκεψη σε ένα πάρκο ψυχαγωγίας σαν μεταφορά για ένα εσωτερικό, φαινομενικά ψυχεδελικό ταξίδι. Με ενδιαφέρον διαβάζουμε στον δίσκο ότι οι στίχοι των περισσοτέρων τραγουδιών γράφτηκαν όχι από την μπάντα, αλλά από μία φίλη, την Linda O'Hara, της οποίας οι στίχοι βαδίζουν ισορροπημένα ανάμεσα στον συμβολισμό και στην περιγραφή, χωρίς να γίνονται δήθεν:

"All's quiet in the make-believe of business and success

And you've decided you've got time to take a ride

But exactly where you're going can be anybody's guess

Because the only place you're going is your mind"

Έτσι λοιπόν ξεκινάει το ταξίδι στο κομμάτι που ανοίγει την Α'πλευρά "Lady at the Gate", θυμίζοντας μας αντίστοιχα σημεία στο Days of Future Passed των Moody Blues, ένα άλμπουμ που αναμφίβολα επηρέασε τους Aggregation. Η μουσική όπως και στους Moody Blues είναι εκλεπτυσμένη και κοντρολαρισμένη, αντικαθιστώντας το κλασικό rock 'n' roll με μία ευρύτερη παλέτα στην οποία σχεδιάζουν με jazz, soundtracks, ελαφριά κλασική και το πιο σημαντικό είναι ευκολοάκουστη. Το στοιχείο της lounge σέρνεται σε διάφορες γωνίες, κάποια σημεία του οποίου φαίνεται να είναι επιρροή από τους Doors, οι οποίοι έχουν αυτό το ευκολοάκουστο και σαφώς θα  πρέπει να αποτελούσαν μία ακόμη επιρροή. Μέχρι τώρα ίσως φαίνεται ότι το Mind Odyssey είναι ένα ακόμα art-rock άλμπουμ των τελών της δεκαετίας του '60, που μεταφέρει ελκυστικούς ήχους με νόημα, όπως επέδειξαν εκατοντάδες μπάντες, από τους Καναδούς Collectors έως λιγότερα γνωστά γκρουπ, σαν τους Jasper Wrath ή τους Westfauster. Κάποιοι ίσως δεν ακούσουν κάτι περισσότερο στο άλμπουμ, καθώς χρειάζεται περισσότερο από μία φορά ακρόασης για να ωριμάσει μέσα σου. Δεν υπάρχει κάτι απίστευτα σπάνιο γύρω από τα στοιχεία που ανάφερα, όμως λόγω της ασυνήθιστης αλλά ευτυχούς σύγκλισης του κόνσεπτ, των στίχων, των μουσικών στυλ, των φωνητικών και της όλης ατμόσφαιρας, το Mind Odyssey γίνεται ένας τόσο αξιοσημείωτος συμβολισμός ενός ψυχεδελικού ταξιδιού, όσο θα επιθυμούσε κάποιος να βρει. 


Η μπάντα γνώριζε με ακρίβεια το πώς να δομήσει μουσική για να απεικονίσει ένα τέτοιο ταξίδι, καθώς ήδη έπαιζε στο πιο φημισμένο πάρκο ψυχαγωγίας του κόσμου και είχαν την μουσική καταγωγή για να το κάνουν αυθεντικό και ενδιαφέρον, αλλά και επειδή η στιχουργός που βρήκαν γνώριζε πώς να περπατήσει ανάμεσα στην Disneyland και σε ένα ταξίδι με LSD. Έτσι αντί να προκύψει ένα ενορχηστρωμένο pop-rock πρότζεκτ, προκύπτει κάτι εντελώς ψυχεδελικό, στο στυλ των underground κλασικών Damon ή DR Hooker. Απόκοσμοι ήχοι στα keyboard και εφέ επαναλαμβάνονται καθ'όλη την διάρκεια του άλμπουμ, θυμίζοντας το κλασικό soundtrack της ταινίας Forbidden Planet της δεκαετίας του '50.  Η ατμόσφαιρα είναι πνευματιστική, μυστικιστική, δηλαδή όπως φάνταζε το μέλλον στα μέσα του 20ου αιώνα, αλλά μία απόκοσμη θλίψη σκεπάζει τα πάντα, όπως χαρακτηριστικά ακούμε στο "The Long Windy Tunnel", με τον ήχο από τους παλμούς της καρδιάς να ανοίγει τον δρόμο για την ελευθερία μέσα από ένα δαιδαλώδες πέρασμα, στο οποίο μαζί με τον άνεμο συνυπάρχουν αντικρουόμενα συναισθήματα και μία μουσικά εντελώς ελεύθερη έκφραση. 


