THE SONS OF CHAMPLIN

Loosen Up Naturally

Πολύς κόσμος δεν έχει συναντήσει αυτό το γκρουπ, ένα από τα πιο δυσδιάκριτα γκρουπ του San Francisco, που αν και βάδισε σε διαφορετικό μονοπάτι, κινήθηκε μαζί με τους γίγαντες της σκηνής του San Francisco, Jefferson Airplane, Grateful Dead, Quicksilver Messenger Service, Moby Grape, κ.λ.π. 

The Thing to Do

Οι Sons ήταν πάρα πολύ δεμένοι μουσικά, όπως φαίνεται σε αυτό το χορταστικό διπλό σετ δίσκων με το οποίο συστήθηκαν (και ομολογουμένως μπορείς να περάσεις αρκετή ώρα, απλά τσεκάροντας τι γράφει πάνω στο εξώφυλλο του άλμπουμ). 

The Sons Of Champlin – Loosen Up Naturally (Capitol Records ‎– SWBB-200) 1969

Ο ρυθμός είναι γενικά χαλαρός και ακόμα κι όταν είναι ψηλά το τέμπο η μπάντα είναι πολύ-πολύ εναρμονισμένη. Ο Bill Champlin που τραγουδάει, έχει μία πολύ ευχάριστη και funky φωνή, αλλά το μαγικό συστατικό παραμένει το δέσιμο της μπάντας. 

Αυτό που έχουν οι Sons of Champlin είναι ένα είδος αισιοδοξίας που ποτέ δεν εγκαταλείπουν και που αντανακλάται τόσο στον ανεπιτήδευτο στίχο τους όσο και στο δυναμικό τους παίξιμο. Το άλμπουμ τους είναι αξιολογότατο από διάφορες απόψεις, κυρίως όμως λόγω του γεγονότος ότι και οι 11 συνθέσεις τους είναι υψηλού τέμπο τραγούδια, των οποίων η ορμή και η ηρεμία εναλάσσονται ανάλογα με το mood που το γκρουπ θέλει να περάσει. 

Το γκρουπ έχει τόσο δεμένο το τμήμα των πνευστών, τα οποία σε συνδυασμό με το όργανο, το μπάσο και την κιθάρα, παράγουν μία αίσθηση καθαρής R&B.

Everywhere 

Οι Sons έκαναν το καταιγιστικό R&B σινγκλ "Sing Me A Rainbow"/"Fat City" στην Verve το Μάρτιο του 1967 και ύστερα έμειναν σιωπηλοί μέχρι αυτό το διπλό άλμπουμ, που εμφανίστηκε δύο χρόνια αργότερα (αν και προηγήθηκε ακόμα ένα 45άρι με τίτλο "Jesus Is Coming" στην Capitol). Οι ρίζες του συγκροτήματος βρίσκονται στους The Opposite Six, που δημιούργησε ο τραγουδιστής/κιμπορντίστας Bill Champlin ενώ ήταν στο γυμνάσιο. Γοητευμένος από την μουσική, ο Champlin παράτησε το σχολείο για να ακολουθήσει τη μουσική σε επαγγελματική βάση. Το συγκρότημα (στο σαξόφωνo οι Ron Arnsmeyer και Tim Cain, στην κιθάρα ο Don Irving, στο μπάσο ο Rob Moitoza και στα ντραμς ο Dick Rogers) έκλεισε στην πραγματικότητα συμβόλαιο με την Dot κυκλοφορώντας ένα σινγκλ το 1965 ("All Night Long" / "Come Straight Home"). Μετά την αποχώρηση των Moitoza και Rogers το γκρουπ διαλύθηκε, αλλά ο Champlin και ο Cain συνέχισαν τη συνεργασία τους εντάσσοντας τον κιθαρίστα Terry Haggerty, τον ντράμερ Jim Meyers και τον πρώην μπασίστα των Warlocks/Grateful Dead, John Prosser. Αρχικά γνωστοί ως The Masterbeats, άλλαξαν το όνομα σε The Sons of Champlin. Τα επόμενα δύο χρόνια το συγκρότημα επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει τον Jim Beem στην τρομπέτα και στα πλήκτρα τον Geoff Palmer. Πέρασαν επίσης από μια σειρά από αλλαγές προσωπικού. Ο αρχικός ντράμερ Meyers εντάχθηκε στον στρατό ως γιατρός (και αργότερα έγινε γιατρός) και αντικαταστάθηκε από τον Bill Bowen, πρώην μέλος των Electric Train. Ο μπασίστας Prosser αντικαταστάθηκε από τον Al Strong. Παρά τις εναλλαγές προσωπικού, μέχρι το 1967 o μοναδικός τους συνδυασμός από ψυχεδέλεια και πνευστά, με τζαζ πινελιές τους είχε κάνει ένα δημοφιλές συγκρότημα στις τοπικές σκηνές, στα κλαμπ και στα κολέγια. 

