SHIDE & ACORN

Folk-Rock Unknowns

Ο καθένας θα μπορούσε να έχει ακούσει για τον μικρό οικισμό του Shide στο Newport μία μικρή πόλη στο Isle of Wight. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για τους Shide & Acorn, μία folk-rock μπάντα από το νησάκι αυτό, που βρίσκεται λίγα μόλις μίλια μακριά από τις ακτές του Hampshire.

Girl of the Cosmos (1971)

Under the Tree (Solent SM 011) 1971

Αρχές του 1970 δύο αδέλφια, οι Mike και Steve Jolliffe σχημάτισαν το folk-rock γκρουπ Foehammer. Το καλοκαίρι του '70 ηχογράφησαν στην Γαλλία, στα στούντιο της RCA τέσσερα τραγούδια δημιουργώντας 2 singles. Η μπάντα άλλαξε το όνομα της σε Peppermint Snuff of Wight, το οποίο αργότερα περικόπηκε σε Wight.

Heron Grey (1971)

Όταν επέστρεψαν στο νησί τους το όνομα τους άλλαξε σε Shide & Acorn. Πιο πριν είχαν κάνει μία μεγάλης διάρκειας οπερέτα, ένα κόνσεπτ άλμπουμ με τον τίτλο Legend of the Dreamstones, το οποίο και παρουσίασαν στο κοινό, υποστηρίζοντας πιο γνωστά θρυλικά γκρουπ, όπως οι The Strawbs.

Away! Fly Away Love! (1971)

Η μπάντα ήταν ενεργή για κάποια χρόνια, αλλά ό,τι ηχογραφήθηκε από το ρεπερτόριο τους εκτείνεται μόλις σε δύο singles σε μεγάλη δισκογραφική (και τα δύο έγιναν στην Γαλλία, με το όνομα Wight) και αυτό το άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε ιδιωτικά σε μόλις 99 κόπιες.

Marigold (1971)

Μέσα σε αυτό το στοιχειωτικό άλμπουμ, που πολλοί συλλέκτες θα επιθυμούσαν να αποκτήσουν, βρίσκονται κάποιες από τις πιο μαγικές συνθέσεις που έχω ακούσει προσωπικά σε ηχογραφημένο υλικό. 

Οι αρχικές τους ηχογραφήσεις ήταν αρκετά heavy ψυχεδέλεια, αλλά τα singles και το LP είναι ιπποτικές, ρομαντικές μπαλάντες στο γένος της acid folk, με ονειρική και ελαφρώς ληθαργική αίσθηση.

Solitaire (1971)

Υποθέτω πώς αν οι μεσαιωνικοί τροβαδούροι είχαν ηλεκτρικές κιθάρες θα έπαιζαν κάπως έτσι, αλλά υπάρχουν επίσης τρομερά περάσματα από βιολί που παίζει εξαιρετικά η Joy Perkis, το κορίτσι που τραγουδάει επίσης, όπως και κουδουνίσματα από το μεταλλόφωνο, περιστασιακά πινελιές από σιτάρ, αλλά και πολύ όμορφο φλάουτο. Τα φωνητικά μοιράζονται σε αγόρι και κορίτσι.

Eleanor's Song (1971)

Δύο CD από ακυκλοφόρητο πριν υλικό κυκλοφόρησαν στα 90ς. Το concept άλμπουμ Legend of the Dreamstones, το υλικό του οποίου είναι εξαιρετικό, αλλά το Princess of the Island (το οποίο παρουσιάζει τα τέσσερα τραγούδια από τα singles συν κάποια demo των 70ς) είναι μάλλον μέτριο. Η Kissing Spell χωρίς να κάνει καμία διάκριση, πίστωσε τα άπαντα που έβαλε μέσα σε αυτά τα CD στους Shide and Acorn, αν και τίποτα δεν είχαν κάνει με αυτό το όνομα.