The Long Windy Tunnel



Το πιο συμβατικό "Flying Free" που ακολουθεί δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την ψυχεδελική φύση του ταξιδιού:

Flowing and feeling, incredibly free / One knowing, one being / The whole world was me

And when I looked around my body was gone my mind had flown and I was alone 

With myself and with God who was me all along and the voiceless song of the universe filled my ears...

And as I stood in the sun I was life and life was one

The endless sky, the open sea, each was some distant part of me

Φλάουτα εισέρχονται πολύ παρόμοια με ότι θα έκαναν οι Moody Blues, αλλά υπάρχει επίσης ένα τμήμα που παίζει το σαξόφωνο. 


Flying Free



Και με αυτό τον τρόπο το ταξίδι συνεχίζεται με την ανάβαση στην κορυφή της ψυχεδελικής εμπειρίας με λειτουργικούς ήχους, καθώς οι λέξεις μοιάζει να αποδομούνται στην παρουσία του λευκού φωτός:

white light/universe/cradle/my mind/center/energy/white light/in me/white light/life light/in everything


White Light



Το κομμάτι με τίτλο "In the Garden", είναι ένα χαλαρωτικό folk-rock θέμα με υπέροχα αναγεννησιακά πνευστά, που ταιριάζουν στο παραδεισένιο, ειρηνικό και ειδυλιακό τοπίο που δημιουργείται. 


In the Garden



Όμως τίποτα ουσιαστικά δεν κρατάει για πάντα, είτε πρόκειται για μία δραστηριότητα στο πάρκο είτε για ένα ψυχεδελικό ταξίδι. Το ταξίδι της επιστροφής ξεκινάει με το "Reflections", ένα κάπως μελαγχολικό pop κομμάτι, που ίσως είναι το πιο mainstream σε όλο το άλμπουμ και αυτός είναι κι ο λόγος που έγινε σινγκλ. Αναγνωρίζοντας την δυναμική φύση του ταξιδιού, ο πρωταγωνιστής προετοιμάζεται για την επιστροφή του στον μη φανταστικό κόσμο, πιέζοντας την σύντροφο του να τον ακολουθήσει. Επίσης υπάρχει η αναγνώριση ότι ο κόσμος μέσα από την ψυχεδελική εμπειρία είναι απλά πολύ επικίνδυνος για να παραμείνει κανείς επ'αόριστον.


Reflections



Αλλά η συνάντηση με τον μη φανταστικό κόσμο δεν είναι μία χαρούμενη εμπειρία. Ντυμένο με ένα τσάρλεστον ήχο του 1920, το "The City Of Toys And Games" εκφράζει την ίδια απέχθεια που θα αισθανόταν κάθε άνθρωπος για την πεζή πραγματικότητα μετά από ένα εκπληκτικό ταξίδι:

Stop and sit outside your window / Tell me what you breathe

Do you share a scented perfume garden with the trees?

If instead it's oils and gasses, dust and ashes...

Then you know that you're just living in The city of toys and games

Με πλεόνασμα κυνισμού και ειρωνίας οδηγούμαστε στο τέλος του κομματιού και στο σπίτι του πρωταγωνιστή και συγκεκριμένα σε χώρο που εύκολα καταλαβαίνουμε από τον ήχο από το καζανάκι της τουαλέτας.


The City of Toys and Games



Το "Change", είναι ένα υπέροχο ορχηστρικό θέμα ξεκάθαρα επηρεασμένο από Doors, που μέσα του περιλαμβάνει κάποιες από τις καλύτερες κιθαριστικές στιγμές του άλμπουμ, πάνω από ένα φοβερό groove στα keyboard αλά Manzarek.


