SKIN ALLEY

Focus on the Underground

Στην γρήγορα αναπτυσσόμενη underground μουσική σκηνή του Λονδίνου στα τέλη της δεκαετίας του '60, νεο-σχηματισθέντα γκρουπ ξεπηδούσαν με ακόμα πιο γρήγορη συχνότητα. Με την σταθερά αυξανόμενη συχνότητα των live στο μουσικό κύκλο των κλαμπ και των κολλεγίων, ήταν η εποχή που πρόθυμα ώτα, ενθάρρυναν και καλωσόριζαν τον πειραματισμό. Το καλοκαίρι του 1969, μία νέα εταιρεία ξεπήδησε στο δυτικό Λονδίνο, η Clearwater Productions, της οποίας οι μουσικές ρίζες ήταν αυστηρά στοχευμένες στα στρατόπεδα της progressive και της underground μουσικής.

Night Time

Skin Alley - Skin Alley (CBS - S 63847) 1969

Η Clearwater ιδρύθηκε από τον Doug Smith, τον Richard Thomas και τον Max Taylor. Λίγους μήνες μετά την ίδρυση της, θα κέρδιζε την δημοσιότητα με την παρουσίαση σχημάτων όπως οι καινοτόμοι High Tide, οι Cochise και οι Trees. Η εταιρεία θα διακρινόταν επίσης για την παρουσίαση ενός από τα πιο ευφάνταστα γκρουπ που ξεπήδησε από την αντικουλτούρα το 1969, τους Skin Alley. Αποτελούμενοι από τους Bob James (φωνητικά, κιθάρα, φλάουτο, σαξόφωνο, μέλοτρον), Thomas Crimble (φωνητικά, μπάσο), Krzysztof Henryk Juskiewicz (φωνητικά, κίμπορντς και μέλοτρον) και Alvin Pope (ντραμς, κρουστά), οι Skin Alley ήταν ένα υβρίδιο μουσικών επιρροών, που κυμαίνονταν από την τζαζ στην φολκ και στα μπλουζ, όλα μαζί μπλεγμένα και με ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Έχοντας σχηματιστεί το 1968, η μπάντα υπέμεινε μια σειρά αλλαγών στο lineup, βάζοντας στο σχήμα ακόμα και τον Max Taylor της Clearwater. Με την θητεία του Max Taylor δεν ήταν περίεργο που η Clearwater τους ανέλαβε, μόλις αποφάσισαν να ασχοληθούν επαγγελματικά, την άνοιξη του 1969.

All Alone

Τα live ήταν πολύ δύσκολο να έρθουν για ένα σχήμα χωρίς συμβόλαιο για ηχογράφηση και ακολουθώντας το παράδειγμα της ηγέτιδος εταιρείας στην underground μουσική, Blackhill Enterprises, η Clearwater κανόνισε δωρεάν συναυλίες για την μπάντα με σκοπό το χτίσιμο ενός σταθερού κοινού. Αυτό το τέχνασμα αποδείχτηκε ευεργετικό, με το κοινό να αυξάνεται και ο underground τύπος τελικά πρόσεξε την μπάντα. Το καλοκαίρι του 1969 οι Skin Alley είχαν εξασφαλίσει μία φήμη σαν μπάντα του λαού, παίζοντας δωρεάν. Η τύχη τους χαμογέλασε τον Αύγουστο του 1969 όταν εμφανίστηκαν σε μια σειρά από συναυλίες τρία συνεχόμενα Σαββατοκύριακα στο All Saints Hall στο Ladbroke Grove, πράγμα που έκανε η Clearwater εκμεταλλευόμενη τις εκδηλώσεις για να αναδείξει τα σχήματα που είχαν υπογράψει σε αυτήν. Η τελευταία συναυλία του Αυγούστου αποδείχθηκε ιδιαίτερα ενθυμητική, με τους High Tide και τους Skin Alley να εμφανίζονται μαζί με ένα άγνωστο γκρουπ. Όπως ανακαλεί στη μνήμη του ο Doug Smith, το γκρουπ αυτό εμφανίστηκε και απλά ζήτησαν αν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον εξοπλισμό μας. Η Clearwater συμφώνησε να ανοίξουν την συναυλία, και αυτή ήταν η πρώτη εμφάνιση των Hawkwind. 

Living in Sin

Την συναυλία αυτή παρακολούθησε επίσης ο ραδιοφωνικός παραγωγός John Peel, ο οποίος πολύ εντυπωσιασμένος, προσκάλεσε τους Skin Alley να ηχογραφήσουν ένα σέσιον για το σόου του "Top Gear" στο Radio One τον επόμενο μήνα. Από εκείνη την συναυλία οι Skin Alley πήραν πολύ καλή κριτική από το μουσικό περιοδικό Zig Zag. Πραγματικά ήταν τότε που έγιναν οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στον μάνατζερ Richard Thomas και διάφορες δισκογραφικές για να εξασφαλιστούν οι ηχογραφήσεις τους. Ο Richard Thomas έβαλε μια αγγελία στην Melody Maker που έλεγε ότι η μπάντα θα μπορούσε να "κλειστεί" μέσω του ίδιου. Ένας τύπος από την RCA τηλεφώνησε. Εκείνο τον καιρό η RCA επρόκειτο να ξεκινήσει μία underground θυγατρική, που την είπε Advent και επιθυμούσε η πρώτη υπογραφή της νεοσύστατης εταιρείας να είναι οι Skin Alley. Έχοντας πάρει την προσφορά ο Richard Thomas έκανε ένα γύρο από όλες τις άλλες εταιρείες μήπως κάνει κάποια καλύτερη συμφωνία, αλλά διάφορες εταιρείες απέρριψαν την συνεργασία. Ωστόσο η CBS είπε το ναι. Ενδιαφέρονταν πραγματικά και ήταν φανερό ότι η άποψη τους ήταν πολύ διαφορετική από των υπολοίπων.

Tell Me

Έτσι, τον Νοέμβριο του 1969, οι Skin Alley πέρασαν την πύλη των στούντιο της CBS, για να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Στην καρέκλα της παραγωγής καθόταν ο Dick Taylor, ο κιθαρίστας των Pretty Things, ο οποίος είχε μόλις αφήσει την μπάντα για να ξεκινήσει καριέρα σαν παραγωγός. Αργότερα θα αναλάμβανε την παραγωγή των ντεμπούτο άλμπουμ των αδελφών σχημάτων στην Clearwater, των Trees, των Cochise και των Hawkwind. Ο δίσκος ήταν ένα ωραίο και ορίτζιναλ ντεμπούτο, που γεφύρωνε τους κόσμους της τζαζ ροκ και της progressive, με επιλεγμένα κομμάτια τους από τα live τους. Το "Living in Sin" ήταν μία πολύ όμορφη έναρξη που επιδείκνυε τις τζαζ ευαισθησίες του γκρουπ και ίσως αποτελούσε το πιο γνωστό τους κομμάτι, έχοντας συμπεριληφθεί στο άλμπουμ "Fill Your Head with Rock" το 1970. Το "Tell Me" ήταν πιο progressive κομμάτι. Άλλα ωραία κομμάτια ήταν το ανατρεπτικά σκοτεινό "All Alone", το πιο ελαφρύ "Country Aire" και το ιδιαίτερα ενθυμητικό "Night Time".

Country Aire

Πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ, η μπάντα ανέβασε τους ρυθμούς της όσο αφορούσε στα live και σταδιακά έπιασαν ένα μεγαλύτερο κοινό του Αγγλικού underground κύκλου. Με την μίξη του άλμπουμ έτοιμη η CBS αισθάνθηκε την ανάγκη μαζί με την κυκλοφορία του άλμπουμ τους να συμβαδίζει η κυκλοφορία ενός σινγκλ. 

Concerto Grosso (Take Heed) (Going Down The) Highway

Σινγκλ και άλμπουμ κυκλοφόρησαν την 6 Μαρτίου του 1970 και για να σηματοδοτήσουν την κυκλοφορία τους οι Skin Alley έδωσαν τις πρώτες συναυλίες τους εκτός Αγγλικού εδάφους, με παραστάσεις στην Γαλλία, σε κοινή εμφάνιση με τους Edgar Broughton Band και τον Kevin Ayers. Οι κριτικές υποδέχτηκαν με πολύ θέρμη το "Skin Alley", οδηγώντας σε περαιτέρω εμφανίσεις τους στο The Roundhouse και στο Marquee Club, μαζί με άλλες σε κολλέγια και κλαμπ. Αρχές του καλοκαιριού του 1970 η CBS είχε αποκτήσει αρκετή εμπιστοσύνη στην μπάντα για να τους δώσει περισσότερο χρόνο στα στούντιο ώστε να ηχογραφήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους. Οι Skin Alley κατευθύνονταν πια προς το Pagham και ακόμα πιο πέρα. (To Pagham and Beyond - 2ο άλμπουμ τους).

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

HUNT & TURNER

Hidden Gems

Hunt & Turner – Magic Landscape (The Village Thing – VTS 11) 1972

Ένα folk-rock άλμπουμ, που κυκλοφόρησε το 1972 από την δισκογραφική Village Thing. 

Ο Ian Hunt και ο John Turner πρωτοσυναντήθηκαν το καλοκαίρι του 1970 και το άλμπουμ αυτό ήταν το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους.

Ήταν δύο από τους πιο περιζήτητους session μουσικούς της εποχής εκείνης.

Mr. Bojangles

Ο μπασίστας και κιθαρίστας John Turner μόλις είχε αφήσει τους Pigsty Hill Light Orchestra και ο Ian Hunt, ένας μάγος της κιθάρας και εξαιρετικός τραγουδοποιός, ο οποίος ήταν ήδη μεγάλο όνομα στη σκηνή του Bristol, έψαχνε να βρει τρόπο να αναδείξει το ταλέντο του.

Hold Me Now

 

Και οι δυο τους είχαν κοινό εφαλτήριο το θρυλικό Bristol Troubadour Club, το οποίο ο Turner διεύθυνε για αρκετά χρόνια και μέσα σε κάποιους μήνες το ντουέτο άρχισε να μαζεύει φαν από την Αγγλία, αλλά και όλη την Ευρώπη.

Silver Lady

Αυτό το άλμπουμ πήγε κατευθείαν στο νο6 στα chart της folk της Melody Maker με το που κυκλοφόρησε. Χρόνια μετά ο Ian Hunt εξακολουθεί να δημιουργεί φανταστική μουσική, ενώ συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους Άγγλους κιθαρίστες και ο John Turner μέχρι πρόσφατα σχετικά, ήταν ένας από τους πιο αξιοσέβαστους παρουσιαστές του BBC. 