Get High

Για ένα συγκρότημα χωρίς ρεκόρ πωλήσεων, η συμφωνία για τη χρηματοδότηση ενός διπλού σετ άλμπουμ ήταν μια εκπληκτικά γενναία ή ίσως ανόητη απόφαση των στελεχών της Capitol. Φυσικά τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ήταν μια εποχή που όλα ήταν δυνατά. Όπως ήταν τότε η τυπική διαδικασία για τα γκρουπ του Σαν Φρανσίσκο, προφανώς πήγαν στα Gold Star Studios για να παρουσιάσουν το ρεπερτόριο, το οποίο  έπαιζαν live τα τελευταία δύο χρόνια. Δυστυχώς, έχοντας υποστεί μία ψυχική κατάρρευση πιθανώς από τη χρήση ναρκωτικών, ο τρομπετίστας Jim Beem δεν μετείχε στην ηχογράφηση. Με το ψευδώνυμο B.B Heavy, τα εννέα από τα έντεκα κομμάτια ήταν στην πραγματικότητα συνθέσεις του Champlin. Τα πρώτα κομμάτια των τεσσάρων πλευρών των δίσκων, ήταν ίσως οι πιο εστιασμένες επιλογές. Το '1982-A' (που πήρε το όνομά του από τον αριθμό που είχε η μπομπίνα) ανοίγει το άλμπουμ με έναν πολύ ωραίο τρόπο. Τα «The Thing To Do» και «Misery Isn't Free» ήταν επίσης δύο εντυπωσιακά κομμάτια που παρουσίαζαν τις blues/soul επιρροές του συγκροτήματος. Το "Things Are Gettin' Better" ήταν μια άλλη ωραία προσπάθεια επηρεασμένη από την soul και την jazz και έφερνε στο μυαλό τις δουλειές που έκαναν οι Barry Goldberg, Buddy Miles, Mike Bloomfield και Nick Gravenites με τους Electric Flag. Το "Black and Blue Rainbow" της Γ'πλευράς βρήκε το γκρουπ να επιδεικνύει τις τζαζ επιρροές του, ενώ το "Hello Sunshine" ήταν μάλλον εμπορικό κομμάτι με ωραία φωνητικά σε στυλ Association και τρομερό παίξιμο από τον κιθαρίστα Haggerty και τον μπασίστα Strong.  Η τέταρτη πλευρά καταλήφθηκε ολοσχερώς από ένα τζαμ διάρκειας 14 λεπτών με τίτλο «Freedom».

Things Are Gettin' Better

Το διπλό άλμπουμ πούλησε καλά και έφτασε στο 137 νούμερο! Αυτή η απόδοση πωλήσεων ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή δεδομένων κάποιων προβλημάτων που υπήρξαν με το εξώφυλλο. 

Προς μεγάλη απογοήτευση της Capitol, το συγκρότημα επέμενε να σχεδιάσει το δικό του εξώφυλλο, το οποίο ήταν ένα κολάζ που είχαν φτιάξει διάφοροι φίλοι. 

Κάποια πρώην φιλενάδα, που διψούσε για εκδίκηση όπως λέγεται, έγραψε μία αισχρότητα στο εξώφυλλο (BIG FUCKING DEAL), που με κάποιο τρόπο διέφυγε της προσοχής μέχρι την κυκλοφορία του άλμπουμ. 

Με το που έγινε αντιληπτό η Capitol ανακάλεσε τις κόπιες και υποτίθεται ότι έβαλε προσωπικό να "ξύσουν" την απαγορευμένη λέξη. 

Έτσι οι ορίτζιναλ κόπιες σχεδόν όλες σε εκείνο το σημείο είναι γδαρμένες στην επίμαχη λέξη, όπως μπορείτε να δείτε στην φωτογραφία σε μεγέθυνση. 

Περιττό να πούμε ότι οι Sons είδαν ένα σημαντικό μερίδιο των αναμενόμενων κερδών να εξαφανίζεται καθώς η Capitol τους χρέωνε για όλα τα σχετικά κόστη αποκατάστασης.

1982-A

Οι Sons Of Champlin στην διάρκεια του χρόνου από τότε, πρόσφεραν μία πλούσια δισκογραφία, που εκτείνεται περίπου ως τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Όμως για όσους γνωρίζουν το γκρουπ, το ντεμπούτο διπλό άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά που έκανε την εμφάνιση του το Chicago Transit Authority (κι ας μην ξεχνάμε ότι ο Bill Champlin αργότερα, θήτευσε για πολλά χρόνια στους Chicago στις αρχές της δεκαετίας του '80) είναι ό,τι καλύτερο...για να χαλαρώσεις φυσικά (Loosen Up Naturally).

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

DOUGLAS FIR

Blues-Rock Psychedelic Gem

Η ιστορία μέλλει να επαναλαμβάνεται αέναα σε αυτό το blog, με άλλα λόγια ένα συγκρότημα που βρέθηκε στον σωστό τόπο και χρόνο, αλλά εξαιτίας κάποιου παραλόγου παιχνιδιού της μοίρας που κάνει κάποιους να ξεχωρίζουν και άλλους όχι, τελικά δεν τα κατάφεραν. 

Hard Heartsingin'

Douglas Fir - Hard Heartsingin' (Quad Records – QUS 5002) 1970

Στην πραγματικότητα οι Douglas Fir ξεκίνησαν ως τρίο, με το όνομα Sun Trio. 

Το όνομα με το οποίο είναι πλέον γνωστοί δόθηκε ενώ τα περισσότερα τραγούδια είχαν ήδη δημιουργηθεί και ένα επιπλέον μέλος είχε προστεθεί στο line-up (ο Bruce Bye, είχε πάρει τη θέση του μπασίστα στο γκρουπ).

 Το αρχικό σχήμα ήταν: ο Douglas A. Snider στα ντραμς και τα βασικά φωνητικά, ο Tim Doyle στο Hammond B3 και ο Richie Moore στην ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα. 

Όλοι τους δούλευαν σε άλλες εργασίες για να μπορούν να πληρώνουν το χρόνο στο στούντιο, αλλά και για να ζουν.

Το όνειρό τους ήταν να κάνουν ένα άλμπουμ και να εδραιωθούν και πράγματι βρέθηκαν τόσο κοντά στο όνειρο τους...

Ήταν αρκετά τυχεροί στο ότι δυο πολύ καλοί μηχανικοί βρέθηκαν στο δρόμο τους για να τους υποστηρίξουν αλλά και να τους ξελασπώσουν, όταν δεν είχαν τα χρήματα για να ξοφλήσουν τον χρόνο που έπαιζαν στο στούντιο. Έγραψαν και ηχογράφησαν κάποια τραγούδια, ενώ κάποια άλλα χρειάστηκαν περισσότερο σχεδιασμό και χρόνο (εκείνα με τα πνευστά, τα έγχορδα κλπ). 

