MICHAEL CHAPMAN

Singers / Songwriters of 60's & 70's

O Michael Chapman είναι ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους του γένους τραγουδιστής / τραγουδοποιός και όχι τυχαία. Η απήχηση που έχει είναι τεράστια και η δισκογραφία του πολύ πλούσια. Εμείς θα ασχοληθούμε μόνο μέχρι το 1971. Όμως συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις του γένους να ακούσουν και από την υπόλοιπη δισκογραφική του δουλειά που φτάνει αισίως ως τις μέρες μας, με απολογισμό πάνω από 50 δίσκους.

Postcards of Scarborough (1970)

Rainmaker (Harvest SHLV 755) 6/69

Ένας αξιόλογος folk οργανίστας ο Michael προσθέτει επίσης και ωραίες φωνητικές πινελιές. Χαλαρωτικοί ήχοι, όμορφοι στίχοι και αυτό το LP έχει εκείνο τον αέρα της ποιότητας που δεν συναντάς τόσο συχνά. Η ακουστική δουλειά είναι υπέροχη, τα περισσότερα από τα τραγούδια αξίζει να ακουστούν οπωσδήποτε.

Rainmaker (1969)

Είναι λιγάκι απρόβλεπτο αυτό το άλμπουμ, αλλά πολύ ωραίο. Στα highlights περιλαμβάνονται το rock κομμάτι που ανοίγει το δίσκο "It Didn't Work Out", η πολύ καλή ευαίσθητη μπαλάντα "You Say", το blues "No One Left to Care" και το "No Song to Sing", που θρηνεί για χαμένη αγάπη. Το ομότιτλο κομμάτι και το "Thank You P.K. 1944" στο μεταξύ είναι ατμοσφαιρικά ορχηστρικά, που απλά δείχνουν πόσο καλά παίζει την ακουστική του κιθάρα.

No One Left to Care (1969)

Η φωνή του είναι τραχιά και εκφραστική, αρκετά τραγούδια ακούγοντας τα κολλάς σε κάποια σημεία που δεν περιμένεις και το ασυνήθιστο κούρδισμα που κάνει στην κιθάρα του δίνει στις συνθέσεις μία ανατολίτικη χροιά.

No Song to Sing (1969)

Δεν σου μένει κάθε τραγούδι, αφού τα ακούσεις όλα, αλλά είναι δύσκολο να φανταστώ κάποιον λάτρη του γένους των τραγουδοποιών / τραγουδιστών που να μην του αρέσει αυτός ο δίσκος.

It Didn't Work Out (1969)

Το backing κάνουν μουσικοί όπως ο Danny Thompson, o Norman Haines, o Clem Clempson, o Aynsley Dunbar και άλλοι...



Fully Qualified Survivor (Harvest SHVL 764) 3/70

Ο Chapman τραγουδάει πολύ σαν τον Bob Dylan, με ένα βαρύ τόνο. Έχει πέντε ή έξι μουσικούς πίσω του με ένα περίεργο ανατολίτικο ήχο να πλανάται...Μία πολύ ενδιαφέρουσα ορχηστρική δουλειά και με τον Chapman περιστασιακά να κάνει σόλο με την κιθάρα του.

March Rain (1970)

Το δεύτερο άλμπουμ του είναι ίσως το πιο διάσημο και παρουσιάζει το πιο γνωστό τραγούδι από αυτόν, το αξιαγάπητο, νοσταλγικό "Postcards of Scarborough" (ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του John Peel).

Soulful Lady (1970)

Αλλού τώρα, το μακροσκελές κομμάτι που ανοίγει "Aviator" παρουσιάζει ένα πολύ ενθυμητικό βιολί, το "Stranger in the Room" και το "Soulful Lady" έχουν πλήρεις rock συνθέσεις και κάποια μέρη να γεμίζουν με την ηλεκτρική κιθάρα του Mick Ronson.