Living Without You

Ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες και πολύ όμορφα φωνητικά, που συνοδεύονται από ηλεκτρικό μπάσο και bongos είναι οι περισσότερες συνθέσεις αυτού του υπέροχου, σπάνιου και καλά κρυμμένου άλμπουμ των αρχών της δεκαετίας του '70.

Magic Landscape

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ILIAD

Smooth Jazz Rock Fusion

Ο συνθέτης και πιανίστας Sandy Owen έχει πουλήσει περισσότερους από 150000 δίσκους από την 1η του δουλειά το 1975 μέχρι σήμερα. Τα άλμπουμ του και τα σινγκλ του καλύπτουν την jazz rock, fusion και New Adult Contemporary. Οι σόλο δουλειές του έχουν φτάσει ως το νο5 στα εθνικά chart. Κι όμως ακόμα και σήμερα κανένας δεν αναγνωρίζει το όνομα του. 

Beyond the North Wind

Ο μεγαλύτερος αδελφός του Ted, έπαιζε ήδη πιάνο ένα χρόνο, όταν ο Sandy άρχισε να κάνει μαθήματα. Ήταν κάπου δέκα χρονών όταν κατάφερε να κάνει συνθέσεις και να παρουσιάζει τις δουλειές του σε κοινό.

Distances Theme / Interplosion

Στα 12 χρόνια του, ο Sandy, ο αδελφός του Ted στα ντραμς και ο τρίτος αδελφός Barry στο σαξόφωνο σχημάτισαν την πρώτη τους μπάντα The Five Keys, ένα surf σχήμα με δύο κιθαρίστες. Αυτό το γκρουπ μετονομάστηκε στους The Cavaliers και στα 13 του ο Sandy και η μπάντα έκαναν την πρώτη τους ηχογράφηση, ένα ορίτζιναλ bossa nova και surf θέμα.

Far from Yesterday

Το 1965 η διασκευή του "The In Crowd" των  Ramsey Lewis Trio είχε γίνει ένα εθνικό ποπ χιτ, που σύστησε τον ταλαντούχο νέο στον κόσμο της jazz. Ο αδελφός του Ted, που είχε ξεκινήσει επίσης να ακούει jazz, σύστησε τον Sandy σε ένα πιανίστα που λεγόταν Les McCann και ο οποίος έγινε η μεγαλύτερη επιρροή του νεαρού Sandy.

Canterbury

Ο Sandy τελειοποίησε τα jazz κομμάτια του κατά την περίοδο που πήγαινε στο γυμνάσιο, γράφοντας και παρουσιάζοντας σε ένα σχήμα με τον Ted και έναν φίλο τους τον Larry Andrews στο μπάσο. Η μουσική κορύφωση της περιόδου του στο γυμνάσιο ήταν να παρουσιάζει τις συνθέσεις του στο σαλόνι του σπιτιού του με κοινό που έφτανε τα 90 άτομα.

Aegean Wanderer

Iliad- Distances (Northern Lights Records – NL 6175) 1976

Το 1972, ενώ βρισκόταν στο πανεπιστήμιο, στο Irvine της Καλιφόρνια το τρίο διεύρυνε τους ορίζοντες του συμπεριλαμβάνοντας ηλεκτρικά όργανα και πήρε το όνομα Iliad. Δύο DJ'ς από το τοπικό τζαζ ραδιοφωνικό σταθμό έδειξαν έντονο ενδιαφέρον για την δουλειά των Iliad και έκαναν την παραγωγή του πρώτου άλμπουμ τους, αλλά στάθηκε αδύνατο να κάνουν συμφωνία με δισκογραφική. 

Τελικά το 1975, αποφάσισαν τα αδέλφια να βγάλουν οι ίδιοι τον δίσκο τους.

Whisper

Το Distances κυκλοφόρησε στην δική τους δισκογραφική Northern Lights Records και έγινε το πιο περιζήτητο άλμπουμ της χρονιάς στον jazz σταθμό του Los Angeles. Το άλμπουμ είναι καλοδουλεμένη jazz-rock με ενδιαφέροντα progressive περάσματα, που σε κάποιους μπορεί να θυμίσουν τη σκηνή του Canterbury. Το πιάνο κυριαρχεί και ξεχωρίζει, ενώ υπάρχει και μία πολύ ενδιαφέρουσα 11λεπτη διασκευή του κλασικού ''Norwegian Wood'' των Beatles.

Norwegian Wood

Iliad - Sapphire House  (Northern Lights Records – NL 6178) 1978

Το Sapphire House ήταν το δεύτερο άλμπουμ τους και πήγε σε άλλο επίπεδο την δουλειά τους. 

Και σε αυτό το άλμπουμ τον πρώτο λόγο έχει το πιάνο και υπάρχει πολύ groove σε διάφορα μέρη, jazz fusion και μελαγχολικά ατμοσφαιρικά θέματα με όμποε και γυναικεία φωνητικά χωρίς στίχο να συνοδεύουν. 

Waterfall

Με την πάροδο των χρόνων οι επιρροές του Owen επεκτάθηκαν από την jazz (McCann, Lewis, Joe Zawinul, Keith Jarrett) στην contemporary instrumental (Brian Eno) και την μοντέρνα κλασσική (Philip Glass, Aaron Copland, Holst, Erik Satie). Από τo 1977 ξεκίνησε να διδάσκει πιάνο, ενώ παράλληλα δούλευε ως σύμβουλος ηλεκτρονικών υπολογιστών και παρουσίαζε την δουλειά του στο πιάνο τα βράδια. Ένας εμπνευσμένος και με επιρροή καλλιτέχνης που όπως λέει ¨...είναι η σύνδεση με το κοινό, που ζωντανεύει την μουσική εκείνη τη στιγμή. Η εμπειρία της ενέργειας που μοιράζεται, κάτι απόλυτα συναρπαστικό..."

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

KEEF HARTLEY BAND

HALFBREED
A Rock And Roll Journey That Happened Against All The Odds

Αν και είχαν παίξει στο Woodstock το 1969, αποτέλεσαν το μοναδικό σχήμα που το υλικό που έπαιξαν δεν συμπεριελήφθη σε κανένα άλμπουμ πριν το 2019, αλλά ούτε στο soundtrack της ταινίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην σταθεί δυνατόν να αποκτήσουν την φήμη και την αναγνώριση που έλαβαν άλλοι καλλιτέχνες από την εμφάνιση τους σε αυτό το ιστορικό event.

Too Much Thinking (Live)

Keef Hartley Band – Halfbreed (Deram – SML 1037) 1969

Γεννημένος το 1944 στο Preston, ο έφηβος Keef Hartley ερωτεύθηκε τους ήχους των πρώτων γκρουπ της Αγγλικής ροκ, όπως ήταν οι Shadows, όπως επίσης Αμερικανικών γκρουπ, όπως οι Ventures καθώς και ντράμερς σαν τον Sandy Nelson. Επισήμως ξεκίνησε την μουσική του σταδιοδρομία το 1962 με μία σύντομη θητεία σαν αντικαταστάτης του Ringo Starr στους θρυλικούς Rory Storm and the Hurricanes. Ένα βράδυ που το γκρουπ του μοιραζόταν τη σκηνή με τους Freddie Starr and The Midnighters, άλλαξε θέσεις με τον ντράμερ τους, Ian Broad. Ο χρόνος που έπαιξε με αυτούς αποδείχθηκε ανεκτίμητος, καθώς το παίξιμο του βελτιώθηκε κατά την διάρκεια των ατελείωτων ωρών που πέρασε μαζί τους. Αμέσως μετά μία επιτυχημένη θητεία μαζί τους, πήγε στο Λονδίνο, αρχικά μπαίνοντας στους κόλπους ενός ποπ γκρουπ, που λεγόταν The Artwoods. Έχοντας βρει και άλλη απασχόληση σαν σέσιον ντράμερ, ο Hartley τελικά απέσπασε την προσοχή του John Mayall, ηγέτη του θρυλικού μπλουζ σχήματος The Bluesbreakers. Το παίξιμο του Hartley στα ντραμς ακούστηκε για πρώτη φορά στο σόλο άλμπουμ του John Mayall, Blues Alone, το 1967 και σαν επίσημος Bluesbreaker έπαιξε στα άλμπουμ Crusade και Diary of a Band.

Sacked/Hearts And Flowers/Confusion Theme/The Halfbreed

Ο Keef Hartley ωθήθηκε από τον John Mayall να φτιάξει δική του μπάντα, ενώ ήταν ακόμα ντράμερ του. Ένα φτιαχτό στιγμιότυπο της "απόλυσης" του από ντράμερ του Mayall έχει ηχογραφηθεί στο κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ, με τίτλο "Sacked" δηλαδή απολυμένος και παρουσιάζει την φωνή του Mayall. Το 1968 λοιπόν σχημάτισε την συνάθροιση των μουσικών που έμειναν γνωστοί ως Keef Hartley Band. Η μπάντα που συνδύασε τα μπλουζ, την τζαζ και την ροκ, είχε επίκεντρο την κιθάρα και την τραγουδοποιία ενός από τους καλύτερους Άγγλους κιθαρίστες, του Miller Anderson. Στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, που ηχογράφησαν στα τέλη του 1968, το γκρουπ παρουσιάζει τους:  Miller Anderson, στην κιθάρα και στα φωνητικά, Gary Thain (μπάσσο), ο οποίος αργότερα πήγε στους Uriah Heep, Peter Dines (όργανο) και Ian Cruickshank (ως "Spit James") (κιθάρα). Μετέπειτα στο ρευστό line-up συμπεριλαμβάνονταν οι Mick Weaver (με άλλα λόγια Wynder K. Frog) όργανο, ο Henry Lowther τρομπέτα και βιολί, ο Jimmy Jewell σαξόφωνο, ο Johnny Almond (φλάουτο), ο Jon Hiseman και ο Harry Beckett. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε αρχές του 1969 και η μπάντα άρχισε να περιοδεύει αδιάκοπα για να το υποστηρίξει. Ο Hartley που συχνά ντυνόταν σαν ινδιάνος, μερικές φορές με τα φτερά του μεγάλου αρχηγού στο κεφάλι του και βαμμένος στα χρώματα του πολέμου, ήταν μια δημοφιλής ατραξιόν στην μικρή σκηνή των κλαμπ. 

