THE STEVE MILLER BAND

First Era

Παρά την περισσότερο γνωστή τους ενσάρκωση στα 70ς σαν 'παρασκευαστές' χιτ, οι Steve Miller Band κάποτε θεωρούνταν από τους καλύτερους μουσικούς της ψυχεδελικής σκηνής του Σαν Φρανσίσκο. Ηχογραφημένο στο Λονδίνο, το ντεμπούτο τους είναι κολλημένο κάπου ανάμεσα στις blues ευαισθησίες τους και στην επιθυμία τους να δημιουργήσουν ένα φιλόδοξο ψυχεδελικό δίσκο. 

In My First Mind (1968)

Children of the Future (Capitol ST-2920) 6/68

Οι Steve Miller Band για ένα αριθμό διαφορετικών λόγων έχουν κάνει μία φανταστική δουλειά στο ντεμπούτο άλμπουμ τους. Μικρό σε διάρκεια, όπως το ντεμπούτο των Moby Grape και εύγεστο σαν το Sgt. Pepper. Ξεκινούν τα περισσότερα κομμάτια τους με μία απλή ακουστική κιθάρα και δομούν γύρω από την γραμμή αυτή το όλο rock 'n' roll θέμα.

Ακόμα και χωρίς τον ραδιοφωνικό αέρα της εποχής, με τα Top 40, το άλμπουμ αυτό θα έπρεπε να είναι απόλυτα επιτυχημένο, καθώς, όπως όλα τα καλά rock 'n' roll άλμπουμ, είναι καλή μουσική, κατανοητή από παιδιά κάθε ηλικίας...

Η μπάντα επιδεικνύει την ικανότητα της σε όλες τις σπεσιαλιτέ της εποχής, όσον αφορά στο rock 'n' roll. Η καλόγουστη παραγωγή από την ίδια την μπάντα μαζί με τον Glyn Johns, μηχανικό των Stones και οι εκλεκτικές επιρροές κάνουν αυτό το άλμπουμ να είναι στην φύση των Beatles (ιδιαιτέρως στα φωνητικά, με την συχνή χρήση αρκετών φωνών για αρμονία και ρυθμό. Όπως γράφει το Rolling Stone, αν θέλετε να το εντάξετε κάτω από μία ταμπέλα, μπορείτε να το αποκαλείτε ένα πάντρεμα των Beatles με τα blues.

Key To The Highway (1968)

O Steve Miller είναι μεγάλο ταλέντο. Το Children of the Future συνδυάζει τον μακρύ τίτλο, που ακούγεται σαν κλασικού στυλ καντάτα, στην Α'πλευρά, με κάποια πολύ ωραία blues και μπαλάντες στην Β'πλευρά. Το χτίσιμο και η αποδόμηση στο ''Children of the Future'' θυμίζει το ''Sing This All Together'' από το Satanic Majesties των Stones σαν γενική δομή, αλλά και σαν πηγή έμπνευσης, αλλά μουσικά είναι πολύ καλύτερο για μένα προσωπικά. Κραυγές γλάρων, σερφ, το φύσημα του ανέμου και ηλεκτρονικοί ήχοι έρχονται αντιμέτωπα με χορωδιακή ερμηνεία αλλά και τραγούδισμα μπαλάντων με αποτελέσματα ενίοτε εκτυφλωτικά...Τα τραγούδια της Β'πλευράς αποτελούν μαρτυρία και κατάθεση για κάποια μετέπειτα τρομερά στυλ ερμηνείας σε μπαλάντες και σε blues.

Children of the Future (1968)

Δεν πρόκειται απλώς για μία blues μπάντα. Είναι συμφωνική rock κατά κάποιο τρόπο. Η μπάντα του Steve Miller ειδικεύεται να δομεί μεγάλης διάρκειας αέρινες αρχιτεκτονικές γραμμές που στοιβάζουν ηχητικά στρώματα το ένα πάνω στο άλλο-ό,τι μπορεί να περιγράψει καλύτερα το ''In My First Mind'' και το ''Children Of The Future''. Στην Β'πλευρά, το ''Key To The Highway'' εμφανίζεται να είναι ένα straight blues, φτιαγμένο με όλη την παραδοσιακή χροιά μίας προσέγγισης από τον James Cotton ή τον Buddy Guy. Προηγούμενες ηχογραφήσεις ως Miller Band (μία κακής ποιότητας ηχογράφηση με τον Chuck Berry και κάποια σάουντρακ ταινιών) δεν έδωσαν ενδείξεις του τι ήταν ικανό να κάνει αυτό το γκρουπ, σε σχέση με αυτά που ακούγονται εδώ μέσα. Πράγματι αυτό το άλμπουμ είναι μία εξαιρετική ηχογράφηση εκείνης της χρονιάς.