Stranger in the Room (1970)

Το "Rabbit Hills" είναι νωθρό και χαριτωμένο, το "March Rain" έχει μία σύνθεση σαν μουσική δωματίου, το εξαιρετικό "Kodak Ghosts" παρουσιάζει πολύ καλή ακουστική κιθάρα και το κομμάτι που κλείνει "Trinkets & Rings" έχει ένα απροσδόκητο funky groove από το συνδυασμό μπάσου και μπόνγκο.



Window (Harvest SHVL 786) 11/70

Ο Michael έγραψε όλα τα τραγούδια στο άλμπουμ και εάν ακούσεις αρκετά θα καταλήξεις κι εσύ ότι το λιγότερο ένα από αυτά θα μπορούσε εύκολα να γίνει single. Ένας όμορφος, απλός δίσκος.

Among the Trees (1970)

Κυκλοφορώντας όχι πολύ αργότερα από το προηγούμενο άλμπουμ του, αυτό ηχογραφήθηκε και έγινε η μίξη του βιαστικά, έχοντας ως αντίκτυπο ο ίδιος να το αποκηρύξει.

Last Lady Song (1970)

Μπορεί να μην ακούγεται όπως θα ήθελε ο Chapman, αλλά είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ παρόλα αυτά, που ίσως εκ των υστέρων να γοήτευσε με τις ακατέργαστες αιχμές του.

A Scholarly Man (1970)

Ιδιαιτέρως αξιοσημείωτα είναι το funky "Last Lady Song" και το "Scholarly Man".


Wrecked Again (Harvest SHVL 798) 11/71

Τα τραγούδια του Chapman δεν περιέχουν την ξεκάθαρη ποικιλία των θεμάτων που υπήρχαν στο Window. Ο συνδυασμός της ακουστικής του κιθάρας και του μπάσου από τον Rick Kemp και του Pique Withers στα ντραμς παράγει ένα έντονο, δεμένο ακομπανιαμέντο, αλλά αρκετά επαναλαμβανόμενο και προβλέψιμο.

Indian Queens (1971)

Όμορφα συγκρατημένα ηλεκτρικά blues με ηλεκτρική κιθάρα και ντραμς. Φωνητικά ο Michael είναι άνω του μέσου όρου, αλλά η σύλληψη και η παρουσίαση της μουσικής εδώ είναι υπέροχη και δεν απαιτεί την πιο θαυμαστή φωνή για να κάνει αίσθηση.

Wrecked Again (1971)

Μία πιο ηλεκτρική συλλογή, που ανοίγει με το πολύ όμορφο "Polar Bear Fandango" και περιλαμβάνει δυνατά κομμάτια, όπως το νοσταλγικό "Indian Queens" και το επικό ομότιτλο κομμάτι, με σόλο κιθαριστικά και σαρωτικές συνθέσεις από τον Paul Buckmaster.

Shuffleboat River Farewell (1971)

Αξίζει πολύ να ακουστεί, ιδιαιτέρως από όσους τους άρεσαν τα προηγούμενα άλμπουμ. Το backing κάνουν οι progressive rockers Spring.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

HEDGE & DONNA 

Folky Pop

Ήταν ένα ζευγάρι που είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον του κόσμου εκείνη την εποχή, αυτός λευκός, εκείνη νέγρα, που τραγούδησαν folk και που έγιναν και ζευγάρι στη ζωή, αν και αργότερα χώρισαν. Μαζί κυκλοφόρησαν έξι άλμπουμ από το 1968 έως το 1973.

Jamie (1969)

Hedge & Donna (Capitol ST 2869) 2/68

Συναντήθηκαν κάπου το 1967 στο Troubadour. Τραγούδησαν μαζί, τραγουδούσαν κάθε Δευτέρα βράδυ. Τραγουδούσαν για την Capitol, που άμεσα πείστηκε ότι είχαν κάτι να πουν. Ο προσανατολισμός τους είναι ουσιαστικά folk, που ενισχύεται από ήρεμα και επιδέξια στο παίξιμο τους έγχορδα.

Follow (1968)

Η συλλογή υπογραμμίζεται από δύο επιλογές: το "Can You Hear Me?" και την δική τους σύνθεση "Midnight", η οποία αιχμαλωτίζει την καλύτερη μίξη ανδρικών-γυναικείων φωνητικών εκείνης της εποχής.