Sinnin' For You

Ανάμεσα σε αυτές τις περιοδείες ήταν όμως και το πρώτο τους ταξίδι στην Αμερική, τον Αύγουστο του 1969. Με την αποβίβαση τους από το αεροπλάνο η μπάντα μεταφέρθηκε με λιμουζίνα στην πρώτη σκηνή που θα έπαιζαν επί Αμερικανικού εδάφους, στο Woodstock Music and Art Fair. Η μπάντα ήταν σχετικώς άγνωστη όταν έπαιξαν στο Woodstock, αλλά η εμπνευσμένη μίξη των μπλουζ ροκ σε συνδυασμό με τα χάλκινα, τους έκανε να διαφέρουν και να αποτελούν μια πολύ καλή επιλογή για να ξεσηκώνουν τα πλήθη. Και αν η ιδέα να παίξουν μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο κοινό δεν τους έκανε να αισθάνονται εκνευρισμό, η μπάντα που αρχικά προοριζόταν να ακολουθήσει τους Keef Hartley Band το κατάφερε. Όπως θυμάται ο Miller Anderson "στεκόμασταν στην μία πλευρά της σκηνής περιμένοντας να παίξουμε, όταν ο άνθρωπος που παρουσίαζε το πρόγραμμα ανακοίνωσε την μπάντα που έπαιζε πριν από εμάς. Κυρίες και κύριοι, μία νέα μπάντα από το Σαν Φρανσίσκο, οι Santana. Ξεκίνησαν να παίζουν και ήταν πραγματικά ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ! Και στεκόμενοι εκεί στο πλάι λέγαμε "Θεέ μου, είμαστε μετά από αυτούς". Ευτυχώς, τα νεύρα τους κάπως χαλάρωσαν, όταν ο John Sebastian ανέβηκε στη σκηνή μετά τους Santana, παίζοντας ένα σετ από ακουστικά τραγούδια που ηρέμησαν λίγο το πλήθος, το οποίο είχε αρχίσει να υπερθερμαίνεται από την καυτή Latin rock.

Το σετ που έπαιξαν ήταν το εξής:

Spanish Fly

Think it Over

Too Much Thinking

Believe in You

Medley: Sinnin’ For You/Leavin’ Trunk/The Halfbreed/Just to Cry/Sinnin’ For You

Leavin' Trunk

Δυστυχώς, εξαιτίας μιας διαφοράς με τον μάνατζερ του γκρουπ, ο οποίος ήθελε 2000 δολλάρια μπροστά για να κινηματογραφηθεί το σετ του γκρουπ , το συνεργείο του Michael Wadleigh δεν στάθηκε δυνατόν να τραβήξει ταινία αυτού του σετ που έπαιξε το γκρουπ. Αποτέλεσμα ήταν βέβαια, να λείπουν από το άλμπουμ Woodstock, που κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο, πράγμα που έκανε την εμφάνιση τους στο θρυλικό φεστιβάλ μια από τις πιο θρυλικές χαμένες ευκαιρίες. Μια τέτοια εμφάνιση θα είχε εμποδίσει να βυθιστεί το γκρουπ στη λήθη που τελικά έπεσε. Ενώ το γκρουπ συνέχισε να περιοδεύει και να κυκλοφορεί άλμπουμ, κάποιες ακόμα χαμένες ευκαιρίες που είχαν καθώς και τριβές με την δισκογραφική τους Decca Records τους δυσχέραιναν ακόμα περισσότερο την πορεία τους. 

Think It Over/Too Much To Take

Ο τρομπετίστας Henry Lowther άφησε την μπάντα το 1970 και συνέχισε με μουσικούς της φήμης των Jack Bruce, Bryan Ferry, John Mayall, Van Morrison, Elton John και Charlie Watts. Ο σαξοφωνίστας Jimmy Jewell έφυγε επίσης το 1970 και αφού δούλεψε με γκρουπ της τζαζ στο Σικάγο, επέστρεψε στην Αγγλία. Ο μπασίστας Gary Thain έφυγε το 1972 για να πάει στους Uriah Heep, μια θητεία που τέλειωσε το 1974, όταν χτυπήθηκε σοβαρά από ηλεκτρικό ρεύμα επί σκηνής. Πέθανε από υπερβολική δόση το 1975 στα 27 του. Αρχές του 1973 η μπάντα είχε διαλυθεί, με τον Miller Anderson να πηγαίνει στους  Blood, Sweat & Tears, T Rex, και στους ανανεωμένους Spencer Davis Group. 

Just to Cry

Επίσης το 1973, ο Keef Hartley ηχογράφησε το πρώτο και μοναδικό σόλο άλμπουμ του Lancashire Hustler. Ενώ το άλμπουμ αυτό παρέχει μια γεμάτη δόση του είδους της μπλουζ-τζαζ ροκ για το οποίο έμεινε γνωστός ο Hartley, δεν πούλησε καλά. Ο Hartley επέστρεψε στο Preston και εγκατέλειψε τις φιλοδοξίες του για πλήρη απασχόληση ως μουσικός, δουλεύοντας στις κατασκευές, παίζοντας σε μουσικά σχήματα εναλλακτικά. Η αυτοβιογραφία του Halfbreed (A Rock And Roll Journey That Happened Against All The Odds) εκδόθηκε το 2007. Εκείνο τον καιρό η υγεία του ήταν πολύ άσχημη και κατέληξε στις 26 Νοεμβρίου του 2011 στα 67 χρόνια του.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

FRUUPP

Modern Masquerades

Οι Fruupp ήταν μία μπάντα της συμφωνικής progressive rock, η οποία κυκλοφόρησε 4 άλμπουμ στην Dawn, από το 1973 έως το 1975. Η μπάντα σχηματίστηκε το 1971, όταν ο κιθαρίστας Vincent McCusker προσέλαβε τον τραγουδιστή και μπασίστα Peter Farrelly, τον κιμπορντίστα Stephen Houston και τον ντράμερ Martin Foye, για να κάνουν ένα μουσικό σχήμα. Όλοι είχαν κλασική εκπαίδευση. Το καλοκαίρι εκείνου του έτους, ξεκίνησαν να κάνουν πρόβες σε ένα παλαιό σπίτι στο Belfast, το οποίο υποτίθεται ότι στοίχειωνε ένα φάντασμα το οποίο είπαν Fruupp και έδωσαν το όνομα αυτό και στο σχήμα. Μάνατζερ τους ήταν ο Paul Charles, ο οποίος έκανε και χρέη roadie όπως και στιχουργού περιστασιακά.

Gormenghast

Κατά την διάρκεια των επόμενων δύο χρόνων οι Fruupp ξεκίνησαν μία αλυσίδα live εμφανίσεων, στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν κοινές εμφανίσεις με τους Budgie, Curved Air, Genesis, Quiver, Stackridge και Supertramp. Ανέπτυξαν πολύ υλικό γραμμένο κυρίως από τον Vincent McCusker, και τον Μάρτιο του 1973 έκαναν ντέμο, το οποίο κατέληξε στα χέρια της Pye Records, η οποία και υπέγραψε με την μπάντα στην θυγατρική της, στο πεδίο της progressive rock, την Dawn. Τα τρία πρώτα άλμπουμ των Fruupp, το Future Legends το 1973 και τα Seven Secrets και The Prince of Heaven's Eyes το 1974, έγιναν με όλα τα μέλη της μπάντας και για πολλούς φαν κατατάσσονται με την αντίθετη σειρά στην προτίμηση τους. 

Fruupp – Modern Masquerades (Dawn ‎– DNLS 3070) 1975

Εδώ επίλεξα να παρουσιάσω το 4ο άλμπουμ τους, το οποίο έγινε με την αποχώρηση του κιμπορντίστα Stephen Houston (για να γίνει κληρικός) και την προσθήκη του κιμπορντίστα John Mason, στον οποίο πιστώνεται το πιο μακροσκελές κομμάτι της μπάντας, το εκπληκτικό "Gormenghast" (10:47). Αρχές του 1975, οι Fruupp προσέλαβαν τον κιμπορντίστα John Mason, ο οποίος έπαιζε και βιμπράφωνο. 

Το 4ο άλμπουμ τους, με τίτλο Modern Masquerades, εμφανίστηκε τον Νοέμβριο του '75 στην Dawn, όπως και τα τρία προηγούμενα. Ο Vincent McCusker επιβεβαίωσε τον ρόλο του σαν δημιουργός των περισσοτέρων κομματιών του γκρουπ, με την γραφή τριών μακροσκελών θεμάτων, τα "Misty Morning Way", "Masquerading With Dawn" και "Mystery Might". Μαζί με τον Paul Charles έγραψαν το "Janet Planet" και το επικό κομμάτι που κλείνει το άλμπουμ "Sheba’s Song". 

Οι Fruupp ηχογράφησαν το Modern Masquerades εκείνο το καλοκαίρι, υπό την παραγωγή του Ian McDonald, της φήμης των King Crimson, ο οποίος παίζει και σαξόφωνο και κρουστά σε κάποια περάσματα. Αυτός επίσης μαζί με τον John Mason χειρίστηκαν τις συνθέσεις στο Γαλλικό κόρνο.

Masquerading With Dawn

Το εξώφυλλο του δίσκου επιμελήθηκε ο καλλιτέχνης Robert Howe. Απεικονίζει ένα Αναγεννησιακό συμπόσιο με πλήθος κόσμου γύρω από ένα τραπέζι με φαγητά, όλοι τους φορώντας μάσκες. Ο γελωτοποιός που κάθεται φαίνεται να του έχουν πέσει σταφύλια στο πάτωμα, ενώ ένα πουλί έρχεται να αρπάξει ένα κομμάτι ψωμί. Το οπισθόφυλλο είναι μία φωτογραφία που δείχνει τους Fruupp μπροστά από ένα τζάκι σε ένα κλασικό living room. 

Η φωτογραφία είναι του Martyn Goddard και είναι το πρώτο του credit σε άλμπουμ. Σύντομα οι φωτογραφίες του θα εμφανίζονταν σε άλμπουμ από The Jam, Lene Lovich, The Real Thing κ.α. Αμέσως μετά οι Fruupp ξεκίνησαν μία περιοδεία στην Αγγλία από Δεκέμβριο έως Φεβρουάριο, την οποία προόριζαν να αποτυπωθεί σε ένα live άλμπουμ. Οι ηχογραφήσεις αργότερα χάθηκαν σε πυρκαγιά στο διαμέρισμα τους.