Change



Βρίσκοντας τον εαυτό του στο σημείο που κάθε άνθρωπος που έχει μαστουρώσει θα καταλάβαινε, πίσω στην πραγματικότητα μετά από μία συντριπτική εμπειρία σε ένα άλλο κόσμο, ο πρωταγωνιστής στο "Life's Light" είναι αποφασισμένος να κάνει χρήση της νεοαποκτηθείσης γνώσης, αν και είναι εγκλωβισμένος σε ένα κόσμο με καυσαέριο και φασαρία:

Let my mind be as a gentle sea / In the perfect state of tranquility

Not a closed door, may it open wide 

A flash of crimson hue I see / The light of light breaks through to me

My mind at peace and I walk free

Όπως ακριβώς θα ταίριαζε σε ένα άλμπουμ που σέβεται τον εαυτό του, η μουσική είναι τώρα πιο heavy και πιο σύγχρονη από οπουδήποτε αλλού μέσα στο άλμπουμ, θυμίζοντας ήχους από Iron Butterfly. Μουσικές από όλο το ταξίδι επαναλαμβάνονται, όπως επαναλαμβάνεται και το σαξόφωνο, πριν το "Life's Light" σβήσει σιγά-σιγά και το άλμπουμ τελειώσει.

ΠΗΓΗ: Εσωτερικές Σημειώσεις CD


Life's Light



Η πιο αξιοσημείωτη διάσταση του Mind Odyssey είναι ότι παραπλανητικά μοιάζει με κάθε concept LP που εμφανίστηκε χάριν του Sgt Pepper, κι όμως, αν κολλήσεις στο άκουσμα του θα σου ανοιχτούν άλλα επίπεδα περίτεχνης σύνθεσης, εσωτερικών νοημάτων και έντονης πνευματικότητας, κάπως παρόμοια με το τρίτο άλμπουμ των Mandrake Memorial και οι ποιητικοί στίχοι θα σου δημιουργήσουν ένα διακριτό άβολο συναίσθημα. Όλα αυτά το κάνουν να ξεπερνά όλες τις απομιμήσεις των Beatles, καθώς πιθανότατα και το ίδιο το Sgt Pepper. 


Herman Hesse


Όντες άρτια εκπαιδευμένοι μουσικά και αρκετά ώριμοι για να καταλάβουν την χρήση της ειρωνίας, του κυνισμού και της μουσικής διάδρασης οι Aggregation ξετυλίγουν την εκπληκτική μεταφορά μίας ψυχεδελικής εμπειρίας στην Tomorrowland και ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η προσέγγιση κάνει το Mind Odyssey ένα από τα αγαπημένα μου ψυχεδελικά άλμπουμ. Θα ήταν ενδιαφέρον να γνώριζα αν θα κατάφερνε να εντυπωσιάσει και τον δημιουργό του κόνσεπτ Herman Hesse.



ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2023

                 



               







KHAN
Space Shanty




 A Story Related to Canterbury Scene




Από τα πολυάριθμα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν κάτω από την ταμπέλα "progressive", όταν η ψυχεδέλεια ήταν παρελθόν, πίσω στις αρχές της δεκαετίας του '70,  και ίσως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ανθεκτικά στο χρόνο είναι το Space Shanty από τους Khan. Η σπουδαιότητα του στην ιστορία της Αγγλικής ροκ έγκειται στο γεγονός ότι υπήρξε η πρώτη "χορταστική" παρουσίαση ενός από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες της Αγγλικής ροκ, του Steve Hillage. Ενός μουσικού, του οποίου το στυλ επηρέασε μία ολόκληρη γενιά μουσικών και παραγωγών στα τέλη των 60's-αρχές των 70's και ακόμα συνεχίζει να βρίσκεται σε ανώτατη θέση στην εκτίμηση κάθε επιτυχημένης γενιάς μουσικών. O Hillage ακολούθως βρέθηκε να παίζει με τα αερικά που άκουγαν στο όνομα Gong και τα σόλο άλμπουμ του που ηχογράφησε στην Virgin το δεύτερο μισό των 70's διατηρούνται σε περίοπτη θέση στην καρδιά πολλών ακροατών του είδους.