Midnight (1968)

Μία υπερευαίσθητη, βουτηγμένη στα έγχορδα συλλογή από μπαλάντες, με μερικά ορίτζιναλ κομμάτια, αλλά και υλικό από Donovan, Tim Buckley και άλλους. To εξώφυλλο του δίσκου δεν έχει κανένα τίτλο, αν και οι δισκογραφικές το αποκαλούν Love.

Wings (1968)

Hedge & Donna 2 (Capitol ST 107) 9/68

Κάποιους μήνες αργότερα το ντουέτο στη ζωή και στη σκηνή (είχαν παντρευτεί από το 1967) κυκλοφόρησε στην ίδια εταιρεία το δεύτερο άλμπουμ τους.

Four Women (1968)

Όπως και το ντεμπούτο τους περιέχει δικά τους τραγούδια, αλλά και άλλων καλλιτεχνών, όπως των Nina Simone ("Four Women") και Jackson Browne.

From Silverlake (1968)

To ζεύγος εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού Jet το 1969, όπου το περιοδικό περιέγραφε την δουλειά τους ως: "η γκάμα τραγουδιών από blues και soul σε spiritual και folk".


All the Friendly Colours (Capitol ST 279) 8/69

Το ζευγάρι Hedge και Donna Capers ειδικεύονταν στην folky pop. Οι δίσκοι τους είναι όλοι καλογραμμένοι και παιγμένοι πολύ καλά με μία ικανοποιητική μπάντα.

The Pride of the Rain (1969)

Αυτός ο δίσκος είναι πιο folk από τον προηγούμενο και παρουσιάζει μερικές ωραίες διασκευές, συμπεριλαμβανομένου του κλασικού "I Shall Be Released" (εδώ ως "Any Day Now") του Dylan και του "There Came a Question" του Jackson Browne.

There's A Wheel (1969)

Special Circumstances (Capitol ST 447) 5/70

H αισθησιακή, αργή ερμηνεία από τον Hedge και την Donna Capers ακούγεται ιδιαιτέρως ευχάριστα και το άλμπουμ θα μπορούσε με την βοήθεια του ραδιοφώνου να διεκδικήσει μία θέση στα chart.

Sunshine (1970)

Ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια είναι αυτό που ανοίγει τον δίσκο "Sunshine", το "My God and I", ένα ποτ πουρί προσανατολισμένο στην Αφρική και το ομότιτλο τραγούδι.

Medley (Higher Country, Uhuru, Adunde) (1970)

Το τελευταίο άλμπουμ στην Capitol περιέχει ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια το "River", στο οποίο η μπάντα τους απελευθερώνεται και γίνεται κάπως funky.

River (1970)

(R)evolution (Polydor 24-4063) 6/71

Το ζευγάρι πηγαίνει στην Polydor και βρίσκει μία γεμάτη σεβασμό αντιμετώπιση από την εταιρεία. Μία γεμάτη παραγωγή, με φωνητικά και όργανα να βοηθούν πραγματικά το ντουέτο.

Colorado Exile (1971)

Αν και δεν πούλησαν στις μέρες τους, αποδεικνύεται ότι οι δισκογραφικές ενδιαφέρονταν να ηχογραφήσουν το ζευγάρι. Ο Hedge Capers είναι ένας ταλαντούχος ερμηνευτής και η Donna είναι από εκείνες τις βασίλισσες της soul, που έχει τουλάχιστον κάποια ποιότητα. 

Sail a Schooner (1971)

Τα τραγούδια είναι άνω του μετρίου (μου αρέσει ιδιαιτέρως ο στίχος στο "Collage" του Joe Walsh, που παίζει εδώ lead guitar, αλλά η άποψη μου είναι ότι ενώ υπάρχει κάτι πολλά υποσχόμενο εδώ πέρα, ποτέ δεν γίνεται απόλυτα ικανοποιητικό).

