BRIAN DAVISON'S
EVERY WHICH WAY
Great Unknowns
Brian Davison's Every Which Way – Brian Davison's Every Which Way (Mercury – SR 613400) 1970
Είχε λοιπόν γίνει η ατυχής μεθοδολογία τόσων πολλών σούπερσταρ να επιστρέφουν και να σμίγουν με όσο πιο δυνατούς παίκτες γινόταν. Κάθε εγωισμός θα ικανοποιούνταν...ή μήπως το έκαναν για τα χρήματα;
Η λάμψη από την συνάθροιση τόσων μεγάλων ή σχεδόν μεγάλων μουσικών πουλάει τρελά, αλλά η μουσική σχεδόν απαρέγκλιτα υποφέρει από αυτό το σμίξιμο.
Bed Ain't What It Used To Be (1970)
Ευτυχώς, υπάρχουν εξαιρέσεις στην ατυχή αυτή συγκυρία που περιγράφεται παραπάνω. Και η μουσική σε αυτό το άλμπουμ ίσως αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Μετά την διάλυση των The Nice δύο από τα ορίτζιναλ μέλη έφτιαξαν δικά τους γκρουπ. Ο Brian Davison έκανε ότι καλύτερο πιθανώς μπορούσε. Δηλαδή...δεν έκανε τίποτα. Απλά κάθισε πιο άνετα και το σκέφτηκε λιγάκι. Τι θα ήθελε να κάνει; Που θα ήθελε να φτάσει; Σιγά-σιγά μάζεψε μερικούς φίλους μαζί του. Και κατάφεραν να πάνε σε οποιαδήποτε κατεύθυνση (Every Which Way). Και αποδείχτηκε ότι αυτό που επέλεξαν, ήταν ακριβώς η καλύτερη κατεύθυνση.
Castle Sand (1970)
Ησυχάστε, δεν υπάρχει κανένα χιτάκι σε αυτό το άλμπουμ. Ποτέ εξάλλου δεν σκόπευαν να κάνουν κάποιο. Εδώ είναι απλά 5 τύποι που μεταξύ τους βρέθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Από την στιγμή που ο Brian ήταν ο ηγέτης, θα μπορούσε δικαιωματικά να χρησιμοποιήσει τους Every Which Way ως όχημα για να αναδείξει το ταλέντο του στα ντραμς. Αλλά αυτό δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη στο μυαλό του. Ηταν απόλυτα ταπεινός και πειθαρχημένος μουσικός για να σκεφτεί κάτι τέτοιο. Ο Graham Bell, lead singer στους Skip Bifferty, αλλά και σε αυτό το σχήμα, έγραψε τα περισσότερα τραγούδια που βρίσκονται μέσα εδώ, επομένως θα μπορούσε να το παρουσιάσει σαν δημιούργημα δικό του. Όμως δεν το έκανε. Ο Jeff Peach παίζει εντυπωσιακά σαξόφωνο και φλάουτο. Εύκολα θα μπορούσε να στιγματίσει όλη την δουλειά με την ανεξίτηλη σφραγίδα του σαν δική του. Όμως δεν το έπραξε. Ούτε του Alan Cartwright είναι το άλμπουμ βέβαια, ούτε του John Hedley. Ποιανού λοιπόν καταλήγει να είναι; Μα φυσικά δικό μας, των ακροατών, αν και δεν παίζουν για εμάς, ούτε για τα λεφτά μας. Για τους ιδιους τους εαυτούς τους παίζουν. Χωρίς να υφίσταται πουθενά εγωισμός.
All In Time (1970)
Πρόκειται για ήρεμη μουσική. Ένα συναρπαστικό είδος ήρεμης μουσικής που θέλεις να ακούγεται δυνατότερα από οτιδήποτε. Ένα είδος που φέρνει τον ήχο σε ένα επίπεδο ανάμιξης, διαμόρφωσης και αλληλοσυμπλήρωσης μεταξύ ακουστικής κιθάρας, υπέροχων φωνητικών και σοπράνο σαξόφωνου. Κάθε μουσικός εισπράττει. Κάθε μουσικός ανταποδίδει. Το ''Castle Sand'', που έγραψε ο Bell είναι τόσο υπέροχο, που η ακρόαση θα πρέπει να γίνει με απόλυτη συγκέντρωση, με ακουστικά. Ακόμα κι έτσι πάλι όμως, η μισή ομορφιά και δόμηση του κομματιού δεν ''πιάνεται'' από το πρώτο άκουσμα.
Go Placidly (1970)
Γενικά θα χάσετε μεγάλο μέρος από την ομορφιά της μουσικής την πρώτη φορά που θα ακούσετε. Θα πρέπει να ακούσετε ξανά και ξανά, είναι τέτοιου είδους άλμπουμ. Ακούστε την μουσική στο άλμπουμ και θα καταλάβετε την αίσθηση της εξερεύνησης. Μακάρι να είχαν γίνει κι άλλα τέτοια άλμπουμ. Έστω και προετοιμασμένοι για ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, θα είχαμε την αίσθηση όπως και σε αυτό το άλμπουμ ότι η μουσική απλά συμβαίνει, ότι απλά είναι κάτι αυθόρμητο.
The Light (1970)
Οι Every Which Way δεν ήταν ένα σούπεργκρουπ. Ούτε αυτό το άλμπουμ είναι σούπερ-άλμπουμ. Δεν επρόκειτο για σούπερσταρς. Όμως εδώ η μουσική είναι τόσο έντονη, όσο ακριβώς είναι και χαλαρωτική, καλύτερη από οτιδήποτε έκαναν ποτέ οι μουσικοί αυτοί με τα γκρουπ τους. Δεν είναι μία εύκολη μουσική, ώστε να μισο-ακούς σποραδικά. Αλλά όποτε επιθυμείς, να επιστρέφεις στο μέλλον για να ακούσεις το δίσκο ξανά και να τον ''λιώσεις''. Κάνε όλες τις υπέροχες ανακαλύψεις που βρίσκονται μέσα μόνος σου. Φαντάσου μετά τις ανακαλύψεις αυτές να γίνονται κατευθύνσεις. Όποια κατεύθυνση (Every Which Way) και να διαλέξεις, είναι ένας εξαιρετικός δρόμος για να ακολουθήσεις.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
