AUDIENCE

Art / Progressive Rock Pioneers

Μία μπάντα με έδρα το Λονδίνο, η οποία υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής στα κλαμπ και στα κολλέγια εκείνη την εποχή. Αποτελούνταν από τους:

Howard Werth στα φωνητικά και κιθάρα, τον Keith Gemmell στο σαξόφωνο, φλάουτο και κλαρινέτο, τον Tony Connor στα ντραμς και τον Τrevor Williams στο μπάσο.

Έκαναν 4 δίσκους από το 1969 έως το 1972 και μετά διαλύθηκαν, με τον Howard Werth να πηγαίνει στους Doors στη θέση του Jim Morrison και μετά σε σόλο καριέρα, τον Keith Gemmell να πηγαίνει στους Stackridge, τον Trevor Williams στους The Nashville Teens και τον Tony Connor στους Hot Chocolate. Εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι μιλάμε για μία μπάντα που έχει ξεχαστεί σχεδόν από όλους, μία μπάντα που δεν ακούγεται πλέον πουθενά, αλλά είναι ικανή να καθηλώσει κάθε οπαδό της progressive rock και όχι μόνο.  

Raid (1970)

Audience (Polydor 583 065) 12/69

Οι Audience εδώ στην πρώτη τους προσπάθεια δείχνουν να είναι καλοί και ευέλικτοι μουσικοί. Το γκρουπ δεν φαίνεται να δεσμεύεται από μουσικά όρια και αυτό το άλμπουμ από δικές τους συνθέσεις διατηρεί πολύ αξιόλογο υλικό. Πράγματι του άξιζε να πάει καλά.

Θυμίζουν λιγάκι τους Animals στα αρχικά τους στάδια και παράγουν ποικίλους και φιλόδοξους ήχους. Σίγουρα το LP αυτό θα περιλαμβανόταν στα καλύτερα progressive.

Σκιές των Traffic όμως επίσης κρέμονται πάνω από αυτό το ευχάριστο, μελωδικό LP από αυτή την Αγγλική μπάντα. Ο αλα Traffic ήχος έρχεται κυρίως από το συνδυασμό του φλάουτου του Keith Gemmell με την ακουστική κιθάρα του Howard Werth...

Heaven Was An Island (1969)

Διατηρούν τα πάντα ολόσωστα δεμένα και έχουν ποικιλία και αρκετά από τα τραγούδια έχουν ελκυστικές γραμμές και στίχο...Ένα άλμπουμ που μπορεί να μην αποτελεί ορόσημο, αλλά είναι αναζωογονητικά ανεπιτήδευτο και ευήκοο.

House On The Hill (1969)

Το ντεμπούτο άλμπουμ αυτής της progressive μπάντας, που είναι εντελώς ορίτζιναλ, είναι ένα διασκεδαστικό κομμάτι jazzy pop rock, αν και όχι πολύ πάνω από τον μέσο όρο του γένους. Τα highlights περιλαμβάνουν το ζωηρό ''River Boat Queen'', το groovy ''Heaven Was An Island'', το R&B με χροιά soul ''Too Late I'm Gone'' και το ακουστικό, σε χίπικο στυλ ''Man On Box''.

Waverly Stage Coach (1969)

Το άλμπουμ κλείνει με το ''House On The Hill'', στο οποίο θα επιστρέψουν στο 3ο τους LP. Είναι καλοί παίκτες, αλλά τους λείπουν οι ενθυμητικές μελωδίες και η δεύτερη φωνή. Λέγεται συχνά ότι αυτό το LP αποσύρθηκε γρήγορα μετά την κυκλοφορία του, αλλά αν και είναι πολύ σπάνιο, δεν έχει αποδειχθεί κάτι τέτοιο.

Friend's Friend's Friend (Charisma CAS 1012) 6/70

Ακόμα πιο καλό από το ντεμπούτο τους. Ο ήχος τους είναι τόσο χαρακτηριστικός όσο και η γραφή τους και σε αυτό το άλμπουμ έχουν πάει περισσότερο προς την ορχηστρική πλευρά των πραγμάτων. Τι σημαίνει πρακτικά κάτι τέτοιο; Λιγότερα τραγούδια, που είναι κρίμα, αν και οι μεγαλύτερες δόσεις των έξυπνων συνθέσεων τους σε αποζημιώνει.

Nothing You Do (1970)

Φανερά λιγότερο jazzy από το ντεμπούτο τους (που είχε κυκλοφορήσει μόλις 6 μήνες νωρίτερα), τα περισσότερα τραγούδια εδώ μέσα έχουν μία ακουστική βάση, πάνω στην οποία χτίζονται τα τζαμ. Η μουσική δεν είναι πολύ μελωδική και ο Howard Werth δεν είναι ο επιβλητικός, ούτε ο αφοπλιστικός τραγουδιστής. Όμως υπάρχουν τρομερά ορχηστρικά μέρη, που θα μπορούσαν να καθηλώσουν και τον πιο απαιτητικό ακροατή. 