Collage (1971)

Το ντουέτο έβγαλε ακόμα ένα άλμπουμ το 1973 χρησιμοποιώντας τα επώνυμα τους ως Capers and Carson. Η Donna Carson έφυγε από την ζωή το 2019 σε ηλικία 73 χρόνων. Στην ακόλουθη σελίδα μπορεί κανείς να μάθει περισσότερα για το folk αυτό ζευγάρι:
https://www.facebook.com/Hedge-Donna-43257146198/

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

THE OPEN MIND

British Pop-Psych Unknowns

Η μητέρα του μπασίστα Timothy Dufeu, ήταν υπεύθυνη για το όνομα του γκρουπ, καθώς όπως μας λέει ο ίδιος του έλεγε πως δεν καταλαβαίνει τον τρόπο ζωής του, αλλά έπρεπε πάντα να έχει ΄ανοιχτό μυαλό΄ για να συμβιώνουν.

Magic Potion (1969)

The Open Mind (Philips SBL 7893) 6/69

Το γκρουπ αυτό έπαιξε σε μουσικές σκηνές στο Λονδίνο για κάποια περίοδο και αυτό, το ντεμπούτο άλμπουμ τους είναι ένα πολύ συνηθισμένο άλμπουμ με όλους τους αναμενόμενους ήχους. Κάποιο από το υλικό τους είναι ευφάνταστο, ιδιαιτέρως το "Thor the Thunder God" και το "Before My Time". Καθόλου κακό γενικά, αλλά συμπλέει με το ρεύμα της εποχής. Ένα άλμπουμ χαρακτηριστικό για το εξώφυλλο του (με βασικό θέμα τον ηνίοχο των Δελφών).

Before My Time (1969)

Αυτό το κουαρτέτο από το Λονδίνο μπορεί να μην ήταν ιδιαιτέρως ευέλικτο, αλλά είναι η μόνη μπάντα που μπορώ να σκεφτώ, που έβαλε ξανά εμπρός αυτό το είδος της μετα-ψυχεδελικής, επηρεασμένης από την pop, heavy rock το 1969 και όλο αυτό περιέργως δούλεψε θαυμάσια.

I Feel the Same Way Too (1969)

Αν και το όνομα τους (και το εξώφυλλο) θα μπορούσε να είναι σκέψη μόνο εκείνης της underground περιόδου στα τέλη της δεκαετίας του 60, η μουσική τους δεν είναι βουτηγμένη στο χίπικο κίνημα. Στην πραγματικότητα οι αρμονίες τους πηγάζουν από τα μέσα της δεκαετίας, αλλά με τα riff και όλη την doom ατμόσφαιρα που βγάζουν, απλά προλαβαίνουν τους Black Sabbath, ενώ κάθε μέλος που παίζει συνεισφέρει ισόποσα μεγάλο μέρος από τον ήχο τους.

Free As the Breeze (1969)

Η κιθάρα τους θυμίζει πολύ "Sunshine of Your Love" και "Tales of Brave Ulysses" και έχουν στα τραγούδια τους τρομερά σημεία που αιχμαλωτίζουν το αυτί.  Πολλά υπάρχουν για να ακούσει κανείς εδώ, από το psych-pop κομμάτι που ανοίγει "Dear Louise" στο σκληρό "Try Another Day", το απειλητικό "I Feel the Same Way Too", (με στίχους όπως: ΄The trees will wake up soon / Not knowing what I know...και riff δανεισμένο από Cream), το επικό "Free As a Breeze" και το "Girl I'm So Alone", με το ίδιο riff με το κλασικό "You Really Got Me" των Kinks.

Girl I'm So Alone (1969)

Αδιαφιλονίκητα η καλύτερη στιγμή τους ήταν το θαυμάσιο proto-metal "Magic Potion", που εμφανίστηκε σε ένα 45άρι δυο μήνες μετά από το δίσκο, έτσι μπορούμε να πούμε ότι ο δίσκος χρησιμοποιήθηκε σαν φόρμουλα για να δημιουργηθεί αυτό το αριστούργημα.
Αν είχε συμπεριληφθεί βεβαίως θα μιλάγαμε για ένα ακόμα καλύτερο δίσκο από ότι είναι ήδη, αλλά ακόμα κι έτσι αποτελεί ένα must-have για τους λάτρεις της Αγγλικής ψυχεδέλειας. Βεβαίως μιλάμε πάντα για επανέκδοση, καθώς μία ορίτζιναλ κόπια-εάν βρεθεί-θα κοστίζει πάνω από 1500 ευρώ.

