DULCIMER

And I Turned As I Had Turned As A Boy...

Το ντεμπούτο άλμπουμ τους, ηχογραφημένο ζωντανά σε μια μαραθώνια ηχογράφηση στο Lansdowne Studio, έσφυζε από αυθορμητισμό και μια εύθραυστη ομορφιά που αποτύπωνε την ουσία μιας πιο απλής και σίγουρα πιο ειλικρινούς εποχής. Με ένα εκλεκτικό οπλοστάσιο οργάνων - από δωδεκάχορδες κιθάρες μέχρι ντούλσιμερ, ξυλόφωνο και μπάντζο - οι Dulcimer έπλασαν τραγούδια που ήταν στοιχειωτικά, αλλά ταυτόχρονα εμπνευσμένα. Η μουσική τους, εμποτισμένη με την αγγλική παράδοση και διαποτισμένη με ποιητικό λυρισμό, κέρδισε την αναγνώριση των κριτικών, αποσπώντας εγκωμιαστικά σχόλια από την Melody Maker και ένα πιστό κοινό.  

Lisa's Song

Dulcimer - And I Turned As I Had Turned As A Boy... (Global Records - 6306 909) 1971 

Ο Pete Hodge, μοναδικός επιζών στις μέρες μας από την μπάντα, μεγάλωσε στο μικρό χωριό Snowshill, ψηλά στους λόφους Cotswold. Αν και όπως λέει δεν το συνειδητοποιούσε τότε, η οικογένεια του ήταν αρκετά φτωχή, οι γονείς του ζούσαν κυρίως από τη γη για να τα βγάζουν πέρα. Μόνο όταν μπήκε στα μέσα της εφηβείας του και μελέτησε τον Wordsworth και τους ρομαντικούς ποιητές στο σχολείο άρχισε να καταλαβαίνει τη μελαγχολική μεγαλοπρέπεια της μοναξιάς στη φύση, και ένα μέρος αυτής της μεγαλοπρέπειας αργότερα διαποτίστηκε και στη μουσική που έπαιξε. Η συνάντηση του με τον Dave Eaves έγινε κάπου στα τέλη της εφηβείας και το ντουέτο ταίριαξε πολύ, αλλά ολοκληρωμένη μπάντα προέκυψε με την προσθήκη του ξαδερφού του Jem North ο οποίος τους συνόδευσε στο μπάσο - στην πραγματικότητα μια αυτοσχέδια, κουρδισμένη ισπανική κιθάρα. Φάνηκε να ταιριάζουν πολύ γρήγορα, και παρόλο που δεν είχε προηγούμενη μουσική εμπειρία, σύντομα έγινε ένας εξαιρετικός, εφευρετικός μπασίστας. Σύντομα, έπαιζαν σε μικρά κλαμπ, παμπ και εστιατόρια συνήθως ακουστικά. Το όνομα Dulcimer τους δόθηκε από τον ηθοποιό Richard Todd, ο οποίος ενδιαφέρθηκε για το ντούλσιμερ των Απαλαχίων που είχε αρχίσει να παίζει ο Pete Hodge.

Starlight

Ο Richard Todd, ένας σημαντικός αστέρας του κινηματογράφου της εποχής του, τους προσκάλεσε στο σπίτι του για να συζητήσουν την πιθανότητα να γράψουν κάποιο υλικό για αυτόν, συνδυάζοντας τα τραγούδια και τη μουσική τους με ποιητική αφήγηση από τον ίδιο. Ήταν κάτι αυτονόητο ότι θα συμφωνούσαν και μια μεγάλη ευκαιρία για την μπάντα μας να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους στη σύνθεση τραγουδιών. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, ο Dave Eaves και ο Pete Hodge είχαν γράψει μια ομάδα τραγουδιών, ποίησης και πεζογραφίας που θα περιείχαν τη βαθιά, μεστή και ηχηρή φωνή του Richard Todd.

 Εν τω μεταξύ, ο Richard Todd είχε επικοινωνήσει με τον Larry Page. Εκείνη την εποχή, ο Larry Page ήταν μάνατζερ των The Kinks και των The Troggs, οπότε τα πράγματα επιταχύνονταν και για τους Dulcimer. Απίστευτα, ηχογράφησαν όλο το άλμπουμ σε μία ηχογράφηση, εντελώς ζωντανά και πολλά από τα τραγούδια με μία λήψη. Έφτασαν στο Lansdowne Studio, έστησαν τα όργανά τους και ο ηχολήπτης David Baker τους τοποθέτησε το μικρόφωνο. Έπαιξαν μερικά τραγούδια για αυτό που νόμιζαν ότι ήταν τεστ για τον ήχο, και ξαφνικά ο Larry Page ανακοίνωσε «Τελείωσε» και τους είπαν να ανέβουν στο control desk και να τα ακούσουν. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγαν πραγματικά τους εαυτούς τους να παίζουν, εκτός από μερικές παραμορφωμένες ηχογραφήσεις κασέτας, και ήταν πολύ ευχαριστημένοι με αυτό που άκουσαν, αισθάνθηκαν για πρώτη τους φορά σαν μία πραγματική μπάντα. 