Sheba's Song

Πριν τελειώσουν το 5ο άλμπουμ, το οποίο είχαν σκοπό να κάνουν, οι Fruupp είχαν διαλυθεί στα τέλη του 1976. Από τα μέλη των Fruupp, o John Mason έχει credit μαζί με τον Αμερικανό συνθέτη Craig Pruess και την μπάντα του στο Cain!, ένα διπλό κόνσεπτ άλμπουμ του 1976 με θρησκευτικά θέματα. 

Why

 

 Η έκρηξη της punk βύθισε όλα τα υπόλοιπα γένη στη λησμονιά και εξαιτίας πολύ χαμηλών πωλήσεων οι Fruupp, όπως και πολλά άλλα γκρουπ εκείνης της εποχής ξεχάστηκαν για να αναβιώσουν την δεκαετία του '90 και μετά. Το 2007 ο Αμερικανός ράπερ Talib Kweli χτύπησε νο2 στα Billboard 200 με το χιτ "Soon the New Day", βασισμένο εξ'ολοκλήρου στο φανταστικό "Sheba’s Song". 

Misty Morning Way

Ο καλύτερος τρόπος να συστηθούν στους όψιμους φαν τους, είναι το compilation CD "Songs for a Thought" (Sequel Records, '92), που περιέχει 14 κομμάτια και από τα τέσσερα άλμπουμ τους. Η σύγκριση που γίνεται συνήθως, είναι με τα γκρουπ της progressive rock, Druid και England, αν και οι Fruupp παραμένουν μοναδικοί και ονειρικοί.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

KESTREL

THE BIRD CAPTURED IN TIME NOW FLIES AGAIN

Οι Kestrel σχηματίστηκαν στην παραλιακή πόλη Whitley Bay το καλοκαίρι του 1971. Ο κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος Dave Black ήταν η κύρια μουσική δύναμη της μπάντας, αν και η συνεισφορά του Jοhn Cook στα keyboards ήταν πολύ σημαντική για την τελική "γεύση" του άλμπουμ. Ο Cook ήταν το μοναδικό μέλος που προερχόταν από μουσικό κολλέγιο, ενώ οι υπόλοιποι ήταν αυτοδίδακτοι και ο Black "δανείστηκε" την γνώση του στις συγχορδίες και στις αναστροφές, για να δημιουργήσει αυτό το παράξενο μίγμα progressive rock με jazz υπαινιγμούς. Ο Cook πήρε credit για ένα μόνο τραγούδι, το "End of the Affair", αλλά ο Black παραδέχεται ότι θα μπορούσε να είχε credit για την δημιουργία και άλλων τραγουδιών και ιδιαιτέρως του "Acrobat".

The Acrobat

Kestrel - Kestrel (Merry Go Round - MGRL) 2003

Ο Tom Knowles μεταφέρθηκε από τα keyboards στα φωνητικά όταν ο προηγούμενος lead singer  και αδελφός του o Mike Knowles θεωρήθηκε ότι δεν είχε το στυλ που απαιτούνταν. Ο Tom Knowles παρέδωσε καθήκοντα στον Jοhn Cook και αφοσιώθηκε στα φωνητικά, τα οποία και χειρίστηκε πολύ ικανοποιητικά. Ο Tom ήταν επίσης ένας πολύ επιδέξιος ντράμερ και αυτό του αποδείχτηκε πολύτιμο μερικά χρόνια αργότερα. Ο David Whittaker στα ντραμς ήταν το μεγαλύτερο μέλος της μπάντας και το άλμπουμ που έκανε με τους Kestrel ήταν το δεύτερο άλμπουμ του. Το πρώτο άλμπουμ είχε κάνει με το γκρουπ από το Newcastle, Ginhouse, που έχουμε παρουσιάσει παλαιότερα. Τέλος μπάσο αλλά και φλάουτο έπαιζε ο παλιός σχολικός φίλος του Black, Fenwick Moir. Αυτός είχε ένα ασυνήθιστο στυλ, ανεπιτήδευτο και μελωδικό, το οποίο συμπλήρωνε τέλεια όλα τα τραγούδια τους.

Wind Cloud

Οι επιρροές της γραφής του Black ήταν πολυποίκιλες, περιλαμβάνοντας τους Yes, Genesis, ELP, Beatles, Santana και τους Ολλανδούς Focus. Αλήθεια αν ακούσει κανείς την εισαγωγή της κιθάρας στο "I Believe in You" και την συγκρίνει με το "Sylvia" των Focus, θα αντιληφθεί τις ομοιότητες, πράγμα που δείχνει ότι ο Black δεν είχε πρόβλημα να ρίχνει μερικές "δανεικές" πινελιές εδώ κι εκεί.

August Carol

Αρχές του 1973 η μπάντα εντοπίστηκε από τον τραγουδοποιό, παραγωγό και κυνηγό ταλέντων John Worth, ο οποίος γύριζε σε διάφορα μέρη για να εντοπίζει νέα ταλέντα. Ο John Worth είχε καθοριστικό ρόλο στο να υπογράψει η μπάντα με την Cube Records και είχε την παραγωγή στο μοναδικό, εξαιρετικά σπάνιο και τόσο ακριβό στις μέρες μας άλμπουμ τους, το καλοκαίρι του 1974. Ο John Worth, ένας παραγωγός της παλιάς σχολής, ήδη στα σαράντα του, τη στιγμή που Cook και Black ήταν μόλις στα 21 χρόνια τους, αλλά η συνεργασία δούλεψε πολύ καλά γιατί ο παραγωγός είχε αγαπήσει αυτή τη μπάντα. 

Last Request

Η μπάντα έκανε πολλές συναυλίες και εμφανίστηκε και στην τηλεόραση κάποιες φορές, αλλά δυστυχώς το άλμπουμ χάθηκε χωρίς να αφήσει ίχνη στα τέλη του 1974. Ο Black προσχώρησε σε όσους είχαν απομείνει στην μπάντα του Bowie, the Spiders From Mars, αντικαθιστώντας τον Mick Ronson, ενώ Moir και Cook σχημάτισαν μία μπάντα που είπαν Poke. Οι Whittaker και Knowles επέστρεψαν στο Newcastle-upon-Tyne. Το 1976 ο Black ενώθηκε εκ νέου με τον Knowles, που τώρα είχε καθήκοντα ντράμερ, στην μπάντα Goldie που είχε ένα τεράστιο χιτ το 1978, το "Making Up Again". Δυστυχώς αποδείχτηκε μπάντα one hit wonder.

In the War

Ο Dave Black είναι τώρα σόλο, ένας session κιθαρίστας, τραγουδοποιός και περιστασιακά μέλος ενός R 'n' B σχήματος, των Brendan Healey Band. Ζει σε μία φάρμα κοντά στο Whitley Bay. Ο Jοhn Cook εργάζεται ως μηχανικός ήχου στο ITV και παράλληλα γράφει σήματα για πολλά τηλεοπτικά προγράμματα. Επίσης κατέχει δικό του στούντιο ηχογράφησης. Ο Tom Knowles εργάζεται στην οικογενειακή του επιχείρηση, άσχετη με την μουσική, ενώ ο David Whittaker ακόμα παίζει ντραμς σε κλαμπ γύρω από το Newcastle με διάφορες μπάντες. Ο Fenwick Moir μετακόμισε στα τέλη της δεκαετίας του '70 στην Γαλλία και μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστο το που βρίσκεται.

End of the Affair

Στη φωτογραφία φαίνονται:

Πάνω σειρά από αριστερά:

John Cook - sax and keyboards

Fenwick Moir  - bass/flute and violin

Tom Knowles - vocals

Howard Harding - Cube Records

David Whittaker  - drums

Κάτω σειρά από αριστερά:

John Worth - producer

Dave Black - lead and rhythm guitar

Olav Wyper - managing director Cube Records

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

AQUILA

Progressive Rock Obscurities

Οι Aquila ήταν ένα πενταμελές progressive rock συγκρότημα από την Αγγλία που, στον καιρό τους μέσα σε εκείνη την υπέροχα δημιουργική και ανερχόμενη prog σκηνή, μας άφησαν δυστυχώς μόνο μια κυκλοφορία του 1970, στην RCA. Το φλάουτο, το σαξόφωνο και το Hammond επαυξάνουν το κλασικό rock υπόβαθρο μπάσου-ντραμς-κιθάρας, δίνοντας έναν ήχο jazz-rock, όχι πολύ διαφορετικό από τις παραγωγές των δισκογραφικών Neon, Dawn και Transatlantic εκείνης της εποχής.

Change Your Ways

Aquila - Aquila (RCA Victor – SF8126) 1970

Οι Aquila συχνά αναφέρονται ως ένα γκρουπ από την Ουαλία, κάτι που είναι λάθος. Αυτό το λάθος πιθανώς να προέρχεται από το προηγούμενο συγκρότημα του κιθαρίστα Ralph Denyer, τους hard rock Blonde on Blonde, οι οποίοι ήταν κατά κύριο λόγο Ουαλοί. Ο οργανίστας Martin Woodward άρχισε να μαθαίνει πιάνο σε ηλικία περίπου 6 ετών. Οι μεγαλύτερες επιρροές του ήταν o "Brother" Jack McDuff και ο Jimmy Smith, όπως επίσης ο Graham Bond. Τα αγαπημένα του συγκροτήματα ήταν οι Shadows, οι Graham Bond Organisation, οι Animals, οι Zombies, οι Moody Blues και οι Yardbirds — συν, φυσικά, οι Beatles και οι Stones. Είχε τη μεγάλη τύχη και χαρά να παρακολουθήσει την πρώτη συναυλία των Led Zeppelin στο Marquee Club του Λονδίνου, όταν αρχικά είχαν το όνομα The New Yardbirds. Αμέσως πριν από τους Aquila, δούλεψε με τον ντράμερ James Smith σε ένα soul συγκρότημα που ονομάζονταν The Fantastics από τους οποίους αποχώρησαν για να σχηματίσουν τους Aquila με τον μπασίστα Phil Childs —ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τον James— και βρήκαν τον Ralph μέσω μιας διαφήμισης στη Melody Maker. Ο πνευστός George Lee ήρθε λίγο αργότερα. Παρόλο που ο George ήταν ο τελευταίος που εντάχθηκε στους Aquila, ήταν ακόμα πολύ νωρίς, λίγες μόλις εβδομάδες αφότου είχαν ξεκινήσει τις πρόβες. Οι πρώτες πρόβες τους είχαν πάει φανταστικά, αλλά ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ότι κάτι έλειπε—δηλαδή ο George που βρήκαν μέσω της Melody Maker. Ο George ταίριαξε σαν γάντι αμέσως. 