Baby's Callin' Me Home (1968)

Ένα άλμπουμ για μουσικούς. Γνωρίζουν πολύ καλά πώς να παίζουν, ιδιαιτέρως ο lead guitarist Steve (αδελφός του Jerry Miller των Moby Grape), o μπασίστας και ο ντράμερ. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει όριο στην εκτέλεση των τραγουδιών με πολύ συναίσθημα, ρυθμό και βαθμό δυσκολίας. Μία μπαλάντα σαν το ''Baby's Callin' Me Home'', με φωνητικά και ακουστική κιθάρα ή το ''You've Got The Power'', ένα έντονο κατά τα άλλα κομμάτι, δείχνουν την χάρη και την θέληση της μπάντας να δώσουν μία απλότητα. Αναπτύσσουν αυτή την εγκάρδια ατμόσφαιρα παίζοντας blues επίσης.

Steppin' Stone (1968)

Γεμάτο επαίνους εκείνο τον καιρό και θεωρούμενο κάτι σαν κλασικό της West Coast ψυχεδελικής σκηνής, το ντεμπούτο άλμπουμ του Steve Miller παίχτηκε πολύ λιγότερο από κάθε άλλο πιο straight rock άλμπουμ του, που θα ηχογραφούσε κατά την διάρκεια της επόμενης δεκαετίας. Ιδιαίτερα η Α'πλευρά είναι προϊόν της εποχής. Ένα άνοιγμα με κακοφωνία, που λιώνει σιγά μέσα σε ένα ονειρικό, ψυχεδελικό ηχοτοπίο. Τo ταξιδιάρικο παίξιμο στα keyboards, οι ακουστικές κιθάρες, τα ηχητικά εφέ και τα πολλαπλά φωνητικά βρίσκονται σε αφθονία. Η Β'πλευρά ακούγεται καλύτερα, ιδιαιτέρως δύο συνθέσεις του Boz Scaggs, το ''Baby's Callin' Me Home'' και το ''Steppin' Stone''.

Sailor (Capitol ST-2984) 10/68

Ένα άλμπουμ συνεχών αλλαγών στο mood και στην προσέγγιση. Από μία πλευρά η προσέγγιση μπορεί να είναι avant garde και από άλλη heavy hard rock. Αυτό που κάνει το άλμπουμ πάνω απ' όλα είναι να σου δώσει μία ιδέα του πόσο ευέλικτη μπάντα ήταν και το πόσο άξιοι μουσικοί έπαιζαν. Πιθανώς να χρειαστεί κανείς να το ακούσει πάνω από μία φορά, αλλά αυτό σίγουρα θα του κάνει καλό.

Ενώ το ντεμπούτο τους είχε μία δυνατή blues χροιά (ιδιαιτέρως στη Β'πλευρά), το Sailor έχει περισσότερο rock 'n' roll αίσθηση. Αν σας αρέσουν τα ατόφια rock-blues, μπορεί άνετα να σας καθηλώσει. Οι μουσικοί μπορούν να χειριστούν τις μπαλάντες με αξιόλογη επιτυχία. Η παραγωγή είναι φοβερή, η μουσικότητα σε ύψιστο επίπεδο. Αν και ελάχιστα τραγούδια έχουν μέτριο στίχο, ποτέ δεν είναι δήθεν η ενοχλητικά. 

Πιθανώς να κάνατε κάμποσο καιρό για να αφομοιώσετε όλη την ομορφιά του Children of the Future και τα δύο πρώτα τραγούδια του Sailor είναι εξίσου φανταστικά, αν όχι καλύτερα ακόμα. Το ''Song For Our Ancestors'' και το ''Dear Mary'' ανήκουν στα υψηλότερα κλιμάκια της rock, μαζί με μεγέθη βεληνεκούς Beatles και Dylan. Tο υπόλοιπο άλμπουμ με εξαίρεση το ''Quicksilver Girl'' είναι απλά αρκετά άνω του μέσου όρου.

