McLUHAN

The Medium is the Message

To 1964 o Καναδός θεωρητικός της επικοινωνίας και των μέσων, Marshall McLuhan επινόησε το παγκόσμιο χωριό (“the global village”), ένα νέο κόνσεπτ που εφαρμόζεται σε ένα κόσμο, στον οποίο η επικοινωνία είναι άμεση και οι αποστάσεις ακυρώνονται από την τεχνολογική εξέλιξη. Η παγκοσμιοποίηση ενίσχυσε την δύναμη των διεθνών πολιτικών και οικονομικών υπερδομών που αποδυνάμωσαν το μοντέλο του έθνους-κράτους. Τα media κατά τον McLuhan δεν έχουν δικές τους δομές και συνεπώς δεν μπορούν να μελετηθούν ως τέτοια. Πίστευε ότι έχουν αποτελέσματα στο ότι συνεχώς διαμορφώνουν και αναδιαμορφώνουν τους τρόπους με τους οποίους τα άτομα, οι κοινωνίες και οι διάφορες κουλτούρες εκλαμβάνουν και αντιλαμβάνονται τον κόσμο. Μετά τον τύπο, τις ραδιοφωνικές εκπομπές, την τηλεόραση, προέβλεψε ότι ο κόσμος εισέρχεται στην τέταρτη εποχή, την ηλεκτρονική, η οποία θα χαρακτηριζόταν από μία κοινότητα ανθρώπων που ενώθηκαν από την τεχνολογία.Αυτό αποτελούσε μία ανωμαλία για την εποχή (πιθανώς ακόμα και σήμερα, 70 χρόνια αργότερα και για τα καλά μέσα στην ηλεκτρονική εποχή, να παραμένει ανωμαλία). Αυτός είναι και ο τίτλος που ορθώς πήρε το άλμπουμ του progressive jazz-rock γκρουπ McLuhan, "Anomaly".

The Monster Bride

Οι McLuhan ήταν concept γκρουπ. Δημιουργός της ιδέας ήταν ο David Wright, ο οποίος έπαιζε τρομπέτα και έκανε φωνητικά στο μοναδικό, άγνωστο και φανταστικό τους άλμπουμ "Anomaly". To concept ήταν να αναπτύξουν ένα σχήμα, όπου καμία συγκεκριμένη μουσική σκηνή ή στυλ δεν θα υπερίσχυε απαραίτητα. Ήθελαν να δοκιμάσουν κάποιες σκέψεις που είχαν για το τι θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από το κοινό. Η ιδέα ήταν να δοκιμάσουν διαφορετικά πράγματα στις εμφανίσεις τους, συμπεριλαμβανομένων ειδικών ηχητικών εφέ, όπως κλάμα μωρού, διάφορα παράξενα όργανα, ήχους στο background, ακόμα και παλαιές ταινίες (για παράδειγμα το θέμα με το οποίο αρχίζει το άλμπουμ “Monster Bride” ήταν στην πραγματικότητα η ταινία "η νύφη του Φρανκεστάιν" και στα live τους θα έπαιζαν όπως ακριβώς και στο άλμπουμ το θέμα της 20th Century Fox. Όσον αφορά στον τίτλο και στην έννοια του κομματιού, σύμφωνα με τον εστιασμό του ακαδημαικού McLuhan, το σεξ αντικαθίσταται με ένα είδος λατρείας για τις μηχανές, υποβιβάζοντας τις γυναίκες σε απάρτια, μία μη ανθρώπινη αντικειμενοποίηση. Οι πολύ καλοί αυτοί παίκτες είχαν φανερά κουραστεί από οτιδήποτε εμπορικό έκανε θραύση τότε. Ο Marshall McLuhan έλεγε ότι "το μήνυμα είναι το μέσον", εννοώντας ότι το περιεχόμενο του μηνύματος παίρνει άλλη διάσταση, αναλόγως του μέσου με το οποίο μεταδίδεται. Είχαν λοιπόν την άποψη ότι δεν ήταν σημαντικό να τους κατατάξουν σε ένα προκαθορισμένο τύπο μπάντας (Rock, Jazz, Soul, Country,κλπ). Έλεγαν ότι ο κόσμος θα έπρεπε να ξυπνήσει και να απορρίψει όλες τις συμβατικές νόρμες (άκου το "Spiders" - “business men in ranch-house cages, mindless prisoners of routine...”). 

Spiders (In Neil's Basement)

Ο David Wright είχε γνωριστεί με τον Paul Cohn όντες συμμαθητές στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις και έπαιζε τρομπέτα σε μία μπάντα. Ο Paul Cohn έπαιζε κλαρινέτο και πλήρωνε την φοίτηση του με συναυλίες τα σαββατοκύριακα, όπου έπαιζε σαξόφωνο, φλάουτο και κλαρινέτο. Το γκρουπ που μετείχε λεγόταν Seven Seas και έπαιζαν πολύ Burt Bacharach με γυναικεία φωνητικά. Ο μουσικός που έπαιζε τρομπέτα έφυγε από το γκρουπ, έτσι ζήτησε στον David να γεμίσει το κενό. Αυτός δεν είχε παίξει ξανά επαγγελματικά και διασκέδασε την παραμονή του στο γκρουπ, παίζοντας μαζί τους για λίγους μήνες. Ο Marvin Krout έπαιξε επίσης μαζί τους όργανο. Μετά ο lead singer και ο κιθαρίστας δημιούργησαν εντάσεις με την υπόλοιπη μπάντα, έχοντας μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και αποχώρησαν σαν μεγάλοι σταρ της rock. Ήταν η εποχή που ο David σύστησε την μπάντα στο κόνσεπτ του McLuhan. Τους είπε ότι είχε κάποιο υλικό και θα ήθελε να προσπαθήσουν να το αναπτύξουν ως γκρουπ. Ήταν το τέλειο timing για κάτι τέτοιο. Ήταν όλοι τους στην ηλικία των 20 χρόνων και στην πιο ιδανική φάση της ζωής τους για να αφοσιωθούν σε κάτι τέτοιο. Ο γείτονας του Paul Cohn, Neil Rosner άκουσε κάποιους ήχους να βγαίνουν από το σπίτι του Paul και του είπε ότι θα μπορούσε να παίξει μπάσο και να τραγουδήσει. Κι όπως αποδείχτηκε μπορούσε. Έφεραν και κάποιον John Mahoney, ο οποίος έπαιζε ντραμς σε μπάντα και επίσης τραγουδούσε πολύ καλά. Ύστερα ο Paul ανέτρεξε σε ένα παιδικό του φίλο τον Mark Rabin, που έμοιαζε μονίμως μαστουρωμένος αλλά έπαιζε πολύ όμορφα ηλεκτρική κιθάρα. Δυστυχώς η συνεργασία κράτησε για πολύ λίγο, πριν το άλμπουμ ολοκληρωθεί και τον αντικατέστησαν με τον Stoney Phillips. Ο Marvin Krout έφυγε για τον Καναδά πριν την ηχογράφηση του άλμπουμ και στο γκρουπ μπήκε ο Tom Tojza. Με αυτό το line-up, αλλά και με την άποψη "όλα παίζουν", όπως έκαναν στα live, προσέγγισαν το στούντιο ηχογράφησης. Ήταν το καλοκαίρι του 1970 που δημιούργησαν μαζί αυτοί οι μουσικοί. Έπειτα, το φθινόπωρο έκαναν μερικές εμφανίσεις, όπου αντιλήφθηκαν ότι το κοινό τους κοίταζε με απλανές βλέμμα, από αδυναμία να προσλάβουν αυτά που προσπαθούσαν να τους μεταφέρουν με την μουσική τους. Παρόλα αυτά αποφάσισαν να πάρουν το ορίτζιναλ υλικό τους και να πάνε για οντισιόν στο Wise-Fools Pub. Εκεί τους προσέλαβαν για να παρουσιάζουν κάθε Δευτέρα βράδυ και εκεί ήταν που κατάφεραν να αναπτύξουν ένα μικρό κοινό. Ο χώρος γέμιζε με 75 άτομα και ήταν ένα ιδανικό περιβάλλον για να παρουσιάζουν την δουλειά τους. 