Driving to Amsterdam



Γεννημένος στο Λονδίνο τον Αύγουστο του 1951, ο Steve απέκτησε την πρώτη κιθάρα του στην ηλικία των 9 χρόνων. Οι πιο πρώιμες επιρροές του ήταν ο John Coltrane και ο Jimi Hendrix (έχοντας ιδίοις όμασσι παρακολουθήσει μία από τις πρώτες συναυλίες του θρύλου του Σιάτλ στο Λονδίνο).

Khan – Space Shanty (Deram-SDL-R 11) 1972

Οι ρίζες των Khan βρίσκονται σε μία μπάντα που πήρε σχήμα κατά την διάρκεια της τελευταίας χρονιάς του Hillage στο σχολείο, τους Uriel, οι οποίοι αποτελούνταν από τους συμμαθητές του, Dave Stewart (ένα κιθαρίστα που το γύρισε στα keyboard) και έναν μπασίστα τον Hugo "Mont" Campell. Ο ντράμερ Clive Brooks στρατολογήθηκε μέσω μίας αγγελίας στο περιοδικό Melody Maker. Παίζοντας λίγες φορές τοπικά, με ένα ρεπερτόριο αποτελούμενο ολοκληρωτικά από διασκευές από μπάντες όπως οι Cream, Nice και σίγουρα Jimi Hendrix, οι Uriel εξασφάλισαν τις εμφανίσεις τους στο ξενοδοχείο Ryde Castle στο Isle of Wight το καλοκαίρι του 1968. Τον Σεπτέμβριο εκείνου του χρόνου ο Steve Hillage αναχώρησε για να παρακολουθήσει Ιστορία και Φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο του Canterbury. O Stewart, o Campell και ο Brooks υιοθέτησαν το νέο όνομα Egg και υπέγραψαν ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με το progressive τμήμα της Decca, που λεγόταν Nova στα μέσα του 1969. Παράλληλα στο Canterbury ο Steve γνωριζόταν με μουσικούς που έπαιζαν σε τοπικά γκρουπ, όπως οι Spirogyra με τραγουδίστρια την Barbara Gaskin και οι Caravan. Οι σπουδές του διακόπηκαν το καλοκαίρι του 1969, όταν οι πρώην συμπαίκτες του στους Uriel πλησίασαν τον Hillage, για να λάβει μέρος στα session για ένα χαμηλού μπάτζετ άλμπουμ (το οποίο όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, έμελλε να γίνει το άγιο δισκοπότηρο της ψυχεδέλειας περνώντας κάτω από το ραντάρ των μουσικών παραγωγών και ακροατών της εποχής) υπό το όνομα Arzachel. 


Stranded (Inc. Effervescent Psycho Novelty No. 5)



Υποκύπτοντας στον πειρασμό ο Hillage επέστρεψε στα στούντιο και ο Stewart, o Campell και ο Brooks ηχογράφησαν δύο άλμπουμ για την Decca, πριν διαλυθούν τον Ιούλιο του 1972. Τον Απρίλιο του 1971 ο Steve Hillage άφησε το πανεπιστήμιο και επέστρεψε στο Λονδίνο για να φτιάξει την πρώτη ενσάρκωση των Khan με τον Nick Greenwood στο μπάσο, τον Dick Henningham στα keyboards (και οι δύο στην τελική ενσάρκωση των The Crazy World of Arthur Brown) και τον Pip Pyle στα ντραμς. Μέσω των δεσμών που είχε με τις μπάντες από το Canterbury, ο Steve Hillage και οι Khan υπέγραψαν ένα συμβόλαιο με τον μάνατζερ των Caravan, Terry King. Συναυλίες τον Ιούλιο και τον Αύγουστο εκείνου του έτους, υποστηρίζοντας μπάντες όπως οι Caravan, Steamhammer και Gnidrolog, οδήγησαν σε μία συμφωνία με την Deram, θυγατρική της Decca. Πριν την ηχογράφηση ο Pip Pyle άφησε την μπάντα για να αντικατασταθεί από τον Eric Peachey, και σύντομα τον ακολούθησε ο Dick Henningham. Τα session για το Space Shanty ξεκίνησαν στα Command Studios τον Δεκέμβριο του 1971 με παραγωγό το ίδιο πρόσωπο που ανέλαβε και το The Polite Force, τον πρώτο δίσκο των Egg. Το κενό που άφησε ο Dick Henningham στα keyboards κάλυψε ο παλιός συμπαίκτης του Steve από την εποχή των Uriel, Dave Stewart, ενώ ήταν παράλληλα μέλος των Egg. Aνάμεσα στις πρώτες ηχογραφήσεις που έλαβαν χώρα, υπήρξαν αρχικές προσπάθειες στις συνθέσεις Hillage/Greenwood "Mixed Up Man of the Mountains" και "Break the Chains". Και οι δύο ηχογραφήσεις αποτυπώθηκαν ως acetates δίσκοι (όχι σε βινύλιο, συνήθως σε αλουμίνιο, αλλά παλαιότερα ακόμα και σε γυαλί) και απορρίφθηκαν χάρη των μετέπειτα προσπαθειών. Το "Break the Chains" δεν κατάφερε να μπει στο άλμπουμ τελικά και ξεχάστηκε, ενώ το "Mixed Up Man of the Mountains" πήρε την θέση του μέσα στο άλμπουμ. Οι αυθεντικές master tapes αυτών των ηχογραφήσεων χάθηκαν, όμως στην πάροδο των χρόνων ανακαλύφθηκε ένα acetate, το οποίο με την κατάλληλη ειδική επεξεργασία επέτρεψε σε αυτές τις σπάνιες ηχογραφήσεις να παρουσιαστούν σαν μπόνους τρακς σε CD που ακολούθησαν πολύ αργότερα. Τα session έγιναν για τους επόμενους τρεις μήνες στα Command Studios και ακολούθως στα Olympic Studios, εκεί που ως μηχανικός ανέλαβε ο George Chkiantz, έχοντας μόλις τελειώσει την δουλειά στο άλμπουμ Doremi Fasol Latido των Hawkwind. Overdubs και τελικό μιξάρισμα έγινε σε στούντιο της Decca. Το υλικό που ηχογραφήθηκε ήταν εντυπωσιακό. Οι ηχογραφήσεις διεκόπηκαν προσωρινά από δύο συναυλίες που έδωσε το γκρουπ τον Ιανουάριο.

Από το ηχογραφηθέν υλικό, το "Space Shanty" παρουσίασε ένα δριμύ παίξιμο κιθάρας από τον Hillage, το οποίο εκ των υστέρων μπορεί να θεωρηθεί ως ένδειξη για τον πειραματισμό που θα ακολουθούσε αργότερα στα άλμπουμ Angel's Egg και You των Gong καθώς και στα σόλο άλμπουμ του Fish Rising και L. Το εξαιρετικό και δυναμικό "Mixed Up Man of the Mountains" ξαναδουλεύτηκε και εξελίχθηκε σε ένα απαστράπτον θέμα, που αίσθηση κάνει ιδιαιτέρως κατά την εισαγωγή του στην μετάβαση από το προηγούμενο κομμάτι, που ονομάζεται "Stranded" και είναι ένα πολύ γλυκό θέμα με τρομερό keyboard από τον Dave Stewart. Μαζί με υλικό όπως το "Hollow Stone", το "Driving To Amsterdam" και το "Stargazers" είναι αδύνατον να παινέψεις κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι σε αυτό τον μοναδικό δίσκο των Khan, που καταφέρνει να έχει όλα τα τραγούδια του σε τόσο υψηλό επίπεδο, πράγμα που ελάχιστα ντεμπούτο άλμπουμ μπόρεσαν να κάνουν. Τα session τελείωσαν στις 29 Μαρτίου του 1972 στο Tollington Park. O Neil Slaven που έκανε την παραγωγή θυμάται κατά την μίξη του άλμπουμ: "Μία ανάμνηση που πάντα θα έχω από εκείνη την εποχή έλαβε χώρα όταν δουλεύαμε στο άλμπουμ Space Shanty. Στη φάση της μίξης είχαμε μία δυσκολία στο να προσθέσουμε το ψυχεδελικό phasing (εφέ) στο τελευταίο τρακ της Β' πλευράς και μας είχε πιάσει άγχος καθώς το session υπερέβαινε τον προκαθορισμένο χρόνο και ένα άλλο γκρουπ περίμενε να χρησιμοποιήσει το στούντιο. Λέγονταν The Bachelors και ήταν ένα πολύ κομψό και καθαρό Ιρλανδικό γκρουπ, το οποίο φανερά στόχευε σε ένα πολύ πιο ώριμο κοινό. Μετά από λίγο μπήκαν μέσα στο χώρο για να ακούσουν τι κάναμε με το διαστημικό ψυχεδελικό αριστούργημα του Steve Hillage. Ένας από αυτούς μου είπε με την ντελικάτη Ιρλανδική προφορά του, "Ω, αυτή είναι καταπληκτική μουσική". "Νομίζεις;" απάντησα θεωρώντας ότι απλά ήθελε να φανεί ευγενικός. "Ναι, πολύ θα θέλαμε να κάνουμε μία τέτοια δουλειά αν μπορούσαμε".



Mixed Up Man Of The Mountains



To Space Shanty κυκλοφόρησε με αριθμό καταλόγου Deram-SDL-R 11 τον Ιούνιο του 1972, ενώ εμφανίστηκε στην Ευρώπη στην progressive Brain. Οι Khan έδωσαν συναυλία δύο φορές τον Απρίλιο και Μάιο (υποστηρίζοντας στην πρώτη τους Genesis στο St. Albans City Hall, πριν αναχωρήσουν σε μία περιοδεία στην Αγγλία σαν υποστήριξη στους Caravan και σε ένα ακόμα γκρουπ, που εκείνη την εποχή κυκλοφόρησε το δυσεύρετο και πανάκριβο πια άλμπουμ τους Is a Friend? τους The Parlour Band). Λίγο αργότερα ο Nick Greenwood άφησε την μπάντα, ηχογραφώντας το κλασικό progressive άλμπουμ του Cold Cuts, ένα ακόμα άλμπουμ που στις μέρες μας κοστίζει μία περιουσία. Ο Nigel Smith τον αντικατέστησε στο μπάσο και ο Dave Stewart έγινε full-time μέλος των Khan. Ο Hillage ανακαλεί: "Μετά την κυκλοφορία του Space Shanty απογοητεύθηκα και αποφάσισα να αλλάξω τελείως το γκρουπ για να προετοιμάσουμε το επόμενο άλμπουμ. Έγραψα πολύ νέο υλικό που ήταν πολύ πιο δυναμικό, αλλά ο Terry King θεώρησε ότι η μουσική μου γινόταν πολύ αντιεμπορική  και πολύ σαν να προερχόταν από τους Soft Machine. Πολύ γρήγορα τα χρήματα τελείωσαν και αυτό ήταν το αποκορύφωμα για να τινάξω τα πάντα στον αέρα. Την επομένη μέρα από εκείνη που διέλυσα το γκρουπ ο Kevin Ayers μου ζήτησε να πάω στην μπάντα του". Ο Steve εμφανίστηκε στο άλμπουμ Bananamour του Ayers, ξεχωρίζοντας ιδιαίτερα στο κομμάτι "Decadence". Ενώ περιόδευαν στην Γαλλία με τον Ayers στα τέλη του 1972, συνάντησε τον σαξοφωνίστα Didier Malherbe, που ήταν μέλος των Gong του Daevid Allen. Μετά από ένα jam με τον Malherbe, ο Allen ζήτησε από τον Hillage να ενταχθεί στο γκρουπ. Μέσα σε λίγους μήνες το μοναδικό του παίξιμο στόλιζε το κλασικό Flying Teapot. Ο Steve συνεισέφερε σε σημαντικό βαθμό στους Gong τόσο με το παίξιμο του, όσο και με την γραφή του και γνώρισε μία συνεχώς αυξανόμενη φήμη ως βιρτουόζος της κιθάρας. Μετά την ηχογράφηση των άλμπουμ Angel's Egg και You των Gong ο Steve με μέλη των Gong και με τον Dave Stewart, τον Lindsay Cooper και την συνεργάτιδα του Miquette Giraudy ξεκίνησαν να δουλεύουν στο πρώτο του σόλο άλμπουμ Fish Rising. Αυτό ήταν η αναγγελία μίας σειράς επιτυχημένων σόλο άλμπουμ. 


Stargazers



Το 1983 κυκλοφόρησε το τελευταίο άλμπουμ του, αλλά ήταν φανερό ότι ο Steve είχε αρχίσει να χάνει το ενδιαφέρον του στο να παρουσιάζει. Μετά από καιρό, κάπου στο 1988 επισκέφθηκε ένα τοπικό ambient κλαμπ και άκουσε ένα DJ που λεγόταν Alex Paterson από τους The Orb να παίζει ένα άλμπουμ. Σύντομα άρχισε να συνεργάζεται με αυτό το σχήμα, πράγμα που οδήγησε στην δημιουργία των System 7 με την Miquette Giraudy, εξερευνώντας τους κόσμους της ambience και της techno. Σαν από ένα παιχνίδι της μοίρας ο Steve Hillage έγινε ίνδαλμα μίας νέας γενιάς μουσικών. Μέχρι τώρα οι System 7 έχουν κυκλοφορήσει πολλούς δίσκους και ο Hillage συνεχίζει να απολαμβάνει την επιτυχία σαν μουσικός και σαν παραγωγός. Ο Dave Stewart ακολούθως αντικατέστησε τον Dave Sinclair (keyboards στους Caravan) στους Hatfield and the North, συνεργαζόμενος με τον ξάδερφο του Dave, Richard Sinclair (μπάσο), τον Pip Pyle (ντραμς) και τον Phil Miller (κιθάρα), το 1973. Αν και ο χρόνος των Khan σαν μπάντα είχε σταματήσει τον Οκτώβριο του 1972, το ενδιαφέρον για το άλμπουμ είναι πάντοτε μεγάλο και πιο πολύ χάρη στην σόλο καριέρα του Steve Hillage παρέμεινε στον κατάλογο της Decca καθ'όλη την δεκαετία του 70. Δύο χρόνια πριν διαγραφεί, εξασφαλίστηκε μία Αμερικανική κυκλοφορία στην PVC. Ήταν μετά από την αύξηση του ενδιαφέροντος για τα "progressive" χρόνια της Decca και των θυγατρικών της Deram και Nova που το Space Shanty τελικά φτιάχθηκε με υψηλά στάνταρ σε μία καθοριστική επανέκδοση.


Hollow Stone (Inc. Escape Of The Space Pilots)



Έχοντας εξαντλητικά εξερευνήσει την μουσική σκηνή του μυστικιστικού Canterbury και έχοντας παρακολουθήσει ζωντανά γκρουπ αυτής, είμαι σε θέση να πω ότι η επιρροή που είχαν οι μουσικοί αυτής της σκηνής στον Steve Hillage είναι έκδηλη και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ τι θα είχαν πετύχει οι Khan αν τους δινόταν η ευκαιρία να κάνουν πιο πολλά από ένα άλμπουμ. Επίσης μπορώ να πω ότι η αψεγάδιαστη αυτή παραγωγή είναι γενικά ότι καλύτερο θα μπορούσε να ακούσει ένας νέος ακροατής της progressive rock. 






Πιθανόν το διάστημα να είναι ο χώρος που μπορεί να γίνει ζεύξη συμφωνικής progressive με hard rock και jazz fusion. Πιθανώς εκεί που ο χρόνος δεν έχει σημασία, ο αυτοσχεδιασμός να μπορεί να διασταυρωθεί με την space rock. Ίσως ο Steve Hillage και οι συμπαίκτες του να το γνώριζαν αυτό, αλλά θα το μάθεις και εσύ εάν ακούσεις το εθιστικό αυτό άλμπουμ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Διαβάστε/Ακούστε επίσης