Dear Mary (1968)

Το Sailor παρείχε την απαιτούμενη ώθηση για να στείλει αυτό το εξαιρετικό γκρουπ απευθείας στην κορυφή. Ένα άνοιγμα με ηχητικά εφέ βεβιασμένο διαμέσου μουσικών εικόνων θέτει τον τόνο ολόκληρου του άλμπουμ. Ο Steve Miller έχει παίξει με κάποιους από τους καλύτερους bluesmen και ο ήχος του δένεται τέλεια με αυτόν της μπάντας για να δημιουργήσουν ένα από τα πιο δεμένα γκρουπ που πέρασαν ποτέ. Το ''Living In The U.S.A.'' είναι ίσως το πιο εμπορικό θέμα και έχει κυκλοφορήσει και σαν single. 

Living In The U.S.A. (1968)

Το δεύτερο LP εμφανίστηκε μόλις 4 μήνες μετά το ντεμπούτο, αλλά ακούστηκε λίγο διαφορετικό εντάσσοντας τα blues στη rock και περιλαμβάνοντας κάποια από τα πιο καλά τραγούδια του Miller. Το άλμπουμ ανοίγει θαρραλέα με ένα 6λεπτο ορχηστρικό, μετακινείται σε μία πολύ όμορφη μπαλάντα και ακολούθως δείχνει τη rock πλευρά του. Πάντα χωρατατζής ο Miller (όπως θα τραγουδούσε για τον εαυτό του εξάλλου λίγα χρόνια μετά), ρίχνει ένα αστείο τραγουδάκι όπως το ''Gangster of Love'' και το περιβάλει με πολύ όμορφα τραγούδια, δικά του αλλά και του μελλοντικά διάσημου μέλους της μπάντας του, Boz Scaggs. 

Gangster of Love (1968)

Εντυπωσιακό και πολύ ευήκοο άλμπουμ το Sailor, ακούγεται πολύ διαφορετικό από τα άλλα Καλιφορνέζικα άλμπουμ της εποχής, ρέποντας προς την rock παρά προς την ψυχεδέλεια, χωρίς όμως να ακούγεται ιδιαιτέρως mainstream. Ακόμα πιο σημαντικά, αντίθετα με τα περισσότερα στα blues βασισμένα γκρουπ της εποχής, 'δανείζεται' όπως όλα τα καλά γκρουπ καταφέρνοντας ωστόσο να μην ακούγεται κλισέ η να παίζει προβλέψιμα blues-rock. Ευρύτερα θεωρούμενο ως το καλύτερο άλμπουμ του, σίγουρα καταφέρνει να δυσκολέψει άλλες θρυλικές μπάντες του Σαν Φρανσίσκο και του Λος Άντζελες. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός από τα μεγάλα του ταλέντα. Να βάζει μαζί έναν αριθμό από καλά, αλλά όχι απαραίτητα τρομερά τραγούδια ώστε να φτιάχνει ένα σύνολο, που σαν ολότητα είναι πολύ καλύτερο από τα μέρη που το απαρτίζουν. 

Song for Our Ancestors (1968)

Το ονειρικό, διαστημικό, με το keyboard να κυριαρχεί "Song for Our Ancestors" είναι ένα ατμοσφαιρικό ξεκίνημα που μεταβαίνει όμορφα στην αιθέρια μπαλάντα "Dear Mary". To "My Friend" παίρνει το βήμα με ένα vibe αλα Moby Grape / Byrds, πριν η εξαιρετικά ικανοποιητική Α'πλευρά τελειώσει με το "Living in the USA", που φέρνει στο μυαλό τους Spirit στα πιο αφοπλιστικά τους θέματα.

Lucky Man (1968)

Η Β'πλευρά είναι σχεδόν το ίδιο καλή, αρχίζοντας με το "Quicksilver Girl", πριν επιστρέψει στο groovy R&B στο "Lucky Man", ενώ το "Overdrive" περιέχει κάποια ωραία slide κιθάρα και φέρνει στο μυαλό Dylan στα μέσα της δεκαετίας του 60. Ένα από τα καλύτερα rock LP της εποχής.