Witches Theme And Dance

Το γκρουπ ήταν μαζί για ένα έως ενάμισυ χρόνο. Το τελευταίο πράγμα που έκαναν μαζί ήταν να φτιάξουν το άλμπουμ. Ποτέ δεν έκαναν μία live παρουσίαση, όπου θα μπορούσαν να προωθήσουν το άλμπουμ ακριβώς επειδή διαλύθηκαν αμέσως μετά την ολοκλήρωση του άλμπουμ. Βρίσκονταν όλοι τους σε κρίσιμα σταυροδρόμια της ζωής τους και έμοιαζε ότι δεν υπήρχε καμία ελπίδα να κερδίζουν τα προς το ζην με την μουσική που είχαν επινοήσει.

Ο πιο γνωστός άνθρωπος που συνέδραμε στην δημιουργία αυτού του άλμπουμ δεν ήταν καν μουσικός. Ο Bruce Swedien θα συνέχιζε για να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους μηχανικούς, έχοντας κερδίσει γύρω στα 5 Emmys. Για παράδειγμα αυτός έκανε την δουλειά στο Thriller. Αυτός, μαζί με τον Dave ήταν σπουδαίο ντουέτο και αν και ο χρόνος τους στο στούντιο περιορίστηκε σε 8 ή 9 ώρες μόνο, μέσα σε 3 διαφορετικές ημέρες, το άλμπουμ αποδείχτηκε ένα διαμάντι. 

McLuhan – Anomaly (Bellaphon – BLPS 19124) 1972

Τίποτα δεν συνέβη ποτέ όμως με αυτό το άλμπουμ για περισσότερο από 35 χρόνια. Οι μουσικοί που έπαιξαν και οι συντελεστές του άλμπουμ γνώριζαν ότι αυτό το άλμπουμ ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Ελάχιστος έως καθόλου χρόνος του δόθηκε στα ερτζιανά και δεν υπήρχε, όσο γνώριζαν, έστω η παραμικρή ενημέρωση του κόσμου ότι κυκλοφορούσε. 

Τα χρόνια πέρασαν, ώσπου ο ίδιος ο Paul Cohn ανακάλυψε στην ηλεκτρονική εποχή, ότι το "Anomaly" πωλείτο στο διαδίκτυο. Υπήρχαν δε εταιρείες που έκαναν bootleg στην Ιαπωνία, την Γερμανία και αλλού. Υπήρχαν κριτικές για το "Anomaly", που το αποκαλούσαν θρυλικό και μυστηριώδες. Κανείς δεν γνώριζε από που προερχόταν.

Το μέσον (medium) ίντερνετ είχε δώσει νέα ζωή σε αυτές τις στιγμές του 1971. Ακριβώς αυτό που τραγουδούσαν στο "Electric Man" στο "A Brief Message From Your Local Media", 10 χρόνια πριν ο Bill Gates κάνει οιαδήποτε σκέψη σχετικά με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αυτό το Global Village που τόσο προφητικά ο Marshall McLuhan είχε επισημάνει από το 1964, είχε δώσει νέα πνοή ζωής στο άλμπουμ, ίσως για να ζήσει ξανά. 

A Brief Message From Your Local Media

Καταλαβαίνω πως ο McLuhan δεν διαβάζεται πια. Δύσκολα ακόμα και άνθρωποι της ηλικίας μου έχουν ακούσει ποτέ το όνομα του και είναι κρίμα, καθώς τα βιβλία του είναι επίκαιρα τόσο πολύ στις μέρες μας.Τα έντυπα μέσα ενημέρωσης, «θερμά μέσα» όπως τα χαρακτήριζε, απορροφούν την προσοχή μας, χωρίς να επιτρέπουν δική μας συμμετοχή. Η ανάγνωση είναι μία μοναχική απασχόληση, ενώ ο λόγος συλλογική. Οταν, λοιπόν, γινόμαστε αναγνώστες, αντί για ακροατές, θυσιάζουμε την συλλογική μας συνείδηση και περιορίζουμε τους εαυτούς μας στη μοναξιά.Τα ηλεκτρονικά «ψυχρά» μέσα προωθούν τη συμμετοχή και προάγουν την κοινωνική μας συνείδηση. Ομως, σήμερα, οι κοινωνίες μας δεν είναι μικρές απομονωμένες ομάδες. Αντίθετα όλοι μας είμαστε μέλη ενός παγκόσμιου χωριού. Ασφαλώς, το διαδίκτυο προσαρμόζεται απόλυτα στις έννοιες του «κρύου» και «θερμού» μέσου που είχε προτείνει ο McLuhan. Ενθαρρύνει τη συμμετοχή αλλά ταυτόχρονα απορροφά την προσοχή μας και κυριαρχεί στις αισθήσεις μας. Οταν καρφώνουμε το βλέμμα στην οθόνη, απομονωνόμαστε από το περιβάλλον. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι αν και ο Καναδός ακαδημαϊκός εξυμνούσε την τεχνολογική πρόοδο, ταυτόχρονα σκιαγραφούσε μία ζοφερή εικόνα του μέλλοντος συγγράφοντας τρομακτικά βιβλία για τον τύπο, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και άλλες διαφημίσεις, αυτές που αλλάζουν τους στόχους μας, υποκαθιστούν την γειτονιά και εκλέγουν τους κυβερνήτες μας.