It Brings A Tear (1970)

Το άφθονο σαξόφωνο και το φλάουτο σημαίνει ότι ακούγονται αρκετά σαν τους Jethro Tull (''Nothing You Do'') η τους Family (''Raid'') και υπάρχουν κάποια ασυνήθιστα γυρίσματα, όπως στο μέρος με το μπάντζο στο ''Belladonna Moonshine'' και τον σχεδόν κλασικό ήχο στο ''Ebony Variations''.

Belladonna Moonshine (1970)

Φανταστικά σόλο στο σαξόφωνο σημειώνονται καθ' όλη την διάρκεια, ιδιαιτέρως στο ''Priestess'', το οποίο ίσως να αποδίδει καλύτερα το πώς ακούγονταν, αν και όλο το LP είναι πολύ συνεπές.

Friend's, Friend's, Friend (1970)

The House on the Hill (Charisma CAS 1032) 5/71

Οι Audience πάντοτε διαφοροποιούνταν στην μουσική τους, εφορμώντας με φωνητικά και σκίζοντας τον αέρα με το σαξόφωνο να ουρλιάζει. Μουσικά το άλμπουμ σε απορροφά και οι στίχοι είναι άμεσοι.

Your Not Smiling (1971)

Η πιο καινοτόμα και ορίτζιναλ μουσική συλλογή που είχε κυκλοφορήσει τότε, σύμφωνα με αυτά που έγραφε το Beat Instrumental, τον Ιούλιο του 1970. Έκανε την εμφάνιση του κατά τον ίδιο τρόπο με το Music in A Doll's House των Family πριν λίγα χρόνια, έχοντας πολύ λίγα κοινά με τις άλλες κυκλοφορίες. Ούτε δύο τραγούδια δεν μοιάζουν, έτσι το όλο άλμπουμ παρέχει μία ποικιλία.

I Had A Dream (1971)

Αυτό το ωραίο άλμπουμ βρίσκει τον ήχο τους εντυπωσιακά δεμένο, να οδηγεί σε κάποιες αξιόλογες και συναρπαστικές στιγμές. Όπως στα προηγούμενα, τα φωνητικά του Werth δεν θα μπορούσε να είναι για όλα τα αυτιά, αλλά δεν υπάρχει διαφυγή από την δύναμη που επιδεικνύουν τα περισσότερα κομμάτια. Το ''Jackdaw'' είναι ένα χαριτωμένο θέμα που ανοίγει το άλμπουμ, με δεμένο σαξόφωνο και φλάουτο πάνω σε μία ακουστική βάση, δίνοντας χώρο σε ένα σόλο fuzz κιθάρας και ένα ωραίο τζαμ. 

Jackdaw (1971)

Το ''Your Not Smiling'' έχει ένα ατόφιο, αφοπλιστικό ρυθμό, το ''I Had A Dream'' είναι γλυκό και το ''Raviolé'' είναι ένα απροσδόκητα χαριτωμένο ορχηστρικό. Επίσης μπορούν να είναι πολύ funky (''Nancy'', ''Eye to Eye'') και το μεγάλο ομότιτλο κομμάτι δείχνει ότι δεν έχουν εγκαταλείψει την αδυναμία τους για το ασυνήθιστο τότε σαξόφωνο.

I Put A Spell On You (1971)

Η μοναδική παράταιρη στιγμή είναι μία απροσδόκητη διασκευή του ''I Put A Spell On You'', η οποία είναι πολύ καλή μεν, αλλά λίγο αταίριαστη, σε σχέση με το περιεχόμενο του άλμπουμ. Συμπερασματικά, συστήνεται σε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να ανακαλύψει λιγότερο γνωστές Αγγλικές μπάντες.

Lunch (Charisma CAS 1054) 3/72

Ακόμα και με τον Gus Dudgeon στην παραγωγή και με εξαιρετικούς στούντιο μουσικούς από την Αμερική, σαν τον Jim Price και τον Bobby Keyes να παρέχουν βοήθεια, οι Audience βρίσκονται πάλι οριακά στην παραγωγή ενός κατά τα άλλα πολύ καλού άλμπουμ. 

Buy Me An Island (1972)

Ο Keith Gemmell εγκατέλειψε καθώς γινόταν αυτό το άλμπουμ και ο πιανίστας Nick Judd πέρασε στο σχήμα ως αντικαταστάτης. Αυτή η κίνηση ίσως να ήταν η σωτηρία τους, καθώς όπως έγραφε ο μουσικός τύπος, ο συνδυασμός ακουστική κιθάρα / χάλκινα δεν τους ταίριαξε. 

Ain't The Man You Need (1972)

Παρόλα αυτά, αυτό το άλμπουμ θεωρήθηκε το καλύτερο τους ως τότε, με μία πολύ καλή παραγωγή... Αν και  προσωπικά δεν συμφωνώ, ωστόσο θα το σύστηνα για τον πιο μεστό ήχο, ένα αποτέλεσμα της προσθήκης πιάνο συν τα πνευστά των Jim Price και Bobby Keyes, ανάμεσα σε άλλα.

Priestess (1970)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