Brave New World (Capitol ST-184) 6/69

Ο Miller απαρνήθηκε σχεδόν τελείως το γλυκό, μελωδικό υλικό που εμφανίστηκε σε αρκετά μέρη των δύο πρώτων άλμπουμ για χάρη του ρυθμού, του beat. Ουσιαστικά το όλο άλμπουμ είναι έντονο και πολύ δυνατό...Το κύριο πρόβλημα εδώ εμφανίζεται όταν προσπαθούν να συμφιλιώσουν το beat που παράγει το τρίο με το κουιντέτο της προηγούμενης χρονιάς, πράγμα που αυτό το άλμπουμ προσπαθεί να διατηρήσει με τη χρήση στούντιο μουσικών.

Ελάχιστες άλλες μπάντες της εποχής φαίνονταν να έχουν τόσο καλή μουσική αισθητική τόσο στις ηχογραφήσεις, όσο και στα live. Το γκρουπ κατέχει μία ενότητα είτε με 5 μέλη όπως ξεκίνησαν είτε με 3 όπως σε αυτό το άλμπουμ, πράγμα που παραπέμπει απλά σε ένα σχήμα που έχει κάνει πολύ δουλειά.

Ο Miller, o Tim Davis και ο Lonnie Turner φαίνεται πώς ό,τι κι αν παίζουν ακούγεται πολύ συνεκτικό. Είναι εξίσου επιδέξιοι στο να δημιουργούν σύγχρονο R&B, ήσυχες ακουστικές μπαλάντες και ηλεκτρονικούς ήχους...Όλο το υλικό έχει ουσία τόσο σαν παίξιμο στα όργανα, όσο και φωνητικά. Και τα ''Kow Kow'' και ''Space Cowboy'' είναι αριστουργήματα του γένους.

Kow Kow (1969)

Με την αναχώρηση του Boz Scaggs, το γκρουπ δεν έκανε κοιλιά. Το Brave New World αν και μικρότερο, είναι τόσο καλό όσο και ο προκάτοχος του. Ο ήχος τους δεμένος σε ένα οξύ, προσβάσιμο rock στυλ που καταλήγει στο ερεθιστικό ''Space Cowboy'', το πολύ καλό τους single. Το παίξιμο του Miller στην κιθάρα είναι πιο εστιασμένο από πριν, αλλά το δυνατό σημείο τους είναι η συνεχιζόμενη, δυνατή, δημιουργική γραφή. 

Space Cowboy (1969)

Το κομμάτι που κλείνει ''My Dark Hour'' παρουσιάζει τον Paul McCartney, που βρέθηκε να συνδράμει τον Miller για να ξεδώσει από ακόμα ένα σκληρό session των Beatles. Επίσης παρουσιάζει ένα χαρακτηριστικό riff που θα ήταν η βάση ενός μεγάλου χιτ, του ''Fly Like An Eagle'', εφτά χρόνια αργότερα. Στην ιστορία της rock 'n' roll μόνο οι Led Zeppelin συναγωνίζονται τον Miller στο να ωφεληθούν τόσο πολύ από κάτι ''δανεικό''. Και αυτός συναγωνίζεται μόνο τον Ray Davis για την πιο γόνιμη αυτοκλοπή στην ιστορία της rock 'n' roll. 

My Dark Hour (1969)

Το τρίτο άλμπουμ του Miller τον βρίσκει να έχει μετακινηθεί από την ψυχεδέλεια των δύο πρώτων του άλμπουμ προς την mainstream rock, που θα απολάμβανε τεράστια οφέλη την ερχόμενη δεκαετία. Όπως πάντα, επιδεικνύει μία ξεκάθαρη πεποίθηση, ότι τα καλύτερα άλμπουμ είναι απλούστατα το σύνολο των τραγουδιών που περιέχουν. 

Your Saving Grace (Capitol SKAO 331) 1970

O Nicky Hopkins είναι ο θρυλικός session παίκτης των keyboard που τα κάνει όλα σωστά. Ο δίσκος αυτός του ανήκει. Είναι δυναμικός, funky και όταν είναι απαραίτητο λυπητερός. Ό,τι κάνει την δουλειά του ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι ότι οι υπόλοιποι μουσικοί είναι κι από μόνοι τους εξαιρετικοί. 