Marshall McLuhan

Ο McLuhan δεν ήταν αυτός που ανακάλυψε το είδος αυτού του πολιτισμικού σχολιασμού, καθώς υπήρξαν πολλοί συγγραφείς που κριτίκαραν τον κόσμο που ξεπηδούσε μαζί με τον βιομηχανικό καπιταλισμό και την εμπορευματοποίηση. Δεν έχω τρόπο να κρίνω πόσο αυθεντικός ήταν ο Καναδός ακαδημαικός. Οι παραπομπές στα βιβλία του παραπέμπουν σε συγγραφείς που φανερά τον επηρέασαν και ουδέποτε ο ίδιος είχε την αξίωση να θεωρείται καινοτόμος. Δεν μπορώ να πω το ίδιο όμως για τους μουσικούς που για τόσο λίγο χρόνο αποτέλεσαν μέλη του γκρουπ που είχε το ίδιο όνομα με τον θεωρητικό των media και της επικοινωνίας άνδρα. Το να ακούσει κάποιος τον δίσκο τους και να κατανοήσει τα θέματα που περιγράφονται μέσω της μουσικής, ίσως αποτελέσει μία καλή αρχή για να επιβεβαιώσει ή να αναθεωρήσει τις απόψεις του για τα media, πριν εμβαθύνει στον Marshall McLuhan.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

TRANQUILITY

Chordal Vocal Harmonies & Progressive Folk/Rock

Το "Physical" ήταν ο 11ος δίσκος που έβγαλε η Olivia Newton-John το 1981 και ο οποίος έκανε θραύση (και στην χώρα μας), χάρη στο ομώνυμο τρακ, με τον χορευτικό ρυθμό που είχε, καθώς και ένα βιντεοκλίπ με θέμα την σωματική προπόνηση, που έδειχνε διάφορους τύπους να κάνουν ασκήσεις σε όργανα γυμναστικής και την Olivia με στέκα υφασμάτινη στα μαλλιά να ωθεί τους παχύσαρκους να γίνουν fit. Το τραγούδι έγινε πλατινένιο, πήρε υποψηφιότητα για Grammy και κατέταξε στην pop μουσική κουλτούρα τον ηλεκτρονικό ήχο που είχε στο background, καθώς μιλάμε για αρχές της δεκαετίας του '80. Αλλά υπάρχει μία κρυμμένη λεπτομέρεια στα credits αυτού του άλμπουμ. Το "Physical" συν-γράφηκε από κάποιον Άγγλο μουσικό με το όνομα Terry Shaddick, έναν σχετικά άγνωστο τραγουδοποιό, του οποίου η καλύτερη δουλειά, με ένα ψυχεδελικό folk-rock σχήμα, που λεγόταν Tranquility είναι σχεδόν άγνωστη και αν κάπου μπορεί να βρεθεί, είναι ίσως σε κάποια blog ή από τυχαία ανακάλυψη μέσα σε ένα σωρό από μεταχειρισμένα βυνίλλια, από αυτά που πωλούνται στο διαδίκτυο.

Silver

Ο Terry Shaddick δημιούργησε τους Tranquility το 1971, με τον Ashley Kozak, πρώην μάνατζερ του Donovan έχοντας επιστρατεύσει κατάλληλους prog/psych παίκτες για να σχηματίσει την μπάντα. Με οδηγό την ανήσυχη και φιλόδοξη γραφή του Shaddick, καθώς και ένα αμάλγαμα επιρροών, από CSNY και Beatles, το γκρουπ υπόγραψε με την Epic και ξεκίνησε για τα Olympic Sound Studios του Λονδίνου, για να ηχογραφήσει το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ του.

Try Again

Tranquility – Tranquility (Epic - EPC 64729) 1972

Κοιτάζοντας το εξώφυλλο του ομώνυμου άλμπουμ έχεις την εμπειρία ενός ονειρικού τοπίου. 

Ένα ουράνιο τόξο στα κλαδιά ενός δέντρου, με το όνομα του γκρουπ γραμμένο επάνω του, ο ήλιος στη δύση του στα βουνά, τα οποία κλιμακώνονται πάνω από τις όχθες ενός ποταμού με ήρεμη ροή, δύο κηνυγόσκυλα ξαπλωμένα στο χορτάρι, μία εικόνα βγαλμένη από άλλες εποχές. 

Άραγε η ασπροφορεμένη γυναίκα-μάνα στη μέση, στον ίσκιο του δέντρου, απεικονίζει την "Lady of the Lake", όπως είναι και ο τίτλος του τελευταίου τρακ της Α' πλευράς;

Whip Wheel

Όλα είναι πιθανά για εκείνη την μαγική εποχή, όπου η ψυχεδέλεια, η folk και η progressive rock συνυπήρχαν στα chart. Τα τραγούδια του Shaddick συνδυάζουν όλα τα παραπάνω γένη απρόσκοπτα και οι πλούσιες αλα CSNY φωνητικές αρμονίες εμφανίζονται σε όλα τα κομμάτια. Όμως οι Tranquility βγαίνουν πολύ πιο πάνω από το ίνδαλμα τους, συνδυάζοντας τες με ένα μοναδικό αγγελικό τρόπο.

Lady of the Lake

Το αρχικό line-up περιλάμβανε τον μπασίστα Kevin McCarthy (πριν στους Cressida), τον κιμπορντίστα Tony Lukyn και τον κιθαρίστα Berkeley Wright, μαζί με τους Jim Leverton (μπάσο) και Eric Dillion (ντραμς) (και οι δύο στο βραχύβιο ψυχεδελικό σχήμα του Noel Redding, Fat Mattress). 

Can I See You

Ωστόσο ο πιο διάσημος συντελεστής σε αυτό το άλμπουμ δεν έπαιζε κανένα όργανο. Ο μηχανικός ήχου Keith Harwood συνέχισε μετά για να κάνει την μίξη στα άλμπουμ Houses of the Holy, Physical Graffiti και Presence των Led Zeppelin έκανε τον μηχανικό στα It's Only Rock 'n' Roll και Black and Blue των Rolling Stones, καθώς και στο Diamond Dogs του David Bowie.

Oyster Catcher

Παρά την φανερή έλξη που ασκεί η μουσική τους, δύσκολα θα βρει κανείς πληροφορίες για αυτούς, κι αν βρει όλες πηγάζουν από μία βιογραφία που δημοσιεύθηκε στο site του Vanity Fare πριν κάμποσα χρόνια. Προτού κυκλοφορήσει το πρώτο τους άλμπουμ, είχαν ανοίξει για δύο εμφανίσεις των Byrds, πριν ξεκινήσουν για την δική τους περιοδεία στην Αμερική. Όμως η μπάντα δημιούργησε δικό της συνεχώς αναπτυσσόμενο κοινό και η εταιρεία βιαστικά κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ, ώστε να ικανοποιήσει την απαίτηση του κοινού.

Couldn't Possible Be

Tranquility – Silver (Epic EPC 65418) 1972

Η μπάντα κατάφερε να κυκλοφορήσει ακόμα ένα άλμπουμ την ίδια χρονιά, το Silver, το οποίο κατάφερε να υπερισχύσει του ντεμπούτο τους, έχοντας καλύτερη παραγωγή. Η Epic περίμενε καλύτερες επιδόσεις από αυτό το 2ο άλμπουμ και τους έκλεισε σαν opening act για μεγάλα σχήματα όπως οι Yes, οι Eagles, ο David Bowie, οι J Geils Band, οι New Riders of the Purple Sage, οι Black Oak Arkansas και ο Edgar Winter. 

Παρά όλα αυτά και μετά από διάφορα single που κυκλοφόρησαν, απέτυχαν να τραβήξουν την προσοχή μεγαλύτερου κοινού. Το συμβόλαιο με την Epic τελείωσε και μετά από ένα τελευταίο single στην Island Records, ο Shaddick και η μπάντα του βυθίστηκαν στην λήθη. Διάφορα μέλη του γκρουπ έκαναν ύστερα σέσιον καριέρα. 

