Παρασκευή 9 Ιουλίου 2021








KEVIN AYERS








        A SWEET SOUL








Δεν ήταν απλά ένας καλός τραγουδοποιός, ένας πολύ ταλαντούχος μουσικός και ένας πάρα πολύ ευαίσθητος άνθρωπος ο Kevin Ayers. Ήταν ένας από τους πρωτοπόρους μουσικούς της θρυλικής σκηνής του Canterbury. Ένας από τους μεγάλους, τους πρωτομάστορες, τους διαμορφωτές. Ένας από τα πρώτα μέλη του μυθικού γκρουπ The Wilde Flowers, δηλαδή κοινώς, της έδρας όλων σχεδόν των ιδρυτικών μελών των Soft Machine και των Caravan. Ο συνδυασμός της ψυχεδέλειας, με τους "δύσκολους" στίχους και τους αυτοσχεδιασμούς που πηγάζουν από την jazz ήταν κάτι σαν πρόκληση για αυτούς τους απίθανους μουσικούς. Ο γεννημένος στο Kent Kevin, βρέθηκε στον πρώτο δίσκο των Soft Machine γράφοντας ή συν-γράφοντας τα περισσότερα από τα κομμάτια του ομώνυμου άλμπουμ του 1968, όμως δεν ήταν στην ιδιοσυγκρασία του το βεβαρημένο πρόγραμμα του γκρουπ, με τις ατέλειωτες περιοδείες, έτσι γρήγορα αποφάσισε να ξεκινήσει σόλο καριέρα. Η πορεία του όλα τα χρόνια είναι μεγάλη και πλούσια. Για μένα προσωπικά, αν και ο χαρισματικός αυτός μουσικός έκανε μία τεράστια μουσική προσφορά, τα πιο δημιουργικά του χρόνια είναι αυτά ανάμεσα στο 1969 και 1973 στην Harvest. Τότε που έκανε τους 4 πρώτους δίσκους του...


Song for the Insane Times (1969)




Joy of A Toy (Harvest SHVL 763) 12/69

Χαρά, ομορφιά και μυστήριο βρίσκονται σε αφθονία μέσα σε αυτό το άλμπουμ του πρώην κιθαρίστα των Soft Machine. Τα τραγούδια του είναι απλά αλλά συναρπαστικά, με τη ζεστή, ομιχλώδη και κάποιες φορές απειλητική αίσθηση που έχουν κάποια τραγούδια που μισο-θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια.


Οι συνθέσεις, που σε μερικά κομμάτια παρουσιάζουν τους Soft Machine, αιχμαλωτίζουν τέλεια τον ήχο των Soft Machine: ήχος διακριτικός, μυστηριώδης, πλούσιος σαν υφή και εκλεπτυσμένα funky.


Για να δείξουν ότι δεν κρατάνε κακία μεταξύ τους, οι Soft Machine παίζουν στα περισσότερα κομμάτια, που έχει γράψει ο Kevin, με απίστευτους τίτλους όπως ''Eleanor's Cake (Which Ate Her)''. Για την χρήση τόσο θαυμαστού αριθμού οργάνων, η μουσική είναι λίγο μονότονη. Ο Ayers ξεκίνησε την σόλο καριέρα του με αυτό το παράδοξο άλμπουμ. Είναι σίγουρο ότι θα μπέρδεψε τους ανθρώπους εκείνη την εποχή. Δεν ακούγεται σαν τους Soft Machine, είναι pop, αλλά η βαθιά του φωνή δύσκολα θα ακουγόταν τότε στα top40 στο ραδιόφωνο και μεγάλο μέρος του ακούγεται απλά flat. Αυτό βεβαίως δεν εμποδίζει την μεταφορά όσων λέει με ένα μοναδικό τρόπο, όπως στο τραγούδι που ακολουθεί και είναι γραμμένο για την μία από τις τρεις κόρες του, την Rachel.


Lady Rachel (1969)




Ανοίγει με το πιο χαρούμενο τραγούδι (υπάρχουν στίχοι, αλλά είναι θαμμένοι), μετακινείται σε τραγούδια που θα ακούγονταν σαν mainstream rock και μπαλάντες, αν η φωνή του δεν τα μετέτρεπε σε μοιρολόγια, παρωδίες ή οτιδήποτε άλλο...Κάτι τόσο παράδοξα αφοπλιστικό, όσο οτιδήποτε θα μπορούσες να ακούσεις. Καθώς ακούς, κάτι μοιάζει να ξεφεύγει ελαφρώς, χωρίς όμως να μπορείς να πεις τι ακριβώς. Όλες οι συνθέσεις είναι εντελώς διαφορετικές από οτιδήποτε άκουσες στο παρελθόν και όλες μοιάζουν απόλυτα φυσιολογικές. Τα όμποε στο ''Town Feeling'' είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι έχουν επηρεάσει τους Roxy Music. 