I Didn't Try

Μετά από σκληρή δουλειά που πήρε γύρω στα δύο χρόνια, τελικά αποφάσισαν ότι είχαν μαζέψει αρκετό υλικό για να επιδείξουν σε εταιρείες. Έτσι, μετά από θυσίες για να βρεθούν τα χρήματα, πάλεψαν για αρκετό καιρό με την απόρριψη. Η υπογραφή στην θυγατρική της MGM με το όνομα QUAD, ήταν εντελώς τυχαία, σε μια περιστασιακή συνομιλία σε ένα ασανσέρ στο Sunset Vine Towers, με έναν από τους πιο σημαντικούς μάνατζερ της εποχής. Μετά από μερικές μπύρες για να γνωριστούν καλύτερα, αυτός ήταν που σύστησε στα στελέχη της εταιρείας να ακούσουν εκείνη την κασέτα που είχε κυκλοφορήσει ανεπιτυχώς σε όλο το Χόλιγουντ. Και το πολυπόθητο συμβόλαιο ήταν δικό τους. Τότε προστέθηκε το τέταρτο μέλος τους, εξοφλήθηκαν όλα τα χρέη που υπήρχαν για το χρόνο των στούντιο και κυκλοφόρησαν ένα σινγκλ το "Smokey Joe's", το οποίο κέρδισε αρκετό ραδιοφωνικό αέρα.  

Smokey Joe's

Το μοναδικό τους άλμπουμ ήταν το "Hard Heartsingin'", που ήταν και το όνομα του πρώτου κομματιού. Το γκρουπ πρόλαβε και έκανε μία μικρή περιοδεία, πριν να κλείσει το παρακλάδι της εταιρείας που τους είχε αναλάβει και να τελειώσει το όνειρό τους πριν καλά-καλά αρχίσει. Η γεμάτη συναίσθημα φωνή του ντράμερ Douglas Snider, η τρομερή κιθάρα από τον Richie Moore και το μπαρόκ όργανο από τον Tim Doyle, δείχνουν την μουσικότητα και την ποιότητα του επίδοξου γκρουπ.

Η μοναδική τους διασκευή στο άλμπουμ είναι το "Jersey Thursday" του Donovan, το οποίο και έχουν αναβαθμίσει με την υπέροχη κιθάρα, το μπάσο και τα πνευστά. Ωραιότατη σύνθεση, μελωδικά φωνητικά, καθαρή μπαρόκ ψυχεδέλεια.

Jersey Thursday

Τραγούδια όπως το "I Didn't Try", το "Early In The Morning Rain" και το ομώνυμο, αποτελούν διαμάντια της blues-rock με soul πινελιές.

Early In The Morning Rain

Διαφορετική είναι η Β'πλευρά του άλμπουμ, με τα πνευστά να δίνουν στο άλμπουμ μια χροιά ανάμεσα σε lounge και crooner στυλ, παρόμοια με αυτό του Tom Jones ή του Scott Walker. Ο τρόπος που αναβίωσαν οι Douglas Fir ήταν μέσα από τον ψηφιακό κόσμο κάπου πριν το 2000. Την ίδια ακριβώς περίοδο το Hard Heartsingin' επανεκδόθηκε και σε βινύλιο από την Gear Fab / Comet, ενώ επανεκδόσεις σε CD εξακολουθούν να βγαίνουν μέχρι τις μέρες μας. 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

THE AGGREGATION

MIND ODYSSEY

Στην νουβέλα του 1927 "Steppenwolf" (από την οποία και εμπνεύστηκε το όνομα του το θρυλικό συγκρότημα της rock), ο συγγραφέας Hermann Hesse επινοεί ένα "μαγικό θέατρο" όπου οι ανησυχίες και έννοιες που μάστιζαν την ψυχή του ήρωα της νουβέλας διαλύονται καθώς αυτός αλληλεπιδρά με το αιθέριο και το φανταστικό. Το "Μαγικό Θέατρο" είναι ένα μέρος όπου βιώνει τις φαντασιώσεις που ζουν στο μυαλό του. Το Θέατρο περιγράφεται ως ένας μακρύς διάδρομος σε σχήμα πετάλου με έναν καθρέφτη στη μια πλευρά και έναν μεγάλο αριθμό από πόρτες στην άλλη. Ο ήρωας Χάρι μπαίνει σε πέντε από αυτές τις πόρτες με ταμπέλες, εκ των οποίων έκαστη συμβολίζει ένα κλάσμα της ζωής του. Από την εποχή εκείνη, μαγικά θέατρα, πάρκα ψυχαγωγίας και λούνα παρκ έχουν γίνει δημοφιλή σε αυτούς που θέλουν να απεικονίσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις του μυαλού. Το κόστος για την είσοδο στο φανταστικό αυτό θέατρο είναι μόνο το μυαλό όποιου εισέρχεται.

The Lady at the Gate

Κατά την ψυχεδελική περίοδο των 60'ς, η χρήση τέτοιων συμβολισμών ήταν τόσο συχνή και αδαής, που το σοβαρό κόνσεπτ υποβιβάστηκε σε ένα χωρίς νόημα σκηνικό. Αλλά όπως ο Hermann Hesse έδειξε στο "Steppenwolf", δεν παύει να είναι μία δυναμική απεικόνιση με πληθώρα αρτιστικών πιθανοτήτων. Μία από τις πιο αξιόλογες χρήσεις αυτού του κόνσεπτ, ως μεταφορά για την εξερεύνηση των πνευματικών ορίων μπορεί να βρεθεί στο LP Mind Odyssey του 1969, από την μπάντα The Aggregation με έδρα το Λος Άντζελες.