How Many More Times

Έχοντας ολοκληρώσει το line-up τους, αρχικά έκαναν πολύ αξιόλογες διασκευές, τις οποίες αργότερα θα εύχονταν να είχαν κρατήσει. Στη συνέχεια πήγαν στη Ρώμη για λίγο και έπιασαν δουλειά στο Piper Club - στο οποίο δούλεψαν το υλικό τους για το άλμπουμ. Ο Ralph Denyer έγραψε το υλικό, αλλά οι συνθέσεις ήταν όλων των μελών. Αργότερα, μετά από διάφορες περιπέτειες θα επέστρεφαν στο Piper Club στη Ρώμη ως Aquila, κάνοντας εξ ολοκλήρου το δικό τους υλικό.

First Movement: Aquila (Introduction), Flight Of The Golden Bird

Οι Aquila πριν πάρουν το όνομα αυτό είχαν παίξει έχοντας διαφορετικά ονόματα και σχεδόν είχαν καταλήξει στο όνομα Animal Farm. Το όνομα Aquila προέρχεται από αστερισμό και λατινικά σημαίνει αετός, που αναπαριστά τον αετό που μετέφερε μαζί με τους κεραυνούς του ο Δίας κατά την Ελληνορωμαική μυθολογία. Tο εξώφυλλο του άλμπουμ, ήταν στην πραγματικότητα ένα σχέδιο της Goldie, του χρυσαετού που εκείνη την εποχή βρισκόταν στον ζωολογικό κήπο του Λονδίνου και ήταν αρκετά διάσημος. Αρχικά ήθελαν ένα κλάμα αετού στην αρχή του άλμπουμ και ο Ralph πήγε στον ζωολογικό κήπο του Λονδίνου και ρώτησε τον φύλακα αν μπορούσε να ηχογραφήσει την Goldie. Ο φύλακας του κήπου είπε, «Μπορείς να δοκιμάσεις αν θέλεις φίλε μου, αλλά είμαι εδώ 30 χρόνια και δεν τον έχω ακούσει ακόμα να βγάζει κανένα ήχο», οπότε εγκατέλειψαν την ιδέα.

Second Movement: Cloud Circle, The Hunter, The Kill

Οι Aquila ήταν σε διαπραγματεύσεις με κάποιες δισκογραφικές εταιρείες και ήταν η πρώτη φορά που έβγαλαν κάποια χρήματα από προκαταβολές. Τελικά τους ανέλαβε η RCA Victor. Στην καρέκλα της παραγωγής ήταν ο Patrick Campbell-Lyons (από το γκρουπ των Nirvana) και ένας Αμερικανός υπάλληλος της RCA, ο Lou Reizner, ως εκτελεστικός παραγωγός (στα οικονομικά). Το στούντιο που χρησιμοποίησαν ήταν οι νέες εγκαταστάσεις του Manfred Mann στο Old Kent Road. Οι τελικές μίξεις έγιναν από τους Patrick, Lou και Ralph. 

Third Movement: Where Do I Belong, Aquila (Conclusion)

Οι Aquila δεν διαλύθηκαν με την κυριολεκτική έννοια της λέξης. Κανείς δεν είπε στην πραγματικότητα, «Αυτό ήταν. Τελειώσαμε.". Η RCA δεν έκανε τίποτα για την εξέλιξη τους και ο κύριος λόγος που τελείωσαν σαν γκρουπ ήταν η έλλειψη κεφαλαίων ή μάλλον η έλλειψη συναυλιών (που ισοδυναμεί με το ίδιο πράγμα). Όλα τα μέλη κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια και σκληρή δουλειά για το υλικό και το ίδιο το άλμπουμ. Και όταν το άλμπουμ δεν απογειώθηκε, ήταν πολύ απογοητευτικό για αυτούς.

While You Were Sleeping

Παρόλα αυτά, το άλμπουμ έτυχε αρκετά καλής υποδοχής στις επόμενες γενιές. Η Α'πλευρά παρουσίαζε τέσσερα κομμάτια ανεξάρτητα μεταξύ τους, ενώ η Β'πλευρά παρουσίαζε την μακροσκελή σουίτα "The Aquila Suite" σε τρία μέρη, που σαφώς είναι ο λόγος που πρέπει κάποιος να αγοράσει αυτό τον δίσκο. Το άλμπουμ κέρδισε μεγάλη προβολή στο Radio Luxembourg και αργότερα έγινε συλλεκτικό κομμάτι της Αγγλικής prog rock σκηνής της δεκαετίας του '70. 

Οι Aquila ήταν:

Ralph Denyer — Φωνητικά, ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες

Phil Childs — Fender μπάσο, πιάνο

George Lee—Φλάουτο, άλτο, σοπράνο, τενόρος και βαρύτονα σαξόφωνα

Martin Woodward — Όργανο Hammond

James Smith—Τύμπανα, timpani και διάφορα κρουστά

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

SUPERSISTER

Dutch Golden Age / Prog Rock Legends

Το 1970 υπήρξε μία καλή χρονιά για τους Supersister. Η μπάντα ήταν κάτι σαν φαινόμενο, καθώς αποτελούσε το πρώτο ανάμεσα στα Ολλανδικά γκρουπ που έκανε μεγάλο αντίκτυπο στην Αγγλία, όπου ο DJ John Peel ήταν ένας σταθερός υποστηριγκτής των δίσκων τους στο σόου του, Radio One στο BBC. Η μουσική που έπαιζαν, τους έκανε να ξεχωρίζουν από τις άλλες μπάντες. Με επιρροές που κυμαίνονταν από τους Soft Machine και τον Frank Zappa με τους Mothers στην μουσική του Erik Satie και την κλασική, οι Supersister απολάμβαναν να δομούν μακρά, ορχηστρικά κομμάτια με πολλά σόλο που διακόπτονταν από μικρά, συχνά αστεία ιντερμέτζο. Τραγούδια ερμηνευμένα στα Αγγλικά για κάποιο μη υπαρκτό κορίτσι που λεγόταν Νάνσυ ή για μία κούπα τσάι με τον νάνο που ζει σε ένα ελικοειδές κλιμακοστάσιο, αποκάλυψαν ότι το πνεύμα ήταν ένα βασικό συστατικό της δουλειάς τους ως μπάντα, μαζί βεβαίως με την ανάλογη αφοπλιστική ορίτζιναλ μουσική. Οι Supersister ήταν μία μπάντα που συμβάδιζε πολύ με το πνεύμα της εποχής της.

She Was Naked

Supersister - To the Highest Bidder - Dandelion Records – 2310 146 (1971)

Η κυκλοφορία του σινγκλ "She Was Naked" είχε φέρει την μπάντα στα ώτα ενός ευρύτερου κοινού από το καλοκαίρι του 1970 και η κυκλοφορία του ντεμπούτο τους Present From Nancy, ηχογραφημένο υπό τις οδηγίες της παραγωγής που είχε ο Hans van Oosterhout, επιδείκνυε ότι οι Robert-Jan Stips, Sacha van Geest, Ron van Eck και Marco Vrolijk ήταν καινοτόμοι μουσικοί με τόσα πολλά να προσφέρουν. Το ντεμπούτο άλμπουμ κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1970 ως Polydor 2441016. Μέσα σε ένα απαστράπτον μαύρο εξώφυλλο, με μία φωτογραφία της μπάντας σε ένα δάσος πρόσφατα καμμένο εξαιτίας του Ολλανδικού στρατού, το άλμπουμ ξεχώρισε στα ράφια των δισκοπωλείων. Το εσωτερικό του αναδιπλώμενου εξώφυλλου ήταν περίτεχνα ζωγραφισμένο με σλόγκαν όπως "We're not perfect, we're not original, so if I were you I shouldn't buy this record". Ο συνδυασμός πολύ καινοτόμου μουσικής και εξωφύλλου έφτιαξε ένα κλασικό άλμπουμ που πρόθυμα υιοθετήθηκε από το underground κοινό της Ολλανδίας. Οι Supersister αγκάλιασαν την νέα progressive άποψη που επικρατούσε στην ροκ μουσική και δημιούργησαν μεγάλης διάρκειας θέματα που πρόσφεραν ποικιλία, ενώ αλλάζοντας συνεχώς χρόνο, αναζητούσαν τρόπο να τεντώσουν μουσικά και κοινωνικά όρια. Η κοινωνική συνείδηση των Supersister έκανε αντανάκλαση στο μεγάλο κοινό που είχαν συγκεντρώσει ανάμεσα στους Ολλανδούς μαθητές. Πράγματι, οι Supersister παρουσίασαν σε διάφορα κονσέρτα και σε αντιπολεμικές εκδηλώσεις. Πέρα από τα κονσέρτα, η μπάντα έκανε περιοδείες στην Ολλανδία τακτικά, παρουσιάζοντας σε κάθε μεγάλη σκηνή. Ήταν κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου που επινοήθηκε το τρακ τους "Wow". Οι Supersister είχαν καλλιεργήσει τη φήμη μίας ευφυούς μπάντας, πλην όμως μίας μπάντας στο προσκήνιο μίας αντίδρασης ενάντια στoν διανoουμενισμό, ο οποίος κατείχε σημαντική δύναμη στην Ολλανδία. Αυτό ακριβώς επέδειξαν σε ένα τραγούδι γραμμένο για να έχει αντίκτυπο στο κοινό τους. Το "Wow" έγινε ένα highlight στα κονσέρτα των Supersister, με τον Robert-Jan Stips να κανονίζει με τους υπεύθυνους της διοργάνωσης των κονσέρτων με μία απλή εισαγωγή, πληροφορώντας τους κυνικά ότι "Οι στίχοι αυτού του ευφυούς τραγουδιού είναι πολύ διανοουμενίστικοι και απλά παρουσιάζουν τις λέξεις "Wow", "Wow", "Wow"..."wow"!" Η αντίδραση σε αυτό το τραγούδι ανάμεσα στο κοινό τους ήταν να σηκώνονται από το πάτωμα όπου κάθονταν με σταυρωμένα πόδια και να ξεσαλώνουν. Οι Supersister είχαν αρχίσει να φαντάζουν σαν φορείς της εναλλακτικής ταμπέλας στην Ολλανδία, με ένα σχόλιο σε ένα μουσικό περιοδικό, ότι τα μέλη της μπάντας είχαν "τα μακρύτερα μαλλιά από όλα τα Ολλανδικά γκρουπ". Η "κακοφημία" τους αυτή οδήγησε σε μία εμφάνιση στην Ολλανδική τηλεόραση τον Φεβρουάριο του 1971. Ο Ολλανδικός δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός VPRO ηχογράφησε τους Supersister live σε κονσέρτο στο κάστρο Groeneveld στο Baarn. Το κονσέρτο ήταν μέρος των μουσικών δρώμενων που έβγαιναν στον τηλεοπτικό αέρα κάθε Πέμπτη βράδυ. Το γκρουπ παρουσίασε το κλασικό του υλικό, όπως το "Introduction", το "Present From Nancy", αλλά παρουσίασε επίσης ένα νέο θέμα, το "A Girl Named You".