Under the Tree (1971)

Κάποια από τα μέλη των Shide & Acorn (Mike Jolliffe, Mick Cuffe και Jerry Cahill) έφτιαξαν ένα πολύ καλό γκρουπ της progressive rock, τους Dancer, στους οποίους έχουμε κάνει αναφορά στο παρελθόν εδώ. Η Joy Perkis εγκατέλειψε την μουσική βιομηχανία αμέσως μετά την διάλυση των Shide & Acorn. 

So Long Day (1971)

Οι μουσικοί που έπαιξαν ως Shide & Acorn ήταν οι:

- Joy Perkis - φωνητικά / βιολί

- Mike Jolliffe - φωνητικά / κιθάρα

- Jerry (Gerry) Cahill - κιθάρα, φλάουτο

- Graham Spencer - πιάνο

- Steve Jolliffe - κιθάρα / μπάσο

- Micky Cuffe - μπάσο

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

SHAPE OF THE RAIN

Progressive Pop / Folk

Γεννημένοι και μεγαλωμένοι στο Sheffield, τα αδέλφια Keith (φωνητικά/κιθάρα) και Len (μπάσο) Riley, ο ξάδελφος τους Brian Wood (κιθάρα) και ο φίλος τους Tag Waggett (ντραμς) ήταν οι Shape of the Rain. Μετά από χρόνια δουλειάς σε κλαμπ, χοροεσπερίδες και πανεπιστημιακές αίθουσες με την βοήθεια του David McPhie, ο οποίος είχε στην αρχή κάνει τον μάνατζερ στον Joe Cocker, άρχισαν να ανοίγουν για τις τότε ανερχόμενες μπάντες της εποχής, όπως οι Fleetwood Mac, Free, Led Zeppelin, και Pink Floyd, προσελκύοντας την προσοχή αρκετών εταιρειών, πριν υπογράψουν στην βραχύβια θυγατρική της RCA, την Neon.

Wasting My Time (1971)

Riley, Riley, Wood and Waggett (RCA Neon NE 7) 7/71

Τέσσερις Βόρειοι με ένα όμορφο ντεμπούτο άλμπουμ που πήρε τον τίτλο του από τα ονόματα τους. Γράφουν ωραία, με προσοχή φτιαγμένα μικρά τραγούδια και τα παίζουν κυρίως ακουστικά, αλλά με κάποια έξυπνη ηλεκτρική κιθάρα και πιάνο. Πιο εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν folk-rock.

Castles (1971)

Ένα ιδιαιτέρως ευχάριστο και διασκεδαστικό άλμπουμ, από μία ατόφια και όχι δήθεν μπάντα. Επίσης υπάρχει δύναμη και δυναμική στο παίξιμο τους...Τα φωνητικά είναι νορμάλ και ειλικρινή και οι συνθέσεις εκπέμπουν μία ηρεμία και ειρήνη, πράγμα που αναμφισβήτητα οφείλεται στην στενή τους σχέση με την εξοχή και την φύση γενικότερα.

Woman (1971)

Ακόμα ένα άλμπουμ από τις αρχές της δεκαετίας του 70, με τίτλο και όνομα μπάντας που είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι ποθούσαν εμπορική επιτυχία. Κρίμα, καθώς το άλμπουμ ανοίγει με ένα από τα μεγάλα χαμένα single το 'Woman', ένα όμορφο κομμάτι ψυχεδέλειας της Δυτικής Ακτής, με όμορφα riff στην κιθάρα και επίμονες μελωδίες.

Dusty Road (1971)

Το επόμενο τραγούδι 'Patterns', είναι μία παρομοίως όμορφη δόση με αύρα Καλιφορνέζικης pop. Το υπόλοιπο LP πασχίζει να κρατήσει τα ίδια στάνταρντ, επομένως είναι πολύ ευχάριστο. Το 'Castles' και το 'Waitin My Time' είναι επίσης αξιοσημείωτα, αν και το 'Yes' είναι κάτι σαν τζαμ των Man. Το παίξιμο στην κιθάρα είναι εξαιρετικό καθ όλη την διάρκεια, αλλά τα επηρεασμένα από George Harrison φωνητικά χάνουν σε δυναμισμό η εύρος. 