Mind Odyssey (LHI Records - S - 12008) 1969

Αυτό το άλμπουμ σήμερα μπορεί να αποτελεί ένα αντικείμενο πόθου για κάποιους λίγους που θα επιθυμούσαν να αποκτήσουν μία απίθανη ορίτζιναλ κόπια, αν και πιθανώς ελάχιστοι ακροατές θα συνειδητοποιούσαν πόσο άμεση και καθοριστική είναι η χρήση του κόνσεπτ από την μπάντα. Οι Aggregation ήταν μία πενταμελής μπάντα αποφοίτων του κολλεγίου, αρκετοί από τους οποίους κατείχαν πτυχία στην μουσική και αποτελούσαν μία από τις λίγες μπάντες που έπαιζαν συχνά στην Disneyland. Οι διασκευές των χιτ μεταφέρονταν με πιστότητα στους εφήβους που επισκέπτονταν τον χώρο, δοκιμάζοντας να τους εκτρέψουν από την καθημερινότητα τους, αλλά συνάμα η μπάντα συνέθετε και ορίτζιναλ μουσική για να συνδυαστεί με τις κύριες δραστηριότητες. Αυτήν παρουσίαζε στην Tomorrowland, εντός της Disneyland. Η κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ ήταν η πιο ασήμαντη ίσως κυκλοφορία που έγινε στην δισκογραφική LHI του Lee Hazlewood. Όμως σύμφωνα με όσα γράφονται παραπάνω ήταν ικανή για να "κάψει" τους εγκέφαλους όσων εμφανίζονταν για να διασκεδάσουν σε εκείνο τον χώρο με τα παιχνίδια και τα χιτάκια της εποχής. Αποκρυφιστικά spoken (ομιλούμενα) μέρη, απόκοσμο φλάουτο και πιάνο και lounge ερμηνεία, το κάνουν άμεσα κάτι που δεν ακούσατε ξανά. Η πολύπλοκη γραφή είναι εξαιρετική και η ενορχήστρωση που παρουσιάζει τόσο σαξόφωνο και φλάουτο όσο και fuzz κιθάρα είναι ιδιόμορφη και απρόβλεπτη. Ενώ άλλες καινοτόμες μπάντες της εποχής χρησιμοποιούν στοιχεία free jazz, για να κάνουν τα ήδη περίεργα τραγούδια τους να ακούγονται ακόμα πιο άγρια, οι Aggregation γράφουν περιεκτική, εκλεπτυσμένη μουσική και την εμφανίζουν σε σημεία που κανείς δεν περιμένει. Κάπου κάπου, όπως στο ορχηστρικό μέρος του "Looking for the Tour Guide", βρίσκεται στον σωστό προορισμό και αυτό είναι κάτι απολύτως θαυμάσιο.

Looking for the Tour Guide

Το Mind Odyssey θεωρείται εξ'ολοκλήρου concept άλμπουμ που χρησιμοποιεί μία επίσκεψη σε ένα πάρκο ψυχαγωγίας σαν μεταφορά για ένα εσωτερικό, φαινομενικά ψυχεδελικό ταξίδι. Με ενδιαφέρον διαβάζουμε στον δίσκο ότι οι στίχοι των περισσοτέρων τραγουδιών γράφτηκαν όχι από την μπάντα, αλλά από μία φίλη, την Linda O'Hara, της οποίας οι στίχοι βαδίζουν ισορροπημένα ανάμεσα στον συμβολισμό και στην περιγραφή, χωρίς να γίνονται δήθεν:

"All's quiet in the make-believe of business and success

And you've decided you've got time to take a ride

But exactly where you're going can be anybody's guess

Because the only place you're going is your mind"

Έτσι λοιπόν ξεκινάει το ταξίδι στο κομμάτι που ανοίγει την Α'πλευρά "Lady at the Gate", θυμίζοντας μας αντίστοιχα σημεία στο Days of Future Passed των Moody Blues, ένα άλμπουμ που αναμφίβολα επηρέασε τους Aggregation. Η μουσική όπως και στους Moody Blues είναι εκλεπτυσμένη και κοντρολαρισμένη, αντικαθιστώντας το κλασικό rock 'n' roll με μία ευρύτερη παλέτα στην οποία σχεδιάζουν με jazz, soundtracks, ελαφριά κλασική και το πιο σημαντικό είναι ευκολοάκουστη. Το στοιχείο της lounge σέρνεται σε διάφορες γωνίες, κάποια σημεία του οποίου φαίνεται να είναι επιρροή από τους Doors, οι οποίοι έχουν αυτό το ευκολοάκουστο και σαφώς θα  πρέπει να αποτελούσαν μία ακόμη επιρροή. Μέχρι τώρα ίσως φαίνεται ότι το Mind Odyssey είναι ένα ακόμα art-rock άλμπουμ των τελών της δεκαετίας του '60, που μεταφέρει ελκυστικούς ήχους με νόημα, όπως επέδειξαν εκατοντάδες μπάντες, από τους Καναδούς Collectors έως λιγότερα γνωστά γκρουπ, σαν τους Jasper Wrath ή τους Westfauster. Κάποιοι ίσως δεν ακούσουν κάτι περισσότερο στο άλμπουμ, καθώς χρειάζεται περισσότερο από μία φορά ακρόασης για να ωριμάσει μέσα σου. Δεν υπάρχει κάτι απίστευτα σπάνιο γύρω από τα στοιχεία που ανάφερα, όμως λόγω της ασυνήθιστης αλλά ευτυχούς σύγκλισης του κόνσεπτ, των στίχων, των μουσικών στυλ, των φωνητικών και της όλης ατμόσφαιρας, το Mind Odyssey γίνεται ένας τόσο αξιοσημείωτος συμβολισμός ενός ψυχεδελικού ταξιδιού, όσο θα επιθυμούσε κάποιος να βρει. 

Η μπάντα γνώριζε με ακρίβεια το πώς να δομήσει μουσική για να απεικονίσει ένα τέτοιο ταξίδι, καθώς ήδη έπαιζε στο πιο φημισμένο πάρκο ψυχαγωγίας του κόσμου και είχαν την μουσική καταγωγή για να το κάνουν αυθεντικό και ενδιαφέρον, αλλά και επειδή η στιχουργός που βρήκαν γνώριζε πώς να περπατήσει ανάμεσα στην Disneyland και σε ένα ταξίδι με LSD. Έτσι αντί να προκύψει ένα ενορχηστρωμένο pop-rock πρότζεκτ, προκύπτει κάτι εντελώς ψυχεδελικό, στο στυλ των underground κλασικών Damon ή DR Hooker. Απόκοσμοι ήχοι στα keyboard και εφέ επαναλαμβάνονται καθ'όλη την διάρκεια του άλμπουμ, θυμίζοντας το κλασικό soundtrack της ταινίας Forbidden Planet της δεκαετίας του '50.  Η ατμόσφαιρα είναι πνευματιστική, μυστικιστική, δηλαδή όπως φάνταζε το μέλλον στα μέσα του 20ου αιώνα, αλλά μία απόκοσμη θλίψη σκεπάζει τα πάντα, όπως χαρακτηριστικά ακούμε στο "The Long Windy Tunnel", με τον ήχο από τους παλμούς της καρδιάς να ανοίγει τον δρόμο για την ελευθερία μέσα από ένα δαιδαλώδες πέρασμα, στο οποίο μαζί με τον άνεμο συνυπάρχουν αντικρουόμενα συναισθήματα και μία μουσικά εντελώς ελεύθερη έκφραση. 