A Girl Named You

 

Πριν την εμφάνιση του στο δεύτερο άλμπουμ των Supersister, η Polydor της Ολλανδίας επέμενε ότι η μπάντα έπρεπε να κεφαλαιοποιήσει την ανερχόμενη φήμη της με ένα σινγκλ. Οι Supersister δεν πείστηκαν ότι ένα σινγκλ ήταν απαραίτητο, βλέποντας το μέλλον τους ως μία μπάντα προσανατολισμένη σε άλμπουμ. Παρόλα αυτά η πίεση της Polydor αυξήθηκε και μετά από κάποιες διαβουλεύσεις κυκλοφόρησε ένα νέο σινγκλ, "A Girl Named You"/"Missing Link". Ακόμα και αν κάποιος το κοιτάξει υπό το φως που έριξαν τα χρόνια που πέρασαν από τότε και τα δυό τραγούδια ήταν παράξενες επιλογές για να κυκλοφορήσουν ως 45άρι. Ίσως να ταίριαζε πολύ περισσότερο να συμπεριληφθούν σε ένα άλμπουμ. Ωστόσο, με την κυκλοφορία του σινγκλ, οι Supersister είχαν την ευκαιρία να συγκεντρωθούν στην ηχογράφηση του δεύτερου άλμπουμ τους. Ηχογραφημένο τον Ιούνιο και Ιούλιο του 1970 το δεύτερο άλμπουμ των Supersister, To the Highest Bidder, θα αποτελούσε ένα κομβικό σημείο στην καριέρα του γκρουπ. Με τον  Hans van Oosterhout στην καρέκλα της παραγωγής για ακόμη μία φορά, το άλμπουμ θα παρουσίαζε τέσσερα αυθεντικά εκλεπτυσμένα κομμάτια. Μία 10λεπτη εκδοχή του "A Girl Named You" άνοιγε τις διαδικασίες προσέγγισης και έθετε αμέσως τους τόνους του άλμπουμ. Η χαρακτηριστική ρυθμική επιδεξιότητα των Supersister σύστησε το κομμάτι με μία σύνθεση που παρουσίαζε σόλο φλάουτο, ξυλόφωνο και harpsichord και διακριτική χρήση μέλοτρον σε ένα αποτελεσματικό ambient τμήμα ενός κατά τα άλλα επηρεασμένου από την τζαζ κομματιού. Το "No Tree Will Grow (On Too High A Mountain)" θα έμενε στην μνήμη ως highlight, αν όχι ο απόλυτος κανόνας της μουσικής τους. Αρχίζοντας και τελειώνοντας με σοβαρό ηλεκτρονικό ήχο, αποτελεί προιόν σκοτεινής μουσικής ευφυίας. 

Life is no good friend / Good friendship never ends

The more you feel you've grown / The more you feel alone

Start boasting your friends away / You think that is life "your way"

Though you know No tree will grow on too high a mountain

Αυτός ο λυρικός πεσσιμισμός επικράτησε καθόλη την διάρκεια του άλμπουμ.

No Tree Will Grow (On Too High A Mountain)

Η δεύτερη πλευρά του άλμπουμ άρχιζε με το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου "Energy (Out of Future)". Ένα τυπικό κομμάτι των Supersister που ξεκινούσε με ένα πολύπλοκο χρόνο δίνοντας το βήμα σε ένα μουσικό μοτίβο με ανεβασμένο ρυθμό και σκοτεινότερους στίχους. Το κομμάτι παρουσίαζε ένα τρομερό σόλο στο όργανο από τον Robert-Jan Stips και κορυφωνόταν με ηλεκτρονικούς ήχους θυμίζοντας περισσότερο τον αυτοσχεδιασμό των Γερμανών Tangerine Dream, διανθισμένο με ένα μικρό απόσπασμα του "She Was Naked", πριν την μετάβαση στο "Higher", ένα πιο ελαφρύ και μελωδικό κομμάτι. Έχοντας κυκλοφορήσει το φθινόπωρο του 1971, το To the Highest Bidder ήταν ακόμα μία αξιόλογη δουλειά, ίσως διαφημίζοντας την προχωρημένη μουσική ωριμότητα που δεν ήταν παρούσα στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, χάρη εν μέρει στον χρόνο που τους δόθηκε για να συνειδητοποιήσουν τις ιδέες τους και να αισθανθούν πιο άνετα στο στούντιο ηχογράφησης. Στολισμένο με ένα απαστράπτον αναδιπλώμενο εξώφυλλο, που απεικόνιζε δύο μάτια, το άλμπουμ έλαβε μία ώθηση όταν ο Άγγλος ραδιοφωνικός παραγωγός John Peel το κυκλοφόρησε στην δισκογραφική του Dandelion, που εκείνο τον καιρό προωθείτο από την Polydor στην Αγγλία, προσθέτοντας το "She Was Naked" στην λίστα των τραγουδιών. Γι'αυτό μόνο η Αγγλική ορίτζιναλ κόπια περιλαμβάνει και αυτό το κομμάτι, που μάλιστα ανοίγει το άλμπουμ. Για να βοηθήσει στις πωλήσεις στην Ολλανδία, η Polydor κυκλοφόρησε ως σινγκλ ένα τροποποιημένο "No Tree Will Grow (On Too High A Mountain)" και το "The Groupies of the Band", μία χιουμοριστική ματιά σε συγκεκριμένους ακόλουθους της μπάντας. Παρά την αρτιότητα των σινγκλ, κανένα δεν είχε αντίκτυπο στις λίστες των chart. 

Energy (Out of Future)

Σε συνέντευξη του για την προώθηση του To the Highest Bidder, ο Robert-Jan Stips ανακοίνωσε: "Όταν γράφουμε μουσική, η διαδικασία ξεκινάει με θέματα που έχω γράψει εγώ. Τα άλλα μέλη φέρνουν τις ιδέες τους και στο τέλος όλο αυτό δένει μαζί. Μερικές φορές είναι δύσκολο επειδή διαφέρουμε πολύ σαν άτομα, αλλά στο τέλος πάντα λειτουργεί. Έχουμε μάθει να ζούμε χωρίς να έχουμε lead singer. Από την άλλη μεριά, για εμάς το ορχηστρικό τμήμα είναι περισσότερο σημαντικό". O Sacha van Geest πρόσθεσε: "Αλήθεια παίζουμε αυτό το είδος μουσικής απλώς επειδή μας αρέσει. Το 75% από ότι κάνουμε γίνεται για να ικανοποιούμαστε εμείς, ενώ το υπόλοιπο 25% γίνεται με το κοινό στο μυαλό μας. Εάν το κοινό δείξει ότι του αρέσουν κάποια κομμάτια, τα παίζουμε συχνότερα. Φυσικά είναι πολύ ωραία όταν τους αρέσει ό,τι αρέσει και σε εμάς." Ο Stips συμπλήρωσε: "Είδαμε το Present From Nancy ως το τέλος μίας περιόδου, ένα σταθμό στην πρόοδο μας σε αυτό που παίζουμε τώρα. Το νέο άλμπουμ είναι πιο ισορροπημένο, πιο σοβαρό, με λιγότερο χιούμορ. Η pop μουσική είναι μία αντανάκλαση της κοινωνίας, ίσως γι'αυτό ο νέος δίσκος μας είναι έτσι." 

Μετά από μία σειρά κονσέρτων στην Ολλανδία, οι Supersister παρουσίασαν έξω από την πατρίδα τους, αναλαμβάνοντας live δουλειές στην Γαλλία, Ιταλία και Αγγλία. Τον Οκτώβριο η μπάντα είχε την ευκαιρία να δουλέψει με μία ορχήστρα, ως μέρος μίας σειράς Γερμανικών κονσέρτων. Το Γερμανικό τηλεοπτικό κανάλι NDR ζήτησε μία παρουσίαση μαζί με την Γερμανική ορχήστρα χορού και ψυχαγωγίας υπό την διεύθυνση του Alfred Hause. Ο Ron van Eck και ο Robert-Jan Stips έγραψαν και έκαναν την σύνθεση σε μερικά καινούρια κομμάτια για αυτή την ειδική περίσταση της οποίας ένα μέρος συμπεριελήφθη στο περιορισμένης έκδοσης CD Memories Are New. Με την θετική ανταπόκριση της συνεργασίας με μία ορχήστρα, ο Stips σύντομα ανακοίνωσε μία συνεργασία ανάμεσα στους Supersister και στην Nederlands Danstheater (Ολλανδική εταιρεία σύγχρονου χορού), ένα μοντέρνο μπαλέτο που παρουσίαζε σε μουσική που είχαν γράψει και παίξει οι Supersister. Η μουσική αυτή θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην δημιουργία του τρίτου άλμπουμ της μπάντας. Κάπου εκείνη την περίοδο δημιουργήθηκαν φήμες ότι οι Supersister πρόκειτο να πάρουν στο lineup τους τον πρώην κιθαρίστα των Brainbox, John Schuursma. Παρά τις συζητήσεις, ο Schuursma δεν μπήκε στο γκρουπ, αν και αυτό το γεγονός γέννησε ιδέες για την προσθήκη νέων οργάνων στην μπάντα. Αποτέλεσμα ήταν ο Sacha van Geest να τελειοποιήσει το τενόρο σαξόφωνο και να αρχίσει να παίζει στα live. Σύντομα θα αξιοποιούσε το όργανο στο επόμενο άλμπουμ τους. 