Στο μεταξύ, ύστερα από μία μεγάλη παύση, ο Shaddick ξεκίνησε μία νέα σταδιοδρομία ως τραγουδοποιός. Η επιτυχία του "Physical", τον ώθησε πιο βαθιά στην mainstream pop, όπου έγραψε τραγούδια σε πολλούς, ανάμεσα στους οποίους οι America, η Diana Ross και οι Sister Sledge. 

Καθένας μπορεί να φανταστεί με ποιό τρόπο κατέληξε από την psych-folk και την progressive rock στην ελαφριά R&B και στην pop, αλλά η μετέπειτα δουλειά του δεν αμαυρώνει την αρχική. 

Πηγή: Ryan Reed

Thank You

Οι λάτρεις αυτών των μυστικών γκρουπ που στην εποχή τους πέρασαν κάτω από το ραντάρ, έχουν ανακαλύψει τους Tranquility στην διαδικτυακή εποχή. Μέσα στην εποχή αυτή έχουν βγει CD, αν και κοστίζουν πολύ ακριβά για να είναι CD. Όμως, αν ενδιαφέρεστε μπορείτε να ελέγξετε σε γνωστά site αγοραπωλησίας δίσκων την διαθεσιμότητα ή εάν έχετε την υπομονή μπορείτε να περιμένετε ώσπου να τραβήξετε σκονισμένο, κάποιον από τους δύο δίσκους μέσα από ένα σωρό δίσκων στο ράφι κάποιου ξεχασμένου δισκοπωλείου και να απελευθερώσετε από το καθαρτήριο των βυνιλλίων αυτά τα δυστυχώς λησμονημένα LP.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

DELIVERY

Digging into 

the Canterbury Scene

Το να κοιτάζουμε πίσω στο παρελθόν και στο ευρύτερο μέρος της δουλειάς κάποιων μουσικών συχνά συμβάλει στην καλύτερη κατανόηση της και αυξάνει την εκτίμηση μας σε αυτούς. Όλοι οι δρόμοι που επιλέχθηκαν ή επιβλήθηκαν μπορεί να εμφανίζονται έχοντας διαδραματίσει κάποιο ρόλο, όταν αποτυπώνονται σε ένα άρθρο, όμως η αληθινή ζωή περιλαμβάνει πολύπλοκες καταστάσεις πέρα από κάθε πιθανή πρόβλεψη, που κάνουν τα γεγονότα ακόμα πιο ιδιαίτερα. 

Miserable Man

Carol Grimes ...And Delivery – Fools Meeting (Philips – 6369 004) 1970

Για τον συνθέτη και κιθαρίστα Phil Miller και τον ντράμερ και συνθέτη Philip 'Pip' Pyle, η αρχή μίας πολύχρονης συνεργασίας έγινε όταν ήταν ακόμα παιδιά και γείτονες, στο δρομάκι που συνέδεε τις πίσω αυλές των πατρικών τους σπιτιών. Εκεί σε ηλικία 6 χρονών συναντήθηκαν, έπαιξαν, μεγάλωσαν μαζί και βρήκαν μία κοινή κλίση στην μουσική. Στον Phil άρεσε να γρατζουνάει χορδές, ενώ στον Pip να χτυπάει διάφορα πράγματα. Καταλυτικό ρόλο στις πρώιμες μουσικές τους ανακαλύψεις είχε ο μεγαλύτερος αδελφός του Phil, Stephen (Steve) Miller, ο οποίος ήδη έπαιζε σε ερασιτεχνικά γκρουπ και σύστησε στα μικρότερα παιδιά μεγάλη ποικιλία Αφροαμερικανικών μπλουζ, τζαζ και R&B δίσκων. Αν και η οικογένεια Miller είχε κλασική μουσική κουλτούρα, ήταν τα μπλουζ του Meade Lux Lewis και του Jimmy Yancy που κέρδισαν το αυτί του νεαρού Steve και τον ενέπνευσαν στα χρόνια που μάθαινε να παίζει πιάνο. Φίλοι τους από το σχολείο που είχαν παρόμοιες ανησυχίες ήταν καλοδεχούμενοι στα σπίτια των τριών νέων, ανάμεσα στους οποίους ο μπασίστας Jack Monck, ο οποίος ταίριαξε και έμεινε. Στο κουαρτέτο προστέθηκε ο τραγουδιστής Dez Fisher, ένα ρεπερτόριο από μπλουζ και ροκ εν ρολ διασκευές και πολύ αισιοδοξία και έτσι γεννήθηκαν οι Brunos Blues Band. Στα τέλη του 1966 το γκρουπ έκανε την παρθενική του εμφάνιση. 

Blind To Your Light

Με την έκρηξη των μπλουζ στις αρχές των 60ς (Blues Incorporated, John Mayall, Rolling Stones) να αναπτύσσουν μία νέα γενιά, o 17χρονος Pip Pyle με επιτυχία πρότεινε στο κολλέγιο που σπούδαζαν με τον Phil και τον Jack να ιδρύσει ένα μπλουζ κλαμπ. Κατά την διάρκεια του '67, το Juniper Blossom Blues Club έκλεινε πολλά υποσχόμενα τότε γκρουπ, όπως οι Fleetwood Mac και οι Chickenshack, ενώ παράλληλα έδιναν στους Brunos Blues Band την ευκαιρία να δουλεύουν με νεανικό ακροατήριο. Μέχρι το τέλος του έτους ο Steve υπέθεσε ότι αν ο Pip μπορούσε να διευθύνει ένα κλαμπ και να βγάζει κάποια χρήματα, τότε θα μπορούσε και αυτός. Σύντομα ίδρυσε το Ramblin Jack's Blues Club (από τον Ramblin Jack Elliot). Σύμφωνα με την ατζέντα του Steve, οι μπάντες που κλείστηκαν κατά την διάρκεια του '68 μέχρι τα τέλη του '69 που έκλεισε έχουν ως εξής: Savoy Brown, Free, Aynsley Dunbar, Keef Hartley, John Dummer, Chickenshack, Jo-Ann Kelly και Champion Jack Dupree, οι οποίοι μοιράζονταν την εβδομαδιαία συναυλία κάθε Τετάρτη. Σε αυτό το μέρος με αυτούς τους μουσικούς έπαιζαν οι Brunos Blues Band μαζί και περιστασιακά με σύγχρονους τους από τους οποίους πιο σημαντικός ήταν ο νονός των μπλουζ, Alexis Korner. Ο Korner σε όλη την τόσο μεγάλη καριέρα του, πάντοτε είχε ανοιχτά τα αυτιά του, φέρνοντας στο σχήμα του νέα ταλέντα και διέκρινε στον Steve Miller ένα συνεργάτη για την επανίδρυση της φόρμας κιθάρα/πιάνο που είχε απολαύσει στα 50'ς με τον Johnny Parker (του οποίου το "Bad Penny Blues" "δανείστηκε" ο Paul McCartney στο "Lady Madonna"). Τον Μάρτιο του 1968 το νέο ντουέτο παρουσιάστηκε σε πρόγραμμα του BBC, στο οποίο φιλοξενείτο και ο Alexis Korner. Ο Steve έπαιξε επίσης και σόλο. Λίγο αργότερα από τότε, μία περιοδεία στην Τσεχοσλοβακία ακυρώθηκε λόγω των γεγονότων που οδήγησαν στην Άνοιξη της Πράγας. 