The Long Windy Tunnel

Το πιο συμβατικό "Flying Free" που ακολουθεί δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την ψυχεδελική φύση του ταξιδιού:

Flowing and feeling, incredibly free / One knowing, one being / The whole world was me

And when I looked around my body was gone my mind had flown and I was alone 

With myself and with God who was me all along and the voiceless song of the universe filled my ears...

And as I stood in the sun I was life and life was one

The endless sky, the open sea, each was some distant part of me

Φλάουτα εισέρχονται πολύ παρόμοια με ότι θα έκαναν οι Moody Blues, αλλά υπάρχει επίσης ένα τμήμα που παίζει το σαξόφωνο. 

Flying Free

Και με αυτό τον τρόπο το ταξίδι συνεχίζεται με την ανάβαση στην κορυφή της ψυχεδελικής εμπειρίας με λειτουργικούς ήχους, καθώς οι λέξεις μοιάζει να αποδομούνται στην παρουσία του λευκού φωτός:

white light/universe/cradle/my mind/center/energy/white light/in me/white light/life light/in everything

White Light

Το κομμάτι με τίτλο "In the Garden", είναι ένα χαλαρωτικό folk-rock θέμα με υπέροχα αναγεννησιακά πνευστά, που ταιριάζουν στο παραδεισένιο, ειρηνικό και ειδυλιακό τοπίο που δημιουργείται. 

In the Garden

Όμως τίποτα ουσιαστικά δεν κρατάει για πάντα, είτε πρόκειται για μία δραστηριότητα στο πάρκο είτε για ένα ψυχεδελικό ταξίδι. Το ταξίδι της επιστροφής ξεκινάει με το "Reflections", ένα κάπως μελαγχολικό pop κομμάτι, που ίσως είναι το πιο mainstream σε όλο το άλμπουμ και αυτός είναι κι ο λόγος που έγινε σινγκλ. Αναγνωρίζοντας την δυναμική φύση του ταξιδιού, ο πρωταγωνιστής προετοιμάζεται για την επιστροφή του στον μη φανταστικό κόσμο, πιέζοντας την σύντροφο του να τον ακολουθήσει. Επίσης υπάρχει η αναγνώριση ότι ο κόσμος μέσα από την ψυχεδελική εμπειρία είναι απλά πολύ επικίνδυνος για να παραμείνει κανείς επ'αόριστον.

Reflections

Αλλά η συνάντηση με τον μη φανταστικό κόσμο δεν είναι μία χαρούμενη εμπειρία. Ντυμένο με ένα τσάρλεστον ήχο του 1920, το "The City Of Toys And Games" εκφράζει την ίδια απέχθεια που θα αισθανόταν κάθε άνθρωπος για την πεζή πραγματικότητα μετά από ένα εκπληκτικό ταξίδι:

Stop and sit outside your window / Tell me what you breathe

Do you share a scented perfume garden with the trees?

If instead it's oils and gasses, dust and ashes...

Then you know that you're just living in The city of toys and games

Με πλεόνασμα κυνισμού και ειρωνίας οδηγούμαστε στο τέλος του κομματιού και στο σπίτι του πρωταγωνιστή και συγκεκριμένα σε χώρο που εύκολα καταλαβαίνουμε από τον ήχο από το καζανάκι της τουαλέτας.

The City of Toys and Games

Το "Change", είναι ένα υπέροχο ορχηστρικό θέμα ξεκάθαρα επηρεασμένο από Doors, που μέσα του περιλαμβάνει κάποιες από τις καλύτερες κιθαριστικές στιγμές του άλμπουμ, πάνω από ένα φοβερό groove στα keyboard αλά Manzarek.

Change

Βρίσκοντας τον εαυτό του στο σημείο που κάθε άνθρωπος που έχει μαστουρώσει θα καταλάβαινε, πίσω στην πραγματικότητα μετά από μία συντριπτική εμπειρία σε ένα άλλο κόσμο, ο πρωταγωνιστής στο "Life's Light" είναι αποφασισμένος να κάνει χρήση της νεοαποκτηθείσης γνώσης, αν και είναι εγκλωβισμένος σε ένα κόσμο με καυσαέριο και φασαρία:

Let my mind be as a gentle sea / In the perfect state of tranquility

Not a closed door, may it open wide 

A flash of crimson hue I see / The light of light breaks through to me

My mind at peace and I walk free

Όπως ακριβώς θα ταίριαζε σε ένα άλμπουμ που σέβεται τον εαυτό του, η μουσική είναι τώρα πιο heavy και πιο σύγχρονη από οπουδήποτε αλλού μέσα στο άλμπουμ, θυμίζοντας ήχους από Iron Butterfly. Μουσικές από όλο το ταξίδι επαναλαμβάνονται, όπως επαναλαμβάνεται και το σαξόφωνο, πριν το "Life's Light" σβήσει σιγά-σιγά και το άλμπουμ τελειώσει.

ΠΗΓΗ: Εσωτερικές Σημειώσεις CD

Life's Light

Η πιο αξιοσημείωτη διάσταση του Mind Odyssey είναι ότι παραπλανητικά μοιάζει με κάθε concept LP που εμφανίστηκε χάριν του Sgt Pepper, κι όμως, αν κολλήσεις στο άκουσμα του θα σου ανοιχτούν άλλα επίπεδα περίτεχνης σύνθεσης, εσωτερικών νοημάτων και έντονης πνευματικότητας, κάπως παρόμοια με το τρίτο άλμπουμ των Mandrake Memorial και οι ποιητικοί στίχοι θα σου δημιουργήσουν ένα διακριτό άβολο συναίσθημα. Όλα αυτά το κάνουν να ξεπερνά όλες τις απομιμήσεις των Beatles, καθώς πιθανότατα και το ίδιο το Sgt Pepper. 