Higher

Με το φανταστικό To the Highest Bidder οι Supersister εδραιώθηκαν ως ένα αξιοσέβαστο γκρουπ, που έκανε άλμπουμ και όχι σινγκλ. Παρά το γεγονός ότι είχε προταθεί, το άλμπουμ απέτυχε να κερδίσει το υψηλού κύρους βραβείο Edison (το αντίστοιχο Ολλανδικό Grammy). Ωστόσο, το γεγονός ότι οι Supersister θεωρήθηκαν φαβορί για το βραβείο, απήχησε τον αντίκτυπο που είχαν στην Ολλανδία, το προιόν τόσης σκληρής δουλειάς και ένα πόθο να γίνονται καλύτεροι με κάθε νέα ηχογράφηση. Η καινοτομία αυτή θα οδηγούσε σε ακόμα ένα αξιόλογο άλμπουμ και περαιτέρω προοδευτική (progressive) μουσική.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ECLECTION

Obscure Folk Rock Gems

Το σπάνιο, μοναδικό και ομότιτλο άλμπουμ των Eclection ήταν μία από τις ωραιότερες υποτιμημένες folk rock ηχογραφήσεις των 60's και ίσως το καλύτερο σχετικά άγνωστο Αγγλικό folk rock άλμπουμ της εποχής εκείνης. Η μπάντα διέθετε ένα πραγματικό οπλοστάσιο: τέσσερις δυνατούς τραγουδιστές για τα φωνητικά, πλούσιες φωνητικές αρμονίες, δυνατό ορίτζιναλ υλικό με την συνδρομή δύο μελών στην σύνθεση, μίξη από ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα και πλούσια ενορχήστρωση που με χάρη ενίσχυε τις γλυκόπικρες μελωδίες και την ανάμιξη των γυναικείων και των αντρικών φωνών. Ήταν επίσης ένα από τα ελάχιστα Αγγλικά σχήματα που υπέγραψε στην Electra Records, την πιο μοντέρνα ανεξάρτητη Αμερικανική εταιρεία της εποχής. Τίποτα από τα παραπάνω όμως δεν μεταφράστηκε σε πωλήσεις ή σε μεγαλύτερη φήμη. Οι  Eclection, γεμάτοι υποσχέσεις σε αυτό το άλμπουμ του 1968, είχαν διαλυθεί κάπου στα τέλη του 1969, μη έχοντας ποτέ κυκλοφορήσει άλλο άλμπουμ.  

        In Her Mind            

Eclection - Eclection (Elektra - EKS 74023) 1968

Μουσικά οι Eclection θα μπορούσαν να χωρέσουν μιά χαρά στην απέρριτη ταμπέλα “Αγγλική folk rock μπάντα”. Τόσο καλά, όσο καλύτερα θα μπορούσε να γίνει. Κι όμως με μία πιο διερευνητική ματιά αυτή η ταμπέλα αδυνατεί να καλύψει την πολυπλοκότητα αυτού του αινιγματικού γκρουπ. Γιατί η Αγγλική αυτή μπάντα δεν είχε παρά ένα πραγματικά μέλος από Αγγλία, με το υπόλοιπο γκρουπ να προέρχεται από την Νορβηγία, την Αυστραλία και τον Καναδά. Επιπλέον, όταν το κορίτσι από την Αυστραλία άφησε το γκρουπ, αντικαταστάθηκε από μία Αμερικανίδα. Το γκρουπ συνδέεται στενά με το οικογενειακό δέντρο των Fairport Convention, μέσω της μελλοντικής παρουσίας δύο μελών της στην μπάντα των Fairport, αν και κανένα από τα δύο αυτά μέλη δεν έγραψε υλικό και δεν ανέλαβε εξέχοντα ρόλο στα φωνητικά στο άλμπουμ των Eclection. Παρά την σύνδεση με τους Fairport, τις folk καταβολές κάποιων μελών και τα φανερά φωνητικά και ορχηστρικά folk rock στοιχεία, δεν λογάριαζαν τους εαυτούς τους ως folk rockers. Επίσης, αυτό το Αγγλικό άλμπουμ, ηχογραφημένο στο Λονδίνο κυρίως από μη Άγγλους μουσικούς, ακουγόταν περισσότερο σαν ένα προιόν από την Καλιφόρνια, όσο κανένα άλλο Αμερικανικό άλμπουμ της εποχής, παρά την απουσία κάθε Αμερικανού στην ηχογράφηση. Όλα αυτά έδεναν μαζί κάτω από την παραγωγή, στην καρέκλα της οποίας καθόταν η ... απίθανη φιγούρα του Ossie Byrne, που έμεινε γνωστός για την επίβλεψη του στα πρώτα διεθνή χιτ των Bee Gees. Ο Byrne επίσης, βεβαίως και δεν ήταν Άγγλος αλλά Αυστραλός.

Another Time Another Place

Το όνομα Eclection λοιπόν, ήταν ένα πολύ εύστοχο όνομα για ένα γκρουπ του οποίου τα μέλη είχαν καταγωγή από τόσο διαφορετικές περιοχές. Ο Georg Hultgreen, o οποίος έγραψε εννέα από τα δώδεκα τραγούδια του άλμπουμ και έπαιξε δωδεκάχορδη ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, γεννήθηκε στην Νορβηγία. Γιός του Ρώσου πρίγκηπα Paulo Tjegodiev Sakonski και της Φινλανδής γλύπτριας Johanna Kajanus, μετακόμισε στο Παρίσι μόλις πριν εισέλθει στην εφηβεία. Λίγο αργότερα μετακόμισε με την οικογένεια του στο Quebec, όπου έμαθε Αγγλικά και δούλεψε ως σχεδιαστής βιτρώ παραθύρων, πριν καταλήξει στην Αγγλία. Ο Mike Rosen, ο οποίος έγραψε τα υπόλοιπα τρία τραγούδια του άλμπουμ και έπαιξε τρομπέτα και επιπλέον εξάχορδη ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, ήταν από τον Καναδά. Η τραγουδίστρια Kerrilee Male από την Αυστραλία, είχε τραγουδήσει στα μέσα της δεκαετίας του '60 στους Dave's Place Group, ένα σχήμα που παρουσίαζε το Αυστραλιανό τηλεοπτικό μουσικό σόου Dave's Place και παρουσίαζε τον Dave Guard, πρώην κιθαρίστα στους Kingston Trio, που με κάποιο τρόπο είχε καταλήξει να ζει στο Σίδνευ. Ο Trevor Lucas είχε την μεγαλύτερη εμπειρία στην δισκογραφία από κάθε άλλο μέλος, έχοντας ήδη κυκλοφορήσει δύο αρκετά σπάνια folk άλμπουμ, όπως επίσης είχε συνεισφέρει στο ΕΡ The Folk Attick Presents, κάνοντας backing φωνητικά στον Άγγλο θρύλο της folk, A.L. Lloyd. Το απίθανο κουιντέτο συμπλήρωνε το μοναδικό μέλος από Αγγλία, ο ντράμερ Gerry Conway, ο οποίος μόλις είχε αφήσει την εφηβεία πίσω του. Ο Conway είχε παίξει στο γκρουπ του μουσικού γίγαντα Alexis Korner, η μπάντα του οποίου ήταν φημισμένη για την βοήθεια σε πολυάριθμους μετέπειτα Άγγλους ροκ σταρς, συμπεριλαμβανομένων μελών των Rolling Stones, Cream και Led Zeppelin. Κι αν φαίνεται λιγάκι απίθανη η μετάβαση από ένα blues προσανατολισμένο σχήμα, όπως αυτό του Korner στην pop/folk rock των Eclection, ας θυμηθούμε ότι η μπάντα του Korner ήταν αυτή που έδωσε βήμα στον Danny Thompson και στον Terry Cox, δηλαδή το ρυθμικό τμήμα ενός από τα πιο πετυχημένα Αγγλικά folk rock γκρουπ, των Pentangle.

Morning Of Yesterday

O Conway θυμάται ότι τα άλλα τέσσερα μέλη των Eclection έγραφαν και πρόβαραν ήδη, όταν τον σύστησαν στην μπάντα και πήγε σε ένα διαμέρισμα του Λονδίνου για να τους συναντήσει και ακολούθως να μπει στο line-up. Δεν χαρακτηρίζει τον ήχο τους ως folk rock, αλλά μάλλον ως progressive. Όπως παρατηρεί “Δεν νομίζω ότι εκείνο τον καιρό είμασταν σε κάποιο μουσικό γένος. Αλλά όπως θυμάμαι, μας χαρακτήριζαν ως prog rock μπάντα”. H Electra εκείνη την περίοδο είχε κάνει μερικές ηχογραφήσεις Άγγλων καλλιτεχνών, από τις οποίες αυτές που ξεχώριζαν ήταν άλμπουμ των Incredible String Band. “Ήταν πολύ ασυνήθιστο για Αγγλική μπάντα να είναι στην Electra” συμφωνεί ο Conway. “Νομίζω αισθανόμασταν κάποιο είδος ικανοποίησης που συνέβαινε αυτό”. Ο Conway αισθανόταν επίσης ικανοποιημένος, καθώς, με δεδομένο ότι  ο μάνατζερ των Eclection δούλευε στην Electra, η μπάντα μπορούσε να κάνει πρόβες όσο χρόνο χρειαζόταν σε μία αποθήκη της εταιρείας. “Θυμάμαι στίβες δίσκων παντού. Θυμάμαι να τον ρωτάω αν μπορούσα να πάρω μερικούς και ήμουν πολύ ευτυχής που μου έκανε το χατίρι”. 

Η ηχογράφηση του άλμπουμ στα στούντιο IBC του Λονδίνου, όπως θυμάται ο Conway ήταν πολύ εύκολη και άμεση. "Τα τραγούδια “περίμεναν” ακριβώς όπως τα είχαμε αφήσει στις πρόβες. Δεν υπήρξε πολύπλοκη διαδικασία, αν  και είμαι σίγουρος ότι όλες οι φωνητικές αρμονίες έγιναν με overdub αργότερα”. Όπως έγινε και με τις επιδέξιες ορχηστρικές συνθέσεις από τον Phil Dennys, ο οποίος είχε αναλάβει το ίδιο έργο στους πρώτους δίσκους των Bee Gees, που ο Byrne βρισκόταν στην παραγωγή. “Ήταν πάντοτε το συναρπαστικό μέρος στο φτιάξιμο ενός άλμπουμ, να πάμε αργότερα και να ακούσουμε τα έγχορδα και να τα προσαρμόσουμε στα ρυθμικά κομμάτια που είχαμε κάνει”, λέει με ενθουσιασμό ο Conway. Ο συνδυασμός αντρικών και γυναικείων φωνητικών, οι οπτιμιστικοί στίχοι με σκιές ρομαντικής ψυχεδέλειας, οι folk rock μελωδίες, οι συνδυασμοί 6χορδων και 12χορδων ακουστικών και ηλεκτρικών κιθάρων και η στρατοσφαιρική ενορχήστρωση δεν θα μπορούσαν παρά να φέρουν στο μυαλό παρόμοια Καλιφορνέζικα pop/folk rock γκρουπ από τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του '60. “Αν είναι έτσι, τότε πρόκειται για μία ευτυχή συγκυρία”, λέει ο Conway, “δεδομένου ότι η μπάντα ποτέ δεν έπαιξε στην Αμερική”.

                                                        

                                                                   Will Tomorrow Be the Same

“Ήταν μία μουσική περιπέτεια της εποχής εκείνης, μία μπάντα ριζικά διαφορετική από τις άλλες μπάντες”, συνεχίζει. “Το line-up ήταν δραματικά διαφορετικό σε σχέση με τα στάνταρ εκείνων των ημερών, έχοντας ένα είδος ηλεκτρικής 12χορδης μαζί με ακόμη μία ηλεκτρική κιθάρα. Ο Mike έπαιξε τρομπέτα επίσης. Η Kerrilee ήταν μία πολύ δυνατή τραγουδίστρια, πάντοτε διακρινόταν”. Και πράγματι ήταν η φωνή της τόσο καθοριστική στους Eclection, που θύμιζε τα γυναικεία μέρη των γυναικών folk rockers της Δυτικής Ακτής, σε σχήματα όπως οι We Five και οι πρώιμοι Airplane, όπως επίσης οι Seekers, αν και πιο μοντέρνοι από τους We Five ή τους Seekers. “Η φωνή της σου έκοβε το μυαλό σαν ακονισμένο μαχαίρι”, έγραψε η Lillian Roxon στην ροκ εγκυκλοπαίδεια της. Οι διαδράσεις αντρικών και γυναικείων φωνητικών έφτιαχναν επιδέξια μοτίβο που κάπου-κάπου ήταν στο στυλ των Mamas and the Papas, καταφέρνοντας ένα κλασικό μεγαλείο ιδιαιτέρως στο ένδοξο fade του “Still I Can See” και μία γενική ποιότητα στα τμήματα που μιμούνται τα μουσικά όργανα με την φωνή τους στο “In Her Mind”.

Still I Can See

Οι φαν των Fairport Convention είναι συνήθως ενήμεροι για το άλμπουμ, πρωταρχικά λόγω της σχετικά “διακριτικής” συμμετοχής του μπασίστα Trevor Lucas σε αυτό. Έκανε lead vocals μόνο στο “In the Early Days” και δεν έγραψε κανένα τραγούδι. Το μεγαλύτερο μέρος των αντρικών φωνητικών ανέλαβε ο Rosen, αν και ο Hultgreen είχε το δικό του lead στο “Morning of Yesterday”. Ενώ θα έμοιαζε λογικό να δει κανείς τον Hultgreen ως την πρώτη δημιουργική φιγούρα των Eclection, καθώς έγραψε τα περισσότερα από τα τραγούδια τους, ο Conway αισθάνεται ότι ο Lucas είχε μία δυνατή παρουσία μέσα στο γκρουπ. “Νομίζω ότι ο κόσμος τον έβλεπε σαν ηγέτη του γκρουπ”, λέει. Οι Eclection ήταν ένα δημοφιλές live σχήμα στο κύκλωμα των κολλεγίων και πανεπιστημίων. Ο Conway θυμάται το “Nevertheless” του Rosen-η φανερή επιλογή για να αποτελέσει το πρώτο σινγκλ, με την California sunshine pop, με τις ομοιότητες με τους Mamas and the Papas στο έπακρο-να αποκτά λίγο ραδιοφωνικό αέρα στην Αγγλία, αν και δεν έπιασε θέση στα chart.

Nevertheless

O Gerry αναφέρει άλλο ένα τραγούδι του Rosen, το “St. Georg & The Dragon (Up the Night)”, ως ένα τραγούδι που πήγε ιδιαίτερα καλά στα κονσέρτα τους. Κι όμως το άλμπουμ-ολοκληρωμένο με αναδιπλώμενο εξώφυλλο και με τους στίχους και με μία ψυχεδελική φωτο στο εξώφυλλο (από τον Joel Brodsky, διακεκριμένο για τις φωτο του στα πρώτα εξώφυλλα των Doors) με κούκλες, συμπεριλαμβανομένων κάποιων προκλητικά γυμνών γυναικείων-δεν πούλησε τόσο καλά. Iδιαιτέρως στην Αμερική είναι κατόρθωμα να βρει κανείς μία ορίτζιναλ κόπια σε κάποιο σταντ με μεταχειρισμένους δίσκους.

St. Georg & The Dragon (Up the Night)

“Αγαπούσα αυτό το γκρουπ” ανακοινώνει ο πρόεδρος και ιδρυτής της Electra, Jac Holzman. “Ήταν ένα συναρπαστικό γκρουπ, μία υπέροχη μπάντα και νομίζω ο δίσκος τους ήταν ένα θαύμα. Νομίζω ότι το λάθος μας ήταν ότι δεν τους φέραμε στην Αμερική, καθώς αλήθεια το χρειάζονταν να βγουν έξω από την Αγγλία. Υπήρχε τόσο πολύ ανταγωνισμός στην Αγγλία, ενώ στην Αμερική θα είχαμε πιο εύκολο δρόμο. Δεν ξέρω γιατί δεν τους φέραμε. Νομίζω ότι αν τους είχαμε να παίζουν στις κατάλληλες σκηνές και τους παρείχαμε περισσότερη βοήθεια, θα είχε αποτέλεσμα”. Ακόμα ένα μεγάλο χτύπημα στην μακροβιότητα των Eclection ήταν η αναχώρηση της Male στα τέλη του 1968. “Με το που αρχίσαμε να παίζουμε live, πολύ σύντομα έγινε φανερό ότι η Kerrilee δεν ήθελε να συνεχίσει” λέει ο Conway. “Νομίζω αποφάσισε ότι δεν ήθελε να είναι πια στον κόσμο της μουσικής. Με το που έφυγε, η μπάντα αργά αλλά σίγουρα άλλαξε, με διαφορετικά μέλη να φεύγουν. Καταλήξαμε μίλια μακριά από εκεί που είχαμε ξεκινήσει”.

Violet Dew

Η αντικαταστάτρια της Male ήταν η φίλη του Lucas, Dorris Henderson, μία μαύρη Καλιφορνέζα που είχε μετακομίσει στην Αγγλία στα μέσα της δεκαετίας του '60. Είχε ήδη εδραιωθεί ως αξιοσημείωτη τραγουδίστρια της folk, ιδιαιτέρως με το πρώτο της άλμπουμ, There You Go!, το 1965, μία συνεργασία με τον κορυφαίο Άγγλο κιθαρίστα John Renbourn. Το νέο line-up έκανε ένα σινγκλ, το “Please (Mk. II)", μία εκφραστική διασκευή ενός τραγουδιού των Καλιφορνέζων Kaleidoscope. “Αλλά καθώς ο χρόνος περνούσε, δεν ήμασταν πια μία μπάντα της progressive rock”  λέει ο Conway. "Στα τελευταία ήταν περισσότερο ένα είδος jazz/blues μπάντας”. Μετά από αρκετές αλλαγές προσωπικού-μία προσθήκη ήταν ο κρουστός Poli Palmer, πριν στους ψυχεδελικούς Blossom Toes και αργότερα στους Family-”απλά αποφασίσαμε τελικά ότι στ'αλήθεια αυτό που κάναμε δεν οδηγούσε πουθενά”.            

In the Early Days

Μετά από σχεδόν ένα χρόνο που έπαιξαν με τα line-up μετά την Kerrilee Male, οι Eclection διαλύθηκαν στα τέλη του 1969 (αν και η Henderson ηγήθηκε μίας ανανεωμένης εκδοχής της μπάντας στα μέσα των 70'ς). Οι Lucas και Conway συνέχισαν για να σχηματίσουν το ρυθμικό τμήμα των Fotheringay, που παρουσίαζαν την φιλενάδα του Trevor (και αργότερα σύζυγο του) Sandy Denny, η οποία μόλις είχε εδραιώσει τον εαυτό της ως η καλύτερη folk rock τραγουδίστρια της Αγγλίας, με τους Fairport Convention. Οι Fotheringay έκαναν ένα πολύ ωραίο folk rock άλμπουμ το 1970 πριν η Denny ξεκινήσει μία σόλο καριέρα. Ο Lucas και η Denny θα έπαιζαν ξανά μαζί στους Fairport Convention στα μέσα της δεκαετίας του '70, αν και η Denny είχε ένα πρώιμο τραγικό τέλος το 1978, ενώ ο Lucas απεβίωσε το 1989. Η μακρά καριέρα του Conway διαμορφώθηκε μέσα από θητείες στους Jethro Tull και στους Pentangle, όπως επίσης και ηχογραφήσεις με τους John Cale, Sandy Denny, Joan Armatrading, the Everly Brothers, Cat Stevens, Richard Thompson, Al Stewart και με πολλούς άλλους. Το 2001 ήταν ντράμερ των Fairport Convention, ένα γκρουπ-θεσμός που κράτησε γερά περισσότερα από 30 χρόνια μετά την σύσταση τους.

Confusion

Όσο για τους υπόλοιπους, o Hultgreen, υπό το όνομα Georg Kajanus, πήγε στους Sailor, που είχαν δύο από τα Top Ten Αγγλικά σινγκλς στα μέσα των 70's. Ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης όπως επίσης και μουσικός, ζούσε όπως έλεγε ο Conway στο Παρίσι. Ο Rosen έπαιξε αργότερα με το δυσδιάκριτο progressive rock γκρουπ Mogul Thrash, που επίσης περιλάμβανε το μελλοντικό στους Family/King Crimson/Asia μέλος John Wetton. Ο Conway είδε τελευταία τον Mike Rosen στις αρχές της δεκαετίας του '80 στον Καναδά, ενώ περιόδευε με τον Richard Thompson. Έχασε δε κάθε επαφή με την Kerrilee Male, για την οποία πίστευε ότι επέστρεψε στην Αυστραλία αφού άφησε τους Eclection. “Τέλειωσε ακριβώς όπως άρχισε, πιστεύω”, λέει κρυφογελώντας ο Conway. “Όλοι τους εξαφανίστηκαν πίσω στις τέσσερις γωνιές της γης, απ'όπου είχαν έλθει”.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