Is It Really The Same

Στο μεταξύ οι Brunos Blues Band έκαναν την πρώτη αλλαγή μέλους, με την αποχώρηση του τραγουδιστή Dez Fisher. Ένας νέος frontman βρέθηκε στο πρόσωπο κάποιου Simon Leigh, αν και γρήγορα η μπάντα κουράστηκε να βλέπει τον Simon να πέφτει συστηματικά στα γόνατα πάνω στην σκηνή, κατά την διάρκεια του σετ τους ουρλιάζοντας "Θεέ μου λυπήσου με"...και τον απέλυσαν. Αν κάτι πιστώνεται στον Simon είναι το ότι σύστησε την μπάντα σε μία μεγαλύτερη σε ηλικία και ακόμα πιο παράξενη φιγούρα. Έναν σαξοφωνίστα που ονομαζόταν Lol Coxhill. O Pip είχε ήδη ακούσει ότι ο Lol Coxhill έπαιζε με τους Gass σε ένα κλαμπ του Λονδίνου, τον είχε δει να παίζει τενόρο και σοπράνο σαξόφωνο ταυτοχρόνως (όπως έκαναν οι Roland Kirk και Dick Heckstall-Smith). Ο Coxhill έκανε τζαμ με τους Brunos στο Ramblin Jack's Blues Club και έγινε μέλος τον Ιούλιο του '68. Λίγο μετά άλλαξαν το όνομα του γκρουπ σε Steve Miller's Delivery. O αντίκτυπος που είχε ο Lol Coxhill στους νεαρούς δεν πρέπει να υποτιμηθεί, καθώς τους σύστησε το χάρισμα της ελευθερίας (free form) στο μουσικό τους κόνσεπτ, αλλά και στην εξωτερική εικόνα τους τόσο στην σκηνή όσο και εκτός σκηνής. Η τρέλα που ελόχευε στον τρόπο που είχε να τους κρατάει σε ετοιμότητα στα δύσκολα, συχνά τους έκανε να γελούν. 

Steve on piano & Lol

Ο Pip θυμάται την ημέρα που ο Lol κατέφθασε για μία συναυλία τους με ένα βραδυνό κουστούμι και σφιχτοδεμένη γραβάτα, φρεσκοξυρισμένος και φορώντας καπέλο. Πραγματικά αψεγάδιαστος. Και εμφανιζόμενος στον διοργανωτή του λέει "Με συγχωρείτε, ονομάζομαι Max Adrian και είμαι ο αντικαταστάτης του Lol Coxhill στο σαξόφωνο. Με έστειλε η ένωση μουσικών". Στα καμαρίνια τον αγνόησαν καθώς έβγαλε το κλαρινέτο να κάνει πρόβα στο "Stranger on the Shore". Ανέβηκαν στην σκηνή και ο Lol έπιασε τον διοργανωτή και του ζήτησε να ανακοινώσει ότι ο Lol Coxhill δεν μπόρεσε να έρθει για την συναυλία και ότι είχε σταλεί αντικαταστάτης. Άρχισε να "ζεσταίνεται" παίζοντας τραγούδια του 1930. Όταν ξεκίνησαν να παίζουν ένα μπλουζ, απλά έδειχνε μπερδεμένος και αναστατωμένος, αλλά όταν έφτασε η ώρα για το σόλο του άρχισε να παίζει σαν τον Albert Ayler. Ανάμεσα σε τέτοιες φάσεις ο Steve θα πήγαινε με τον Alexis Korner στην Γερμανία για κάποιες τηλεοπτικές εμφανίσεις και εκείνο το φθινόπωρο άρχισε η ηχογράφηση με τον Alexis και έναν νεαρό τραγουδιστή από το Birmingham που λεγόταν Robert Plant. Το άλμπουμ εγκαταλείφθηκε όταν ο Peter Grant κατέφθασε με τον Jimmy Page και μία πολύ πιο επικερδή προσφορά, αν και ένα τραγούδι από αυτό το τρίο συμπεριελήφθει αργότερα στο compilation άλμπουμ του Alexis Korner, Bootleg Him! Ταυτόχρονα, οι Steve Miller's Delivery συνέχισαν κάνοντας την backing band διαφόρων μεγάλων μπλουζ Αμερικανών, όπως ο Otis Spann και ο Muddy Waters σε εμφανίσεις τους στην Αγγλία. Όταν έκαναν περιοδεία με τον Lowell Fulson τον Μάρτιο του 1969, ο B.B. King μπήκε στο κλαμπ που έπαιζαν για να δει τον φίλο του, ο οποίος με την σειρά του τον προσκάλεσε στην σκηνή. Παίζοντας το "Three O'clock Jump" με τον ήρωα τους ήταν κάτι το συναρπαστικό για τον Phil και τον Pip και ο B.B. King είπε αργότερα στην Melody Maker: "Μου αρέσουν όλοι σε αυτό το γκρουπ. Μου αρέσει πάρα πολύ ο ντράμερ. Αν δεν είχα δική μου μπάντα θα τους διεκδικούσα." "Αυτό ήταν ό,τι πιο ενθαρρυντικό έχω ακούσει ποτέ σε όλη την καριέρα μου", έλεγε ο Pip. 

We Were Satisfied

Το 1969 είδε επίσης την μπάντα να παίζει σε ένα κλαμπ του Λονδίνου, το Speakeasy Club, όπου ήταν οι πρώτοι που είδαν ένα νέο γκρουπ σε απογευματινές πρόβες, το οποίο ονομαζόταν Yes. Γρήγορα θα μοιράζονταν τις εμφανίσεις με αυτούς. Μία λίστα από το σετ που έπαιζαν τότε περιλαμβάνει ένα τραγούδι του Phil Miller, από τις πρώτες του προσπάθειες, το "Blind to Your Light" ανάμεσα σε τίτλους όπως "Honky Tonk Train", "Sugar Babe", "Raunchy Rita" και το "All Blues" του Miles Davis. Ο Steve ανέλαβε το ρόλο του τραγουδιστή, αν και ο χαμηλός του τόνος γινόταν άβολος για όλους. Τέτοια τραγούδια ήταν κομμένα και ραμμένα για την δυναμική τραγουδίστρια των μπλουζ Carol Grimes, γι αυτό όταν η μπάντα της Babylon εμφανίστηκε στο Ramblin Jack's Blues Club, προσκλήθηκαν να παραμείνουν εκεί και όταν οι Babylon διαλύθηκαν μερικές εβδομάδες αργότερα, προσκάλεσαν την Carol στην δική τους μπάντα. Η Carol Grimes όχι μόνο δάνεισε την απίστευτη, δραματική της φωνή, αλλά επίσης έχοντας υπογράψει με την RSO (Robert Stigwood Organization) δάνεισε και σε κάποιο βαθμό μία εμπορικότητα. 