Herman Hesse

Όντες άρτια εκπαιδευμένοι μουσικά και αρκετά ώριμοι για να καταλάβουν την χρήση της ειρωνίας, του κυνισμού και της μουσικής διάδρασης οι Aggregation ξετυλίγουν την εκπληκτική μεταφορά μίας ψυχεδελικής εμπειρίας στην Tomorrowland και ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η προσέγγιση κάνει το Mind Odyssey ένα από τα αγαπημένα μου ψυχεδελικά άλμπουμ. Θα ήταν ενδιαφέρον να γνώριζα αν θα κατάφερνε να εντυπωσιάσει και τον δημιουργό του κόνσεπτ Herman Hesse.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

                 

               

KHAN
Space Shanty

 A Story Related to Canterbury Scene

Από τα πολυάριθμα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν κάτω από την ταμπέλα "progressive", όταν η ψυχεδέλεια ήταν παρελθόν, πίσω στις αρχές της δεκαετίας του '70,  και ίσως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ανθεκτικά στο χρόνο είναι το Space Shanty από τους Khan. Η σπουδαιότητα του στην ιστορία της Αγγλικής ροκ έγκειται στο γεγονός ότι υπήρξε η πρώτη "χορταστική" παρουσίαση ενός από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες της Αγγλικής ροκ, του Steve Hillage. Ενός μουσικού, του οποίου το στυλ επηρέασε μία ολόκληρη γενιά μουσικών και παραγωγών στα τέλη των 60's-αρχές των 70's και ακόμα συνεχίζει να βρίσκεται σε ανώτατη θέση στην εκτίμηση κάθε επιτυχημένης γενιάς μουσικών. O Hillage ακολούθως βρέθηκε να παίζει με τα αερικά που άκουγαν στο όνομα Gong και τα σόλο άλμπουμ του που ηχογράφησε στην Virgin το δεύτερο μισό των 70's διατηρούνται σε περίοπτη θέση στην καρδιά πολλών ακροατών του είδους.

Driving to Amsterdam

Γεννημένος στο Λονδίνο τον Αύγουστο του 1951, ο Steve απέκτησε την πρώτη κιθάρα του στην ηλικία των 9 χρόνων. Οι πιο πρώιμες επιρροές του ήταν ο John Coltrane και ο Jimi Hendrix (έχοντας ιδίοις όμασσι παρακολουθήσει μία από τις πρώτες συναυλίες του θρύλου του Σιάτλ στο Λονδίνο).

Khan – Space Shanty (Deram-SDL-R 11) 1972

Οι ρίζες των Khan βρίσκονται σε μία μπάντα που πήρε σχήμα κατά την διάρκεια της τελευταίας χρονιάς του Hillage στο σχολείο, τους Uriel, οι οποίοι αποτελούνταν από τους συμμαθητές του, Dave Stewart (ένα κιθαρίστα που το γύρισε στα keyboard) και έναν μπασίστα τον Hugo "Mont" Campell. Ο ντράμερ Clive Brooks στρατολογήθηκε μέσω μίας αγγελίας στο περιοδικό Melody Maker. Παίζοντας λίγες φορές τοπικά, με ένα ρεπερτόριο αποτελούμενο ολοκληρωτικά από διασκευές από μπάντες όπως οι Cream, Nice και σίγουρα Jimi Hendrix, οι Uriel εξασφάλισαν τις εμφανίσεις τους στο ξενοδοχείο Ryde Castle στο Isle of Wight το καλοκαίρι του 1968. Τον Σεπτέμβριο εκείνου του χρόνου ο Steve Hillage αναχώρησε για να παρακολουθήσει Ιστορία και Φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο του Canterbury. O Stewart, o Campell και ο Brooks υιοθέτησαν το νέο όνομα Egg και υπέγραψαν ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με το progressive τμήμα της Decca, που λεγόταν Nova στα μέσα του 1969. Παράλληλα στο Canterbury ο Steve γνωριζόταν με μουσικούς που έπαιζαν σε τοπικά γκρουπ, όπως οι Spirogyra με τραγουδίστρια την Barbara Gaskin και οι Caravan. Οι σπουδές του διακόπηκαν το καλοκαίρι του 1969, όταν οι πρώην συμπαίκτες του στους Uriel πλησίασαν τον Hillage, για να λάβει μέρος στα session για ένα χαμηλού μπάτζετ άλμπουμ (το οποίο όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, έμελλε να γίνει το άγιο δισκοπότηρο της ψυχεδέλειας περνώντας κάτω από το ραντάρ των μουσικών παραγωγών και ακροατών της εποχής) υπό το όνομα Arzachel. 

Stranded (Inc. Effervescent Psycho Novelty No. 5)