Yes (1971)

Το άλμπουμ αυτό γεφυρώνει το κενό ανάμεσα στην pop και στην progressive και ακούγεται όπως θα ακουγόταν οι Yes αν στις αρχές τους στρέφονταν στην τελειοποίηση των μετά-Beatles επιδεξιοτήτων τους, παρά στην τελειοποίηση της μουσικής τους.

Broken Man (1971)

Είναι ένα ατόφιο άλμπουμ, με πολύ όμορφη ηλεκτρική 12χορδη, ωραίες μελωδίες και κάποια τραγούδια που προσθέτουν ουσία. Ιδιαιτέρως το τζαμ στο 'Yes'. Για κάποιο λόγο, το μπάσο βγάζει την αίσθηση ότι είναι εκτός χρόνου, λες κι ο μουσικός ακούει την μπάντα από ηχώ. 

Lady of My Dreams (1971)

50 χρόνια αργότερα, το 2020 έκανε την εμφάνιση του ένα χορταστικό τριπλό CD, που περιέχει όλο το άλμπουμ, κάποια demos, αλλά και επιλεγμένα τραγούδια από εμφανίσεις τους. 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

JADE

Fine Electric Folk

Οι Jade ήταν ένα Αγγλικό γκρουπ της folk-rock που φτιάχτηκε το 1970 από τον Dave Waite (κιθάρα, μπάντζο, μπάσο και φωνητικά), την Marianne Segal (γραφή, φωνητικά, κιθάρα και κρουστά), οι οποίοι παρουσίαζαν ως ντουέτο από τα μέσα της δεκαετίας του 60 και τον Rod Edwards (keyboards, μπάσο και φωνητικά). Στο ένα και μοναδικό πολύ όμορφο άλμπουμ τους συνεισφέρουν σημαντικές μουσικές προσωπικότητες. Αν και στον καιρό του το άλμπουμ δεν είχε την αναγνώριση που του έπρεπε, η ιστορία θα το δικαίωνε στις μέρες μας.

Fly on Strangewings (1970)

Marian Segal With Silver Jade – Fly On Strangewings (DJM 9100) 1970

Η Melody Maker έγραψε την 1/8/70: "Υπάρχει αρκετό παράξενο και όμορφο υλικό σε αυτό το πρώτο άλμπουμ για να δείξει ότι οι Jade έχουν ταλέντο..."

Amongst Anenomies (1970)

Οι στίχοι είναι αξιοσημείωτοι, ενώ αποφεύγουν πολλά από τα συνηθισμένα κλισέ και το άλμπουμ ακούγεται πολύ ευχάριστα. Ο ήχος είναι αρκετά ελκυστικός για να προσελκύσει ένα κοινό, αλλά στον ίδιο χρόνο δεν διαφέρει αρκετά από τα υπόλοιπα, ώστε να θεωρείται τεράστια επιτυχία.

Bad Magic (1970)

Η Marian Segal έχει μία αγνή, δυνατή φωνή που οδηγεί τις άλλες δύο μέσω κάποιων πολύ όμορφων στίχων και επιπλέον υπάρχει στο άλμπουμ ένα βιολί που φλερτάρει με τον country ήχο.

Με καλή παραγωγή και να ακούγονται λιγάκι σαν τους Peter, Paul & Mary, οι Jade επιδεικνύουν ωστόσο αρκετό ταλέντο ώστε το άλμπουμ τους να θεωρείται ορίτζιναλ. Ηλεκτρική κιθάρα, harpsichord και βιολί υποστηρίζουν με υπέροχες συνθέσεις τις πολύ όμορφες ανδρικές και γυναικείες φωνητικές αρμονίες. Η παραγωγή τέλος έρχεται να αποδώσει το folk-rock στόχο της μπάντας, που όραμα της ήταν να μεταφέρει το όνειρο των χίπις της West Coast στην γηραιά Αλβιώνα.