Morman's Casket

Από εκεί και πέρα, ο ρόλος της παραγωγής του Larry Page συνίστατο στο να τους κρατάει σε εγρήγορση με περιστασιακές ερωτήσεις του στυλ: «Έχετε κάτι άλλο, παιδιά;» Είχε, ωστόσο, ήδη "κάνει το θαύμα του", ξεγελώντας τους έξυπνα, κάνοντάς τους να νομίζουν ότι απλώς εξασκούνταν, με αποτέλεσμα να χαλαρώσουν και να έχουν αυτοπεποίθηση. Ο Richard Todd ήρθε στην ηχογράφηση αργά, και παραδόξως, παρόλο που δεν είχαν εξασκηθεί ποτέ στις δύο αρκετά περίπλοκες ενορχηστρώσεις τραγουδιών και αφήγησης μαζί, τα έκαναν και τα δύο με μία λήψη! Μετά από αυτό, δεν άκουσαν ποτέ άλλη αναπαραγωγή μέχρι να κυκλοφορήσει το άλμπουμ. Το άλμπουμ δεν στηριζόταν σε κάποιο κόνσεπτ, καθώς έγραφαν απλώς για πράγματα που τους ενδιέφεραν, χωρίς να σκέφτονται την εμπορικότητα ή το τι ήταν επίκαιρο. Έργα όπως το «Caravan» και το «Sonnet to the Fall» προέρχονταν από τις ρουστίκ ρίζες τους, ενώ οι ρομαντικές μπαλάντες του Dave Eaves και οι σουρεαλιστικές φαντασιώσεις του Pete Hodge είχαν και οι δύο τις ρίζες τους στα συνηθισμένα αγχωτικά, εφηβικά μαθήματα ενηλικίωσης που είχαν πάρει στις ζωές τους μέχρι τότε. Η λογοτεχνία προφανώς έπαιξε κι αυτή τον ρόλο της, καθώς και οι δύο ήταν φανατικοί αναγνώστες.

Pilgrim from the City

Το έργο τέχνης / εξώφυλλο αποδόθηκε λανθασμένα ότι το σχεδίασε ο Pete Hodge, αλλά στην πραγματικότητα ήταν έργο της Linda Glover, σχεδιάστριας η οποία είχε σχεδιάσει και τα εξώφυλλα δίσκων των Manfred Mann's Earth Band, Magna Carta, Colosseum, Scott Walker και άλλων. Η μπάντα ήταν διαρκώς σε αγωνία, περιμένοντας την επόμενη εξέλιξη. Παρόλο που το άλμπουμ έτυχε θερμής υποδοχής από τους κριτικούς και πούλησε έναν λογικό αριθμό αντιτύπων και παρόλο που σύντομα είχαν ηχογραφήσει ένα επόμενο άλμπουμ, αυτό το δεύτερο άλμπουμ δεν είδε το φως της δημοσιότητας μέχρι 20 χρόνια αργότερα, όταν εμφανίστηκε ως bootleg άλμπουμ στο διαδίκτυο. Οι επιρροές τους από εκείνη την περίοδο ήταν οι Dylan, Simon and Garfunkel, Joni Mitchell και Leonard Cohen—όλοι οι Αμερικανοκαναδοί τραγουδοποιοί-τραγουδοποιοί με μεγάλη επιτυχία. Και από Αγγλία: ο Richard Thompson, οι The Incredible String Band, και λίγο αργότερα, ο Mike Scott και οι 10cc.

Caravan (And I turned/As I had turned as a boy/To leave/As a passing caravan)

Αν οι Amazing Blondel ήταν η φωνή της μεσαιωνικής Αγγλίας, τότε αυτό το τρίο θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο της προσαρμογής των ποιημάτων του Thomas Hardy στην μουσική, μία ανάμνηση της ειδυλλιακής υπαίθρου που πάντα όμως διαθέτει μία σκοτεινή πλευρά. Έντονο λυρικά και μεταφέροντας με θεαματικό τρόπο αυτά που θέλουν να πουν με την βοήθεια 12χορδης ακουστικής, μαντολίνου και ξυλόφωνου, το άλμπουμ τα καταφέρνει στο σύνολο του χωρίς να ψάχνει τρακς που θα θεωρούνταν "αγαπημένα". Σαν μπόνους (μία εμπνευσμένη πινελιά), ο ηθοποιός Richard Todd διαβάζει ποίηση σε δύο κομμάτια του άλμπουμ και η φωνή του συμπληρώνει την μουσική με πολύ όμορφο τρόπο. Αν και απολύτως Αγγλικό, υπάρχουν στιγμές στην Β'πλευρά που η παραγωγή και οι φωνητικές αρμονίες μου θυμίζουν τον μεγάλο Αμερικανό παραγωγό δίσκων Gary Usher. Κάποιοι κυνικοί ακροατές ίσως να αποκαλούσαν το άλμπουμ μία απόκοσμη ανοησία, όμως προσωπικά το θεωρώ πανέμορφο, σχεδόν ένα μουσικό έργο πνεύματος. Η Αγγλική έκδοση του άλμπουμ (στη Nepentha) είναι ιδιαιτέρως σπάνια, συλλεκτική και επομένως πολύ πιο ακριβή για να την αποκτήσει κανείς σε σχέση με τις εκδόσεις σε άλλες χώρες (Αμερική, Γερμανία, Αυστραλία, Ιαπωνία και Ιταλία).

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