Ο Miller συνεχίζει να είναι ένας δυναμικός κιθαρίστας. Το πιο περίπλοκο τραγούδι είναι το ''Baby's House''. Σχεδόν 9 λεπτά και οι στίχοι να βρίσκονται στο οπισθόφυλλο. 

Στην πραγματικότητα όμως δεν σε γεμίζει, δεν δε αποζημιώνει σε επίπεδο ''Just A Passin' Fancy In A Midnite Dream'' η ''Motherless Children''.

Just A Passin' Fancy In A Midnite Dream (1970)

Aυτό το άλμπουμ ολοκληρώνει μία γόνιμη δεκαετία για τον Miller και μία σχεδόν αψεγάδιαστη πορεία στην παραγωγή για τον Glyn Johns. Αν και όχι τόσο καλό όσο το Sailor η το Brave New World, υπάρχουν ωστόσο θησαυροί μέσα του.

Feel So Glad (1970)

Η Α'πλευρά είναι η καλύτερη αρχίζοντας με το ''Little Girl'', με το χαρακτηριστικό επιδέξιο και αφοπλιστικό riff. Τυπικά για τον Miller, τα τραγούδια σβήνουν το ένα μέσα στο άλλο για να δημιουργήσουν ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Το "Don't Let Nobody" (γκόσπελ) και το ''Baby's House'' (με αρμονίες αλα CSN) είναι ιδιαιτέρως καλά. 

Baby's House (1970)

Η Β'πλευρά είναι πιο παραδοσιακή. Το ''Motherless Children'' είναι μία καταλλήλως δακρύβρεχτη μπαλάντα, το ''The Last Wombat In Mecca'' είναι blues βουτηγμένο στην slide κιθάρα και το ''Feel So Glad'' ένα αισθαντικό περίτεχνο θέμα. Το mainstream ομότιτλο κομμάτι κλείνει με όμορφο στυλ το άλμπουμ και στοχεύει στον πλατινένιο δρόμο που ανοίγεται μπροστά.

Your Saving Grace (1970)

Number 5 (Capitol EA-ST 436) 7/70

Το πέμπτο άλμπουμ του Steve Miller για την Capitol είναι πιθανώς από τα καλύτερα του, καθώς ο Miller τα δίνει όλα σε αυτό το άλμπουμ που ηχογραφήθηκε στο Cinderella Sound στο Nashville. Τα εκλεκτικά του ταξίδια είναι καλόγουστα, με υψηλής ποιότητας παραγωγή με τους σωστούς 'χρωματισμούς' και με τα συνήθη στάνταρντ, όσο αφορά στην μουσικότητα.

Jackson-Kent Blues (1970)

Στην αυγή των 70ς, η ζωηρή, φιλόδοξη με ψυχεδελικά στοιχεία pop του Miller άρχισε να μοιάζει παρωχημένη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει καλούς δίσκους με πολύ καλά τραγούδια και βιρτουόζικο παίξιμο (ιδιαιτέρως στην κιθάρα). 

Good Morning (1970)

Το αιθέριο pop ''Good Morning'' δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα με στυλ, όπως επίσης και την θετική αύρα του δίσκου, ενώ το ''Going To The Country'' είναι μία ζίγκα που σου 'κολλάει' στο μυαλό. Η Β'πλευρά ροκάρει πιο δυνατά, ιδιαίτερα στο ''Going To Mexico'' και στο ψυχεδελικό blues ''Jackson-Kent Blues''. Ένα ωραίο άλμπουμ από κάθε άποψη.

Recall the Beginning: A Journey from Eden (Capitol EA-ST 11022) 3/72

Αυτό είναι το ξεχασμένο άλμπουμ των Steve Miller Band. Δεν πούλησε καλά, δεν βγήκαν κόπιες για πολλά χρόνια (μέχρι την εποχή των CD) και με κάποιο τρόπο κατάφερε να αποφύγει να εμφανιστεί σε πολλές δισκογραφίες και βιβλία της rock. 

Το μυστήριο που το περιβάλει το κάνει μία πολύ ευχάριστη ανακάλυψη, καθώς είναι το πιο παράξενο και αναμφισβήτητα για κάποιους το πιο καλό του άλμπουμ, το οποίο τον πάει σε προκλητικά μέρη, τα οποία ποτέ ξανά δεν θα επισκεπτόταν, καθώς ήδη, η πιο mainstream προσωπικότητα του αναλάμβανε να τον οδηγήσει.