Reflections on A Harbour Wall (1970)

Έχοντας εξασφαλίσει το backing από στούντιο μουσικούς, βεληνεκούς Pete Sears (Jefferson Starship), Terry Cox (Pentangle), Jimmy Litherland (Colosseum), Michael Rosen (Eclection, Fotheringay), Clem Cattini (Rumplestiltskin, The Ivy League), Pete York (Spencer Davis Group, Hardin and York) και Mick Waller (Rod Stewart), το τρίο έφτιαξε ένα τέλειο ηλεκτρικό folk άλμπουμ, το οποίο σίγουρα θα βρει απήχηση από φαν της Sandy Denny ή της Mandy Morton.

Fly Me to the North (1970)

Αν και η Αγγλική έκδοση είναι σπάνια, άρα και ακριβή, η Αμερικανική (που παρουσιάζει το γκρουπ ως Marian Segal & Silver Jade) μπορεί να βρεθεί πολύ φθηνά. Το άλμπουμ πήρε πολύ καλές κριτικές, αλλά δέχτηκε και αναπόφευκτες συγκρίσεις με Sandy Denny και Fairport Convention. Μία μικρή περιοδεία σε Αμερική και Αγγλία και κάποιες εμφανίσεις σε σόου ήταν μέρος της παραγωγικής τους ζωής, πριν εσωτερικές διαμάχες τους οδηγήσουν σε διάλυση το καλοκαίρι του 1971.

Mayfly (1970)

Είναι κρίμα που το άλμπουμ δεν είχε εμπορική επιτυχία και που η Segal δεν έκανε πολλές άλλες ηχογραφήσεις καθώς θεωρείτο πραγματικά αξιόλογο ταλέντο. Στις μέρες μας 50 χρόνια μετά από αυτό το μοναδικό άλμπουμ των Jade, έφτασε να θεωρείται ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της Αγγλικής folk, την δεκαετία του '70, σε επίπεδα On the Shore (The Trees) ή Swaddling Songs (Mellow Candle).

Five of Us (1970)

Οι Jade επανενώθηκαν το 2004 για να σηματοδοτήσουν την επανέκδοση του άλμπουμ τους σε CD. Στην επανέκδοση αυτή προστέθηκε ακυκλοφόρητο υλικό από τις ηχογραφήσεις τους το 1970, με τον John Wetton στο μπάσο.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

THE HUMAN BEAST

Hard-Rock Psych Oddities

Παρουσιάζοντας παράξενη, πλην εκφραστική κιθάρα από τον Gillies Buchan, καινοτόμο μπάσο και ανατριχιαστικά φωνητικά!!!! (τα θαυμαστικά για την άρθρωση), από τον Edward Jones και παίξιμο στα ντραμς όπως πιθανώς ποτέ δεν έχετε ακούσει σε ψυχεδελικό δίσκο, από τον 16-χρονο John Ramsey, αυτό το άλμπουμ είναι εκρηκτικό από την αρχή ως το τέλος. Προσωπικά χρειάστηκε να το ακούσω παραπάνω από μία φορά για να συνειδητοποιήσω ότι κάθε φορά ανακαλύπτω και περισσότερα πράγματα που κάνουν αυτό το άλμπουμ μοναδικό ή απλά ότι σίγουρα υπάρχει σοβαρός λόγος που μία ορίτζιναλ κόπια έφτασε να κοστίζει σήμερα τόσα πολλά χρήματα.

Reality Presented As An Alternative (1970)

Volume One (Decca SKL 5053) 11/70

Ένας αλλόκοτος ήχος στην κιθάρα από τον Gillies Buchan, με την υποστήριξη του Edward Jones στο μπάσο και του John Ramsey στα ντραμς. Οι Gillies και Edward τραγουδούν μάλλον flat και ο David McNiven προσθέτει κλαρινέτο σε ένα τρακ. Όλα ακούγονται περίεργα.