Soul and My Will (1969)

Μία κλασική περίπτωση ενός αξιόλογου pop-psych άλμπουμ που πέρασε απαρατήρητο εκείνη την εποχή, αλλά θα κέρδιζε μυθικές διαστάσεις αργότερα. Η έλλειψη της επιτυχίας τότε εξηγείται πιθανώς από το γεγονός ότι η μουσική σκηνή είχε ριζικά μεταστραφεί από αυτό το είδος μουσικής το 1969. Φανταστείτε να είχε κυκλοφορήσει το 1968...Κάθε προσβάσιμο κομμάτι του θα ήταν χιτάκι.

Try Another Day (1969)

Υπάρχουν μία χούφτα λιγότερο πετυχημένων τραγουδιών, περισσότερα hardcore ψυχεδελικά θέματα, τα οποία ο καθένας θα μπορούσε να φανταστεί ότι η μπάντα χρησιμοποιούσε σαν βάση στα live τους επί σκηνής. Αυτά είναι που ακούγονται σαν εκτός τόπου στο περιεχόμενο ενός pop-psych άλμπουμ.

Can't You See (1969)

Οι The Open Mind λόγω μάνατζμεντ αναγκάστηκαν να αλλάξουν μάνατζερ αλλά και όνομα, έτσι προέκυψε το όνομα Armada και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70 έπαιζαν progressive jazz σε διάφορα κλαμπ, μέχρι που το όνειρο ξεθώριασε και η μπάντα διαλύθηκε.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

THE EVERPRESENT FULLNESS

Great Unknowns

Εδώ έχουμε την περίπτωση ενός Καλιφορνέζικου γκρουπ, το οποίο δεν υπήρχε όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος τους. Ένας χαμένος κρίκος στην αλυσίδα του rock 'n' roll των 60'ς. Έπαιζαν οι:

Tom Carvey (φωνητικά και κιθάρα)

Terry Hand (ντραμς)

Paul Johnson (κιθάρα)

Steve Pugh (μπάσο)

Jack Ryan (φωνητικά, φυσαρμόνικα, πνευστά)

You're So Fine (1970)

The Everpresent Fullness (White Whale 7132) 11/70

Αυτό το άλμπουμ θα πρέπει να έμοιαζε παράξενο όταν κυκλοφόρησε, καθώς ήταν ηχογραφημένο πριν τέσσερα χρόνια στην πραγματικότητα, αλλά μπήκε στο ράφι όταν η μπάντα, που δεν γούσταρε τον τρόπο που είχε γίνει η ηχογράφηση, τα παράτησε κατά την διάρκεια των sessions. Μάλιστα η μπάντα μας δεν είχε καν ανακαλύψει, (παρά μετά από χρόνια αργότερα) ότι είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος τους.

Darlin' You Can Count On Me (1970)

Η ανάμιξη της folk-rock και της ζωηρής pop μουσικής μπορεί να ήταν μία φρέσκια ανάσα στις αρχές των 70'ς και υπάρχουν μερικά εξαιρετικά τραγούδια εδώ μέσα. Το "You're So Fine" ακούγεται όπως ένα πολύ καλό θέμα που οι Lovin' Spoonful δεν ηχογράφησαν ποτέ, ενώ το "My Girl Back Home" ακούγεται σαν να βγήκε από τους The Byrds στην αρχική τους φάση. Το "Darlin' You Can Count on Me" είναι folk-rock με έντονη garage ενέργεια.