Town Feeling (1969)




Το Mellotron θυμίζει τον ήχο μουσικής σε τσίρκο στο ''The Clarietta Rag'' και η lead guitar απλά ένα θόρυβο που σου τρυπάει τα τύμπανα, εντελώς αταίριαστη σε ένα τόσο χαρούμενο τραγούδι. To ''Stop This Train (Again Doing It)'' κυριολεκτικά επιταχύνει από την αρχή μέχρι το τέλος σαν ατμομηχανή και περιέχει ένα σόλο στην κιθάρα από ηχείο σε ηχείο που έχει όλη την ενέργεια της ατμομηχανής.


Stop This Train (Again Doing It) (1969)




Shooting at the Moon (Harvest SHSP 4005) 10/70

Ο Ayers κατέχει μία φωνή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανέκφραστη και αυτό σε συνδυασμό με την καταθλιπτική φύση των τραγουδιών του, δημιουργεί ένα αισθαντικό και χαρακτηριστικό αποτέλεσμα. 


Τα τραγούδια και η φωνή του, με τον αποστασιοποιημένο, αλλά σκωπτικό και ιδιαίτερο τόνο, έχουν μία ύπουλη ποιότητα, που φτάνουν στα αυτιά του ακροατή με έναν ευγενικά υπογραμμισμένο αέρα παραφροσύνης...


Αυτή είναι μία άβολη μίξη των συνηθισμένων παράξενων pop τραγουδιών του με αυτό που έχει ονομαστεί musique concrète, μία ιδιαίτερη κατηγορία δηλαδή ηλεκτρονικής μουσικής, τα οποία σαν συστατικά είναι εξίσου συναρπαστικά, αλλά κανένα από τα δύο δεν μοιάζει να κάνει αίσθηση στους ίδιους ακροατές. Από την μάλλον ευγενική μπαλάντα "May I", δεν θα περίμενες ποτέ μέσα σε δύο λεπτά να ακούς έναν στρόβιλο τυχαίων θορύβων και ηχητικών εφέ και κόλπων. 


May I (1970)




Το σαξόφωνο του Lol Coxhill προσθέτει μία επιπλέον παράξενη χροιά στην προσέγγιση. Τα "νορμάλ" τραγούδια όλα έχουν την αίσθηση διεστραμμένης jazz, που με κάποιο τρόπο χάνεται μέσα σε ένα είδος μουσικής music hall. Κάποια από αυτά ροκάρουν καλά: το σόλο στην κιθάρα από τον Mike Oldfield στο "Lunatics Lament" είναι ένα θαύμα, με τον τρόπο που συνδυάζει δυνατή ένταση και παραμόρφωση με πραγματική μελωδία. Αναρωτιέται κανείς γιατί περισσότερα σόλο δεν σπρώχνουν τα όρια με τον ίδιο τρόπο. 


Lunatics Lament (1970)




Μέσα σε λεπτά ωστόσο το τραγούδι έχει τελειώσει, το επόμενο αρχίζει και τα όργανα αυτοσχεδιάζουν ασκόπως και για πολύ περισσότερο χρόνο από το πολύ καλό κομμάτι που προηγήθηκε. Μετά, καθώς φτάνει σε ένα ξαφνικό τέλος, το ηλιόλουστο "The Oyster and the Flying Fish" (με τα backing φωνητικά της αξιαγάπητης Bridget St. John) ακολουθεί, μέχρι που καταλήγει σε περισσότερη φασαρία. 


Red Green And You Blue (1970)




Το άλμπουμ αυτό είναι τόσο αποπροσανατολιστικό όσο δεν πάει. Υπάρχουν τρομερές στιγμές για να προσελκύσουν ακροατές και πολλές επίσης για να γίνουν εχθρικές στον ακροατή. To Shooting at the Moon πιθανόν να διχάζει τους ακροατές σε μεγάλο μέρος του, όμως ακόμα μία φορά πρέπει να δείξει κανείς τον σεβασμό του στον Ayers για την θέληση να κάνει σχεδόν τα πάντα στο όνομα της τέχνης, αυτό που λέμε με άλλα λόγια art-rock. 


Shooting at the Moon (1970)




Μία πραγματική ιστορία αγάπης αυτό το άλμπουμ στο οποίο δεν φαίνεται σαν σόλο δουλειά του Ayers (και δεν είναι άλλωστε), καθώς ο Kev σμίγει με τον πιτσιρικά τότε Mike Oldfield, τον Lol Coxhill, τον David Bedford και την Bridget St. John. Εκκεντρικά ορχηστρικά μοιράζονται το βινύλιο με τους παιχνιδιάρικους στίχους του Ayers.



Whatevershebringswesing (Harvest SHVL 800) 1/72

Το μόνο που εμποδίζει αυτό το άλμπουμ να έχει τον τρομερό αντίκτυπο, που με κάποιο τρόπο αισθάνεσαι ότι όφειλε να έχει, είναι ότι είναι σχεδόν αδύνατο να το δεις σαν ολότητα. Κάθε κομμάτι ατομικά είναι διαμάντι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ταιριάξεις όλα τα διαφορετικά στοιχεία σε μία αίσθηση ολοκλήρωσης.