Τίποτα δεν ακούγεται όπως αυτός ο hard-rock δίσκος που παίζει αυτό το παράξενο τρίο από το Εδιμβούργο, του οποίου το εξώφυλλο μάλλον κάνει μία καλή περιγραφή του εξίσου περίεργου περιεχόμενου του. 

Ηχογραφημένο μέσα σε 12 συνεχόμενες ώρες τον Δεκέμβριο του 1969 στο Λονδίνο, αποτελεί μία ενδιαφέρουσα υπενθύμιση ότι το heavy metal ήδη από τα 60'ς βρισκόταν προ των πυλών.

Naked Breakfast (1970)

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο απόκοσμο, μυστικιστικό "Appearance Is Everything, Style Is A Way of Living", στο άγριο, συναρπαστικό "Brush With The Midnight Butterfly" και στην βάναυση εκδοχή του "Maybe Someday" των The Incredible String Band, η οποία ταλαντεύεται κολασμένα για λίγο πριν κατέλθει σε ένα πανδαιμόνιο ανατολίτικης κιθάρας.

Appearance Is Everything, Style Is A Way of Living (1970)

Τα δύο τελευταία τρακ έχουν ίχνη βιασύνης, αλλά το άλμπουμ ήδη είναι ένα μικρό κλασικό, παρόλο που η μπάντα το μισεί! μέχρι τις μέρες μας. Ο λόγος; Προφανώς ήταν πολύ πιο εκρηκτικοί στα live τους. Σαν υποσημείωση, το πραγματικό τους όνομα ήταν Skin, αλλά η Decca τους ανάγκασε να αλλάξουν το όνομα τους, επειδή στο Λονδίνο υπήρχε ακόμα μία μπάντα με το ίδιο όνομα. Στο οπισθόφυλλο φαίνεται καθαρά ότι υφίσταται και μονοφωνική κόπια, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να βρεθεί.

Maybe Someday (1970)

Ηχογραφημένο κάτω από όχι και ιδανικές συνθήκες, κατά την διάρκεια ενός και μοναδικού μεταμεσονύκτιου session, η μοναδική κυκλοφορία των The Human Beast είναι ένα αδιάκοπο ταξίδι σε σκοτεινά, καταχθόνια ακουστικά πεδία. Το ανεπιτήδευτο παίξιμο στα ντραμς και στο μπάσο δημιουργεί ένα ιδανικό φόντο για την αιχμηρή lead κιθάρα του Gillies Buchan και για κάποια αλα Jack Bruce φωνητικά.

Circle Of The Night (1970)

Σε συνδυασμό με κυνικούς, υπαρξιστικούς στίχους, το αποτέλεσμα έχει μία αίσθηση κάθαρσης, σχεδόν σαν τελετουργικό και πράγματι κάποια από τα τραγούδια είχαν γραφτεί για μία θεατρική παραγωγή στην πόλη που έδρευε η μπάντα μας. Τα πιο εσωτερικά κομμάτια του Disraeli Gears παρέχουν ένα φανερό μοντέλο, αλλά μιλάμε για τρία χρόνια μετά, κατά την διάρκεια των οποίων το δυναμικό τρίο είχε αναπτύξει την μουσική του πολύ πιο ελεύθερα και με ακόμα πιο σκοτεινό mood. 

Brush With The Midnight Butterfly (1970)

Ίσως η ουσία στους The Human Beast να βρίσκεται στο απίστευτο πέρασμα στο "Appearance Is Everything, Style Is A Way of Living", όπου η wah-wah του Gillies Buchan πυροδοτεί ένα σατανικό, σαρκαστικό γέλιο στον ακροατή, όταν ακούσει την ανακοίνωση "appearance is nothing". Μακριά από τις υποκρισίες της περιόδου, αυτό το απίστευτο άλμπουμ στέκεται μαζί με το Unchained του Elias Hulk, σαν η φλόγα για μία πορεία που θα ακολουθούσαν στην συνέχεια περισσότερες hard rock μπάντες της Αγγλίας. Τι κρίμα που δεν υπήρξε ποτέ Volume Two...