My Girl Back Home (1970)

Χάρη στο γεγονός ότι ποτέ δεν τελείωσαν την ηχογράφηση πριν διαλυθούν, η White Whale "στρίμωξε" μερικά κομμάτια γρήγορα για να κυκλοφορήσει ένα ολοκληρωμένο LP. Το "The Way She Is" (γραμμένο για αυτούς από τον Warren Zevon σκοπίμως ώστε να ακούγεται σαν τους Herman's Hermits) έχει δύο κενά ορχηστρικά τμήματα, όπου η κιθάρα που θα έπρεπε να μπεί overdubbed, ποτέ δεν μπήκε!!

Yeah! (1970)

Το "Doin' a Number" της Β'πλευράς είναι στην πραγματικότητα το "Leavin' California" της Α'πλευράς. Το "Yeah" (άκου παραπάνω) δεν ήταν να γίνει ορχηστρικό, αλλά συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ από την White Whale αν και ήταν μισοτελειωμένο.
Σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, στο ορχηστρικό κομμάτι που κλείνει, "The Room", δεν παίζουν καν οι Everpresent Fullness, αλλά προστέθηκε από την White Whale για να κεφαλαιοποιήσει την τότε δημοφιλία του τραγουδοποιού Paul Williams.

Wild About My Lovin' (1970)

Έτσι λοιπόν ο δίσκος είναι λιγάκι ανακατεμένος και ακόμα και κάποιο καλό υλικό δεν είναι καν πρωτότυπο, αλλά έχουμε μία μπάντα εδώ με μεγάλη δυναμική και είναι κρίμα που ποτέ δεν τέλειωσαν ένα "αληθινό" άλμπουμ, επειδή το πιθανότερο θα ήταν πολύ καλό. Όπως και να έχει πάντως, στο μεγαλύτερο μέρος του έχουμε ένα πολύ καλό άλμπουμ, έστω και με αυτή την μορφή.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

GOTHIC HORIZON

Folk Rock Unknowns

O Andy Desmond και ο Richard Garrett ήταν δύο φίλοι που στις αρχές της δεκαετίας του '70 σχημάτισαν ένα folk-rock ντουέτο και έκαναν δύο άλμπουμ πριν ακολουθήσει ο καθένας δική του ανεξάρτητη πορεία.

Song (1971)

The Jason Lodge Poetry Book (Argo ZFB 26) 2/71

Μερικά ωραία τραγούδια που τείνουν να είναι υπερβολικά ήρεμα και επηρεασμένα από τον Paul Simon...

Odysseus (1971)

Ο Andy Desmond παίζει τις κιθάρες του (6-χορδη και 12-χορδη ακουστική) με ένα προσωπικό στυλ και ο Richard Garrett έχει μία απίστευτη φωνή που συνεχώς πάει ψηλά, κρατώντας όμως τις νότες χωρίς να τρεμουλιάζει.

St. Valentine's Day Massacre (1971)

Ένα πολύ καλό ντεμπούτο άλμπουμ, με τραγούδια μοναδικά και εύθραυστα. Προφανώς η λέξη Gothic εκείνη την περίοδο δεν είχε λάβει τις σημερινές διαστάσεις.

Willow Tree Vale Song (1971)

Tomorrow Is Another Day (Argo ZDA 150) 8/72

Το είδος του άλμπουμ που δεν είναι εντυπωσιακό μεν, αλλά σίγουρα έχει την θέση του στην αγορά.

Sunny Day Parable (1972)

Πολλά πρέπει να πιστωθούν στον John Gosling, ο οποίος διατηρεί το άλμπουμ ανάλαφρο αλλά του προσθέτει πολύ χρώμα με τις βαθυστόχαστες συνθέσεις του, καθώς και με το όργανο και το συνθεσάιζερ του.

Tomorrow Is Another Day (1972)

Είναι πολύ ειδυλλιακό άλμπουμ, ένα άλμπουμ που μπορείς να ξαπλώσεις και να ακούσεις τελείως ανέμελα και κάθε λίγο ένας καλός στίχος θα σε αιχμαλωτίσει.