Υποκύπτοντας στον πειρασμό ο Hillage επέστρεψε στα στούντιο και ο Stewart, o Campell και ο Brooks ηχογράφησαν δύο άλμπουμ για την Decca, πριν διαλυθούν τον Ιούλιο του 1972. Τον Απρίλιο του 1971 ο Steve Hillage άφησε το πανεπιστήμιο και επέστρεψε στο Λονδίνο για να φτιάξει την πρώτη ενσάρκωση των Khan με τον Nick Greenwood στο μπάσο, τον Dick Henningham στα keyboards (και οι δύο στην τελική ενσάρκωση των The Crazy World of Arthur Brown) και τον Pip Pyle στα ντραμς. Μέσω των δεσμών που είχε με τις μπάντες από το Canterbury, ο Steve Hillage και οι Khan υπέγραψαν ένα συμβόλαιο με τον μάνατζερ των Caravan, Terry King. Συναυλίες τον Ιούλιο και τον Αύγουστο εκείνου του έτους, υποστηρίζοντας μπάντες όπως οι Caravan, Steamhammer και Gnidrolog, οδήγησαν σε μία συμφωνία με την Deram, θυγατρική της Decca. Πριν την ηχογράφηση ο Pip Pyle άφησε την μπάντα για να αντικατασταθεί από τον Eric Peachey, και σύντομα τον ακολούθησε ο Dick Henningham. Τα session για το Space Shanty ξεκίνησαν στα Command Studios τον Δεκέμβριο του 1971 με παραγωγό το ίδιο πρόσωπο που ανέλαβε και το The Polite Force, τον πρώτο δίσκο των Egg. Το κενό που άφησε ο Dick Henningham στα keyboards κάλυψε ο παλιός συμπαίκτης του Steve από την εποχή των Uriel, Dave Stewart, ενώ ήταν παράλληλα μέλος των Egg. Aνάμεσα στις πρώτες ηχογραφήσεις που έλαβαν χώρα, υπήρξαν αρχικές προσπάθειες στις συνθέσεις Hillage/Greenwood "Mixed Up Man of the Mountains" και "Break the Chains". Και οι δύο ηχογραφήσεις αποτυπώθηκαν ως acetates δίσκοι (όχι σε βινύλιο, συνήθως σε αλουμίνιο, αλλά παλαιότερα ακόμα και σε γυαλί) και απορρίφθηκαν χάρη των μετέπειτα προσπαθειών. Το "Break the Chains" δεν κατάφερε να μπει στο άλμπουμ τελικά και ξεχάστηκε, ενώ το "Mixed Up Man of the Mountains" πήρε την θέση του μέσα στο άλμπουμ. Οι αυθεντικές master tapes αυτών των ηχογραφήσεων χάθηκαν, όμως στην πάροδο των χρόνων ανακαλύφθηκε ένα acetate, το οποίο με την κατάλληλη ειδική επεξεργασία επέτρεψε σε αυτές τις σπάνιες ηχογραφήσεις να παρουσιαστούν σαν μπόνους τρακς σε CD που ακολούθησαν πολύ αργότερα. Τα session έγιναν για τους επόμενους τρεις μήνες στα Command Studios και ακολούθως στα Olympic Studios, εκεί που ως μηχανικός ανέλαβε ο George Chkiantz, έχοντας μόλις τελειώσει την δουλειά στο άλμπουμ Doremi Fasol Latido των Hawkwind. Overdubs και τελικό μιξάρισμα έγινε σε στούντιο της Decca. Το υλικό που ηχογραφήθηκε ήταν εντυπωσιακό. Οι ηχογραφήσεις διεκόπηκαν προσωρινά από δύο συναυλίες που έδωσε το γκρουπ τον Ιανουάριο.

Από το ηχογραφηθέν υλικό, το "Space Shanty" παρουσίασε ένα δριμύ παίξιμο κιθάρας από τον Hillage, το οποίο εκ των υστέρων μπορεί να θεωρηθεί ως ένδειξη για τον πειραματισμό που θα ακολουθούσε αργότερα στα άλμπουμ Angel's Egg και You των Gong καθώς και στα σόλο άλμπουμ του Fish Rising και L. Το εξαιρετικό και δυναμικό "Mixed Up Man of the Mountains" ξαναδουλεύτηκε και εξελίχθηκε σε ένα απαστράπτον θέμα, που αίσθηση κάνει ιδιαιτέρως κατά την εισαγωγή του στην μετάβαση από το προηγούμενο κομμάτι, που ονομάζεται "Stranded" και είναι ένα πολύ γλυκό θέμα με τρομερό keyboard από τον Dave Stewart. Μαζί με υλικό όπως το "Hollow Stone", το "Driving To Amsterdam" και το "Stargazers" είναι αδύνατον να παινέψεις κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι σε αυτό τον μοναδικό δίσκο των Khan, που καταφέρνει να έχει όλα τα τραγούδια του σε τόσο υψηλό επίπεδο, πράγμα που ελάχιστα ντεμπούτο άλμπουμ μπόρεσαν να κάνουν. Τα session τελείωσαν στις 29 Μαρτίου του 1972 στο Tollington Park. O Neil Slaven που έκανε την παραγωγή θυμάται κατά την μίξη του άλμπουμ: "Μία ανάμνηση που πάντα θα έχω από εκείνη την εποχή έλαβε χώρα όταν δουλεύαμε στο άλμπουμ Space Shanty. Στη φάση της μίξης είχαμε μία δυσκολία στο να προσθέσουμε το ψυχεδελικό phasing (εφέ) στο τελευταίο τρακ της Β' πλευράς και μας είχε πιάσει άγχος καθώς το session υπερέβαινε τον προκαθορισμένο χρόνο και ένα άλλο γκρουπ περίμενε να χρησιμοποιήσει το στούντιο. Λέγονταν The Bachelors και ήταν ένα πολύ κομψό και καθαρό Ιρλανδικό γκρουπ, το οποίο φανερά στόχευε σε ένα πολύ πιο ώριμο κοινό. Μετά από λίγο μπήκαν μέσα στο χώρο για να ακούσουν τι κάναμε με το διαστημικό ψυχεδελικό αριστούργημα του Steve Hillage. Ένας από αυτούς μου είπε με την ντελικάτη Ιρλανδική προφορά του, "Ω, αυτή είναι καταπληκτική μουσική". "Νομίζεις;" απάντησα θεωρώντας ότι απλά ήθελε να φανεί ευγενικός. "Ναι, πολύ θα θέλαμε να κάνουμε μία τέτοια δουλειά αν μπορούσαμε".