Η Α'πλευρά είναι ένα παράξενο μπέρδεμα στυλ, παρουσιάζοντας κωμικό doo-wop, slow ψυχεδέλεια και καθαρή pop. Είναι αποπροσανατολιστικό, αλλά ωστόσο πολύ καλό. Ιδιαιτέρως το "Somebody Somewhere Help Me" ακούγεται όπως κάθε φιλικό προς το ραδιόφωνο πιο γνωστό του κομμάτι. 

Fandango (1972)

Η Β'πλευρά είναι ένα εντελώς άλλο πράγμα-τέσσερα φιλόδοξα μετα-ψυχεδελικά κομμάτια που ρέουν όμορφα το ένα μέσα στο επόμενο, παρουσιάζοντας ακουστικές κιθάρες, ονειρικά έγχορδα και στο ''Fandango'' τρομακτικά μελωδικό παίξιμο στην κιθάρα, όσο κάθε τι που έπαιξε και κέρδισε την αγάπη του κοινού τα προηγούμενα χρόνια.

Journey From Eden (1972)

Το άλμπουμ τελειώνει με ένα μεγάλο παρατεταμένο fade που κλείνει όχι μόνο το πρώτο μέρος της καριέρας του Miller, αλλά και την Β'πλευρά του άλμπουμ αυτού, που αποτελεί το καλύτερο κεφάλαιο της καριέρας του. Ένα άλμπουμ που αξίζει να ανακαλύψει κανείς.

High On You Mama (1972)

Κοινώς θεωρούμενο αρτιστικά και εμπορικά το ναδίρ του Miller, αυτό το άλμπουμ αξίζει πιο προσεκτική εξέταση. Ατομικά κάθε τραγούδι φαίνεται ανούσιο, αλλά σαν σύνολο το LP παίρνει στροφές υπέροχα στο πικάπ, με κάθε τραγούδι να συμπληρώνει το άλλο και το γλυκό, ηλιόλουστο groove να διακόπτεται από τον ήχο της lead κιθάρας.

Love's Riddle (1972)

Το ''High On You Mama'' και το ''Heal Your Heart'' είναι εκφραστική και υπνωτική ψυχεδελική pop, ενώ το ''Fandango'' έχει τρομερή μονομαχία κιθάρων και θυμίζει Quicksilver Messenger Service. Το είδος αυτό της υψηλής ποιότητας Καλιφορνέζικης rock ίσως να μοιάζει παρωχημένο για το 1972, ωστόσο ωθούσε τον μεγάλο αυτόν μουσικό να αναθεωρήσει τον εαυτό του ως πρωτοπόρο εκπρόσωπο της λιγότερο ενδιαφέρουσας AOR.

The Joker (Capitol EST 111 235) 10/73

Μία επιστροφή-φαινόμενο στην εμπορικότητα, μετά την σκληρή αντιμετώπιση από την μοίρα στις αρχές των 70ς. Ένας ζωντανός, ανάλαφρος δίσκος με έναν νέο, απέριττο ήχο.

Something To Believe In (1973)

Το πανταχού παρόν ομότιτλο κομμάτι είναι αιχμαλωτιστικό, αλλά εκνευριστικά επαναλαμβανόμενο και λόγω της υπερ-έκθεσης, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει θέμα. Αλλού, το "Sugar Babe" είναι αγνή pop, ενώ το "Mary Lou", το "Your Cash Ain't Nothin' But Trash" και το "Lovin' Cup" είναι επιστροφή πίσω στο βασικό rock 'n' roll.  

The Joker (1973)

Τρία χρόνια αργότερα ο Steve Miller και η μπάντα του κατά την δεύτερη περίοδο της δημιουργικής τους καριέρας θα έπιαναν το peak της εμπορικότητας, τόσο στα charts των άλμπουμ, όσο και κατασκευάζοντας το ένα χιτ πίσω από το άλλο, με singles όπως τα: "Fly Like an Eagle", "Rock'n Me", "Take the Money and Run", "Jet Airliner", "Serenade" και "Jungle Love", τα οποία και έγιναν τόσο αγαπημένα στην χώρα μας από τα τέλη της δεκαετίας του 70, όπως και μέσα στην δεκαετία του 80 με μετέπειτα χιτ, όπως το "Abracadabra".

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