Thoughts (1972)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

LOST & FOUND

Psychedelic Unknowns

Πρωταρχικά με garage/psych ήχο, στην ίδια εταιρεία με γκρουπ σαν τους 13th Floor Elevators, από τους οποίους και επηρεάστηκαν φανερά, οι νέοι με το γκρουπ που είχε το όνομα Lost & Found καταδικάστηκαν να είναι το πρώτο συνθετικό του ονόματος τους. Τουλάχιστον για τον περισσότερο κόσμο. 

Forever Lasting Plastic Words (1967)

Everybody's Here (International Artists IA-LP 3) 1967

Αν και η ατμόσφαιρα είναι αδιαφιλονίκητα "μαστούρα", αυτό το άλμπουμ δεν έχει την φρενήρη ισχύ που έδινε πλεονέκτημα στους The 13th Floor Elevators, στους The Golden Dawn ή στους Bubble Puppy και εννοώ ότι οι επόμενες γενιές το έθαψαν ως μία φτωχή απομίμηση στα υπόλοιπα κλασικά της εταιρείας αυτής.

There Would Be No Doubt (1967)

Αυτό βέβαια μόνο δίκαιο και σωστό δεν είναι-αν και η επιρροή από τους Elevators πλανάται πάνω από το LP (υπάρχει μία αξιοσέβαστη διασκευή του "Don't Fall Down",

Don't Fall Down (1967)

όπως και κάποια παράξενη μανιακή κραυγή σαν του Roky στο "Let Me Be"), αξίζει να παίρνει στροφές στο πικάπ για όλα τα υπόλοιπα.

Let Me Be (1967)

Μερικά τραγούδια έχουν έναν folk-rock ήχο, πιθανώς προερχόμενο από τους Byrds, αλλά στην πραγματικότητα θυμίζουν περισσότερο τους The Flat Earth Society. Τα καλύτερα από αυτά είναι οι ήρεμες μπαλάντες "Forever Lasting Plastic Words" και "Everybody's Here".

Everybody's Here (1967)

Ανεβάζουν λίγο τόνους στα "Let Me Be" και "I Realize" και πετάνε μέσα μία πινελιά από popsike στο αφοπλιστικό "I'm So Hip to Pain". Μετά είναι τα ορχηστρικά "Zig Zag Blues" και το υπνωτικό "Stroke Blues".

Zig Zag Blues (1967)

Η μπάντα μας έπαιξε μεγάλο χρονικό διάστημα στο κλαμπ Living Eye του Houston, στο οποίο κλαμπ είναι αφιερωμένο το τελευταίο τρακ του δίσκου "Living Eye" (ένα μεγάλης διάρκειας ορχηστρικό που ακούγεται σαν διασταύρωση του "Eight Miles High", του "Smokestack Lightning" και του "Comin' Home Baby", τα οποία όλα έπαιζαν και στην σκηνή).

Living Eye (1970)

Οι Lost & Found δεν έχουν πολύ προσωπικότητα, αλλά υπάρχει κάτι από τον αέρα της σκηνής του Houston από εκείνη την εποχή που έχει αιχμαλωτιστεί στον ήχο τους. Μακάρι να είχαν και τα άλμπουμ των Elevators τέτοια καλή εγγραφή!
Αν και ηχογραφήθηκε νωρίτερα, το τρίτο άλμπουμ στην καλύτερη εταιρεία του Texas δεν ήταν στην πραγματικότητα διαθέσιμο για κατανάλωση μέχρι μετά το Easter Everywhere των The 13th Floor Elevators.

I'm So Hip to Pain (1967)

Η επιρροή από τον Roky Erikson είναι πολύ φανερή στο εξαιρετικό "Let Me Be", που περιλαμβάνει επίσης τον ήχο που είχαν οι Elevators. Προσωπικά για μένα η ποιότητα των τραγουδιών βελτιώνεται καθώς ξεδιπλώνονται και ο δίσκος γίνεται καθαρά rock στο τρίτο κομμάτι της Α'πλευράς, "There Would Be No Doubt". Highlights είναι το "I Realize", το λαμπρό με διάρκεια 7 1/2 λεπτά ορχηστρικό "Living Eye" και το ονειρικό "I'm So Hip to Pain".