Mixed Up Man Of The Mountains

To Space Shanty κυκλοφόρησε με αριθμό καταλόγου Deram-SDL-R 11 τον Ιούνιο του 1972, ενώ εμφανίστηκε στην Ευρώπη στην progressive Brain. Οι Khan έδωσαν συναυλία δύο φορές τον Απρίλιο και Μάιο (υποστηρίζοντας στην πρώτη τους Genesis στο St. Albans City Hall, πριν αναχωρήσουν σε μία περιοδεία στην Αγγλία σαν υποστήριξη στους Caravan και σε ένα ακόμα γκρουπ, που εκείνη την εποχή κυκλοφόρησε το δυσεύρετο και πανάκριβο πια άλμπουμ τους Is a Friend? τους The Parlour Band). Λίγο αργότερα ο Nick Greenwood άφησε την μπάντα, ηχογραφώντας το κλασικό progressive άλμπουμ του Cold Cuts, ένα ακόμα άλμπουμ που στις μέρες μας κοστίζει μία περιουσία. Ο Nigel Smith τον αντικατέστησε στο μπάσο και ο Dave Stewart έγινε full-time μέλος των Khan. Ο Hillage ανακαλεί: "Μετά την κυκλοφορία του Space Shanty απογοητεύθηκα και αποφάσισα να αλλάξω τελείως το γκρουπ για να προετοιμάσουμε το επόμενο άλμπουμ. Έγραψα πολύ νέο υλικό που ήταν πολύ πιο δυναμικό, αλλά ο Terry King θεώρησε ότι η μουσική μου γινόταν πολύ αντιεμπορική  και πολύ σαν να προερχόταν από τους Soft Machine. Πολύ γρήγορα τα χρήματα τελείωσαν και αυτό ήταν το αποκορύφωμα για να τινάξω τα πάντα στον αέρα. Την επομένη μέρα από εκείνη που διέλυσα το γκρουπ ο Kevin Ayers μου ζήτησε να πάω στην μπάντα του". Ο Steve εμφανίστηκε στο άλμπουμ Bananamour του Ayers, ξεχωρίζοντας ιδιαίτερα στο κομμάτι "Decadence". Ενώ περιόδευαν στην Γαλλία με τον Ayers στα τέλη του 1972, συνάντησε τον σαξοφωνίστα Didier Malherbe, που ήταν μέλος των Gong του Daevid Allen. Μετά από ένα jam με τον Malherbe, ο Allen ζήτησε από τον Hillage να ενταχθεί στο γκρουπ. Μέσα σε λίγους μήνες το μοναδικό του παίξιμο στόλιζε το κλασικό Flying Teapot. Ο Steve συνεισέφερε σε σημαντικό βαθμό στους Gong τόσο με το παίξιμο του, όσο και με την γραφή του και γνώρισε μία συνεχώς αυξανόμενη φήμη ως βιρτουόζος της κιθάρας. Μετά την ηχογράφηση των άλμπουμ Angel's Egg και You των Gong ο Steve με μέλη των Gong και με τον Dave Stewart, τον Lindsay Cooper και την συνεργάτιδα του Miquette Giraudy ξεκίνησαν να δουλεύουν στο πρώτο του σόλο άλμπουμ Fish Rising. Αυτό ήταν η αναγγελία μίας σειράς επιτυχημένων σόλο άλμπουμ. 

Stargazers

Το 1983 κυκλοφόρησε το τελευταίο άλμπουμ του, αλλά ήταν φανερό ότι ο Steve είχε αρχίσει να χάνει το ενδιαφέρον του στο να παρουσιάζει. Μετά από καιρό, κάπου στο 1988 επισκέφθηκε ένα τοπικό ambient κλαμπ και άκουσε ένα DJ που λεγόταν Alex Paterson από τους The Orb να παίζει ένα άλμπουμ. Σύντομα άρχισε να συνεργάζεται με αυτό το σχήμα, πράγμα που οδήγησε στην δημιουργία των System 7 με την Miquette Giraudy, εξερευνώντας τους κόσμους της ambience και της techno. Σαν από ένα παιχνίδι της μοίρας ο Steve Hillage έγινε ίνδαλμα μίας νέας γενιάς μουσικών. Μέχρι τώρα οι System 7 έχουν κυκλοφορήσει πολλούς δίσκους και ο Hillage συνεχίζει να απολαμβάνει την επιτυχία σαν μουσικός και σαν παραγωγός. Ο Dave Stewart ακολούθως αντικατέστησε τον Dave Sinclair (keyboards στους Caravan) στους Hatfield and the North, συνεργαζόμενος με τον ξάδερφο του Dave, Richard Sinclair (μπάσο), τον Pip Pyle (ντραμς) και τον Phil Miller (κιθάρα), το 1973. Αν και ο χρόνος των Khan σαν μπάντα είχε σταματήσει τον Οκτώβριο του 1972, το ενδιαφέρον για το άλμπουμ είναι πάντοτε μεγάλο και πιο πολύ χάρη στην σόλο καριέρα του Steve Hillage παρέμεινε στον κατάλογο της Decca καθ'όλη την δεκαετία του 70. Δύο χρόνια πριν διαγραφεί, εξασφαλίστηκε μία Αμερικανική κυκλοφορία στην PVC. Ήταν μετά από την αύξηση του ενδιαφέροντος για τα "progressive" χρόνια της Decca και των θυγατρικών της Deram και Nova που το Space Shanty τελικά φτιάχθηκε με υψηλά στάνταρ σε μία καθοριστική επανέκδοση.

Hollow Stone (Inc. Escape Of The Space Pilots)

Έχοντας εξαντλητικά εξερευνήσει την μουσική σκηνή του μυστικιστικού Canterbury και έχοντας παρακολουθήσει ζωντανά γκρουπ αυτής, είμαι σε θέση να πω ότι η επιρροή που είχαν οι μουσικοί αυτής της σκηνής στον Steve Hillage είναι έκδηλη και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ τι θα είχαν πετύχει οι Khan αν τους δινόταν η ευκαιρία να κάνουν πιο πολλά από ένα άλμπουμ. Επίσης μπορώ να πω ότι η αψεγάδιαστη αυτή παραγωγή είναι γενικά ότι καλύτερο θα μπορούσε να ακούσει ένας νέος ακροατής της progressive rock. 

Πιθανόν το διάστημα να είναι ο χώρος που μπορεί να γίνει ζεύξη συμφωνικής progressive με hard rock και jazz fusion. Πιθανώς εκεί που ο χρόνος δεν έχει σημασία, ο αυτοσχεδιασμός να μπορεί να διασταυρωθεί με την space rock. Ίσως ο Steve Hillage και οι συμπαίκτες του να το γνώριζαν αυτό, αλλά θα το μάθεις και εσύ εάν ακούσεις το εθιστικό αυτό άλμπουμ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