Γενικά αυτό θεωρείται το καλύτερο άλμπουμ του Ayers, αν και είναι συζητήσιμο το κατά πόσο κάποιο από τα 4 πρώτα άλμπουμ του θα μπορούσε να πάρει τέτοιο τίτλο. 


Ωστόσο είναι το πιο λαμπρό παρά τον παράξενο τίτλο του, το ακόμα πιο παράξενο εξώφυλλο και τα δύο πιθανώς καλύτερα κομμάτια που έκανε. 


Whatevershebringswesing (1972)




Το "Stranger in Blue Suede Shoes" είναι το πιο άμεσα ευάρεστο και πιθανόν το πιο ανθεκτικό τρακ, ένας παιχνιδιάρικος τόνος με μελωδικό μουρμουρητό και μία γοητευτική σύνθεση (ακούστε προσεκτικά το πιάνο στην τελευταία στροφή). Ακόμα καλύτερο είναι το "Song from the Bottom of A Well", μία από τις καλύτερες αποδομήσεις σε φόρμα pop τραγουδιού που θα ακούσετε ποτέ. 


Song from the Bottom of A Well (1972)




Ο απειλητικός στίχος και η μελωδία έχουν τοποθετηθεί σε ένα πλαίσιο φαινομενικά τυχαίων ήχων. Το τραγούδι παίζει και αιφνίδιοι θόρυβοι εμφανίζονται, "πνίγοντας" συχνά τα φωνητικά.To μέτρο αλλάζει ενοχλητικά και η παραμόρφωση σε "στρώματα" γίνεται το τέρας που τρέμει κάθε τραγουδιστής. Κάθε τι γύρω από αυτό είναι πέραν της πραγματικότητας και είναι τέτοια η αυθεντικότητα του, που αναρωτιέται κανείς γιατί το rock 'n' roll τόσο σπάνια παίρνει τέτοια ρίσκα, ονομάζοντας όλο αυτό το κόνσεπτ "τραγούδι"... 


There Is Loving / Αmong Us / There Is Loving (1972)




Αλλού το άλμπουμ είναι εκπληκτικά γλυκό και στηρίζεται από κάποια παράξενα ορχηστρικά μέρη. Όταν τελειώνει μοιάζει παράξενα μικρό, καθώς αυτά τα μέρη κατά το άνοιγμα και κλείσιμο των κομματιών λειτουργούν περισσότερο ως βιτρίνα παρά ως κανονικά τραγούδια. Τα άλμπουμ του Ayers είναι συνήθως ασύμμετρα, αλλά αυτό εδώ είναι το πιο λαμπρό, επειδή τα highlights είναι τόσο καλά και επειδή ο συνδυασμός των στυλ είναι μάλλον πολύπλοκος. Οπωσδήποτε συνιστάται, όπως και να έχει. 




Bananamour (Harvest SHVL 807) 6/73












Αυτό μπορεί να μην είναι μία από τις πιο παράξενες ή πιο φιλόδοξες δουλειές του Ayers, αλλά είναι ο πιο τακτικά καλός του δίσκος. Τα τραγούδια που έχουν μία καινούρια soul αιχμή, είναι όχι ακριβώς νορμάλ, αλλά δεν είναι τόσο πεισματικά παράξενα, όσο ότι είχε εμφανιστεί πριν.


Shouting in A Bucket Blues (1973)




Παραμένουν έξυπνα και διασκεδαστικά και οι μελωδίες είναι η καλύτερη παρτίδα του μέχρι τώρα. Σε κάποιους θα λείψει η παραφροσύνη ας πούμε του "Song from the Bottom of A Well" ή του "Lunatic's Lament", αλλά δεν θα μας σταματήσει από το να ακούμε τρομερά πράγματα σε αυτό το τελευταίο άλμπουμ του. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια είναι το 8λεπτο "Decadence", το οποίο έχει ένα τρομερό ονειρικό groove. 


Decadence (1973)




Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι ελάχιστες κόπιες εμφανίστηκαν με 16σέλιδο βιβλιαράκι, αλλά στην πραγματικότητα φαίνεται ότι αυτά τα βιβλιαράκια μοιράστηκαν κατά την διάρκεια περιοδείας και όχι συνοδεύοντας το άλμπουμ.


Lullaby (1972)




Ο Kevin πάντα έλεγε ότι δεν είναι καλός στο παιχνίδι της μουσικής βιομηχανίας. Κάτι που χαίρει της εκτίμησης μου. Αν και τόσο ταλαντούχος, ποτέ δεν έφτασε να έχει μεγάλο κοινό. Ήταν ένας αληθινά μποέμ τύπος και ένας λαμπρός μουσικός. Ο Ayers βρέθηκε νεκρός στο κρεβάτι του την 20 Φεβρουαρίου 2013. Δίπλα του ένα κομμάτι χαρτί έγραφε κάτι που σκεφτόταν στο τέλος του ή κάποια ιδέα ίσως για ένα ακόμα τραγούδι;;;

"Δεν μπορείς να λάμψεις αν δεν καείς". 

Τα έκανε και τα δύο στην ταραγμένη ζωή του. Με τον δικό του μοναδικό τρόπο.


ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου