DELIVERY

Digging into 

the Canterbury Scene

Το να κοιτάζουμε πίσω στο παρελθόν και στο ευρύτερο μέρος της δουλειάς κάποιων μουσικών συχνά συμβάλει στην καλύτερη κατανόηση της και αυξάνει την εκτίμηση μας σε αυτούς. Όλοι οι δρόμοι που επιλέχθηκαν ή επιβλήθηκαν μπορεί να εμφανίζονται έχοντας διαδραματίσει κάποιο ρόλο, όταν αποτυπώνονται σε ένα άρθρο, όμως η αληθινή ζωή περιλαμβάνει πολύπλοκες καταστάσεις πέρα από κάθε πιθανή πρόβλεψη, που κάνουν τα γεγονότα ακόμα πιο ιδιαίτερα. 

Miserable Man

Carol Grimes ...And Delivery – Fools Meeting (Philips – 6369 004) 1970

Για τον συνθέτη και κιθαρίστα Phil Miller και τον ντράμερ και συνθέτη Philip 'Pip' Pyle, η αρχή μίας πολύχρονης συνεργασίας έγινε όταν ήταν ακόμα παιδιά και γείτονες, στο δρομάκι που συνέδεε τις πίσω αυλές των πατρικών τους σπιτιών. Εκεί σε ηλικία 6 χρονών συναντήθηκαν, έπαιξαν, μεγάλωσαν μαζί και βρήκαν μία κοινή κλίση στην μουσική. Στον Phil άρεσε να γρατζουνάει χορδές, ενώ στον Pip να χτυπάει διάφορα πράγματα. Καταλυτικό ρόλο στις πρώιμες μουσικές τους ανακαλύψεις είχε ο μεγαλύτερος αδελφός του Phil, Stephen (Steve) Miller, ο οποίος ήδη έπαιζε σε ερασιτεχνικά γκρουπ και σύστησε στα μικρότερα παιδιά μεγάλη ποικιλία Αφροαμερικανικών μπλουζ, τζαζ και R&B δίσκων. Αν και η οικογένεια Miller είχε κλασική μουσική κουλτούρα, ήταν τα μπλουζ του Meade Lux Lewis και του Jimmy Yancy που κέρδισαν το αυτί του νεαρού Steve και τον ενέπνευσαν στα χρόνια που μάθαινε να παίζει πιάνο. Φίλοι τους από το σχολείο που είχαν παρόμοιες ανησυχίες ήταν καλοδεχούμενοι στα σπίτια των τριών νέων, ανάμεσα στους οποίους ο μπασίστας Jack Monck, ο οποίος ταίριαξε και έμεινε. Στο κουαρτέτο προστέθηκε ο τραγουδιστής Dez Fisher, ένα ρεπερτόριο από μπλουζ και ροκ εν ρολ διασκευές και πολύ αισιοδοξία και έτσι γεννήθηκαν οι Brunos Blues Band. Στα τέλη του 1966 το γκρουπ έκανε την παρθενική του εμφάνιση. 

Blind To Your Light

Με την έκρηξη των μπλουζ στις αρχές των 60ς (Blues Incorporated, John Mayall, Rolling Stones) να αναπτύσσουν μία νέα γενιά, o 17χρονος Pip Pyle με επιτυχία πρότεινε στο κολλέγιο που σπούδαζαν με τον Phil και τον Jack να ιδρύσει ένα μπλουζ κλαμπ. Κατά την διάρκεια του '67, το Juniper Blossom Blues Club έκλεινε πολλά υποσχόμενα τότε γκρουπ, όπως οι Fleetwood Mac και οι Chickenshack, ενώ παράλληλα έδιναν στους Brunos Blues Band την ευκαιρία να δουλεύουν με νεανικό ακροατήριο. Μέχρι το τέλος του έτους ο Steve υπέθεσε ότι αν ο Pip μπορούσε να διευθύνει ένα κλαμπ και να βγάζει κάποια χρήματα, τότε θα μπορούσε και αυτός. Σύντομα ίδρυσε το Ramblin Jack's Blues Club (από τον Ramblin Jack Elliot). Σύμφωνα με την ατζέντα του Steve, οι μπάντες που κλείστηκαν κατά την διάρκεια του '68 μέχρι τα τέλη του '69 που έκλεισε έχουν ως εξής: Savoy Brown, Free, Aynsley Dunbar, Keef Hartley, John Dummer, Chickenshack, Jo-Ann Kelly και Champion Jack Dupree, οι οποίοι μοιράζονταν την εβδομαδιαία συναυλία κάθε Τετάρτη. Σε αυτό το μέρος με αυτούς τους μουσικούς έπαιζαν οι Brunos Blues Band μαζί και περιστασιακά με σύγχρονους τους από τους οποίους πιο σημαντικός ήταν ο νονός των μπλουζ, Alexis Korner. Ο Korner σε όλη την τόσο μεγάλη καριέρα του, πάντοτε είχε ανοιχτά τα αυτιά του, φέρνοντας στο σχήμα του νέα ταλέντα και διέκρινε στον Steve Miller ένα συνεργάτη για την επανίδρυση της φόρμας κιθάρα/πιάνο που είχε απολαύσει στα 50'ς με τον Johnny Parker (του οποίου το "Bad Penny Blues" "δανείστηκε" ο Paul McCartney στο "Lady Madonna"). Τον Μάρτιο του 1968 το νέο ντουέτο παρουσιάστηκε σε πρόγραμμα του BBC, στο οποίο φιλοξενείτο και ο Alexis Korner. Ο Steve έπαιξε επίσης και σόλο. Λίγο αργότερα από τότε, μία περιοδεία στην Τσεχοσλοβακία ακυρώθηκε λόγω των γεγονότων που οδήγησαν στην Άνοιξη της Πράγας. 

Is It Really The Same

Στο μεταξύ οι Brunos Blues Band έκαναν την πρώτη αλλαγή μέλους, με την αποχώρηση του τραγουδιστή Dez Fisher. Ένας νέος frontman βρέθηκε στο πρόσωπο κάποιου Simon Leigh, αν και γρήγορα η μπάντα κουράστηκε να βλέπει τον Simon να πέφτει συστηματικά στα γόνατα πάνω στην σκηνή, κατά την διάρκεια του σετ τους ουρλιάζοντας "Θεέ μου λυπήσου με"...και τον απέλυσαν. Αν κάτι πιστώνεται στον Simon είναι το ότι σύστησε την μπάντα σε μία μεγαλύτερη σε ηλικία και ακόμα πιο παράξενη φιγούρα. Έναν σαξοφωνίστα που ονομαζόταν Lol Coxhill. O Pip είχε ήδη ακούσει ότι ο Lol Coxhill έπαιζε με τους Gass σε ένα κλαμπ του Λονδίνου, τον είχε δει να παίζει τενόρο και σοπράνο σαξόφωνο ταυτοχρόνως (όπως έκαναν οι Roland Kirk και Dick Heckstall-Smith). Ο Coxhill έκανε τζαμ με τους Brunos στο Ramblin Jack's Blues Club και έγινε μέλος τον Ιούλιο του '68. Λίγο μετά άλλαξαν το όνομα του γκρουπ σε Steve Miller's Delivery. O αντίκτυπος που είχε ο Lol Coxhill στους νεαρούς δεν πρέπει να υποτιμηθεί, καθώς τους σύστησε το χάρισμα της ελευθερίας (free form) στο μουσικό τους κόνσεπτ, αλλά και στην εξωτερική εικόνα τους τόσο στην σκηνή όσο και εκτός σκηνής. Η τρέλα που ελόχευε στον τρόπο που είχε να τους κρατάει σε ετοιμότητα στα δύσκολα, συχνά τους έκανε να γελούν. 

Steve on piano & Lol

Ο Pip θυμάται την ημέρα που ο Lol κατέφθασε για μία συναυλία τους με ένα βραδυνό κουστούμι και σφιχτοδεμένη γραβάτα, φρεσκοξυρισμένος και φορώντας καπέλο. Πραγματικά αψεγάδιαστος. Και εμφανιζόμενος στον διοργανωτή του λέει "Με συγχωρείτε, ονομάζομαι Max Adrian και είμαι ο αντικαταστάτης του Lol Coxhill στο σαξόφωνο. Με έστειλε η ένωση μουσικών". Στα καμαρίνια τον αγνόησαν καθώς έβγαλε το κλαρινέτο να κάνει πρόβα στο "Stranger on the Shore". Ανέβηκαν στην σκηνή και ο Lol έπιασε τον διοργανωτή και του ζήτησε να ανακοινώσει ότι ο Lol Coxhill δεν μπόρεσε να έρθει για την συναυλία και ότι είχε σταλεί αντικαταστάτης. Άρχισε να "ζεσταίνεται" παίζοντας τραγούδια του 1930. Όταν ξεκίνησαν να παίζουν ένα μπλουζ, απλά έδειχνε μπερδεμένος και αναστατωμένος, αλλά όταν έφτασε η ώρα για το σόλο του άρχισε να παίζει σαν τον Albert Ayler. Ανάμεσα σε τέτοιες φάσεις ο Steve θα πήγαινε με τον Alexis Korner στην Γερμανία για κάποιες τηλεοπτικές εμφανίσεις και εκείνο το φθινόπωρο άρχισε η ηχογράφηση με τον Alexis και έναν νεαρό τραγουδιστή από το Birmingham που λεγόταν Robert Plant. Το άλμπουμ εγκαταλείφθηκε όταν ο Peter Grant κατέφθασε με τον Jimmy Page και μία πολύ πιο επικερδή προσφορά, αν και ένα τραγούδι από αυτό το τρίο συμπεριελήφθει αργότερα στο compilation άλμπουμ του Alexis Korner, Bootleg Him! Ταυτόχρονα, οι Steve Miller's Delivery συνέχισαν κάνοντας την backing band διαφόρων μεγάλων μπλουζ Αμερικανών, όπως ο Otis Spann και ο Muddy Waters σε εμφανίσεις τους στην Αγγλία. Όταν έκαναν περιοδεία με τον Lowell Fulson τον Μάρτιο του 1969, ο B.B. King μπήκε στο κλαμπ που έπαιζαν για να δει τον φίλο του, ο οποίος με την σειρά του τον προσκάλεσε στην σκηνή. Παίζοντας το "Three O'clock Jump" με τον ήρωα τους ήταν κάτι το συναρπαστικό για τον Phil και τον Pip και ο B.B. King είπε αργότερα στην Melody Maker: "Μου αρέσουν όλοι σε αυτό το γκρουπ. Μου αρέσει πάρα πολύ ο ντράμερ. Αν δεν είχα δική μου μπάντα θα τους διεκδικούσα." "Αυτό ήταν ό,τι πιο ενθαρρυντικό έχω ακούσει ποτέ σε όλη την καριέρα μου", έλεγε ο Pip. 

We Were Satisfied

Το 1969 είδε επίσης την μπάντα να παίζει σε ένα κλαμπ του Λονδίνου, το Speakeasy Club, όπου ήταν οι πρώτοι που είδαν ένα νέο γκρουπ σε απογευματινές πρόβες, το οποίο ονομαζόταν Yes. Γρήγορα θα μοιράζονταν τις εμφανίσεις με αυτούς. Μία λίστα από το σετ που έπαιζαν τότε περιλαμβάνει ένα τραγούδι του Phil Miller, από τις πρώτες του προσπάθειες, το "Blind to Your Light" ανάμεσα σε τίτλους όπως "Honky Tonk Train", "Sugar Babe", "Raunchy Rita" και το "All Blues" του Miles Davis. Ο Steve ανέλαβε το ρόλο του τραγουδιστή, αν και ο χαμηλός του τόνος γινόταν άβολος για όλους. Τέτοια τραγούδια ήταν κομμένα και ραμμένα για την δυναμική τραγουδίστρια των μπλουζ Carol Grimes, γι αυτό όταν η μπάντα της Babylon εμφανίστηκε στο Ramblin Jack's Blues Club, προσκλήθηκαν να παραμείνουν εκεί και όταν οι Babylon διαλύθηκαν μερικές εβδομάδες αργότερα, προσκάλεσαν την Carol στην δική τους μπάντα. Η Carol Grimes όχι μόνο δάνεισε την απίστευτη, δραματική της φωνή, αλλά επίσης έχοντας υπογράψει με την RSO (Robert Stigwood Organization) δάνεισε και σε κάποιο βαθμό μία εμπορικότητα. 

Carol Grimes

Ο Robert Stigwood σύντομα θα ξεκινούσε ηχογραφήσεις για αυτήν και την μπάντα. Με την άφιξη της Carol, ο μπασίστας Jack Monck αναχώρησε για τους Ashkan και αντικαταστάθηκε όταν ο Alexis Korner φέρνοντας δύο μπασίστες από τα βόρεια, τον Colin Hodgkinson και τον Roy Babbington είπε στον Steve, "όταν θα έχω αποφασίσει ποιόν από τους δύο θα κρατήσω για μένα, τότε μπορείς να πάρεις τον άλλο". Στα 29 του ο Roy Babbington ήταν ένας φτασμένος στούντιο μουσικός, που έχοντας αναπτύξει την μουσική του θεωρία και το εξάχορδο μπάσο, ήταν καλά εξοπλισμένος ώστε να συνεισφέρει συνθέσεις στα καινούρια τραγούδια που πρότεινε ο Phil στις πρόβες. Τον Μάρτιο του 1970 ο Lol Coxhill αναχώρησε για να πάει στον Kevin Ayers με τους Kevin Ayers and the Whole World και ακολούθως ήρθε η καταστροφή όταν ο Pip έκοψε τους τένοντες του σε ένα σπασμένο τζάμι, καθώς προσπαθούσε να συγκρατήσει από την πτώση ένα μαστουρωμένο φίλο του. Έξι εβδομάδες αργότερα ο Pip μπανταρισμένος με επιδέσμους και πολλούς πόνους, υιοθέτησε μία τζαζ τεχνική για μία θητεία μίας εβδομάδας στον πάνω όροφο κλαμπ (στο κάτω μέρος έπαιζαν οι Soft Machine), ώστε να προετοιμάσει το γκρουπ για τα σέσιον της ηχογράφησης υπό την νεοσχηματισθείσα B&C Records.

The Wrong Time

Το σχέδιο των Delivery ήταν να ηχογραφήσουν το σετ τους live στο στούντιο, να πάρουν τα καλύτερα κομμάτια και να προσθέσουν κάποια overdubs. Αλλά τα σέσιον επλήγησαν από προβλήματα, όπως τόσα άλλα γκρουπ πριν και μετά από αυτούς αντιμετώπισαν, καθώς τα στούντιο δεν είναι τόσο βολικά όπως ένα κλαμπ ή μία μουσική σκηνή. Με περιορισμένο διαθέσιμο χρόνο και δεχόμενος μεγάλη πίεση καθώς πλησίαζε η προθεσμία, δεδομένου ότι τους είχαν πει ότι ο δίσκος θα κυκλοφορούσε τον επόμενο μήνα, ο Phil νευρικά άρχισε να μην αποδίδει όπως θα επιθυμούσε. Με φτωχές τεχνικές ηχογράφησης που απέτυχαν να "πιάσουν" την live ενέργεια της μπάντας, αλλά και ανύπαρκτα σχεδόν ηχητικά εφέ, το αποτέλεσμα ήταν το Fools Meeting, ένας δίσκος με φοβερά progressive μπλουζ και ροκ τραγούδια. Στο αναδιπλώμενο (gatefold) εξώφυλλο του δίσκου παρουσιαζόταν το γκρουπ να ποζάρει μπροστά από ένα πολύχρωμο ψυχεδελικό σχήμα, δημιουργημένο από τον ψυχεδελικό καλλιτέχνη Larry Smart, τότε σύζυγο της Carol. Μνεία επίσης πρέπει να γίνει για την ξεκάθαρη ανάμιξη μπλουζ και τζαζ πιάνο, όπως παίζει ο Steve στο "The Wrong Time". Αφού έφτασαν την προθεσμία που είχαν, τους ανάγκασαν να περιμένουν 6 μήνες για να κυκλοφορήσει το άλμπουμ τους, πράγμα που τους έδωσε άπλετο χρόνο. Για τον Steve σήμαινε σέσιον με τους John Dummer, Daddy Longleg και Free. Για τον Roy συναυλίες και εμφανίσεις με τους Keith Tippett Sextet, Centipede, Symbiosis και Michael Gibbs Concert Band. 

Fools Meeting

Για να προμοτάρουν τον επερχόμενο δίσκο και το σινγκλ "Harry Lucky" οι Delivery στόχευσαν τα κολλεγιακά κυκλώματα και τα κλαμπ. Οι κριτικές και για τους δύο δίσκους, όπως και σαν υποστηριγκτική μπάντα σε συναυλία με τους Deep Purple ήταν εξίσου θετικές. Τώρα ο Pip βρισκόταν πίσω από μεγάλα ντραμς όπως ο Ginger Baker και ο Jon Hiseman και έχει ηχογραφηθεί από μία εμφάνιση στο BBC. Όμως τα πράγματα χειροτέρευσαν πολύ. Η B & C Records άφησε να διαρεύσουν ψεύτικες ιστορίες στον τύπο ότι η Carol έκανε στριπτιζ σε Μαροκινά κλαμπ, ότι έτρωγε χαλίκια και τέτοιοι ήταν οι χειρισμοί της διεύθυνσης, η οποία είχε διακρίνει μόνο στην Carol δυναμική για να γίνει σταρ-η Janis Joplin ή η Grace Slick της Αγγλίας-και που έπρεπε να ανέχεται την μπάντα της. H Carol, μία δυναμική χίπυ, πολέμησε όλα αυτά, ευχόμενη μόνο να γίνει κανονικό μέλος των Delivery, αν και η διεύθυνση έκανε το δικό της και έβγαλε LP και σινγκλ ως Carol Grimes and Delivery. Aποκορύφωμα σε όλο αυτό ήταν η απαγόρευση του "Harry Lucky" από το BBC Radio I, λόγω του ότι στην αρχή του υπάρχει (εντελώς αθώα) αναφορά στην κόκα και επίσης η αποτυχία του άλμπουμ να πάρει θέση στα τσαρτ. Μετά από ένα session τον Ιανουάριο του 1971 στο BBC, o Pip Pyle άφησε την μπάντα και συντομα βρέθηκε στην Γαλλία με τους Gong. Τον αντικατέστησε ο πρώην ντράμερ των Formerly Fat Harry, Laurie Allan, τον οποίο ο Steve θυμήθηκε από το γκρουπ του Alexis Korner με τον John Surman, Chris Pyne και Danny Thompson. Ο τζαζ αυτοσχεδιασμός κυριάρχησε τις νέες ορχηστρικές συνθέσεις, προς μεγάλη απογοήτευση της Carol και μαζί με συνεχή οικονομικά προβληματα οδήγησαν στην ανακοίνωση της Melody Maker τον Μάρτιο για αποχώρηση της. 

Carol-Steve-Pip-Roy-Phil

Το κουαρτέτο των Steve, Phil, Roy και Laurie εμφανίστηκαν για λίγες φορές πριν ο Roy συνειδητοποιώντας ότι του χρειαζόταν κάτι μεγαλύτερο από την αγάπη αν ηθελε να διατηρήσει την καριέρα του, έσυρε τους Delivery σε ένα απότομο τέλος. Η μπάντα ήταν άφαντη, αν και πάντα βρισκόταν μέσα στο μυαλό τουλάχιστον του Lol Coxhill. Μέσα στο καλοκαίρι του 1971 έφτιαξε με τους Steve, Phil, Laurie και την πρώην τραγουδίστρια των Fairport Convention/Trader Horne, Judy Dyble ένα-πολύ δύσκολα να εχει ακούσει κανείς-σχήμα με το όνομα DC & the MB's (Dyble, Coxhill and the Miller Brothers). Οι εμφανίσεις τους μετρούνταν στα δάκτυλα του ενός χεριού, περιλάμβαναν πολύ επιλεκτικό αυτοσχεδιασμό και μερικά τραγούδια από τον Lol και την Judy, η οποία ήταν φανερά πολύ ταλαντούχα στο σαντούρι της. Οι DC & the MB's τέλειωσαν όταν οι Caravan κάλεσαν τον Steve να αντικαταστήσει τον Dave Sinclair, τον οποίο είχε καλέσει ο Robert Wyatt στο δικό του γκρουπ με τον Phil Miller, τους Matching Mole. Το φορητό πιάνο του Steve έφερε ένα νέο ηχο στους Caravan και μεγάλο μέρος από την μουσική που γράφτηκε για τους Delivery νωρίτερα επανασυντέθηκε από το γκρουπ για το επερχόμενο φανταστικό τους άλμπουμ Waterloo Lily.

Harry Lucky

Μόνο εκ των υστέρων μπορεί μέσα από ένα συνδυασμό περιστάσεων να βρεθεί λογική πίσω από κάθε νέο μουσικό συνδυασμό. Σίγουρα, εκείνο τον καιρό, τα ακόλουθα γεγονότα ήταν απλά σπάνιες συμπτώσεις που συνέβησαν στους μουσικούς, έτσι ώστε να εξασκήσουν το υλικό τους. Ανάμεσα στις περιοδείες με τους Caravan, ο Steve Miller προσκλήθηκε να μοιραστεί ένα άλμπουμ με τον Lol Coxhill και όταν ο Phil, ο Pip και ο Richard Sinclair (μπάσο και φωνητικά στους Caravan) πέρασαν για να ακούσουν τον Steve να παίζει πιάνο, προσκλήθηκαν επίσης να παρουσιάσουν μία σύνθεση του το ''One For You''. Δούλεψαν επίσης σε ένα μοτίβο του Sinclair ''Big Jobs No 2'', αλλά πολύ πιο σημαντικά, βρήκαν στον Richard έναν συμβατό συνεργάτη με φρέσκες ιδέες. Η ανοιχτή αυτή τάση προς την (επηρεασμένη από την τζαζ) ροκ δεν βρισκόταν μέσα στα σχέδια των Caravan του Pye Hastings και τον Ιούλιο του 1972 ο Steve κι ο Richard έφυγαν για να σμίξουν με τους Phil και Pip για την πιο ασυνήθιστη συναυλία. Στα τέλη του Σεπτεμβρίου και 5 μέρες μετά την διάλυση των Matching Mole, οι Delivery εμφανίστηκαν με τον Pip και τον σαξοφωνίστα στους Gong, Didier Malherbe. Αλλά ο Steve αισθάνθηκε ξενέρωτος με τις συνθέσεις του Phil και γρήγορα έσπευσε να σμίξει με τους Coxhill και Allan, για να κάνουν τους αυτοσχεδιασμούς τους. Με μία τρίτη συναυλία κλεισμένη για τον Οκτώβριο, ο Richard πρότεινε αντικαταστάτη τον Dave Sinclair και ο Pip πρότεινε μία αλλαγή στο όνομα τους, σαν ώθηση για δημοσιοποίηση, ταυτοχρόνως με την νεοτοποθετημένη πινακίδα στο Greater London Council, που πάνω της έγραφε ''Hatfield and the North''. 

Fighting It Out

Είχαν πια οι Delivery φτάσει στο τέλος; Αν εξαιρέσουμε μία τελευταία επανένωση για ένα κονσέρτο για το BBC, το 1973, σίγουρα είχαν. Μία θλιβερή πλευρά αυτής της ιστορίας είναι το πόσο γρήγορα ξεχάστηκαν οι Delivery. Το να παραλειφθούν από τους ιστορικούς της ροκ, που επικεντρώνουν στους σταρ ήταν κάτι αναμενόμενο, αλλά εδώ έχουμε το φαινόμενο οπαδοί της Canterbury Scene να έχουν υποβαθμίσει το γκρουπ σε μία σπάνια αναφερόμενη υποσημείωση σε σχέση με τα γκρουπ που ξεπήδησαν από αυτό. Το γεγονός ότι το μοναδικό άλμπουμ τους Fools Meeting, παρέμενε για τόσα πολλά χρόνια απίθανο να το βρει κανείς (και αν βρισκόταν θα είχε εξωπραγματική τιμή), απλά ενίσχυε ακόμα περισσότερο την οργή όσων γνώριζαν πόσο καλή μουσική είχαν προσφέρει. Όλα αυτά τώρα πια δεν έχουν σημασία για τους μουσικούς και σίγουρα δικαιολογείται μέσα από την πανέμορφη μουσική που έβγαλαν κατά την πάροδο των χρόνων από τότε. Η Carol συνέχισε να τραγουδάει μπλουζ και να εμφανίζεται με μπάντες στην Αγγλία. Ο Lol παρέμεινε Lol με τους αυτοσχεδιασμούς του. Ο Roy κατέληξε στους Soft Machine, μετά με τον πιανίστα Stan Tracey για 12 χρόνια, πριν θητεύσει με την Jazz Orchestra του BBC. Ο Pip κι ο Phil μας έδωσαν τους Hatfield, τους National Health και λαμπρή μουσική από τα επόμενα γκρουπ τους, In Cahoots και Equipe Out. Ο Steve συνέχισε την συνεργασία με τον Lol πριν και μετά από μία επιτυχημένη παύση 8 ετών που χρειάστηκε για να ξεμάθει παλιές συνήθειες στο παίξιμο του και να υιοθετήσει μία εντελώς ελεύθερη έκφραση. Ύστερα μία τραγωδία έπεσε πάνω στην οικογένεια Miller, όταν ο Steve διαγνώσθηκε με καρκίνο στο πάγκρεας. Τον Ιούνιο του 1998 φίλοι συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Steve για να κάνουν ένα μουσικό απόγευμα στο Vortex Jazz Bar του Λονδίνου. Οι Mark Hewins, Eddie Prevost, Mark Sanders, Elton Dean, Fred Baker, Lol, Phil και Pip έπαιξαν σε διάφορους συνδυασμούς με τον Steve πριν η Carol και οι Delivery επανενωθούν για να παίξουν ένα σετ παλιών τραγουδιών τους χάρη των παλιών καλών καιρών. Ο Steve πέθανε τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. 

Πηγή: Εσωτερικές σημειώσεις CD

Home Made Ruin

Το άλμπουμ Fools Meeting είναι το μοναδικό ντοκουμέντο αυτού του συναρπαστικού μικρού σκοτεινού διαδρόμου στην ιστορία της Αγγλικής ροκ. Αν, όπως έλεγε ο Phil Miller, οι Delivery ήταν ''μία μπάντα που μάθαινε'', αυτές οι ηχογραφήσεις δεν προσφέρουν παρά μία φευγαλέα ματιά σε όσα μάθαιναν και στις εμπειρίες που αποκόμισαν. Είμαστε ήδη 52 χρόνια μετά από όσα συνέβησαν τότε. Όλα έχουν πια αλλάξει. Όμως η μοναδική ανάμιξη των μπλουζ, της τζαζ και της ροκ που έπαιξαν οι Delivery παραμένει γόνιμη για να την ανακαλύψετε. Απολαύστε την ΔΥΝΑΤΑ!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