2 Stroke Blues (1967)

Δυστυχώς αυτό ήταν το ένα και μοναδικό τους άλμπουμ, που πραγματικά αξίζει να αποκτήσει κάθε λάτρης του ήχου αυτού.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ART

Early British Psychedelia

Supernatural Fairy Tales ονομάστηκε το μοναδικό άλμπουμ του γκρουπ που είχε το όνομα Art, το οποίο ήταν γνωστό πριν ως The VIP's και έπαιζε R&B. Το πολύ σπάνιο αυτό άλμπουμ, περιέχει κυρίως ορίτζιναλ συνθέσεις της μπάντας, όπως επίσης και δύο διασκευές. Με την προσθήκη του Gary Wright, τραγουδοποιού / τραγουδιστή και παίκτη των keyboards, το γκρουπ άλλαξε το όνομα του σε Spooky Tooth, τον Οκτώβριο του 1967.

Love Is Real (1967)

Supernatural Fairy Tales (Island ILP 967) 12/67

Μία συλλογή από μικρά, ψυχεδελικά pop τραγούδια, που έκαναν 4 νέοι σπάζοντας απλά πλάκα, πριν το underground κίνημα αρχίσει να παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά.

Room With a View (1967)

Έχει κυρίως παραδοσιακές αξίες, με δυνατές μελωδίες και δεμένες συνθέσεις. Τα δώδεκα τραγούδια παρουσιάζουν μόνο ελάχιστα χαρακτηριστικά της εποχής (σαν το εντυπωσιακό ξέσπασμα του μπόνγκο στο "African Thing", κάποια phasing εφέ και Mellotron).

African Thing (1967)

Υπάρχει πολύ rock εδώ μέσα (τσέκαρε το κομμάτι που ανοίγει "Think I'm Going Weird" και το "Room With a View"), όπως επίσης ακουστικές μπαλάντες  (το σύντομο "Flying Anchors") και ευχάριστη pop ("Love Is Real").

Flying Anchors (1967)

Δεν είναι όλο το άλμπουμ αριστούργημα. Υπάρχει μερική συμβατική pop στην Β' πλευρά, οι ρίζες τους ως R&B μπάντα (λέγονταν The VIP's όταν ξεκίνησαν) φαίνονται σε μία έτσι κι έτσι διασκευή του "Come on up" των Young Rascals, με φανταστικό σόλο στην κιθάρα και η εκδοχή τους στο "For What It's Worth" των Buffalo Springfield (που μετονομάζουν σε "What's That Sound?") δεν μένει καθόλου στο μυαλό.

Come on up (1967)

Όχι και ο πιο τακτικός δίσκος λοιπόν, αλλά σίγουρα ένας από τους πιο διασκεδαστικούς πρώιμους Αγγλικούς ψυχεδελικούς δίσκους, έχοντας θεωρηθεί ευρέως ως ένα από τα διαμάντια της ψυχεδέλειας. Επανέκδοση του έγινε πολύ νωρίς (1975), όταν η μπάντα μας είχε προχωρήσει για να κερδίσει μεγαλύτερη επιτυχία ως Spooky Tooth.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ως ένα από τα πρώτα παραδείγματα πρώιμου heavy-metal.

What's That Sound? (1967)

Το κομμάτι που ανοίγει "Think I'm Going Weird" και το "African Thing" έχουν περισσότερο από μία νύξη ψυχεδέλειας, αν και το "What's That Sound?" (βγαλμένο κι ως single) δεν θεωρείται και τόσο πετυχημένη διασκευή.
Η μπάντα στ'αλήθεια ταρακούνησε τα νερά με το σκληρό μέταλλο του "Room With a View" και το ομότιτλο κομμάτι.

Supernatural Fairy Tales (1967)

Η Β'πλευρά προσφέρει περισσότερα από τα ίδια πράγματα, όμως δεν καταφέρνει να φτάσει στα ύψη της Α'πλευράς. Γενικά, ένα πολύ δυνατό άλμπουμ που του αξίζει να αποκτήσει φήμη ως ένα άλμπουμ ορόσημο μέσα στο υπερβολικά συναισθηματικό 1967.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