Carol Grimes

Ο Robert Stigwood σύντομα θα ξεκινούσε ηχογραφήσεις για αυτήν και την μπάντα. Με την άφιξη της Carol, ο μπασίστας Jack Monck αναχώρησε για τους Ashkan και αντικαταστάθηκε όταν ο Alexis Korner φέρνοντας δύο μπασίστες από τα βόρεια, τον Colin Hodgkinson και τον Roy Babbington είπε στον Steve, "όταν θα έχω αποφασίσει ποιόν από τους δύο θα κρατήσω για μένα, τότε μπορείς να πάρεις τον άλλο". Στα 29 του ο Roy Babbington ήταν ένας φτασμένος στούντιο μουσικός, που έχοντας αναπτύξει την μουσική του θεωρία και το εξάχορδο μπάσο, ήταν καλά εξοπλισμένος ώστε να συνεισφέρει συνθέσεις στα καινούρια τραγούδια που πρότεινε ο Phil στις πρόβες. Τον Μάρτιο του 1970 ο Lol Coxhill αναχώρησε για να πάει στον Kevin Ayers με τους Kevin Ayers and the Whole World και ακολούθως ήρθε η καταστροφή όταν ο Pip έκοψε τους τένοντες του σε ένα σπασμένο τζάμι, καθώς προσπαθούσε να συγκρατήσει από την πτώση ένα μαστουρωμένο φίλο του. Έξι εβδομάδες αργότερα ο Pip μπανταρισμένος με επιδέσμους και πολλούς πόνους, υιοθέτησε μία τζαζ τεχνική για μία θητεία μίας εβδομάδας στον πάνω όροφο κλαμπ (στο κάτω μέρος έπαιζαν οι Soft Machine), ώστε να προετοιμάσει το γκρουπ για τα σέσιον της ηχογράφησης υπό την νεοσχηματισθείσα B&C Records.

The Wrong Time

Το σχέδιο των Delivery ήταν να ηχογραφήσουν το σετ τους live στο στούντιο, να πάρουν τα καλύτερα κομμάτια και να προσθέσουν κάποια overdubs. Αλλά τα σέσιον επλήγησαν από προβλήματα, όπως τόσα άλλα γκρουπ πριν και μετά από αυτούς αντιμετώπισαν, καθώς τα στούντιο δεν είναι τόσο βολικά όπως ένα κλαμπ ή μία μουσική σκηνή. Με περιορισμένο διαθέσιμο χρόνο και δεχόμενος μεγάλη πίεση καθώς πλησίαζε η προθεσμία, δεδομένου ότι τους είχαν πει ότι ο δίσκος θα κυκλοφορούσε τον επόμενο μήνα, ο Phil νευρικά άρχισε να μην αποδίδει όπως θα επιθυμούσε. Με φτωχές τεχνικές ηχογράφησης που απέτυχαν να "πιάσουν" την live ενέργεια της μπάντας, αλλά και ανύπαρκτα σχεδόν ηχητικά εφέ, το αποτέλεσμα ήταν το Fools Meeting, ένας δίσκος με φοβερά progressive μπλουζ και ροκ τραγούδια. Στο αναδιπλώμενο (gatefold) εξώφυλλο του δίσκου παρουσιαζόταν το γκρουπ να ποζάρει μπροστά από ένα πολύχρωμο ψυχεδελικό σχήμα, δημιουργημένο από τον ψυχεδελικό καλλιτέχνη Larry Smart, τότε σύζυγο της Carol. Μνεία επίσης πρέπει να γίνει για την ξεκάθαρη ανάμιξη μπλουζ και τζαζ πιάνο, όπως παίζει ο Steve στο "The Wrong Time". Αφού έφτασαν την προθεσμία που είχαν, τους ανάγκασαν να περιμένουν 6 μήνες για να κυκλοφορήσει το άλμπουμ τους, πράγμα που τους έδωσε άπλετο χρόνο. Για τον Steve σήμαινε σέσιον με τους John Dummer, Daddy Longleg και Free. Για τον Roy συναυλίες και εμφανίσεις με τους Keith Tippett Sextet, Centipede, Symbiosis και Michael Gibbs Concert Band. 

Fools Meeting

Για να προμοτάρουν τον επερχόμενο δίσκο και το σινγκλ "Harry Lucky" οι Delivery στόχευσαν τα κολλεγιακά κυκλώματα και τα κλαμπ. Οι κριτικές και για τους δύο δίσκους, όπως και σαν υποστηριγκτική μπάντα σε συναυλία με τους Deep Purple ήταν εξίσου θετικές. Τώρα ο Pip βρισκόταν πίσω από μεγάλα ντραμς όπως ο Ginger Baker και ο Jon Hiseman και έχει ηχογραφηθεί από μία εμφάνιση στο BBC. Όμως τα πράγματα χειροτέρευσαν πολύ. Η B & C Records άφησε να διαρεύσουν ψεύτικες ιστορίες στον τύπο ότι η Carol έκανε στριπτιζ σε Μαροκινά κλαμπ, ότι έτρωγε χαλίκια και τέτοιοι ήταν οι χειρισμοί της διεύθυνσης, η οποία είχε διακρίνει μόνο στην Carol δυναμική για να γίνει σταρ-η Janis Joplin ή η Grace Slick της Αγγλίας-και που έπρεπε να ανέχεται την μπάντα της. H Carol, μία δυναμική χίπυ, πολέμησε όλα αυτά, ευχόμενη μόνο να γίνει κανονικό μέλος των Delivery, αν και η διεύθυνση έκανε το δικό της και έβγαλε LP και σινγκλ ως Carol Grimes and Delivery. Aποκορύφωμα σε όλο αυτό ήταν η απαγόρευση του "Harry Lucky" από το BBC Radio I, λόγω του ότι στην αρχή του υπάρχει (εντελώς αθώα) αναφορά στην κόκα και επίσης η αποτυχία του άλμπουμ να πάρει θέση στα τσαρτ. Μετά από ένα session τον Ιανουάριο του 1971 στο BBC, o Pip Pyle άφησε την μπάντα και συντομα βρέθηκε στην Γαλλία με τους Gong. Τον αντικατέστησε ο πρώην ντράμερ των Formerly Fat Harry, Laurie Allan, τον οποίο ο Steve θυμήθηκε από το γκρουπ του Alexis Korner με τον John Surman, Chris Pyne και Danny Thompson. Ο τζαζ αυτοσχεδιασμός κυριάρχησε τις νέες ορχηστρικές συνθέσεις, προς μεγάλη απογοήτευση της Carol και μαζί με συνεχή οικονομικά προβληματα οδήγησαν στην ανακοίνωση της Melody Maker τον Μάρτιο για αποχώρηση της. 