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 ULTIMATE SPINACH

Bosstown Sound

You are what you dig.

And if you dig sounds that trip a lot farther than most of today's "heavy" music...

if you dig original music that makes most "avant garde" groups look like yesterday 

then you're going to eat up 

ULTIMATE SPINACH

Dove In Hawk's Clothing (1968)

Ultimate Spinach (MGM SE-4518) 2/68

Το στυλ τους πηγάζει αμυδρά από την West Coast, με μία καλή στρώση εμπορικής παραγωγής για την οποία είναι φανερά υπεύθυνη η Νέα Υόρκη. 

Το Rolling Stone έγραψε ότι τα τραγούδια δεν είναι και τα καλύτερα, παιγμένα με την ελάχιστη επιδεξιότητα και γενικά άσκησε κακή κριτική καταλήγοντας ότι ο δίσκος αυτός απλά δεν τα καταφέρνει, με όποια μουσικά στάνταρντ και αν το δει κανείς.

Το μενού των Ultimate Spinach για το πνεύμα των ακροατών περιλαμβάνει το "Sacrifice of the Moon", ένα ορχηστρικό με ξύλινο φλάουτο σε αλληλεπίδραση με την κιθάρα. Επίσης το "Hip Death Goddess" με κουλ φωνητικά και αρκετά λεπτά από πολύ ωραίο heavy ορχηστρικό μέρος. Το "Ego Trip" και το "Funny Freak Parade", όπως όλα τα υπόλοιπα τραγούδια είναι πλούσια σε φαντασία και συμβολισμό.

Sacrifice Of The Moon (In Four Parts) (1968)

Το υλικό του Ian Bruce-Douglas (ιδιαιτέρως τα πιο σατιρικά κομμάτια όπως το "Dove in Hawk's Clothing") είναι συχνά τόσο σφιχτά τυλιγμένο μέσα στο μυστικιστικό του πανωφόρι. Περιέργως, το πιο ενδιαφέρον για μένα κομμάτι του άλμπουμ είναι κάποιο που αποκαλούν "Baroque #1", αποτελούμενο από φωνητικά με συνοδεία που ακούγεται σαν μία από τις γυμνοπαιδίες του Satie...

Baroque #1 (1968)

Το πιο δυνατό χαρτί των Ultimate Spinach είναι η ανάμιξη των φωνητικών τους. Η lead singer Barbara Hudson και οι υπόλοιποι καταφέρνουν να παράγουν έναν πολύ αγαπημένο ήχο που μπορεί να αποδοθεί εν μέρει στα αρμονικά φωνητικά που χρησιμοποιούν, αλλά επίσης υπάρχει το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι φωνές τους "δένουν" καλά.

(Ballad Of The) Hip Death Goddess (1968)

To Jazz & Pop έγραψε τον Ιούνιο του 1968: "Οι πωλήσεις του άλμπουμ Ultimate Spinach διαψεύδουν το παλιό απόφθεγμα ότι δεν μπορείς να προωθήσεις έναν κακό δίσκο. Ο ηγέτης τους Ian Bruce-Douglas, ο οποίος σπούδασε 12 χρόνια μουσική, έχει αποφασίσει ότι έργο του γκρουπ είναι να αλλάξει όψη στην σύγχρονη μουσική σκηνή. Γράφει τα κομμάτια, τα συνθέτει και γράφει ακόμα και τις εσωτερικές σημειώσεις...Το κύριο θέμα του εμφανίζεται να είναι ένας ταυτόχρονος εξευτελισμός της πλαστικής Αμερικής και των εναλλακτικών χίπις και παιδιών των λουλουδιών. Αποτυγχάνει σε αυτό το μάλλον αξεπέραστο έργο κυρίως λόγω της έλλειψης χιούμορ και μίας σαρωτικής αίσθησης σπουδαιότητας. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να το καταφέρουν, εκτός φυσικά του Frank Zappa (ο οποίος μπορεί να καταφέρει τα πάντα). Ο Bruce-Douglas αντιπαρέρχεται εν μέρει την λυρική του αδεξιότητα με δυνατές μελωδικές γραμμές στα περισσότερα τραγούδια του. Το καλύτερο κομμάτι στο άλμπουμ είναι ένα ορχηστρικό, το "Sacrifice of the Moon". Δυστυχώς το μεγαλύτερο τους πρόβλημα σαν γκρουπ, χώρια της έλλειψης συνεκτικότητας είναι η υπερεκτίμηση των ικανοτήτων τους".

Pamela (1968)

To Hi-Fi/Stereo Review έγραψε τον Σεπτέμβριο του 1968: "Όπως κυρίως νέες μπάντες της rock, οι Ultimate Spinach ήταν κολλημένοι με την ιδέα ότι οι νεανικές ποιητικές φαντασιώσεις είναι αρκετά σημαντικές για να τους δοθεί μία επιφανής θέση ανάμεσα στις ηχογραφήσεις της εποχής. Το γκρουπ επίσης παρεμποδίζεται από μία ιδιαιτέρως υποτυπώδη αρμονικότητα και ένα επαναλαμβανόμενο ρυθμικό στυλ που σε παραλύει".

Ego Trip (1968)

Ίσως η πιο γνωστή μπάντα της Βοστώνης, οι Ultimate Spinach εμφανίστηκαν με ένα άλμπουμ, το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος του ακούγεται σαν υποκριτική ψυχεδελική pop, την πρώτη φορά που θα το ακούσεις. Όμως κάτω από την επιφάνεια υπάρχει μία καλή δόση από μελωδική και δημιουργική πολυπλοκότητα, η οποία αντανακλά το κλασικό υπόβαθρο των σπουδών του ηγέτη τους Ian Bruce-Douglas. Πραγματικά έτσι συμβαίνει με δύο πρώιμα progressive ορχηστρικά, το "Sacrifice of the Moon (In Four Parts)" και το "Baroque #1". Ωστόσο το άλμπουμ θα μείνει στην μνήμη του κοινού περισσότερο για την υπέροχη 8-λεπτη "(Ballad of) The Hip Goddess", ένα πιο heavy θέμα με στοιχεία σαν raga, απόκοσμα ερμηνευμένο από την lead singer, αλλά και παίκτρια της ρυθμικής κιθάρας, Barbara Hudson.

Behold & See (MGM SE 4570) 8/68

Το Ultimate Spinach είχε ένα βαθιά blues προσανατολισμένο ήχο, ό,τι έπρεπε για να πουλήσει. όσον αφορά στο δεύτερο LP τους προσφέρουν ένα εξαιρετικό progressive κομμάτι, το "Mind Flowers", το οποίο ξεπερνάει τα 9 λεπτά.

Mind Flowers (1968)

Άλλα ενδιαφέροντα κομμάτια είναι το "Jazz Thing" και το  "Fifth Horseman Of The Apocalypse". Εξαιρετική είναι επίσης η παραγωγή από τον Alan Lorber.

Fifth Horseman Of The Apocalypse (1968)

Ένα τεράστιο βήμα μπροστά από το ντεμπούτο τους, αυτό το άλμπουμ βλέπει την μπάντα να εγκαταλείπει τις ψυχεδελικές pop ρίζες της για χάρη μίας πολύ πιο ορίτζιναλ μίξης από διάσπαρτη slow ψυχεδέλεια και ελαφρώς jazz ή μπαρόκ progressive.

Jazz Thing (1968)

Πραγματικά, τραγούδια σαν το "Visions of Your Reality", το "Suite: Genesis of Beauty (In Four Parts)" και "Fragmentary March of Green" δίνουν μία σωστή ένδειξη του στυλ τους.

Visions of Your Reality (1968)

Υπάρχει μία guest τραγουδίστρια στα φωνητικά, η Carol Lee Brit που προσθέτει τους αλα Grace Slick τόνους στα μικρότερης διάρκειας κομμάτια, τα οποία ανοίγουν τις δύο πλευρές του άλμπουμ.

Gilded Lamp Of The Cosmos (1968)

Μαζί με το πρώτο LP των It's A Beautiful Day, αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά progressive άλμπουμ που έβγαλε η Αμερική στα 60'ς.

Ultimate Spinach (MGM SE 4600) 3/69

 

Το πιο επιτυχημένο γκρουπ της Βοστώνης στα chart, οι Ultimate Spinach εδώ παρουσιάζουν ένα groovy άλμπουμ, με μία ποικιλία υλικού, να κυμαίνεται από μία hard rock εκδοχή του παλιού "(Just Like) Romeo & Juliet"

Eddie's Rush (1969)

μέχρι σε ένα καλό blues το "Eddie's Rush", που περιλαμβάνει κάποια από τις καλύτερες ορχηστρικές δουλειές που έκανε ποτέ το σεξτέτο μας. Ωστόσο τα δυνατά φωνητικά είναι το δυνατότερο τους σημείο.

Strange-Life Tragicomedy (1969)

Οι Ultimate Spinach ήταν ένα θέμα της πολύ δυναμικής προώθησης του Bosstown Sound, που έλαβε χώρα την προηγούμενη χρονιά, δηλαδή μίας προσπάθειας για να αναπτυχθούν κάποια rock γκρουπ από την Βοστώνη, ώστε να καταφέρουν να αντισταθμίσουν την μουσική και εμπορική δημοφιλία των γκρουπ του San Francisco.

The World Has Just Begun (1969)

Προφανώς αυτό το εγχείρημα δεν δούλεψε. Αν και οι Ultimate Spinach ήταν ένα από τα καλύτερα, μίας όχι και τόσο ελκυστικής παρτίδας γκρουπ, εμφάνισαν περισσότερο την δυναμική που είχαν παρά την επιτυχία. Ικανοποιητικοί, με καλή παραγωγή και ενδιαφέροντες περιστασιακά, αλλά ελάχιστα να διαφέρουν από το ρεύμα των απρόσωπων rock σχημάτων που περνούσαν από τις περιστρεφόμενες πόρτες της δισκογραφικής βιομηχανίας.

Happiness Child (1969)

Ακολουθώντας το Behold & See, η ήδη εύθραυστη ψυχική υγεία του Bruce Douglas χειροτέρεψε πολύ, θέτοντας τον εκτός μπάντας. Ένα σχεδόν εξ' ολοκλήρου νέο line up φτιάχτηκε, που περιλάμβανε τον Jeff Baxter στην lead κιθάρα και μέλη των Chamaeleon Church, με την Barbara Hudson να αποτελεί τον μόνο συνδετικό κρίκο με το πρώτο LP τους.

Reasons (1969)

Αποφεύγοντας progressive, ψυχεδέλεια και πειραματισμούς μαζί, το τελικό τους άλμπουμ προσφέρει straight pop-rock πρώτης ποιότητας, αν και τίποτα δεν ξεχωρίζει τόσο πολύ.

Some-Days You Just Can't Win (1969)

Η ιστορία δεν φέρθηκε με ιδιαίτερη εκτίμηση σε αυτή την φοβερή μπάντα. Αν και πουθενά-από όσο μπορώ να σκεφτώ-η ψυχεδέλεια δεν ταίριαξε τόσο πολύ με την progressive rock. Σίγουρα η σκηνή του San Francisco παίρνει τα εύσημα, όχι μόνο λόγω αρχαιότητας, αλλά και τεράστιου όγκου γκρουπ. Αν όμως παρεμπιπτόντως με ρωτούσε κάποιος για θέματα ποιότητας, πιθανώς θα έκλινα προς την μεριά της Βοστώνης. Υπάρχει ένας συγκεκριμένος λόγος γι' αυτό. Και ονομάζεται Ultimate Spinach.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