Carol-Steve-Pip-Roy-Phil

Το κουαρτέτο των Steve, Phil, Roy και Laurie εμφανίστηκαν για λίγες φορές πριν ο Roy συνειδητοποιώντας ότι του χρειαζόταν κάτι μεγαλύτερο από την αγάπη αν ηθελε να διατηρήσει την καριέρα του, έσυρε τους Delivery σε ένα απότομο τέλος. Η μπάντα ήταν άφαντη, αν και πάντα βρισκόταν μέσα στο μυαλό τουλάχιστον του Lol Coxhill. Μέσα στο καλοκαίρι του 1971 έφτιαξε με τους Steve, Phil, Laurie και την πρώην τραγουδίστρια των Fairport Convention/Trader Horne, Judy Dyble ένα-πολύ δύσκολα να εχει ακούσει κανείς-σχήμα με το όνομα DC & the MB's (Dyble, Coxhill and the Miller Brothers). Οι εμφανίσεις τους μετρούνταν στα δάκτυλα του ενός χεριού, περιλάμβαναν πολύ επιλεκτικό αυτοσχεδιασμό και μερικά τραγούδια από τον Lol και την Judy, η οποία ήταν φανερά πολύ ταλαντούχα στο σαντούρι της. Οι DC & the MB's τέλειωσαν όταν οι Caravan κάλεσαν τον Steve να αντικαταστήσει τον Dave Sinclair, τον οποίο είχε καλέσει ο Robert Wyatt στο δικό του γκρουπ με τον Phil Miller, τους Matching Mole. Το φορητό πιάνο του Steve έφερε ένα νέο ηχο στους Caravan και μεγάλο μέρος από την μουσική που γράφτηκε για τους Delivery νωρίτερα επανασυντέθηκε από το γκρουπ για το επερχόμενο φανταστικό τους άλμπουμ Waterloo Lily.

Harry Lucky

Μόνο εκ των υστέρων μπορεί μέσα από ένα συνδυασμό περιστάσεων να βρεθεί λογική πίσω από κάθε νέο μουσικό συνδυασμό. Σίγουρα, εκείνο τον καιρό, τα ακόλουθα γεγονότα ήταν απλά σπάνιες συμπτώσεις που συνέβησαν στους μουσικούς, έτσι ώστε να εξασκήσουν το υλικό τους. Ανάμεσα στις περιοδείες με τους Caravan, ο Steve Miller προσκλήθηκε να μοιραστεί ένα άλμπουμ με τον Lol Coxhill και όταν ο Phil, ο Pip και ο Richard Sinclair (μπάσο και φωνητικά στους Caravan) πέρασαν για να ακούσουν τον Steve να παίζει πιάνο, προσκλήθηκαν επίσης να παρουσιάσουν μία σύνθεση του το ''One For You''. Δούλεψαν επίσης σε ένα μοτίβο του Sinclair ''Big Jobs No 2'', αλλά πολύ πιο σημαντικά, βρήκαν στον Richard έναν συμβατό συνεργάτη με φρέσκες ιδέες. Η ανοιχτή αυτή τάση προς την (επηρεασμένη από την τζαζ) ροκ δεν βρισκόταν μέσα στα σχέδια των Caravan του Pye Hastings και τον Ιούλιο του 1972 ο Steve κι ο Richard έφυγαν για να σμίξουν με τους Phil και Pip για την πιο ασυνήθιστη συναυλία. Στα τέλη του Σεπτεμβρίου και 5 μέρες μετά την διάλυση των Matching Mole, οι Delivery εμφανίστηκαν με τον Pip και τον σαξοφωνίστα στους Gong, Didier Malherbe. Αλλά ο Steve αισθάνθηκε ξενέρωτος με τις συνθέσεις του Phil και γρήγορα έσπευσε να σμίξει με τους Coxhill και Allan, για να κάνουν τους αυτοσχεδιασμούς τους. Με μία τρίτη συναυλία κλεισμένη για τον Οκτώβριο, ο Richard πρότεινε αντικαταστάτη τον Dave Sinclair και ο Pip πρότεινε μία αλλαγή στο όνομα τους, σαν ώθηση για δημοσιοποίηση, ταυτοχρόνως με την νεοτοποθετημένη πινακίδα στο Greater London Council, που πάνω της έγραφε ''Hatfield and the North''. 

Fighting It Out

Είχαν πια οι Delivery φτάσει στο τέλος; Αν εξαιρέσουμε μία τελευταία επανένωση για ένα κονσέρτο για το BBC, το 1973, σίγουρα είχαν. Μία θλιβερή πλευρά αυτής της ιστορίας είναι το πόσο γρήγορα ξεχάστηκαν οι Delivery. Το να παραλειφθούν από τους ιστορικούς της ροκ, που επικεντρώνουν στους σταρ ήταν κάτι αναμενόμενο, αλλά εδώ έχουμε το φαινόμενο οπαδοί της Canterbury Scene να έχουν υποβαθμίσει το γκρουπ σε μία σπάνια αναφερόμενη υποσημείωση σε σχέση με τα γκρουπ που ξεπήδησαν από αυτό. Το γεγονός ότι το μοναδικό άλμπουμ τους Fools Meeting, παρέμενε για τόσα πολλά χρόνια απίθανο να το βρει κανείς (και αν βρισκόταν θα είχε εξωπραγματική τιμή), απλά ενίσχυε ακόμα περισσότερο την οργή όσων γνώριζαν πόσο καλή μουσική είχαν προσφέρει. Όλα αυτά τώρα πια δεν έχουν σημασία για τους μουσικούς και σίγουρα δικαιολογείται μέσα από την πανέμορφη μουσική που έβγαλαν κατά την πάροδο των χρόνων από τότε. Η Carol συνέχισε να τραγουδάει μπλουζ και να εμφανίζεται με μπάντες στην Αγγλία. Ο Lol παρέμεινε Lol με τους αυτοσχεδιασμούς του. Ο Roy κατέληξε στους Soft Machine, μετά με τον πιανίστα Stan Tracey για 12 χρόνια, πριν θητεύσει με την Jazz Orchestra του BBC. Ο Pip κι ο Phil μας έδωσαν τους Hatfield, τους National Health και λαμπρή μουσική από τα επόμενα γκρουπ τους, In Cahoots και Equipe Out. Ο Steve συνέχισε την συνεργασία με τον Lol πριν και μετά από μία επιτυχημένη παύση 8 ετών που χρειάστηκε για να ξεμάθει παλιές συνήθειες στο παίξιμο του και να υιοθετήσει μία εντελώς ελεύθερη έκφραση. Ύστερα μία τραγωδία έπεσε πάνω στην οικογένεια Miller, όταν ο Steve διαγνώσθηκε με καρκίνο στο πάγκρεας. Τον Ιούνιο του 1998 φίλοι συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Steve για να κάνουν ένα μουσικό απόγευμα στο Vortex Jazz Bar του Λονδίνου. Οι Mark Hewins, Eddie Prevost, Mark Sanders, Elton Dean, Fred Baker, Lol, Phil και Pip έπαιξαν σε διάφορους συνδυασμούς με τον Steve πριν η Carol και οι Delivery επανενωθούν για να παίξουν ένα σετ παλιών τραγουδιών τους χάρη των παλιών καλών καιρών. Ο Steve πέθανε τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. 

Πηγή: Εσωτερικές σημειώσεις CD

Home Made Ruin

Το άλμπουμ Fools Meeting είναι το μοναδικό ντοκουμέντο αυτού του συναρπαστικού μικρού σκοτεινού διαδρόμου στην ιστορία της Αγγλικής ροκ. Αν, όπως έλεγε ο Phil Miller, οι Delivery ήταν ''μία μπάντα που μάθαινε'', αυτές οι ηχογραφήσεις δεν προσφέρουν παρά μία φευγαλέα ματιά σε όσα μάθαιναν και στις εμπειρίες που αποκόμισαν. Είμαστε ήδη 52 χρόνια μετά από όσα συνέβησαν τότε. Όλα έχουν πια αλλάξει. Όμως η μοναδική ανάμιξη των μπλουζ, της τζαζ και της ροκ που έπαιξαν οι Delivery παραμένει γόνιμη για να την ανακαλύψετε. Απολαύστε την ΔΥΝΑΤΑ!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

BRIAN DAVISON'S 

EVERY WHICH WAY

Great Unknowns 

Brian Davison's Every Which Way – Brian Davison's Every Which Way (Mercury – SR 613400) 1970

Το πρόβλημα με τα supergroups είναι ότι...είναι σούπερ καταραμένα. Ελάχιστοι ψυχεδελικοί μπόρεσαν να επιβιώσουν επιλέγοντας αυτό τον ανοιχτό δρόμο της επιστροφής για το μεγάλο ταξίδι που τους επέβαλε ο εγωισμός. 

Είχε λοιπόν γίνει η ατυχής μεθοδολογία τόσων πολλών σούπερσταρ να επιστρέφουν και να σμίγουν με όσο πιο δυνατούς παίκτες γινόταν. Κάθε εγωισμός θα ικανοποιούνταν...ή μήπως το έκαναν για τα χρήματα; 

Η λάμψη από την συνάθροιση τόσων μεγάλων ή σχεδόν μεγάλων μουσικών πουλάει τρελά, αλλά η μουσική σχεδόν απαρέγκλιτα υποφέρει από αυτό το σμίξιμο.

Bed Ain't What It Used To Be (1970)

Ευτυχώς, υπάρχουν εξαιρέσεις στην ατυχή αυτή συγκυρία που περιγράφεται παραπάνω. Και η μουσική σε αυτό το άλμπουμ ίσως αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.

 

Μετά την διάλυση των The Nice δύο από τα ορίτζιναλ μέλη έφτιαξαν δικά τους γκρουπ. Ο Brian Davison έκανε ότι καλύτερο πιθανώς μπορούσε. Δηλαδή...δεν έκανε τίποτα. Απλά κάθισε πιο άνετα και το σκέφτηκε λιγάκι. Τι θα ήθελε να κάνει; Που θα ήθελε να φτάσει; Σιγά-σιγά μάζεψε μερικούς φίλους μαζί του. Και κατάφεραν να πάνε σε οποιαδήποτε κατεύθυνση (Every Which Way). Και αποδείχτηκε ότι αυτό που επέλεξαν, ήταν ακριβώς η καλύτερη κατεύθυνση.

Castle Sand (1970)

Ησυχάστε, δεν υπάρχει κανένα χιτάκι σε αυτό το άλμπουμ. Ποτέ εξάλλου δεν σκόπευαν να κάνουν κάποιο. Εδώ είναι απλά 5 τύποι που μεταξύ τους βρέθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Από την στιγμή που ο Brian ήταν ο ηγέτης, θα μπορούσε δικαιωματικά να χρησιμοποιήσει τους Every Which Way ως όχημα για να αναδείξει το ταλέντο του στα ντραμς. Αλλά αυτό δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη στο μυαλό του. Ηταν απόλυτα ταπεινός και πειθαρχημένος μουσικός για να σκεφτεί κάτι τέτοιο. Ο Graham Bell, lead singer στους Skip Bifferty, αλλά και σε αυτό το σχήμα, έγραψε τα περισσότερα τραγούδια που βρίσκονται μέσα εδώ, επομένως θα μπορούσε να το παρουσιάσει σαν δημιούργημα δικό του. Όμως δεν το έκανε. Ο Jeff Peach παίζει εντυπωσιακά σαξόφωνο και φλάουτο. Εύκολα θα μπορούσε να στιγματίσει όλη την δουλειά με την ανεξίτηλη σφραγίδα του σαν δική του. Όμως δεν το έπραξε. Ούτε του Alan Cartwright είναι το άλμπουμ βέβαια, ούτε του John Hedley. Ποιανού λοιπόν καταλήγει να είναι; Μα φυσικά δικό μας, των ακροατών, αν και δεν παίζουν για εμάς, ούτε για τα λεφτά μας. Για τους ιδιους τους εαυτούς τους παίζουν. Χωρίς να υφίσταται πουθενά εγωισμός.

All In Time (1970)

Πρόκειται για ήρεμη μουσική. Ένα συναρπαστικό είδος ήρεμης μουσικής που θέλεις να ακούγεται δυνατότερα από οτιδήποτε. Ένα είδος που φέρνει τον ήχο σε ένα επίπεδο ανάμιξης, διαμόρφωσης και αλληλοσυμπλήρωσης μεταξύ ακουστικής κιθάρας, υπέροχων φωνητικών και σοπράνο σαξόφωνου. Κάθε μουσικός εισπράττει. Κάθε μουσικός ανταποδίδει. Το ''Castle Sand'', που έγραψε ο Bell είναι τόσο υπέροχο, που η ακρόαση θα πρέπει να γίνει με απόλυτη συγκέντρωση, με ακουστικά. Ακόμα κι έτσι πάλι όμως, η μισή ομορφιά και δόμηση του κομματιού δεν ''πιάνεται'' από το πρώτο άκουσμα. 

Go Placidly (1970)

Γενικά θα χάσετε μεγάλο μέρος από την ομορφιά της μουσικής την πρώτη φορά που θα ακούσετε. Θα πρέπει να ακούσετε ξανά και ξανά, είναι τέτοιου είδους άλμπουμ. Ακούστε την μουσική στο άλμπουμ και θα καταλάβετε την αίσθηση της εξερεύνησης. Μακάρι να είχαν γίνει κι άλλα τέτοια άλμπουμ. Έστω και προετοιμασμένοι για ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, θα είχαμε την αίσθηση όπως και σε αυτό το άλμπουμ ότι η μουσική απλά συμβαίνει, ότι απλά είναι κάτι αυθόρμητο. 

The Light (1970)

Οι Every Which Way δεν ήταν ένα σούπεργκρουπ. Ούτε αυτό το άλμπουμ είναι σούπερ-άλμπουμ. Δεν επρόκειτο για σούπερσταρς. Όμως εδώ η μουσική είναι τόσο έντονη, όσο ακριβώς είναι και χαλαρωτική, καλύτερη από οτιδήποτε έκαναν ποτέ οι μουσικοί αυτοί με τα γκρουπ τους. Δεν είναι μία εύκολη μουσική, ώστε να μισο-ακούς σποραδικά. Αλλά όποτε επιθυμείς, να επιστρέφεις στο μέλλον για να ακούσεις το δίσκο ξανά και να τον ''λιώσεις''. Κάνε όλες τις υπέροχες ανακαλύψεις που βρίσκονται μέσα μόνος σου. Φαντάσου μετά τις ανακαλύψεις αυτές να γίνονται κατευθύνσεις. Όποια κατεύθυνση (Every Which Way) και να διαλέξεις, είναι ένας εξαιρετικός δρόμος για να ακολουθήσεις. 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